Πλήρης ημερών, ο ζωγράφος Άλκης Πιερράκος άφησε την τελευταία του πνοή το βράδυ της Τετάρτης 22 Μαρτίου στη Ναύπακτο, την πόλη που μνημείωσε μέσα από το έργο του, ιδιαίτερα τη σειρά Lepanto, που είχε αφιερώσει στην ιστορική ναυμαχία που έγινε στα ανοιχτά του λιμανιού της, το 1571.

Κρατώντας επτασφράγιστο μυστικό τα ονόματα και τα έργα των καλλιτεχνών που θα συμμετάσχουν σε αυτήν, η documenta 14, μαζί με τον Δήμο Αθηναίων και το άρτι συσταθέν «Δίκτυο Πολιτισμού της Αθήνας», παρουσίασε το μεσημέρι της Τρίτης τους 34 πολιτιστικούς οργανισμούς και χώρους της Αθήνας που θα «εποικίσει» η σημαντικότερη διεθνής έκθεση σύγχρονης τέχνης, από τις 8 Απριλίου έως τις 16 Ιουλίου 2017.

Σε έναν χώρο από τον οποίο... δεν έφυγε ποτέ επιστρέφει ο ζωγράφος Χρήστος Μποκόρος, παρουσιάζοντας, από την Πέμπτη 23 Μαρτίου, στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, μια επανέκθεση έργων του, με τίτλο Νόστος αδήλων.

Θετικές και αρνητικές σκέψεις για το έργο "Καλιγούλας" του Αλμπέρ Καμύ που παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία Αλίκης Δανέζη-Knutsen, με τον Γιάννη Στάνκογλου στο ρόλο του Ρωμαίου Αυτοκράτορα.

Μπήκαν στη σκοτεινή αίθουσα της Στέγης από την πλαϊνή είσοδο, την ώρα που στην οθόνη τελείωνε ένα εισαγωγικό βίντεο. Φορώντας μαύρα ρούχα και φυσικά τη μάσκα του γορίλα, το σήμα κατατεθέν τους. Κρατούσαν στο χέρι μια μπανάνα, προσφέροντάς την τους θεατές, προκαλώντας αμήχανα γέλια. Ύστερα, ανέβηκαν στη σκηνή και συστήθηκαν: «Είμαι η Φρίντα Κάλο», «Είμαι η Ζουμπέιντα»...

Ανανεωμένη, με καινούργια πρόσωπα και προτάσεις, η Art Athina, η μεγαλύτερη εικαστική διοργάνωση στην Ελλάδα, ετοιμάζεται για το ετήσιο ραντεβού της με το φιλότεχνο κοινό, προκειμένου να παρουσιάσει όσα συμβαίνουν σήμερα στο χώρο της ελληνικής, αλλά και διεθνούς, τέχνης.

Μπορεί οι δημοσιογράφοι που βρέθηκαν την Τρίτη στο Κάσελ, στην πρώτη παρουσίαση στον διεθνή τύπο της documenta 14, να μην έγιναν κατά πολύ σοφότεροι σχετικά με το πρόγραμμα που θα παρουσιάσει από τις 8 Απριλίου στην Αθήνα, έμαθαν όμως έναν από τους βασικούς φιλοξενούμενους του Μουσείου Fridericianum, της παραδοσιακής έδρας της documenta, που δεν θα είναι άλλος από το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

Την πρώτη ημέρα της άνοιξης, τουλάχιστον ημερολογιακά, διάλεξε η υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου για να πραγματοποιήσει την πρώτη της επίσημη συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης προς τους δημοσιογράφους. Ίσως γι’ αυτό επέλεξε να παρομοιάσει τον χώρο του πολιτισμού με κήπο, που πρέπει «να τον καθαρίσουμε, να τον καλλιεργήσουμε, να διορθώσουμε ό,τι έχει στραβώσει».Σπύρος Κακουριώτης

Ο σχεδόν ταυτόχρονος θάνατος του Γιάννη Κουνέλλη και του Δημήτρη Μυταρά ήταν διπλό χτύπημα για τον κόσμο της τέχνης, τόσο της ελληνικής όσο και της παγκόσμιας, καθώς και οι δύο αυτοί εικαστικοί σηματοδότησαν με το έργο τους τις καλλιτεχνικές εξελίξεις κατά τη διάρκεια της πολιτιστικής έκρηξης της δεκαετίας του ’60.

