Hot or Not #163: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, ακούσαμε μουσική, κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Πω πω, παιδιά, τι ωραία που περνάμε – κάθε εβδομάδα και καλύτερα… (Ώρες ώρες με εκνευρίζει κι εμένα η ειρωνεία μου, αλλά τι άλλο να κάνω κι εγώ). Παρ’ όλα αυτά, δεν ξέρω από πού να το πρωτοπιάσω αυτή την εβδομάδα – από τα εθνικά μας ή από τα παγκόσμια; Από τη θλιβερή απόφαση του Ανώτατου Αγγλικού Δικαστηρίου που με νόμο αποφασίζει (ενώ, σορρυ κιόλας, κανείς δεν το ρώτησε) πως “οι τρανς γυναίκες δεν είναι γυναίκες” και η γυναίκα καθορίζεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ από τα χρωμοσώματα; Από τον ηθοποιό (που προσωπικά λάτρεψα στη «Δημοκρατία του Μπακλαβά») Cem Yigit Üzümoglu, που του έχει απαγορευθεί η έξοδος από τη χώρα του, την Τουρκία, επειδή τόλμησε να εκφέρει μια άποψη που κάπως δεν καθόταν καλά στο καθ’όλα δημοκρατικό καθεστώς της ; Το έξαλλο “girlboss” ταξίδι απληστίας – συγγνώμη, με διαστημόπλοιο εννοούσα – που έκαναν 6 πάμπλουτες, παγκόσμιες σταρ για 11 λεπτά; Γιατί τι λέει καλύτερα “ισότητα των φύλων και κατάργηση των στερεοτύπων” από μια παντελώς άχρηστη πτήση στο διάστημα όπου 6 πλούσιες γυναίκες γίνονται ακόμα πιο πλούσιες; Δηλαδή, η Μπάτλερ, μετά την «Αναταραχή Φύλου», αυτό ήταν το επόμενο θέμα για το οποίο θα έγραφε βιβλίο…

Θα μπορούσα να συνεχίσω – όχι τόσο γιατί θέλω, όσο γιατί συνέβησαν κι άλλα απολύτως τρελά αλλά ταυτόχρονα “κανονικά” την τελευταία εβδομάδα. Να, καθίστε – θα κλείσω με το αγαπημένο μου και ίσως το χειρότερο (;) Ο κύριος “πολύ δημοκρατικός και καθόλου φασίστας” Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, μετά από επεισόδια που έλαβαν χώρα στα Εξάρχεια από τους γνωστούς-αγνώστους κουκουλοφόρους το βράδυ του Σαββάτου (12/4), αποφάνθηκε (και διέταξε) πως «απαγορεύονται οι συναυλίες στα Εξάρχεια». Συγκεκριμενοποίησε τόσο, καθώς οι κουκουλοφόροι αυτή τη φορά έβγαιναν από συναυλία και είπαν να κάψουν τη μισή Καλλιδρομίου λίγο μετά, αφού είχαν μερακλώσει από τα τραγούδια. Αν με ρωτάτε, ξεκάθαρος υπαίτιος στο συμβάν ήταν φυσικά η συναυλία! Τι, όχι; Όπως και να έχει , το να κάτσω να σχολιάσω πόσο γελοίο είναι αυτό νιώθω πως είναι περιττό. Παρ’ όλα αυτά, το δεχόμαστε χωρίς δεύτερη σκέψη – γιατί μάλλον δεν έχουμε άλλη επιλογή (;) Μάλλον, αν δεν το δεχτούμε, ο Χρυσοχοΐδης θα φτιάξει ειδική αστυνομία για τους Εξαρχιώτες (την βγάζω δεν την βγάζω την εβδομάδα), όπως μας ενημέρωσε πως θα κάνει για τους Ρομά. Άκουσα κάποιον να φωνάζει “ρατσισμός και φρίκες” ή μήπως “φασισμός και φρίκες”; Μπα, μάλλον ιδέα μου θα ’ταν. Τέλος πάντων, καθίστε ήσυχα ήσυχα στα σπιτάκια σας και μη και ακούσω μουσική ή καραόκε από κανένα παράθυρο στη Σόλωνος ή στην Ιπποκράτους – ουαί και αλίμονό σας!
Μαρία Βαλτζάκη

