Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης είναι κριτικός κινηματογράφου από το 1995. Το βάπτισμα του πυρός το πήρε στο περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ με το πρώτο του κείμενο να αφορά στην ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε «Casino». Του αρέσει να ξεκινάει τη μέρα του με πρωινό καφέ, μουσική στο ραδιόφωνο και την ανάγνωστη των πρωτοσέλιδων του καθημερινού Τύπου (ξεκινάει πάντα με το «ΦΩΣ»). Aν και σπούδασε οικονομικά και εργάστηκε για 2-3 χρόνια στη διαφήμιση, τον κέρδισε η μαγεία της σκοτεινής αίθουσας (στο ΖΕΑ του Πειραιά πρέπει να είδε το 90% των ταινιών που κυκλοφόρησαν στη δεκαετία του '80). Λατρεύει τα ταξίδια (ανεπανάληπτο το δέος που ένιωσε όταν πρωταντίκρισε την Αλάμπρα στη Γρανάδα), τη διαδρομή Καστέλλα- Πειραϊκή με το αυτοκίνητο, τα μεγάλα κύματα της Ικαρίας και τις ταινίες δημιουργών που έχουν κάτι ιδιαίτερο να πουν. Θεωρεί τους «Νονούς» μοναδικούς, το Γούντι Άλεν το σημαντικότερο εν ζωή σκηνοθέτη και ορισμένα μεγάλα αισθηματικά δράματα («Δρ. Ζιβάγκο», «Η κόρη του Ράιαν», «Τα καλύτερα μας χρόνια», «Σημασία έχει να αγαπάς») εξακολουθούν να τον συγκινούν ακόμη και σήμερα.