"Το τραπέζι των αφηγήσεων", της Κατερίνας Ζαχαροπούλου, βρίσκεται «στρωμένο»,στον 4ο όροφο της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου.

Ένας μεγάλος πάγκος τοποθετημένος σε μια θεατρική, θα έλεγες, σκηνή φτιαγμένη από μαύρο ύφασμα, δυο καρέκλες ένθεν και ένθεν, και εκατοντάδες μινιατούρες επίπλων: τραπέζια, καρέκλες, κρεβάτια, ντουλάπες, σκρίνια, αλλά και μαξιλάρια, λάμπες, χαλιά, ακόμη και μια μικρούτσικη κρεμάστρα, ακουμπισμένη πάνω στο κρεβάτι... Όλα αυτά, με φόντο την πανοραμική θέα της Αθήνας από τον 4ο όροφο της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, συναποτελούν την εγκατάσταση της Κατερίνας Ζαχαροπούλου "Το τραπέζι των αφηγήσεων", που θα βρίσκεται «στρωμένο», περιμένοντας τους «συνδαιτημόνες» της εικαστικού, μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου.

Την έκθεση αυτή την περίμενα από καιρό, από τότε που ανακοινώθηκε... Βγαίνοντας από το μετρό και παίρνοντας μέσα στο ψιλόβροχο το δρόμο προς το Γκάζι, την Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, μια σκέψη μού πέρασε απ’ το μυαλό: «Άραγε, θα αναγνωρίσω τον εαυτό μου σε καμιά φωτογραφία;»

Όσοι υπήρξαν παιδιά τη δεκαετία του ’60, αλλά κι ακόμη πιο πίσω, σ’ εκείνη του ’50, δεν υπάρχει περίπτωση να μην φέρνουν αντανακλαστικά στο νου τους, ακούγοντας το όνομα της Αντιγόνης Μεταξά, ένα σκοπό: «Καλημέρα σας, παιδιά, / τραλαλά, τραλαλά / σηκωθείτε με χαρά / τραλαλά λαλά». Ήταν το παιδικό τραγούδι με το οποίο ξεκίναγε η «Ώρα του παιδιού», η εκπομπή που χιλιάδες πιτσιρίκια σ’ όλη τη χώρα μαζεύονταν γύρω από τα βαριά ξύλινα ραδιόφωνα της εποχής για να ακούσουν. Κι ύστερα, η χαρακτηριστική γλυκιά φωνή της «Θείας Λένας» ξεκινούσε από τον ραδιοθάλαμο του Ζαππείου το ταξίδι σε κόσμους παραμυθένιους, συνδυάζοντας τους ήχους του ραδιοφώνου, κι ύστερα τις εικόνες από τα βιβλία της και τη... γεύση από την κρεμούλα με την οποία οι μαμάδες μπούκωναν τα βλαστάρια τους, την ώρα που εκείνα ήταν απασχολημένα!

Χάρη στο «πνεύμα των ημερών» και τις, περιορισμένες φέτος, εορταστικές αργίες, οι βόλτες στην πόλη γίνονται μακρύτερες, η περιπλάνηση και το «χαζολόγημα» αντικαθιστούν για λίγο το άγχος του λεωφορείου για τη δουλειά, αφήνοντας χώρο για μια διαφορετική ματιά γύρω μας. Αυτό το βλέμμα υπόσχονται να ικανοποιήσουν πλουσιοπάροχα μουσεία και γκαλερί, προσφέροντας δεκάδες εικαστικές εκθέσεις, τις περισσότερες με ελεύθερη είσοδο ή με πολύ χαμηλό εισιτήριο. Αποστρέφοντας τα μάτια από τις φωτισμένες βιτρίνες, κατευθυνθήκαμε με αργό βήμα σε μερικές από τις σημαντικότερες.

Απόμακροι ήχοι, σαν τραγούδια παιγμένα με σουρντίνα, κι από κοντά μια χλαπαταγή σαν χειροκρότημα έρχεται από τη μεριά του πάρκινγκ, στη γωνία Ηπείρου και 3ης Σεπτεμβρίου. Λες και το κουφάρι του «Αθήναιον», του θερινού θέατρου που βρίσκεται από πίσω, ζωντάνεψε ξαφνικά κι έχει παράσταση...