Η σεζόν 2024-2025 ήταν εξαιρετικά καθοριστική για το Cinobo Πατησίων, τον πρώην κινηματογράφο Αλεξάνδρα, δηλαδή, που η γνωστή πλατφόρμα έσωσε από σίγουρο κλείσιμο. Για όσους από εμάς μένουμε στα Πατήσια μόνο ευχάριστη ήταν αυτή η εξέλιξη – ποτέ δεν λέμε “όχι” στην ευκαιρία να πλουτίσει πολιτισμικά η γειτονιά μας – πόσο μάλλον όταν μάθαμε ότι το σινεμά αυτό θα γινόταν η “στέγη” του Midnight Express, της κινηματογραφικής “λέσχης” του Άκη Καπράνου, που τα τελευταία χρόνια μάς έχει δώσει την ευκαιρία να δούμε ταινίες που δεν θα βλέπαμε πουθενά αλλού.

Κάπως έτσι, το Cinobo Πατησίων έγινε σιγά-σιγά κατά κάποιον τρόπο “στέκι” για όσους αγαπούν το σινεμά και ας μην γελιόμαστε, ο απόλυτος προορισμός για το σινεμά ρεπερτορίου. Γιατί κάνω όλη αυτή την εισαγωγή; Γιατί την Τετάρτη 16/04, το Cinobo Πατησίων γιόρτασε το φινάλε της χειμερινής σεζόν με μία μυστική προβολή, με ελεύθερη είσοδο. Για να καταλάβετε τη “δύναμη” του, εγώ, όπως και όλοι όσοι γέμισαν την αίθουσα του Cinobo Πατησίων το βράδυ της Τετάρτης, κλείσαμε τα εισιτήρια, χωρίς να έχουμε την παραμικρή ιδέα για το τι θα δούμε. Είναι ωραίο να χτίζονται τέτοιες σχέσεις εμπιστοσύνης με χώρους πολιτισμού, ρε παιδιά. Όπως είπε και ο Άκης Καπράνος, ανοίγοντας την προβολή, ο κόσμος δεν ήταν εκεί στο πλαίσιο κάποιου FOMO, αλλά πολύ απλά γιατί διψάμε για καλό σινεμά. “Το σινεμά είναι συλλογική εμπειρία” κατέληξε και αυτό είναι που κρατάω κι εγώ από μία προβολή που πάντα θα θυμάμαι – εν μέρει λόγω της υπέροχης ταινίας που είδαμε, η οποία ήταν το “Κιούκα Πριν το τέλος του καλοκαιριού”.

Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Κωστή Χαραμουντάνη, μία τρυφερή καλοκαιρινή ιστορία, με τους καταπληκτικούς Συμεών Τσακίρη, Κωνσταντίνο Γεωργόπουλο, Έλσα Λεκάκου, Έλενα Τοπαλίδου, Αφροδίτη Καποκάκη, που θέλω σίγουρα να ξαναδώ, αυτή τη φορά σε θερινό. Όποιος με ξέρει, ξέρει ότι γελάω πολύ δύσκολα σε ταινίες, ε το “Κιούκα” ήταν τόσο αυθεντικά αστείο, που μέχρι κι εγώ απόρησα με το πόσο γέλασα. Αλλά και με το πόσο συγκινήθηκα, στο γλυκόπικρο φινάλε. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης  πέρσι, έφτασε μέχρι τις Κάννες και θα βγει επιτέλους στις αίθουσες στα μέσα Μαϊου – και θα πρότεινα να μην την χάσατε, αν αγαπάτε το φρέσκο σινεμά, το ελληνικό καλοκαίρι, το αυθεντικό χιούμορ, τις γλυκόπικρες ιστορίες.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

@Ανδρέας Σιμόπουλος

Πολλές πτυχές της ελληνικής ιστορίας έχει φωτίσει τα τελευταία χρόνια, η θεατρική σκηνή αλλά ποτέ πριν αυτήν της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης. Υπό αυτήν την έννοια, αποτέλεσε μια ενδιαφέρουσα αρχή το «Madre Salonico» του Λέοντα Α. Ναρ στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής: μια αποσπασματική καταγραφή της ιστορίας των Σεραφαδιτών – δηλαδή των Εβραίων που είχαν μεταναστεύσει στην πόλη κατά τον 15^ο αιώνα από την Ισπανία, αποτελώντας για αιώνες ένα οργανικό κομμάτι της.

