Δύο πωλητές του περιοδικού δρόμου «Σχεδία» μιλούν για την πόλη που φωτογράφισαν και την πόλη που θέλουν να ανήκουν.Από τη Στέλλα Χαραμή

Μπαράζ διαψεύσεων από ανθρώπους της τέχνης περί συμμετοχής τους στην πρωτοβουλία υποστήριξης του πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού.Aπό τη Στέλλα Χαραμή

Θετικές και αρνητικές σκέψεις μετά την παράσταση ο "Βασιλιά Ληρ" του Σαίξπηρ που σκηνοθετεί ο Τομάζ Παντούρ στην Πειραιώς 260.

Με τον δικηγόρο του Αντώνη Βγόντζα εκ δεξιών, ο αποπεμφθείς καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού, επανέλαβε στους δημοσιογράφους την δική του εκδοχή για την απομάκρυνση του.Από τη Στέλλα Χαραμή

Θριαμβικά θέλει να ρίξει την αυλαία της η χειμερινή σεζόν. Κι έτσι δεν επαναπαύεται στις παραστάσεις που συνεχίζονται με επιτυχία και μετά το Πάσχα, αλλά παρουσιάζει καινούργιες και πολλά υποσχόμενες. Έργα κλασικά και δοκιμασμένα, θίασοι ρωμαλέοι και θαλεροί, πρωταγωνιστές με εκτόπισμα κάνουν από αυτή την εβδομάδα πρεμιέρα. Ξεφυλλίζοντας έτσι το τελευταίο κεφάλαιο της θεατρικής περιόδου πριν έρθει το καλοκαίρι.Από τη Στέλλα Χαραμή

Ο πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού δηλώνει διατεθειμένος να αποκαλύψει την αλήθεια και να οδηγήσει τον αναπληρωτή υπουργό Πολιτισμού στα δικαστήρια. Aπό τη Στέλλα Χαραμή

Είναι η πρώτη σεζόν μετά από πολλά χρόνια που το Πάσχα δεν σηματοδοτεί τον απόλυτο επίλογο για σημαντικές παραγωγές. Από τη μια, η σιωπηλή επέκταση της περιόδου μέχρι τα τέλη Μαϊου – οπότε και αρχίζουν να δραστηριοποιούνται οι περιοδείες – κι από την άλλη η ολοένα και αυξανόμενη ανταπόκριση του κοινού στην θεατρική τέχνη και έξοδο, «σπρώχνει» τον χειμερινό προγραμματισμό βαθιά μέσα στην Άνοιξη. Εδώ κάνουμε μια επιλογή από τον αφρό των παραστάσεων που όχι μόνο συνεχίζουν στην καρδιά του Απριλίου (σχηματίζοντας ουρές έξω από τα ταμεία τους) αλλά αξιώνουν κι ένα υψηλό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.Από τη Στέλλα Χαραμή

* «Το προζύμι της παράστασης είναι η ανθρωπιά της».* «Η σκηνοθεσία δεν στέκεται σε χαρακτήρες αλλά σε στιγμές ζωής από το παρελθόν μας».* «Συμπαθείς συνήθως όποιον είναι ατελής».* «Οχι τσεχωφική πλήξη, το απαρηγόρητο του ανθρώπου μόνο».* «Είναι πανανθρώπινη η απώλεια, όλοι έχουμε χάσει από κάτι. Η απώλεια είναι εξορία».* «Τη ζωή πρέπει να της ζεις με μια ελαφράδα».* «Δεν έγινε διανομή ρόλων μα διανομή ψυχών».* «Ο Καραθάνος είναι συγγενής του Τσέχωφ».Καθεμιά από τις παραπάνω φράσεις ανήκουν σε έναν από τους ηθοποιούς του «Βυσσινόκηπου» όπως ανεβαίνει στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Καταγράφηκαν σε ένα σχολικό τετράδιο ως σημειώσεις, σκέψεις, εκτιμήσεις και γενναιόδωρα συναισθήματα ανθρώπων που παίζουν ένα ρόλο στο θέατρο. Αυτή ήταν και η αρχική πρόθεση: Οι πρωταγωνιστές της παράστασης να συστήσουν τους ήρωες τους, ζωντανεύοντας μια πινακοθήκη προσώπων• μιας, σπάνιας πυκνότητας, τοιχογραφία ψυχών που έχει, προ πολλού, καταχωρηθεί στα μνημεία της παγκόσμιας δραματουργίας. Τελικά, η ιδέα αναβαθμίστηκε σχεδόν αυτόματα.Από τη Στέλλα ΧαραμήΦωτογραφίες: Βασίλης Μακρής

