Καταιγισμός επιστολών και ανακοινώσεων ακολουθούν τα δημοσιεύματα για το παρασκήνιο της παραίτησης του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Σωτήρη Χατζάκη. Όπως δημοσιεύσαμε χτες, την προηγούμενη εβδομάδα ο Αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισμού κ. Νίκος Ξυδάκης ζήτησε την παραίτηση του κ. Χατζάκη την οποία ο ίδιος αρνήθηκε. Ακολούθησε επίσημη ανακοίνωση από το Υπουργείο σχετικά με το θέμα, στην οποία και πάλι έρχεται ν' απαντήσει ο Σωτήρης Χατζάκης στον Υπουργό και υπερασπιζόμενος τα πεπραγμένα της θητείας του. Οι τόνοι έχουν ανέβει και το σήριαλ γύρω από την καρέκλα του Εθνικού θεάτρου αποκτά μεγάλο ενδιαφέρον.Η απάντηση του Σωτήρη Χατζάκη στο δελτίο τύπου του Αναπληρωτή Υπουργού Πολιτισμού έχει ως εξής:

Στην άρνηση του Σωτήρη Χατζάκη να παραιτηθεί από την θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού και στα σχετικά δημοσιεύματα επί του θέματος, απαντά σήμερα σε ανακοίνωση του το Υπουργείο Πολιτισμού. Η ανακοίνωση έχει ως εξής:Από τη Στέλλα Χαραμή

Τι κάνει η Λένα Κιτσοπούλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά; Αν μέχρι πριν από δύο χρόνια, στα θυρανοίξια του ιστορικού θεάτρου της πόλης μιλούσαμε για ένα κοινό μη εξοικειωμένο με την θεατρική τέχνη, σήμερα μπορούμε να κάνουμε λόγο για ένα άλμα. Η αλλαγή σκυτάλης στην διοίκηση του πειραϊκού οργανισμού και ο ερχομός του σκηνοθέτη Νίκου Διαμαντή στην καλλιτεχνική διεύθυνση σημαίνει, όπως όλα δείχνουν, και μια στροφή στην υφολογική ταυτότητα του θεσμού. Το Δημοτικό φλερτάρει πλέον ανοιχτά με την σύγχρονη θεατρική γλώσσα και υπερτονίζει την πρόθεση του στην εξωστρέφεια.

Πυκνώνουν οι αντιδράσεις γύρω από την υπόθεση της αγωγής του Σωτήρη Χατζάκη κατά του Δημήτρη Καραντζά. Ύστερα από σχετικά δημοσιεύματα και ερωτήσεις δημοσιογράφων στην πρόσφατη συνέντευξη τύπου του Εθνικού θεάτρου, έρχεται να προστεθεί και μια ανοιχτή επιστολή όπου περισσότεροι από 90 επιφανείς ηθοποιοί, συγγραφείς, σκηνοθέτες, εικαστικοί, μουσικοί, ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι ζητούν από τον κ. Χατζάκη να αποσύρει την αγωγή του προς τον κ. Καραντζά, η οποία σημειωτέον συνοδεύεται και από την εξοντωτική οικονομική απαίτηση των 300.000 ευρώ.

Τα σκρατς στην μπομπίνα του '57. Τα 45 λεπτά ανέκδοτης μουσικής. Η παρτιτούρα του Χατζιδάκι από την παράσταση του Κουν που «σκαναρίστηκε» με δέος• για να διασωθεί. Και να που τα υλικά της μνήμης του θεάτρου γίνονται σπέρμα της σημερινής του αρετής. «Ο κύκλος με την κιμωλία» που σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης για το «Παλλάς», ο ουμανιστής δικαστής Αζντάκ του Αιμίλιου Χειλάκη, η φτωχή Γρούσα της Μαρίας Πρωτόπαππα, ο σοφός αφηγητής του Δημήτρη Λιγνάδη εφορμούν στην σκηνή της Βουκουρεστίου ευλογημένοι από την μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, μεθυσμένοι από την μετάφραση του Ελύτη.Από τη Στέλλα Χαραμή

