Αναζητώντας έναν σπόρο, ένας νεαρός βγαίνει από τα περιθωριακά στέκια όπου συχνάζει με τους φίλους τους και όλοι μαζί ξεκινούν για ένα μακρύ ταξίδι γεμάτο εμπειρίες, στην καρδιά του παρηγορητικού σκότους.
«Σκαρφάλωσε, ας πηδήξουμε, τα λιβάδια είναι πράσινα και τα σπίτια γκρίζα. Είμαστε όλοι μικροσκοπικοί. Νιώθω λες και οι πόροι του δέρματός μου έχουν γιγαντωθεί…»
To No es (Δεν είναι) είναι ένα «συσσωρευτικό ποίημα» του Μαριάνο Μπλατ, ένα ποίημα του οποίου η διαδικασία συγγραφής διαρκεί ισοβίως. Το κείμενο του ποιήματος –στο οποίο προστίθενται στίχοι επί μέρες, μήνες, χρόνια– μπορεί να περιλαμβάνει σχεδόν οτιδήποτε «μοιάζει να είναι αλλά δεν είναι»: εικόνες, ανθρώπους, μνήμες, τοπία, φράσεις, ιδέες, κ.ο.κ.
Το 2014, ο Ζοβάνε, ένας νεαρός Βραζιλιάνος από τις φτωχογειτονιές που αφθονούν στη χώρα, συνελήφθη από την αστυνομία και εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Έκτοτε, ο πατέρας του κάνει έναν επίμονο αγώνα με σκοπό την απόδοση ευθυνών.
Η ταινία εξετάζει την αλληλεξάρτηση του Ισραηλινού και του Παλαιστινιακού συστήματος υγείας και των ιατρικών τους υπηρεσιών. Καταγράφει τις ανταλλαγές ανάμεσα στις δύο πλευρές των συνόρων, κατά μήκος των επαρχιακών δρόμων, στις κλινικές και στα νοσοκομεία.
Ένα κτίριο που έχει γράψει τη δική του ένδοξη ιστορία για περισσότερο από μία εξηκονταετία λειτουργώντας ως εκκολαπτήριο νέων καλλιτεχνών αλλάζει χέρια και βρίσκεται ένα βήμα πριν από την κατεδάφιση.
Ο Τόλικ, μουσικός της underground ουκρανικής σκηνής, έχει αναλάβει χρέη πατέρα για τη μικρή κόρη της αδελφής του, η οποία αδυνατεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντά της λόγω προβλημάτων ψυχικής υγείας.
Η καθημερινότητα των παραδοσιακών ψαράδων στον Βερίγγειο Πορθμό μπορεί να συνοψιστεί σε τρεις μονάχα λέξεις: μάχη για επιβίωση.
Το Ανεξάρτητο Ινστιτούτο για τη Δημόσια Στέγαση, στη Νάπολη της Ιταλίας, ανοίγει τις πύλες του για το κοινό κάθε Τρίτη και Παρασκευή, και οι περίπου 100 υπάλληλοί του γίνονται δέκτες των παραπόνων και των αιτημάτων που καταθέτουν οι πολίτες.
Από την υπόγεια σκηνή της πιο ριζοσπαστικής και συναρπαστικής πόλης στον κόσμο έρχεται η επαναστατική ιστορία τεσσάρων τρανσέξουαλ ακτιβιστών, ο έντονος αγώνας και ο συναισθηματικός τους αγώνας για να δημιουργήσουν μια δική τους ταυτότητα.
Ασθενείς που νοσηλεύονται, μετά από σοβαρά ατυχήματα, στην κλινική Φυσικής Αποκατάστασης του ΚΑΤ προσπαθούν να σταθούν ξανά στα πόδια τους… ή έστω να επανακτήσουν την αυτονομία τους.
Ο άνθρωπος που χαρακτηρίστηκε ως ο «Έλληνας Ντέιβιντ Κόπερφιλντ» μεγάλωσε σ’ ένα χωριό των Γρεβενών και από μικρός αποφάσισε ότι θα γίνει μάγος.
