Τα σκρατς στην μπομπίνα του '57. Τα 45 λεπτά ανέκδοτης μουσικής. Η παρτιτούρα του Χατζιδάκι από την παράσταση του Κουν που «σκαναρίστηκε» με δέος• για να διασωθεί. Και να που τα υλικά της μνήμης του θεάτρου γίνονται σπέρμα της σημερινής του αρετής. «Ο κύκλος με την κιμωλία» που σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης για το «Παλλάς», ο ουμανιστής δικαστής Αζντάκ του Αιμίλιου Χειλάκη, η φτωχή Γρούσα της Μαρίας Πρωτόπαππα, ο σοφός αφηγητής του Δημήτρη Λιγνάδη εφορμούν στην σκηνή της Βουκουρεστίου ευλογημένοι από την μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, μεθυσμένοι από την μετάφραση του Ελύτη.Από τη Στέλλα Χαραμή

Στα μαρμάρινα σκαλιά του Υπογείου της Πεσματζόγλου ή στην ξύλινη είσοδο της Φρυνίχου, στεκόταν πάντα, φιλόξενος και χαμογελαστός με ένα χέρι προτεταμένο για χαιρετισμό. Ο Διαγόρας Χρονόπουλος ήταν, ειδικά για τους νεότερους, αδιάσπαστη φιγούρα με την καθημερινότητα του Θεάτρου Τέχνης για πάνω από δέκα χρόνια. Κι ο θάνατος του χθες το πρωί, είναι το θλιβερό κλείσιμο μιας εποχής για την σκηνή του Καρόλου Κουν. Ταλαιπωρημένος από τον καρκίνο τους τελευταίους μήνες άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του σε ηλικία 76 ετών.Από τη Στέλλα Χαραμή

Δεν μπορούμε να ξέρουμε με ποιά αφορμή η Πίνα Μπάους εξέφρασε την άποψη πως «το συναίσθημα ως ενέργεια είναι ο πιο γρήγορος τρόπος επικοινωνίας». Αφού όμως, ο κ. Σωτήρης Χατζάκης έχει συνομιλητές που, όπως φαίνεται, κάτι παραπάνω γνωρίζουν (τόσο ώστε να κάνουν texting με τσιτάτα της Μπάους), ας ξεκινήσουμε από αυτό.Aπό τη Στέλλα Χαραμή

Λεπτά πιο πριν, ο Σταμάτης Φασουλής, έχει χαρακτηρίσει το θέατρο «ποιητικό παραισθησιογόνο». Αυτή την έξαψη, ανάμεσα στην αίσθηση και στην παραίσθηση, θα την αναγνωρίσεις τώρα στο βλέμμα του Μιχάλη Σαράντη. Υγρό από συγκίνηση, τραυματισμένο από αγωνία. Ο νέος κάτοχος του βραβείου Χορν, με το βραβείο - φυλαχτό στην άκρη του στήθους του, τον χρυσό σταυρό του Δημήτρη Χορν, εύχεται και προσεύχεται. Ευχαριστεί και παρακαλεί.

Τους γνωρίζεις, τους αναγνωρίζεις, συχνά τους θαυμάζεις. Είναι εδραιωμένοι στην ελληνική θεατρική σκηνή ως η νέα ή νεότερη γενιά πρωταγωνιστών. Γιατί αυτό είναι πλέον, πρωταγωνιστές. Μοιράζονται όμως ένα ακόμα κοινό χαρακτηριστικό. Πριν από χρόνια ή και πιο πρόσφατα, έβγαιναν από την ανωνυμία του πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού με ένα βραβείο. Τον σταυρό του Δημήτρη Χορν να κοσμεί το στέρνο τους. Σήμερα κρατούν την ανάμνηση της βράβευσης και αποτιμούν τον αντίκτυπο του βραβείου στην ζωή και την καριέρα τους. Ενας προς έναν και οι δεκαπέντε βραβευθέντες με Χορν, θυμούνται λίγες μέρες πριν την μεγάλη επέτειο.Από τη Στέλλα Χαραμή

Θα ήταν εύκολο όσο και πέρα για πέρα αληθινό να αποδώσεις στον Στάθη Λιβαθινό μια από τις παραστάσεις της χρονιάς. Συνηγορούν σε αυτό η καθημερινά γεμάτη αίθουσα Σκαλκώτα στο Μέγαρο Μουσικής καθώς και τα εγκωμιαστικά σχόλια των θεατών που πλειοψηφούν. «Ο γάμος του Φίγκαρο» του Μπωμαρσαί είναι το μέσον με το οποίο ο σκηνοθέτης επανακάμπτει στην ελληνική σκηνή, μετά τη μίνι παγκόσμια περιοδεία της «Ιλιάδας» - επόμενος σταθμός της οποίας θα είναι το φημισμένο φεστιβάλ της ρουμανικής πόλης Σιμπίου, στην καρδιά της Τρανσυλβανίας.Συνέντευξη στη Στέλλα Χαραμή