Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών 2017 για τον ιρανό δημιουργό Μοχάμαντ Ρασούλοφ

Οι ερμηνείες των Μαργκό Ρόμπι και Αλισον Τζάνεϊ (αμφότερες υποψήφιες για Όσκαρ) βάζουν φωτιά στην οθόνη σε μια ταινία που δύσκολα μπορείς να πιστέψεις ότι συνέβη στην πραγματικότητα!

Κλείσιμο της τριλογίας που θα ήθελε να μοιάζει με το «Hunger games», όμως άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της «Κοτσυφόκισσας» Kάτνις.

Σε άλλη μια χορταστική κινηματογραφική βδομάδα για όλα τα γούστα, τρεις πινακίδες κάνουν τη διαφορά.

4 βραβεία στις Χρυσές Σφαίρες (καλύτερη δραματική ταινία, Α' γυναικείος ρόλος σε δραματική ταινία, Β' ανδρικός ρόλος και καλύτερο σενάριο) για μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που είναι βέβαιο πως θα πρωταγωνιστήσει και στα Οσκαρ.

O Τζο Ράιτ (Περηφάνια & Προκατάληψη, Εξιλέωση, Άννα Καρένινα) καταγράφει μια κρίσιμη καμπή στην ιστορία του Ουίνστον Τσόρτσιλ και δίνει την ευκαιρία στον Γκάρι Όλντμαν να κερδίσει – εκτός κι αν συμβούν απίθανα πράγματα- το πρώτο του Όσκαρ.

Η επιστροφή της μεγάλης κυρίας του σινεμά της Αργεντινής Λουκρέσια Μαρτέλ δεν θα μπορούσε να γίνει με πιο εντυπωσιακό τρόπο.

Παρότι κορεσμένο το είδος των heist movies, η προσπάθεια του άγνωστου Κρίστιαν Γκούντεκαστ για την τέλεια κινηματογραφική κομπίνα μόνο απαρατήρητη δεν περνάει.

Η αληθινή ιστορία της πρώτης στρατιωτικής απάντησης των ΗΠΑ στον Οσάμα Μπιν Λάντεν μετά από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους το 2001.

Μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία για την έλξη που ασκεί στον άνθρωπο η κατάκτηση μιας βουνοκορφής.

Η εποχή Τραμπ τον ευνοεί και ο μέγας παραμυθάς του Χόλιγουντ δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη.

Ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά σκάνδαλα στην ιστορία των ΗΠΑ αφορά το «The post» που χάρη στην οξύτητα του Σπίλμπεργκ μετατρέπεται σε σχόλιο για τη θέση της γυναίκας στα 70ς αλλά και το ρόλο της αυθεντικής δημοσιογραφίας.

Ο Τοντ Χέινς διασκευάζει το ομότιτλο βιβλίο του Μπράιαν Σέλζνικ (στο δικό του «Περιπέτειες του Χιούγκο Καμπρέ» βασίστηκε το σκορσεζικό «Hugo») και η αίσθηση παραμυθιού απογειώνεται…

Η τρίτη ταινία της Βαλέσκα Γκρίζεμπαχ είναι μια ματιά πάνω στην «ενωμένη Ευρώπη» που βρέθηκε ανάμεσα στις τρεις φιναλίστ για το Βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Καμιά έκπληξη για τη συνέχιση της δεύτερης καριέρας του Λίαμ Νίσον σε δευτεροκλασάτες περιπέτειες που όμως προφανώς του αποφέρουν πολύ χρήμα.

Βασισμένο σε μία από τις λιγότερο προβεβλημένες τραγωδίες του 20ου αιώνα, το “Bitter Harvest” είναι μία δυνατή ιστορία αγάπης, περηφάνιας, επανάστασης και επιβίωσης.

Ο «Μικρόκοσμος» (Downsizing), η έβδομη ταινία του ελληνοαμερικανού Αλεξάντερ Πέιν («Πλαγίως», «Απόγονοι», «Νεμπράσκα» κ.α.) μπορεί να μην είναι η καλύτερη του αλλά είναι σίγουρα η πιο θεαματική – και ακριβότερη καθώς κόστισε 68 εκατομμύρια δολάρια- της καριέρας του.