Ένας αποχαιρετισμός στην πατρική φιγούρα… Τρεις γενιές παλαίμαχων ποδοσφαιριστών από διάφορα μέρη της Ελλάδας και του κόσμου συγκεντρώθηκαν για δύο μέρες στο Ηράκλειο της Κρήτης για να αποτίσουν έναν ιδιότυπο φόρο τιμής στον Ευγένιο Γκέραρντ (που για τους περισσότερους από αυτούς ήταν κάτι παραπάνω από προπονητής) με αυτό που ξέρουν να κάνουv καλύτερα: παίζοντας ποδόσφαιρο.
Ο Χρήστος, ο Νίκος, ο Θανάσης και ο Μαρίνος ήταν τα (μουσικά) 4 Επίπεδα της Ύπαρξης. Χωρίστηκαν και ξανασμίγουν, τρεις πλέον, μετά από 40 χρόνια.
Τα εξωδιαστημικά παιδιά εξερευνούν τούνελ και μετατρέπουν εγκαταλελειμμένα εργοστάσια σε υπαίθριες γκαλερί. Το καλλιτεχνικό τους έργο είναι άγνωστο και καλά κρυμμένο μέσα σε παλιές βιομηχανικές δομές ανά την Ελλάδα
Η ταινία της Μαριάννας Οικονόμου μέσα σε δύο μήνες κέρδισε την εκτίμηση κοινού και κριτικής σε δύο φεστιβάλ (Βερολίνου και Θεσσαλονίκης) και πιστέψτε μας: μόνο τυχαίο δεν είναι αυτό…
Η ιστορία της Αυτόνομης Ομάδας Γυναικών Θεσσαλονίκης, που έδρασε την περίοδο 1985-1995. Φεμινιστικό περιοδικό, γραμμή SOS για κακοποιημένες γυναίκες, φεστιβάλ γυναικών, πορείες και εκδηλώσεις.
Δεκαεννέα γυναίκες, διαφορετικής ηλικίας και χρώματος, βρίσκονται μπροστά από την κάμερα και απαντούν σε προσωπικές ερωτήσεις – χωρίς τη χρήση του λόγου.
Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί την πορεία του προγράμματος ΚΕΘΕΑ Mosaic, του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ), στα 15 χρόνια λειτουργίας του.
Ζουν ανάµεσά µας; Ή ζούµε εμείς ανάµεσά τους; Είναι οι κόσµοι µας τόσο µακρινοί; Σε αυτό το επεισόδιο του «Close Up», της εβδομαδιαίας σειράς δημιουργικών ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, σκιαγραφείται το πορτρέτο των άστεγων συμπολιτών μας μέσα από το κοινωνικό έργο του περιοδικού δρόμου «Σχεδία».
Πώς ένας ραδιοφωνικός σταθμός άλλαξε τον πολιτιστικό ιστό μιας πόλης τη δεκαετία του ‘’90. Η ιστορία του Jazz FM – Αθήνα.
Τον Δεκέμβριο του 1945, 150 Έλληνες φοιτητές επιβιβάζονται στο πλοίο «Ματαρόα» με τελικό προορισμό το Παρίσι. Η δραματική τους έξοδος από τη φλεγόμενη Ελλάδα έμελλε να σημαδέψει με ανεξίτηλο τρόπο τις πνευματικές και καλλιτεχνικές εξελίξεις της μεταπολεμικής Ευρώπης.
«Έζησα, άραγε, σωστά ή μήπως σπατάλησα το μερίδιο του χρόνου που μου έτυχε;» Σπουδαίοι άνθρωποι, στο μεταίχμιο της ζωής τους, καταθέτουν το πολύτιμο απόσταγμα του βίου τους, ενώ παρακολουθούμε τη ζωή ενός παιδιού παράλληλα με τον πλου ενός μικρού ξύλινου καραβιού
Ο Σόλομον Τζάκσον-Σμιθ, ο πατέρας του οποίου ήταν αρχηγός κράτους στη Σιέρα Λεόνε, είναι υπάλληλος σε ένα μανάβικο στη Νέα Υόρκη και πολιτικός πρόσφυγας.