Το, εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσόν, ελληνικό θέατρο μοιάζει να μην διδάσκεται από τα πάθη και τα λάθη του. Και έτσι προτού μετανοήσει για τις προηγούμενες, ενδίδει σε καινούργιες. Παραβαίνοντας τις άγραφες μεν, βασικές εντολές δε, διαπράττει κατ' επανάληψη και ανενδοίαστα «μοιχεία», επιλέγοντας αντί ηθοποιών προκειμένου να στελεχώσει τις παραστάσεις του, πρόσωπα περί την Τέχνη. Διατρέχουμε τις πέντε πιο πρόσφατες και θορυβώδεις περιπτώσεις αφού διαρκώς πολλαπλασιάζονται σαν τους πέντε άρτους του χριστιανικού θαύματος. Και αμαρτίαν ουκ έχουμε.Aπό τη Στέλλα Χαραμή

Καθώς στενεύει ο κλοιός γύρω από τον Σωτήρη Χατζάκη – αφού οι πρωτοβουλίες του υπουργού Πολιτισμού για απομάκρυνσή του από την καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού πληθαίνουν – αυξάνονται και οι αντιδράσεις του πρώτου.

Έτσι όπως έχουν χαμηλώσει τα φώτα στην κεντρική αίθουσα του Ιδρύματος Μερκούρη, αναρωτιέσαι τι μπορεί να αντιπροσωπεύει ένα βραβείο... Ένα γέλιο, ένα δάκρυ, μια υπόσχεση. Η Λένα Δροσάκη μοιάζει να εκπληρώνει όλες τις «προϋποθέσεις»: Αφήνεται σε ένα γάργαρο, χαράς γέλιο, ακούς την φωνή της να κόβεται από την συγκίνηση μόλις πλησιάζει το μικρόφωνο και τελικά να δίνει μια υπόσχεση• «να γίνομαι καλύτερη».

Στη Λένα Δροσάκη περνά η καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη και το ομώνυμο θεατρικό βραβείο που συνοδεύεται από χρηματικό ποσό 3000 ευρώ, που απονέμεται κάθε χρόνο στην ηθοποιό με την καλύτερη ερμηνεία.

Λίγο πριν το ημερολόγιο «δείξει» Κυριακή των Βαΐων και η χειμερινή θεατρική σεζόν σημάνει την επίσημη λήξη της – αφού υπάρχουν κι εκείνα τα θέατρα που λειτουργούν και μετά το χρονικό ορόσημο του Πάσχα - προτείνουμε τις εννέα παραστάσεις που προλαβαίνετε να δείτε και, το κυριότερο, που δεν πρέπει να χάσετε.Aπό τη Στέλλα Χαραμή

Στον απόηχο της σύγκρουσης με τον αναπληρωτή υπουργό Πολιτισμού Νίκο Ξυδάκη, ο Σωτήρης Χατζάκης έχει να αντιμετωπίσει κι άλλο μέτωπο. Σε δισέλιδη επιστολή τους, το Σωματείο Εργαζομένων του Εθνικού θεάτρου κατηγορούν για πολλοστή φορά τον καλλιτεχνικό διευθυντή του θεάτρου ότι επιμένει να μην αναρτά – όπως οφείλει και όπως έχει δεσμευτεί – τις συμβάσεις των συνεργατών του οργανισμού στo site της «Διαύγειας». Οι εργαζόμενοι μιλούν ξεκάθαρα για «σπατάλες» στο Εθνικό, «πολιτική διπλών αμοιβών» καθώς έχουν στα χέρια τους στοιχεία για «εργαζομένους δύο ταχυτήτων».

