Ο Στέλιος Κοντέας βρέθηκε στο 2ο live της Άννας Βίσση στο κατάμεστο Ηρώδειο την Παρασκευή 6 Οκτωβρίου και μας μεταφέρει τις εντυπώσεις του.

Ο συγγραφέας Στέλιος Κοντέας υπογράφει ένα μεγάλο αφιέρωμα στην προσωπικότητα και την καριέρα της εμβληματικής ηθοποιού μέσα από τα δικά της λόγια, μαρτυρίες όσων τη γνώρισαν και συνεργάστηκαν μαζί της, αλλά και αποσπάσματα από κριτικές θεάτρου, με αφορμή την 40χρονη επέτειο του θανάτου της.

Χτες δεν είδα κανένα αστέρι να πέφτει. Κι όμως, απρόσμενα πραγματοποιήθηκε ένα ακόμα όνειρό μου. Να περπατάω παρά θίν’ αλός, υπό το φως της πανσελήνου, και να ακούω α καπέλα τη φωνή της. Δεν το έκανα σκόπιμα! Απλά, καθυστέρησα να εισέλθω στον χώρο της συναυλίας, γιατί το Βεάκειο είχε πνιγεί περιφερειακά από τα αυτοκίνητα. Πάρκαρα κι εγώ όπως-όπως και, μέχρι να φτάσω στην είσοδο, στα αυτιά μου εκείνος ο γνώριμος ήχος με τις αποχρώσεις των ιμπρεσιονιστών ζωγράφων… «Δεν λέει κι απόψε η βραδιά πάλι να ξημερώσει…»

Είναι η μέθεξη στη σύγχρονη αρχαία τραγωδία; Η συναισθηματική φόρτιση από την ακούσια μυσταγωγία στην παράσταση; Κοιμήθηκα και ξύπνησα με την αντήχηση των «Καμπάνων» στα αυτιά μου… Ως θεατής και όχι ως θαυμαστής. Ως άνθρωπος και όχι σχολιαστής. Ανυπομονώντας να πάρω το “στυλό” για να γράψω γι’ αυτό που είδα, που έζησα σαν να συμμετείχα, γιατί το θέλησαν οι συντελεστές, χωρίς εγώ να το επιθυμώ. Χωρίς να μπορέσω να παρεκκλίνω, ίσως ούτε στιγμή, την προσοχή μου από την πλοκή του έργου…