Ύστερα από τη μεταμόρφωση του σε Stephen Hawking που του χάρισε πέρσι το Όσκαρ, ο Eddie Redmayne υποδύεται ένα άλλο υπαρκτό πρόσωπο, το δανό διεμφυλικό ζωγράφο Einar Veneger και ετοιμάζεται για την... επιστροφή!
Η προσωπική ιστορία του Stallone έχει πολλά κοινά με αυτή του Ρόκι: το ελπιδοφόρο ξεκίνημα, η κατάκτηση της κορυφής και η αυξανόμενη φήμη στα ‘70ς, δίνουν τη θέση τους στην παρακμή – αν όχι την απαξίωση- των ‘80ς και ‘90ς και την πλήρη απομυθοποίηση στα ‘00ς, για να έρθει στο φινάλε η ώρα της αναγνώρισης. Ένα Όσκαρ στον κύριο παρακαλώ...
Είναι μόλις η 4η ταινία σε διάστημα 25 ετών για τον Βέλγο Jaco Van Dormael, δημιουργό του «Τοτό ο ήρωας», ο οποίος με την «Ολοκαίνουργια Καινή Διαθήκη» του αποδεικνύει πως δεν έχει το Θεό του!
Ο Γιώργος Ζώης, βραβευμένος στη Βενετία μικρομηκάς, πραγματοποιεί το ντεμπούτο του στη μεγάλου μήκους ταινία, με ένα φιλόδοξο σχέδιο, που αντλεί την προβληματική του τόσο από το μύθο (Ορέστεια) όσο κι από την πραγματικότητα (το αιματοκύλισμα της Μόσχας) .
Η μεταναστευτική κρίση είναι το θέμα της ταινίας του ταλαντούχου Jonas Carpignano που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο τμήμα Εβδομάδα Κριτικής του φεστιβάλ Κανών.
Όταν γύριζε ο Tom Hooper το 2008 το «Λόγο του βασιλιά», διάβασε το σενάριο του «Danish Girl». «Ήταν το καλύτερο σενάριο που είχα διαβάσει ποτέ», λέει και συμπληρώνει: «Με συγκίνησε τόσο πολύ που έκλαψα 3 φορές. Και δεν είμαι καθόλου συναισθηματικός τύπος»...
Με τις 12 υποψηφιότητες που μάζεψε, η ταινία του Alejandro G. Iñárritu γίνεται αυτομάτως το ακλόνητο φαβορί των φετινών Όσκαρ και όλοι περιμένουν πλέον τη στέψη του βασιλιά Leo.
Ύστερα από το «Jobs» με τον Άστον Κούτσερ το 2013, τούτη είναι η δεύτερη απόπειρα – και περισσότερο πετυχημένη αυτή τη φορά- να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη, η αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του ιδρυτή της Apple.
Σκηνοθετικό ντεμπούτο του ισπανού Zoe Berriatúa, που αφηγείται το πέρασμα τριών φίλων από την αθωότητα στο επώδυνο και βίαιο τέλος της εφηβείας.
Το ομότιτλο μυθιστόρημα του γερμανοεβραίου Jurek Becker πρωτοδημοσιεύτηκε το 1969. Πέντε χρόνια αργότερα έγινε ταινία από τον Frank Beyer που αποτέλεσε τη μοναδική οσκαρική υποψηφιότητα της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, ενώ στα 1999 το χολιγουντιανό ριμέικ της είχε ως πρωταγωνιστή τον Robin Williams.
«Νοτιάς» ονομάζεται η νέα ταινία του Τάσου Μπουλμέτη. Ο δημιουργός της «Πολίτικης κουζίνας» μιλάει στο Monopoli.gr και αναλύει τους λόγους που στο έργο αυτό έβαλε ακόμη περισσότερα πράγματα από την προσωπική του ιστορία και ζωή, με φόντο την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης.
Με το βραβείο καλύτερου φιλμ στο Ένα Κάποιο Βλέμμα των Κανών αλλά και στο πρόσφατο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το ισλανδικό χαμηλότονο, ιλαροτραγικό «Δεσμοί αίματος» αποδεικνύει γιατί κάποιοι δεσμοί είναι πιο δυνατοί από κάποιους άλλους.
Το 2009 το αργεντίνικο «Μυστικό στα μάτια της» γνώρισε μια σπουδαία διεθνή καριέρα με αποκορύφωμα το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Το 2016 το αμερικανικό ριμέικ του είναι έτοιμο να ακολουθήσει αντίθετη πορεία...
Το κορυφαίο ευρωπαϊκό φιλμ σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου είναι η «Νιότη» του Πάολο Σορεντίνο (με το βραβείο σεναρίου να πηγαίνει στον «Αστακό») ενώ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού οι αμερικανοί κριτικοί αναδεικνύουν ως φαβορί των Όσκαρ το «Κάρολ» και το (άπαιχτο ακόμη στην Ελλάδα) «Spotlight». Στα διασημότερα έντυπα η λίστα με τα κινηματογραφικά best of της χρονιάς περιλαμβάνει ακόμη τα «Assassin» (νο 1 για το «Sight and sound» με δεύτερη ταινία το «Κάρολ»), «Mia Madre» του Νάνι Μορέτη (“Cahiers du cinema”), «45 χρόνια» («Guardian») ενώ το «Spotlight» ήταν η κυρίαρχη επιλογή με την οποία συμφωνούν τόσο το περιοδικό TIME όσο και το Rolling Stone.