Καταιγισμός επιστολών και ανακοινώσεων ακολουθούν τα δημοσιεύματα για το παρασκήνιο της παραίτησης του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Σωτήρη Χατζάκη. Όπως δημοσιεύσαμε χτες, την προηγούμενη εβδομάδα ο Αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισμού κ. Νίκος Ξυδάκης ζήτησε την παραίτηση του κ. Χατζάκη την οποία ο ίδιος αρνήθηκε. Ακολούθησε επίσημη ανακοίνωση από το Υπουργείο σχετικά με το θέμα, στην οποία και πάλι έρχεται ν' απαντήσει ο Σωτήρης Χατζάκης στον Υπουργό και υπερασπιζόμενος τα πεπραγμένα της θητείας του. Οι τόνοι έχουν ανέβει και το σήριαλ γύρω από την καρέκλα του Εθνικού θεάτρου αποκτά μεγάλο ενδιαφέρον.Η απάντηση του Σωτήρη Χατζάκη στο δελτίο τύπου του Αναπληρωτή Υπουργού Πολιτισμού έχει ως εξής:

Τι κάνει η Λένα Κιτσοπούλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά; Αν μέχρι πριν από δύο χρόνια, στα θυρανοίξια του ιστορικού θεάτρου της πόλης μιλούσαμε για ένα κοινό μη εξοικειωμένο με την θεατρική τέχνη, σήμερα μπορούμε να κάνουμε λόγο για ένα άλμα. Η αλλαγή σκυτάλης στην διοίκηση του πειραϊκού οργανισμού και ο ερχομός του σκηνοθέτη Νίκου Διαμαντή στην καλλιτεχνική διεύθυνση σημαίνει, όπως όλα δείχνουν, και μια στροφή στην υφολογική ταυτότητα του θεσμού. Το Δημοτικό φλερτάρει πλέον ανοιχτά με την σύγχρονη θεατρική γλώσσα και υπερτονίζει την πρόθεση του στην εξωστρέφεια.

Είναι ίσως η μοναδική περίπτωση στα χρονικά των πολιτιστικών θεσμών που επικεφαλής ενός κρατικού οργανισμού δεν συμμορφώνεται με την επιθυμία του πολιτικού του προϊστάμενου. Αυτό ακριβώς συνέβη όταν ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης ζήτησε - την περασμένη Πέμπτη - την παραίτηση του Σωτήρη Χατζάκη, καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Παρόλα αυτά, εισέπραξε ένα μεγαλοπρεπές όχι.

Πυκνώνουν οι αντιδράσεις γύρω από την υπόθεση της αγωγής του Σωτήρη Χατζάκη κατά του Δημήτρη Καραντζά. Ύστερα από σχετικά δημοσιεύματα και ερωτήσεις δημοσιογράφων στην πρόσφατη συνέντευξη τύπου του Εθνικού θεάτρου, έρχεται να προστεθεί και μια ανοιχτή επιστολή όπου περισσότεροι από 90 επιφανείς ηθοποιοί, συγγραφείς, σκηνοθέτες, εικαστικοί, μουσικοί, ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι ζητούν από τον κ. Χατζάκη να αποσύρει την αγωγή του προς τον κ. Καραντζά, η οποία σημειωτέον συνοδεύεται και από την εξοντωτική οικονομική απαίτηση των 300.000 ευρώ.

Στα μαρμάρινα σκαλιά του Υπογείου της Πεσματζόγλου ή στην ξύλινη είσοδο της Φρυνίχου, στεκόταν πάντα, φιλόξενος και χαμογελαστός με ένα χέρι προτεταμένο για χαιρετισμό. Ο Διαγόρας Χρονόπουλος ήταν, ειδικά για τους νεότερους, αδιάσπαστη φιγούρα με την καθημερινότητα του Θεάτρου Τέχνης για πάνω από δέκα χρόνια. Κι ο θάνατος του χθες το πρωί, είναι το θλιβερό κλείσιμο μιας εποχής για την σκηνή του Καρόλου Κουν. Ταλαιπωρημένος από τον καρκίνο τους τελευταίους μήνες άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του σε ηλικία 76 ετών.Από τη Στέλλα Χαραμή

Δεν μπορούμε να ξέρουμε με ποιά αφορμή η Πίνα Μπάους εξέφρασε την άποψη πως «το συναίσθημα ως ενέργεια είναι ο πιο γρήγορος τρόπος επικοινωνίας». Αφού όμως, ο κ. Σωτήρης Χατζάκης έχει συνομιλητές που, όπως φαίνεται, κάτι παραπάνω γνωρίζουν (τόσο ώστε να κάνουν texting με τσιτάτα της Μπάους), ας ξεκινήσουμε από αυτό.Aπό τη Στέλλα Χαραμή

