Ο Γιώργος Σαρηγιάννης στο "Τέταρτο Κουδούνι" γράφει για την Μάγια Λυμπεροπούλου, που έφυγε από τη ζωή στις 23 Ιουλίου 2021.

Επιτέλους. Κατάλαβε ο κ. Μπαλτάς, ο υπουργός Πολιτισμού (και Αθλητισμού) τα του Ελληνικού Φεστιβάλ, τα πριν (Λούκο) και τα μετά γενόμενα.

Για να καταλήξω: μετά από 28 εκδηλώσεις του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών που είδα -σχεδόν τις μισές- και παρά κάποιες -πολύ λίγες- ευχάριστες εκπλήξεις που είχα και στις οποίες ήδη αναφέρθηκα, μουσικές κυρίως, απογοητευτικό, τελικά, το βρήκα.

Έγραφα στις 26 Μαΐου, στο «Τέταρτο Κουδούνι», μ’ αφορμή το θάνατο στις 12 Μαΐου του ιάπονα σκηνοθέτη Γιουκίο Νιναγκάουα που είχε υπογράψει την ιστορική εκείνη «Μήδεια» με πρωταγωνιστή τον μεγάλο ηθοποιό Μικιζίρο Χίρα, παράσταση την οποία είχαμε αποθεώσει στην Αθήνα το 1983 και το 1984:

Αυτοί οι ενδημούντες, χρόοονια τώρα, στο ΚΘΒΕ και στα πέριξ, που εμφανίζονται, κατά καιρούς, με τους φερετζέδες «Ηθοποιοί ΚΘΒΕ», «Εργαζόμενοι ΚΘΒΕ» κλπ, κλπ και βρίσκουν φιλόξενον στέγην σ’ έντυπα και σε ιστότοπους αναλόγων κιτρίνων αποχρώσεων

Ευφάνταστος καλλιτέχνης ο (Γερμανός) Τόμας Μπέλινκ. Η έκθεσή του με τον τίτλο -στην... εσπεράντο!- «Domo de Eŭropa Historio en Ekzilo» («Το σπίτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας στην Εξορία»), ενταγμένη στο, τελικά, εξαιρετικό «Fast Forward Festival 3» της «Στέγης» κι απλωμένη στο εντυπωσιακό -δέος!- κτίριο της Πειραιώς που στέγαζε άλλοτε το υπουργείο Εργασίας, δεν είναι απλώς πολύ καλά ψαγμένη και πολύ καλά στημένη.

Ευφάνταστος καλλιτέχνης ο (Γερμανός) Τόμας Μπέλινκ. Η έκθεσή του με τον τίτλο -στην... εσπεράντο!- «Domo de Eŭropa Historio en Ekzilo» («Το σπίτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας στην Εξορία»), ενταγμένη στο, τελικά, εξαιρετικό «Fast Forward Festival 3» της «Στέγης» κι απλωμένη στο εντυπωσιακό -δέος!- κτίριο της Πειραιώς που στέγαζε άλλοτε το υπουργείο Εργασίας, δεν είναι απλώς πολύ καλά ψαγμένη και πολύ καλά στημένη.

«Ο φαύλος κύκλος της αβεβαιότητας και της ύφεσης κλείνει» δήλωσε χτες η κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη. Αν μη τι άλλο, γελούμε, πάντως.Όλος ο κόσμος, μια σκηνή... (Επιθεώρηση ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;).

«Ο φαύλος κύκλος της αβεβαιότητας και της ύφεσης κλείνει» δήλωσε χτες η κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη. Αν μη τι άλλο, γελούμε, πάντως.Όλος ο κόσμος, μια σκηνή... (Επιθεώρηση ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;).

Είναι κρίμα να ’χεις την ΙΔΑΝΙΚΗ Άννα Καρένινα που ’ναι η Μαρία Ναυπλιώτου, είναι κρίμα να κάνει μια συναρπαστική ερμηνεία -ίσως την καλύτερη στην καριέρα της-, με δεξιοτεχνικά μελετημένο, ιλιγγιώδες κρεσέντο, είναι κρίμα να ’χεις έναν Καρένιν σαν τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο, είναι κρίμα να ’χεις κι άλλους καλούς ηθοποιούς, όπως την Μυρτώ Αλικάκη, τον Μελέτη Ηλία, την Κωνσταντίνα Τάκαλου, την Ευδοκία Ρουμελιώτη... που προσπαθούν να πράξουν το καλύτερο και να κάνεις μια τόσο μέτρια παράσταση όπως, κατά τη γνώμη μου, είναι η «Άννα Καρένινα» του Πέτρου Ζούλια στο Εθνικό -στο «Κοτοπούλη».