Μια Τζέσικα Τσαστέιν να την πιείς στο ποτήρι - προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα Α' Γυναικείου Ρόλου- στο «Molly’s game» του σεναριογράφου και θεατρικού συγγραφέα Άαρον Σόρκιν που πραγματοποιεί εδώ το σκηνοθετικό ντεμπούτο του βασιζόμενος στην αληθινή ιστορία μιας γυναίκας που έπαιξε το παιχνίδι με τους δικούς της αδιαπραγμάτευτους όρους.

Η πρώτη φορά που ο Αλεξάντερ Πέιν καταπιάνεται με το είδος της επιστημονικής φαντασίας διαθέτει πρωτότυπες ιδέες οι οποίες όμως δεν ολοκληρώνονται πάντα αποτελεσματικά.

Τέταρτο και τελευταίο (;) μέρος του διάσημου franchise τρόμου που ανέδειξε τον Τζέιμς Γουάν σε νο 1 σκηνοθέτη του χολιγουντιανού τρόμου της σύγχρονης εποχής, ο οποίος εδώ κρατά μόνο το ρόλο του παραγωγού.

Φυσικά και είχε δίκιο το περιοδικό TIME που επέλεξε για «πρόσωπο του 2017» όλες εκείνες τις γυναίκες που έσπασαν το κώδικα σιωπής. Φυσικά και οι Χάρβεϊ Γουάινσταιν, Κέβιν Σπέισι, Ντάστιν Χόφμαν, Τζέιμς Τόμπακ και όσοι ακόμη συμπεριληφθούν στην αλυσίδα της ντροπής οφείλουν να λογοδοτήσουν για τα «κατορθώματα» τους. Όμως εδώ ψάχνουμε να βρούμε τα άλλα παραδείγματα, τα φωτεινά μιας χρονιάς, που μας έκαναν να χαμογελάσουμε, να συγκινηθούμε, να χειροκροτήσουμε. Ιδού λοιπόν εκείνοι κι εκείνες που μας συντρόφευσαν στο περσινό ταξίδι και θα εξακολουθούμε να κρατάμε μαζί μας όσο καιρό κι αν μας πάρει...

Καλεσμένοι στο «Party» της βρετανίδας Σάλι Πότερ είναι όλοι: οι λάτρεις της μαύρης κωμωδίας, οι θιασώτες της ανεξάρτητης βρετανικής σκηνής, οι υποστηρικτές αλλά και οι πολέμιοι του «Brexit», οι φαν της υπέροχης εδώ Πατρίσια Κλάρκσον, οι ρομαντικοί του ασπρόμαυροι, οι αισιόδοξοι αναλυτές του μέλλοντος της ευρωπαϊκής ένωσης, οι πεσιμιστές παντός καιρού.

Η σκηνοθέτιδα του «Ορλάντο» Σάλι Πότερ υπογράφει μια γλυκόπικρη κομεντί γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις, τα ήθη της σύγχρονης εποχής και το... Brexit!

Οικογενειακό μελόδραμα που διασώζεται κυρίως από τις ερμηνείες – η πρώτη συνεπής εμφάνιση της Τζούλια Ρόμπερτς μετά από καιρό- όλων σχεδόν των πρωταγωνιστών.

Το ενήλικο animation του Αλί Σουζαντέ που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών απεικονίζει με σκληρά χρώματα τη σύγχρονη πραγματικότητα στο Ιράν.

Για πρώτη φορά, εδώ και τρία χρόνια που φτιάχνουμε αυτή τη λίστα των κορυφαίων ταινιών της χρονιάς, δεν υπήρχε ομοφωνία μεταξύ των φιλοξενούμενων κριτικών που στις δύο προηγούμενες χρονιές είχαν συμφωνήσει ως προς το ποια ταινία έπρεπε να βρίσκεται με βεβαιότητα στην κορυφαία δεκάδα τους.

Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς είναι το «The Florida Project», μια ανθρώπινη δραμεντί γύρω από την καθημερινότητα κάποιων νεοάστεγων του Ορλάντο, ειδωμένη μέσα από το βλέμμα μιας αφοπλιστικής 6χρονης, που δεν γίνεται ούτε για μια στιγμή μελό. Αντιθέτως έχει φρεσκάδα, χιούμορ, τρυφερότητα κι έναν εξαίρετο Γουίλεμ Νταφόε στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του.