Στο βίντεο που παίζει στο φουαγιέ της Στέγης, στην οθόνη απέναντι σου, λίγο πιο ψηλά από το ύψος των ματιών, παρατηρείς μια λεπτομέρεια: Μόνο για μια στιγμή, η κάμερα εστιάζει στα πόδια δυο χορευτών. Ο ένας ξυπόλητος καθώς τους γυμνούς του αστραγάλους αγκαλιάζουν ασημένια δεσμά. Ο άλλος ενώ φορά καστόρινα μποτάκια του φλαμένκο. Τώρα στρέφεις το βλέμμα κάτω από την οθόνη, στα αριστερά ο Ακραμ Καν, στα δεξιά ο Ισραελ Γκαλβάν. Μολονότι κόντρα στην «φύση» τους, καθισμένοι σε καρέκλες δηλαδή, ξέρεις πως είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στο βίντεο εξακολουθούν να κινούνται με ακόρεστη ενέργεια.Aπό τη Στέλλα Χαραμή

Τους γνωρίζεις, τους αναγνωρίζεις, συχνά τους θαυμάζεις. Είναι εδραιωμένοι στην ελληνική θεατρική σκηνή ως η νέα ή νεότερη γενιά πρωταγωνιστών. Γιατί αυτό είναι πλέον, πρωταγωνιστές. Μοιράζονται όμως ένα ακόμα κοινό χαρακτηριστικό. Πριν από χρόνια ή και πιο πρόσφατα, έβγαιναν από την ανωνυμία του πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού με ένα βραβείο. Τον σταυρό του Δημήτρη Χορν να κοσμεί το στέρνο τους. Σήμερα κρατούν την ανάμνηση της βράβευσης και αποτιμούν τον αντίκτυπο του βραβείου στην ζωή και την καριέρα τους. Ενας προς έναν και οι δεκαπέντε βραβευθέντες με Χορν, θυμούνται λίγες μέρες πριν την μεγάλη επέτειο.Από τη Στέλλα Χαραμή

Θα ήταν εύκολο όσο και πέρα για πέρα αληθινό να αποδώσεις στον Στάθη Λιβαθινό μια από τις παραστάσεις της χρονιάς. Συνηγορούν σε αυτό η καθημερινά γεμάτη αίθουσα Σκαλκώτα στο Μέγαρο Μουσικής καθώς και τα εγκωμιαστικά σχόλια των θεατών που πλειοψηφούν. «Ο γάμος του Φίγκαρο» του Μπωμαρσαί είναι το μέσον με το οποίο ο σκηνοθέτης επανακάμπτει στην ελληνική σκηνή, μετά τη μίνι παγκόσμια περιοδεία της «Ιλιάδας» - επόμενος σταθμός της οποίας θα είναι το φημισμένο φεστιβάλ της ρουμανικής πόλης Σιμπίου, στην καρδιά της Τρανσυλβανίας.Συνέντευξη στη Στέλλα Χαραμή

Φανταστείτε την Αθήνα χωρίς το Φεστιβάλ. Μάλλον, δύσκολο. Είναι, εδώ και σχεδόν, δέκα χρόνια δύο έννοιες που κάνουν ένα αδιαίρετο σύνολο. Το Φεστιβάλ Αθηνών ανήκει στην πόλη όχι μόνο γιατί φέρει το όνομα της ή γιατί αναδεικνύει το καλλιτεχνικό της δυναμικό• αλλά κυρίως είναι ένα ενεργό και διαρκώς τροφοδοτούμενο κομμάτι της φυσιογνωμίας της. Κι έρχεται ως φυσική συνέχεια, η ίδια η πόλη, το αστικό τοπίο - άναρχο ή γοητευτικό - και οι άνθρωποι της, η κουλτούρα της, το φως αλλά και η σκοτεινιά της να τροφοδοτούν μια συνομιλία με τις φεστιβαλικές παραστάσεις. Τουλάχιστον αυτό προδίδουν τέσσερις επικείμενες παραγωγές: εμπνέονται από το αθηναϊκό περιβάλλον, στρέφονται σε ανώνυμους ήρωες του, ψηλαφίζουν την ταυτότητα του.Από τη Στέλλα Χαραμή