«Λήγουν οι παραστάσεις τού... στις 24 Απριλίου», «τέλος στις παραστάσεις τού...», «λίγες ακόμα οι παραστάσεις τού...», «τελευταίες παραστάσεις τού...», «δυο τελευταίες παραστάσεις τού...», «μια τελευταία παράσταση τού...»... ΒΟΗΘΕΙΑ! ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ!Πηγή: Το Τέταρτο Κουδούνι

Ήμουν κι εγώ εκεί. Στη συνέντευξη Τύπου του υπουργείου Πολιτισμού -κι όχι του Ελληνικού Φεστιβάλ...- για την παρουσίαση του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή του, του Γιαν Φαμπρ, που μας εισήγαγαν εκ Βελγίου -αυτή, που δε χωρούσαν, λέει, στο αμφιθέατρο του Μουσείου της Ακρόπολης, όπου, ντε και καλά, λέει, ήθελε ο Φαμπρ να γίνει η συνέντευξη, όλοι οι δημοσιογράφοι και τους ρωτούσαν «θα σε πείραζε να μην έρθεις;» αλλά τελικά χώρεσαν κι έμειναν και μερικές σειρές άδειες.

Το Ίδρυμα Ωνάση δεν ήταν που έμμεσα κατηγορήθηκε ότι επενέβη κι εκβιαστικά απαίτησε, ως κακός λογοκριτής, απ’ τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Στάθη Λιβαθινό να κατεβάσει την παράσταση «Ισορροπία του Nash» που ’χε ανεβάσει η Πηγή Δημητρακοπούλου στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, με την απειλή ότι θ’ ανακαλέσει τη φετεινή χορηγία του στο Εθνικό;

Στην ευθύνη του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού περνά το κτίριο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.Πηγή: Το Τέταρτο Κουδούνι

Αντλημένο απ’ τη διαβόητη στήλη «Οι κριτικές του κοινού» της ηλεκτρονικής σελίδας του «Αθηνοράματος» -κάτω απ’ την παράσταση «Έγκλημα και τιμωρία» του Σωτήρη Χατζάκη στο Εθνικό. Σας το σερβίρω όπως ακριβώς δημοσιεύεται -διατηρώντας και την ορθογραφία: «καλες ερμηνιες,μ αρεσε που παιζαν νεοι ηθοποιοι,ομως η γλωσσα του παπαδιαμαντη με κουρασε πολυ.αν καποιος δεν ειναι εξοικειωμενος με τη δυμοτικη μια τετοια παρασταση 3.5 ωρες θα τον εξοντωσει!την προτινω ΜΟΝΟ σε οποιον ασχολειται με τη δυμοτικη».

Ε, λοιπόν, εξ όσων αντελήφθην, διαβάζοντας την ανακοίνωση/επίπληξή της για την παράσταση «Η ισορροπία του Nash» της -Έντιμης και Συνεπούς- Πηγής Δημητρακοπούλου στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, απ’ την καινούργια σεζόν το Εθνικό Θέατρο οφείλει να υποβάλει προς έγκρισιν το ρεπερτόριό του στην πρεσβεία των ΗΠΑ. Μα ούτε τα -διπλωματικά- προσχήματα;...

Βόλος (φωτογραφία), Δελφοί, Ελευσίνα, Ιωάννινα, Καλαμάτα, Κέρκυρα, Λάρισα, Λέσβος Μεσολόγγι, Πειραιάς, Ρόδος, Σαλαμίνα, Σάμος, Τρίπολη -κατ’ αλφαβητική σειρά: δεκατέσσερις (!) είναι, τελικά, οι πόλεις που υπέβαλαν φάκελο διαγκωνιζόμενες στον αγώνα δρόμου/πρόκρισης για το χρίσμα της Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Πρωτεύουσας το 2021 -που ’ναι, τότε, η σειρά μας να το λάβουμε, μοιράζοντάς το, όπως έχει καθιερωθεί, με μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα -την Ρουμανία εν προκειμένω.

Ε, λοιπόν, γηράσκω αεί διδασκόμενος. Ήξερα ότι ο Τσέχοφ, μετά το γενέθλιο -και των παιδικών και εφηβικών χρόνων του- Ταγκανρόγκ και την Μόσχα της πρώτης νεότητάς του, σπίτι δικό του στο Μελίχοβο, έξω απ’ την Μόσχα, είχε, αρχικά.