Στα μαρμάρινα σκαλιά του Υπογείου της Πεσματζόγλου ή στην ξύλινη είσοδο της Φρυνίχου, στεκόταν πάντα, φιλόξενος και χαμογελαστός με ένα χέρι προτεταμένο για χαιρετισμό. Ο Διαγόρας Χρονόπουλος ήταν, ειδικά για τους νεότερους, αδιάσπαστη φιγούρα με την καθημερινότητα του Θεάτρου Τέχνης για πάνω από δέκα χρόνια. Κι ο θάνατος του χθες το πρωί, είναι το θλιβερό κλείσιμο μιας εποχής για την σκηνή του Καρόλου Κουν. Ταλαιπωρημένος από τον καρκίνο τους τελευταίους μήνες άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του σε ηλικία 76 ετών.Από τη Στέλλα Χαραμή

Στο βίντεο που παίζει στο φουαγιέ της Στέγης, στην οθόνη απέναντι σου, λίγο πιο ψηλά από το ύψος των ματιών, παρατηρείς μια λεπτομέρεια: Μόνο για μια στιγμή, η κάμερα εστιάζει στα πόδια δυο χορευτών. Ο ένας ξυπόλητος καθώς τους γυμνούς του αστραγάλους αγκαλιάζουν ασημένια δεσμά. Ο άλλος ενώ φορά καστόρινα μποτάκια του φλαμένκο. Τώρα στρέφεις το βλέμμα κάτω από την οθόνη, στα αριστερά ο Ακραμ Καν, στα δεξιά ο Ισραελ Γκαλβάν. Μολονότι κόντρα στην «φύση» τους, καθισμένοι σε καρέκλες δηλαδή, ξέρεις πως είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στο βίντεο εξακολουθούν να κινούνται με ακόρεστη ενέργεια.Aπό τη Στέλλα Χαραμή

Λεπτά πιο πριν, ο Σταμάτης Φασουλής, έχει χαρακτηρίσει το θέατρο «ποιητικό παραισθησιογόνο». Αυτή την έξαψη, ανάμεσα στην αίσθηση και στην παραίσθηση, θα την αναγνωρίσεις τώρα στο βλέμμα του Μιχάλη Σαράντη. Υγρό από συγκίνηση, τραυματισμένο από αγωνία. Ο νέος κάτοχος του βραβείου Χορν, με το βραβείο - φυλαχτό στην άκρη του στήθους του, τον χρυσό σταυρό του Δημήτρη Χορν, εύχεται και προσεύχεται. Ευχαριστεί και παρακαλεί.

Τους γνωρίζεις, τους αναγνωρίζεις, συχνά τους θαυμάζεις. Είναι εδραιωμένοι στην ελληνική θεατρική σκηνή ως η νέα ή νεότερη γενιά πρωταγωνιστών. Γιατί αυτό είναι πλέον, πρωταγωνιστές. Μοιράζονται όμως ένα ακόμα κοινό χαρακτηριστικό. Πριν από χρόνια ή και πιο πρόσφατα, έβγαιναν από την ανωνυμία του πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού με ένα βραβείο. Τον σταυρό του Δημήτρη Χορν να κοσμεί το στέρνο τους. Σήμερα κρατούν την ανάμνηση της βράβευσης και αποτιμούν τον αντίκτυπο του βραβείου στην ζωή και την καριέρα τους. Ενας προς έναν και οι δεκαπέντε βραβευθέντες με Χορν, θυμούνται λίγες μέρες πριν την μεγάλη επέτειο.Από τη Στέλλα Χαραμή

Φανταστείτε την Αθήνα χωρίς το Φεστιβάλ. Μάλλον, δύσκολο. Είναι, εδώ και σχεδόν, δέκα χρόνια δύο έννοιες που κάνουν ένα αδιαίρετο σύνολο. Το Φεστιβάλ Αθηνών ανήκει στην πόλη όχι μόνο γιατί φέρει το όνομα της ή γιατί αναδεικνύει το καλλιτεχνικό της δυναμικό• αλλά κυρίως είναι ένα ενεργό και διαρκώς τροφοδοτούμενο κομμάτι της φυσιογνωμίας της. Κι έρχεται ως φυσική συνέχεια, η ίδια η πόλη, το αστικό τοπίο - άναρχο ή γοητευτικό - και οι άνθρωποι της, η κουλτούρα της, το φως αλλά και η σκοτεινιά της να τροφοδοτούν μια συνομιλία με τις φεστιβαλικές παραστάσεις. Τουλάχιστον αυτό προδίδουν τέσσερις επικείμενες παραγωγές: εμπνέονται από το αθηναϊκό περιβάλλον, στρέφονται σε ανώνυμους ήρωες του, ψηλαφίζουν την ταυτότητα του.Από τη Στέλλα Χαραμή