Παλιοί (Jackson, Russell, Roth) και νέοι (Leigh, Goggins, Bichir) συνεργάτες του Tarantino σε ένα αρχετυπικό, στιλάτο γουέστερν με όλα τα κλασικά μοτίβα του είδους σε δράση και τον 87χρονο θρύλο Ennio Morricone στην (μουσική) ενορχήστρωση τους!
Αν αναρωτιέστε πως φτάσαμε ως εδώ, η ταινία του Adam McKay βυθίζεται στα χρηματιστηρικά άδυτα που περιγράφει ο Michael Lewis στο βιβλίο του «The big short» και αποκαλύπτει την απαρχή της παγκόσμιας κρίσης το 2008.
Βραβευμένο στις Κάνες ντεμπούτο για την ιρανή Ida Panahandeh που ακολουθεί πιστά τα πετυχημένα βήματα του συμπατριώτη της Asghar Farhadi και της κανόνων της «Ιρανικής Άνοιξης».
Ένα αλησμόνητο γυναικείο πορτρέτο, που υποστηρίζεται ιδανικά από την Saoirse (προφέρεται Σέρσε) Ronan («Hanna», «Εξιλέωση») σε μια «ήρεμη» αλλά και γεμάτη από συναίσθημα, ιδέες και υπόγεια δύναμη, ταινία.
Αν και κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Κανών η ταινία του Hsiao-hsien Hou είναι υπερβολικά αργή και παγιδευμένη στην εικαστική μεγαλοπρέπεια αλλά και το στείρο ναρκισσισμό της.
Το θεωρητικό πλεονέκτημα της ταινίας – που είναι η καταγραφή της «πραγματικής ιστορίας» που κρύβεται πίσω από τον «Μόμπι Ντικ»- ακυρώνεται στην πράξη λόγω της αδυναμίας του Ron Howard να προσδώσει ουσιαστικό ενδιαφέρον στα καρέ του και αυθεντικότητα στους ήρωες.
Βασισμένοι στο αριστούργημα του Boccaccio «Το Δεκαήμερο», οι Taviani επικεντρώνονται σε πέντε από τις εκατό ιστορίες που περιλαμβάνονται σε αυτό, για να αποτίσουν φόρο τιμής σε έναν από τους μεγαλύτερους παραμυθάδες όλων των εποχών.
Μετά την επιτυχία της προ διετίας ταινίας «Μπελ & Σεμπαστιάν, δυο αχώριστοι φίλοι» η ιστορία συνεχίζεται, ξαναβρίσκοντας τους δύο ήρωες, τέσσερα χρόνια μετά από το τέλος του πολέμου.
Ξεχωρίζουμε τις 10 κορυφαίες κινηματογραφικές στιγμές που χαρακτηρίζουν τη χρονιά που μας αφήνει.
Η αναγέννηση ενός κορυφαίου κινηματογραφικού μύθου, δεν θα μπορούσε να γίνει με πιο πετυχημένο και θεαματικό τρόπο.
Ο Nanni Moretti θυμίζει τις παλιές, όμορφες σελίδες του «Caro Diario»: ανθρώπινος, καυστικός, χιουμορίστας, συγκινητικός, αυτοβιογραφικός, πολιτικοποιημένος και πάνω από όλα φανατικός σινεφίλ!
Θεαματικό αλλά χωρίς άποψη ριμέικ της κλασικής περιπέτειας του 1991 που είχε κάνει η Kathryn Bigelow με πρωταγωνιστές τους Keanu Reeves και Patrick Swayze.
Το σπουδαίο ρωσικό έπος του Sergey Bondarchuk, διασκευή του κλασικού μυθιστορήματος που έγραψε ο Leo Tolstoy, στην ολοκληρωμένη μορφή του που διαρκεί σχεδόν 7 (!) ώρες.
Το νέο φιλμ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, φιλόδοξο και καλογυρισμένο, έχει ως βασικό προορισμό να κάνει ρεκόρ εισιτηρίων για τη φετινή σεζόν.
Σκληρή ταινία ενηλικίωσης από τη σκηνοθέτιδα και ηθοποιό Emmanuelle Bercot, που αποτέλεσε την ταινία έναρξης του τελευταίου φεστιβάλ των Κανών.
Υποτίθεται ότι αποτελεί μια «εμπνευσμένη σάτιρα» του σύγχρονου ποδοσφαίρου αλλά στην καλύτερη των περιπτώσεων θυμίζει ματς-σούπα μεταξύ Βραδυπωριακού- Ταλαιπωριακού!
Φλύαρο (παρότι με ελάχιστο διάλογο), βαρετό (αν και το σκηνικό της γαλλικής Κρουαζέτ είναι ειδυλλιακό) και ελάχιστα ελκυστικό (παρά το γεγονός πως μπροστά από την κάμερα ποζάρει πιο hot ζευγάρι του Χόλιγουντ), το «By the sea» πιθανότατα θα μείνει στην ιστορία ως το... Βατερλό της Jolie!