Με οδηγό τα σεφαραδίτικα τραγούδια – μια μουσική κληρονομιά που αντλούσε ερεθίσματα από διάφορες γειτονικές παραδόσεις (ισπανική, ελληνική, τουρκική) – η παράσταση σε σκηνοθεσία του Βίκτωρα Αρδίττη επιχειρεί να προσωποποιήσει την περιπέτεια των Θεσσαλονικιωτών Εβραίων στο πρόσωπο μιας ηλικιωμένης γυναίκας που, ως κοριτσάκι, κατέφυγε στην Αμερική πριν το μεγάλο διωγμό από τους Ναζί. Και σήμερα, με τη βοήθεια του ελληνοαμερικανού εγγονού της, ανακαλεί τις αναμνήσεις της και μαζί τα γεγονότα που οδήγησαν στον βίαιο ξεριζωμό των Εβραίων από την πόλη.

Το μουσικό σύνολο Σμάρι, με την καθοριστική συμμετοχή του Φώτη Σιώτα, τραγουδούν την ιστορία και ανασκαλεύουν τη μνήμη και τη σεφαραδίτικη γλώσσα – δηλαδή την παλιά καταλανική διάλεκτο. Η μουσική και η αφήγηση, συναντώνται στο πρόσωπο της Λένας Ουζουνίδου (υποδύεται την γιαγιά Ζάνα) που με θαυμαστή επιδεξιότητα περνάει από τα ελληνικά και τα σεφαραδίτικα, τραγουδάει και παίζει, φωτίζοντας το τοπίο της εποχής, τον πλούσιο πολιτισμό όσο και τα δεινά της κοινότητας. Μια συγκινητική παραστασιακή χειρονομία, ένα μουσικό μνημόσυνο για μια ακανθώδη φάση στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας.
Στέλλα Χαραμή

(+) Η τέχνη της προσφοράς: Το αληθινό αναστάσιμο μήνυμα

Πασχαλινή εβδομάδα… και λογικά την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ετοιμάζεστε για κάποιο γιορτινό τραπέζι και ανταλλάσσετε το φιλί της αγάπης και το «Χριστός Ανέστη» με τους δικούς σας. Τόσα βιβλία, τόσες ταινίες, τόσα έργα έχουν αποδώσει τα γεγονότα των ημερών που πέρασαν και θα μπορούσα να αναλύσω κάτι από αυτά. Πράγματι αυτές τις μέρες βρέθηκα να ξεσκονίζω διάφορα πνευματικά κείμενα από τη βιβλιοθήκη μου και να χαζεύω για 24η συνεχόμενη φορά – όσα και τα χρόνια της ζωής μου – τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» – εδώ που τα λέμε βέβαια και να θες να αντισταθείς σε εκείνο το θεϊκό, γαλήνιο βλέμμα του Ρόμπερτ Πάουελ, δύσκολα θα τα καταφέρεις, τουλάχιστον για κάνα 5λεπτο, δεν μπορεί, θα απορροφηθείς. Κάνοντας όμως μία σύντομη ενδοσκόπηση, συνειδητοποίησα ότι όσα έρχονται στο προσκήνιο κάθε Μεγάλη Εβδομάδα – η σταυρική θυσία, η αγάπη άνευ όρων, η ανάσταση, το φως – γίνονται πολύ περισσότερο αντιληπτά από μία βόλτα σε ένα πασχαλινό bazaar. Και – για να μη σας φανεί παράδοξο – δεν αναφέρομαι στις ατελείωτες εκείνες ώρες που περιφέρεσαι για να διαλέξεις λαμπάδα, πασχαλινό αυγό και λαμπάδα για το βαφτιστήρι. Καλά κι αυτά και ειδικά μάλιστα όταν τα προμηθευτείς από κάποιο φιλανθρωπικό bazaar. Αναφέρομαι λοιπόν σε ό,τι κρύβεται πίσω από αυτούς τους πάγκους του «Χαμόγελου του Παιδιού», του «Make a wish», του «Οράματος Ελπίδας» και πολλών ακόμη. Εκεί πίσω κρύβεται αγάπη, μεράκι και ανιδιοτελής προσφορά, όλα εκείνα τα ‘συστατικά’ που προϋποθέτει ο εθελοντισμός. Ο οποίος φυσικά απλώνεται και σε κάθε δράση μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης, οποιαδήποτε εποχή του χρόνου. Μια εικόνα όμως, στάθηκε αρκετή για να γεμίσει το μυαλό μου σκέψεις. Αν ο Χριστός έδειξε στον σταυρό έμπρακτα την αγάπη Του, έτσι κι εμείς δεν πρέπει να γίνουμε ‘φορείς’ της αγάπης; Όχι μόνο να την επικαλούμαστε, αλλά να τη χαρίζουμε απλόχερα, χωρίς ανταλλάγματα και ανταποδώσεις. Και – γιατί όχι – ο εθελοντισμός είναι μια καλή αρχή. Κι έτσι πιστεύω αληθινά θα νιώσουμε πλήρεις και θα καλύψουμε το όποιο κενό υπάρχει μέσα μας. Ο καθένας βέβαια έχει τον δικό τρόπο, εγώ απλώς μοιράζομαι το δικό μου βίωμα. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε. Αλλά σας προτείνω να δοκιμάσετε. Να αγαπάτε. Να προσφέρετε. Και ένα είναι σίγουρο: δεν θα χάσετε!
Μιλένα Αργυροπούλου