Μια δυσάρεστη είδηση που αναδημοσιεύουμε από το Tέταρτο Κουδούνι

Η Επιχείρηση Kill Loukos η οποία προαναγγέλθηκε με κουίζ από στήλη σχολίων των «Νέων» στις 21 Νοεμβρίου κι η έναρξή της κηρύχτηκε επίσημα -και πανηγυρικά, ήτοι πρωτοσέλιδα- στις 25 Νοεμβρίου απ’ την -αριστερή! (κι εδώ η απορία κι η έκπληξη -η ψυχρολουσία θα ’λεγα...)- «Εφημερίδα των Συντακτών»...

Έβλεπα τους «Καπουλέτους και Μοντέκους» της Λυρικής τις προάλλες στο Μέγαρο -μια παράσταση καλόγουστη αλλά ρουτίνας, τελικά, κατά τη γνώμη μου, μέτρια, όπου το εύρημα του σκηνοθέτη Αρνό Μπερνάρ να τοποθετήσει την όπερα του Μπελίνι σ’ ένα μουσείο μου φάνηκε προσχηματικό, χωρίς αντίκρισμα, να μην έχει λειτουργήσει κι όπου οι άντρες της, ομολογουμένως, εξαιρετικής φωνητικής απόδοσης, χορωδίας που κλήθηκαν, καπελωμένοι με κάτι κακοκολλημένες περούκες, να κινούνται υπέρ το δέον και να συμμετέχουν ερμηνευτικά στα δρώμενα, έβγαλαν, προφανώς ακαθοδήγητοι, τον χειρότερο εαυτό τους έως και προκαλώντας γέλιο, με αποκορύφωμα τη σύγκρουση Καπουλέτων και Μοντέγων στο τέλος της πρώτης πράξης -και σκεφτόμουνα: κανένας, μα κανένας πια σκηνοθέτης όπερας δε θεωρεί τον εαυτό του άξιο του ονόματος αν δε σκηνοθετήσει και τα καθαρά μουσικά μέρη της όπερας.

Πήγαινα σφιγμένος. «Είχε σταματήσει να κάνει θέατρο», «έχει κάνει πλήρη στροφή», «είναι πολύ πολιτικοποιημένος», «είναι ακτιβιστής», «το θέατρό του είναι κάτι άλλο πια»...

(Ουφ, έφυγε πια ο ΣεΜπτέΒριος, έφυγε κι ο ΟκτώΜβριος. Ανακουφίστηκα... Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...)

Χάρηκα. Που τις τελευταίες μέρες, τρέχοντας πάντα από θεάτρου εις θέατρον, κουρασμένος πια κι όχι και τόσο ανθεκτικός στα προσφερόμενα, μπορεί να ’δα και παραστάσεις που δε μου άρεσαν ή και που μ’ απογοήτευσαν αλλά είδα, αυτή τη φορά, κι αρκετές που με αναζωογόνησαν. Οπότε... και ξανά προς τη δόξα τραβώ.

«H Εθνική Λυρική Σκηνή ρίχνει τους προβολείς της στη σπουδαία ιστορική της διαδρομή, επιλέγοντας να παρουσιάσει, ως κορμό του φετινού προγράμματος της, έργα που έγραψαν ιστορία και αγαπήθηκαν ιδιαιτέρως από το αθηναϊκό κοινό στη σκηνή του θεάτρου Ολύμπια». Αυτή είναι, διάβασα στο σχετικό δελτίο Τύπου, η φιλοσοφία του φετινού ρεπερτορίου του κρατικού λυρικού μας Θεάτρου.

Ένα μιμητισμό -και μη μου πείτε όχι- τον διακρίνω στο ελληνικό θέατρο. Εξαπανέκαθεν, που λένε... Απ’ τη δεκαετία του ’70 ακόμα. Θυμάμαι όταν κάποιος πρώτος έφερε για τους φωτισμούς του το στροβοσκόπιο.

Ήμουν κι εγώ εκεί με την παρέα μου. Στην παρουσίαση του φετινού -είναι η πέμπτη της χρονιά- προγράμματος της «Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών» του Ιδρύματος Ωνάση. Απ’ τον Χρήστο Καρρά, την Αφροδίτη Παναγιωτάκου και την Κάτια Αρφαρά που ’χουν κάνει πάλι παπάδες.