Η 17χρονη Κάφια από τη Σομαλία διέφυγε, με τη βοήθεια της μητέρας της, από μια ζωή που προδιαγραφόταν εφιαλτική, με προορισμό τη Βουδαπέστη. Εκ πρώτης όψεως, η Κάφια μοιάζει να έχει ενσωματωθεί σε μια νέα και πολλά υποσχόμενη ζωή.
Ένα μη-φανταστικό ποίημα για το αντάξιο, την αποξένωση και το σπίτι, που διηγείται από πέντε γυναίκες που θεωρούνται ως «αλλοδαποί» στην Ελλάδα.
Ένα ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής την προεκλογική εκστρατεία των δύο βασικών υποψηφίων για τον πρωθυπουργικό θώκο της Ουγγαρίας, το 2018, σε μια εκλογική αναμέτρηση που κατέληξε σε θρίαμβο του ακροδεξιού Βίκτορ Όρμπαν.
Εικόνες της εργασίας και της ανεργίας σήμερα. Αθήνα, Πέραμα, Θεσσαλονίκη, Σκουριές… «Η μια γειτονιά μετά την άλλη, το ξεπούλημα του κόσμου συνεχίζεται» (Ρενέ Σαρ).
Ένα συναρπαστικό ντοκιμαντέρ ξετρυπώνει τους ανθρώπους που ανέλαβαν να μεταφράσουν το θρυλικό βιβλίο Ο μικρός πρίγκιπας σε ορισμένες από τις σπανιότερες γλώσσες του πλανήτη, οι οποίες αντιμετωπίζουν κίνδυνο εξαφάνισης.
Ένα συναρπαστικό ταξίδι στα ενδότερα της έμπνευσης και της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η Πι Τζέι Χάρβι και ο διάσημος φωτογράφος Σέιμους Μέρφι ταξιδεύουν στο Κόσοβο, το Αφγανιστάν και την Ουάσινγκτον, συλλέγοντας λέξεις και εικόνες.
Ένα υπνωτιστικό ντοκιμαντέρ που βυθίζεται στο υπόγειο δίκτυο της Μαδρίτης, έναν σκοτεινό δαίδαλο από τούνελ, στοές και ράγες. Ο σκηνοθέτης πλάθει μια απόκοσμη ατμόσφαιρα, εξαφανίζοντας κάθε υπόνοια οικειότητας.
Ο σύγχρονος κόσμος κυριαρχείται από τη δύναμη της εικόνας και των μηνυμάτων που αυτή περνάει στο συνειδητό και το ασυνείδητο. Σ’ έναν κόσμο χωρίς όραση, χωρίς εικόνες, το μήνυμα της εικόνας εξασθενεί ή εξακολουθεί να είναι κυρίαρχο; Οδηγεί άραγε η τυφλότητα στην απόρριψη στερεοτυπικών κοινωνικών μοντέλων;
Ένα ντοκιμαντέρ για τις κινητές μονάδες ψυχικής υγείας στις Κυκλάδες. Οι συναντήσεις των θεραπευτών με ανθρώπους που πάσχουν ψυχικά και οι προσπάθειες, σε συνεργασία με την κοινότητα, για τη θεραπεία τους.
Επιβάτες σε μέσα μεταφοράς, τουρίστες στην παραλία, φοιτητές, εργάτες, οικοδόμοι. Ένας από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς του σύγχρονου κινεζικού κινηματογράφου φιλοτεχνεί μια σειρά από πορτρέτα που τοποθετούν τον άνθρωπο στο επίκεντρο και αναδεικνύουν τις αμέτρητες συνιστώσες της κοινωνίας της αχανούς χώρας.
Η θεία Νέλλη. Η θάλασσα. Η αγάπη της για τα καράβια. Για το ταξίδι. «Μα ό,τι και αν σπούδαζα, πάλι κάτι θα ‘φτιαχνα με τα χέρια μου. Είναι στη φύση μου», λέει.