(-) Μια 11λεπτη -θανατηφόρα για τον πλανήτη- βόλτα στο διάστημα που βαφτίστηκε «ιστορική γυναικεία νίκη»

@editswithpoliticsThis is late stage capitalism in a nutshell. I hate humans.♬ original sound – | 𝐀𝐒𝐆𝐕 𝐎𝐕𝐄𝐑𝐋𝐀𝐘𝐒 |

Στο καθιερωμένο scroll της ημέρας την περασμένη Δευτέρα, τα social πέφτω συνεχώς πάνω σε δημοσιεύματα που εκθειάζουν την πρώτη «αποστολη» της Blue Origin στο διάστημα με το πλήρωμα να αποτελείται μόνο από γυναίκες. «Ιστορικη ημέρα για τις γυναικες», «ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο για τις γυναίκες» και λοιποί τίτλοι μου τραβούν την προσοχή, ξεγελώντας με. Το πλήρωμα που λέτε υποτίθεται ότι απαρτίζεται από ισχυρές γυναίκες, προερχόμενες όλες από διαφορετικούς επαγγελματικούς τομείς. Ανάμεσά τους και η Katy Perry. Α, ξέχασα να αναφέρω. Είναι όλες πάνω κάτω εκατομμυριούχες. Ναι, ναι μάλιστα. Η εταιρεία του Jeff Bezos έβαλε εκεί έξι ταπεινές εκατομμυριούχες να του διαφημίσουν την εταιρεία και τα διαστημικά ταξίδια 11 λεπτών, ή όσο θα διαρκούν στην πραγματικότητα, πουλώντας μας ακόμα ένα παραμυθάκι περί δήθεν φεμινιστικής νίκης. Μια premium εμπειρία, που κόστιζει στον πλανήτη όσο διοξείδιο του άνθρακα εκπέμπει με τις δραστηριότητές του ένας άνθρωπος σε όλο το πέρας της ζωής του, ντυμένη σε ένα φανταχτερό περιτύλιγμα γυναικείας ενδυνάμωσης. Ας μην σχολιάσουμε το cringe της υπόθεσης, με τα όσα δήλωσαν οι «Άγγελοι του Bezos», που μέσα σε 11 λεπτά βαφτίστηκαν αστροναύτες, με όλον τον πλανήτη να τις λούζει σε επαίνους και δεκαλόγους θαυμασμού. Meanwhile, οι γυναίκες που όντως είναι αστροναύτες που γράφουν καθημερινά ιστορία, βρίσκονται «παραπεταμένες» στο ντουλάπι με τα ξεχασμένα του ίντερνετ. Αυτές, βέβαια, δεν είχαν τραγουδισει E.T, ούτε το What a Wonderful World κοιτώντας το διάστημα. Δεν ήταν αρκετά πιασάρικο μάλλον.
Eιρήνη Δερμιτζάκη