Ανανεωμένη, με καινούργια πρόσωπα και προτάσεις, η Art Athina, η μεγαλύτερη εικαστική διοργάνωση στην Ελλάδα, ετοιμάζεται για το ετήσιο ραντεβού της με το φιλότεχνο κοινό, προκειμένου να παρουσιάσει όσα συμβαίνουν σήμερα στο χώρο της ελληνικής, αλλά και διεθνούς, τέχνης.

Η εικόνα τους, κορίτσια με μάσκες γορίλα που εισβάλλουν ξαφνικά σε μουσεία και γκαλερί γεμίζοντας τον χώρο με τις αφίσες και τα συνθήματά τους, είναι ίσως γνωστή: Είναι οι Guerrilla Girls, μια ανώνυμη ριζοσπαστική φεμινιστική ομάδα, που εξακολουθεί να θέτει επιτακτικά το ίδιο ερώτημα, τριάντα χρόνια μετά την ίδρυσή της: «Γιατί μόνο γυμνές οι γυναίκες μπαίνουν στο μουσείο;»

Μπορεί οι δημοσιογράφοι που βρέθηκαν την Τρίτη στο Κάσελ, στην πρώτη παρουσίαση στον διεθνή τύπο της documenta 14, να μην έγιναν κατά πολύ σοφότεροι σχετικά με το πρόγραμμα που θα παρουσιάσει από τις 8 Απριλίου στην Αθήνα, έμαθαν όμως έναν από τους βασικούς φιλοξενούμενους του Μουσείου Fridericianum, της παραδοσιακής έδρας της documenta, που δεν θα είναι άλλος από το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

Ο σχεδόν ταυτόχρονος θάνατος του Γιάννη Κουνέλλη και του Δημήτρη Μυταρά ήταν διπλό χτύπημα για τον κόσμο της τέχνης, τόσο της ελληνικής όσο και της παγκόσμιας, καθώς και οι δύο αυτοί εικαστικοί σηματοδότησαν με το έργο τους τις καλλιτεχνικές εξελίξεις κατά τη διάρκεια της πολιτιστικής έκρηξης της δεκαετίας του ’60.

Την «ημέρα των ερωτευμένων» διάλεξε ο Αλέξης Κυριτσόπουλος για να πραγματοποιήσει τα εγκαίνια της καινούργιας του έκθεσης στην Γκαλερί Σκουφά, στις 7.30 μ.μ., όπου παρουσιάζει έργα που φιλοτέχνησε για να αφηγηθεί ένα ακόμη παραμυθάκι, με τίτλο Έρως στο παγκάκι, το οποίο κυκλοφορεί σε έναν καλαίσθητο μικροσκοπικό τόμο από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Η νέα σειρά έργων του θα παραμείνει εκτεθειμένη στην γκαλερί μέχρι την... Ημέρα της Γυναίκας, στις 8 Μαρτίου.

"Το τραπέζι των αφηγήσεων", της Κατερίνας Ζαχαροπούλου, βρίσκεται «στρωμένο»,στον 4ο όροφο της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου.

Την έκθεση αυτή την περίμενα από καιρό, από τότε που ανακοινώθηκε... Βγαίνοντας από το μετρό και παίρνοντας μέσα στο ψιλόβροχο το δρόμο προς το Γκάζι, την Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, μια σκέψη μού πέρασε απ’ το μυαλό: «Άραγε, θα αναγνωρίσω τον εαυτό μου σε καμιά φωτογραφία;»

Με την φωτογραφική έκθεση του Κωνστανίνου Πίττα Αθηναίοι/ες και Παριζιάνοι/ες, 1984-85 να υποδέχεται τους καλεσμένους, το Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας παρουσίασε, το μεσημέρι της Τρίτης, το πολιτιστικό του πρόγραμμα για την καινούργια χρονιά, ένα «μπουκέτο» δεκάδων εκδηλώσεων, που διεξάγονται σε επάλληλους κύκλους, σε συνεργασία με τους περισσότερους πολιτιστικούς φορείς και ιδρύματα της Αθήνας.

Όσοι υπήρξαν παιδιά τη δεκαετία του ’60, αλλά κι ακόμη πιο πίσω, σ’ εκείνη του ’50, δεν υπάρχει περίπτωση να μην φέρνουν αντανακλαστικά στο νου τους, ακούγοντας το όνομα της Αντιγόνης Μεταξά, ένα σκοπό: «Καλημέρα σας, παιδιά, / τραλαλά, τραλαλά / σηκωθείτε με χαρά / τραλαλά λαλά». Ήταν το παιδικό τραγούδι με το οποίο ξεκίναγε η «Ώρα του παιδιού», η εκπομπή που χιλιάδες πιτσιρίκια σ’ όλη τη χώρα μαζεύονταν γύρω από τα βαριά ξύλινα ραδιόφωνα της εποχής για να ακούσουν. Κι ύστερα, η χαρακτηριστική γλυκιά φωνή της «Θείας Λένας» ξεκινούσε από τον ραδιοθάλαμο του Ζαππείου το ταξίδι σε κόσμους παραμυθένιους, συνδυάζοντας τους ήχους του ραδιοφώνου, κι ύστερα τις εικόνες από τα βιβλία της και τη... γεύση από την κρεμούλα με την οποία οι μαμάδες μπούκωναν τα βλαστάρια τους, την ώρα που εκείνα ήταν απασχολημένα!

Απόμακροι ήχοι, σαν τραγούδια παιγμένα με σουρντίνα, κι από κοντά μια χλαπαταγή σαν χειροκρότημα έρχεται από τη μεριά του πάρκινγκ, στη γωνία Ηπείρου και 3ης Σεπτεμβρίου. Λες και το κουφάρι του «Αθήναιον», του θερινού θέατρου που βρίσκεται από πίσω, ζωντάνεψε ξαφνικά κι έχει παράσταση...