Έβλεπα τους «Καπουλέτους και Μοντέκους» της Λυρικής τις προάλλες στο Μέγαρο -μια παράσταση καλόγουστη αλλά ρουτίνας, τελικά, κατά τη γνώμη μου, μέτρια, όπου το εύρημα του σκηνοθέτη Αρνό Μπερνάρ να τοποθετήσει την όπερα του Μπελίνι σ’ ένα μουσείο μου φάνηκε προσχηματικό, χωρίς αντίκρισμα, να μην έχει λειτουργήσει κι όπου οι άντρες της, ομολογουμένως, εξαιρετικής φωνητικής απόδοσης, χορωδίας που κλήθηκαν, καπελωμένοι με κάτι κακοκολλημένες περούκες, να κινούνται υπέρ το δέον και να συμμετέχουν ερμηνευτικά στα δρώμενα, έβγαλαν, προφανώς ακαθοδήγητοι, τον χειρότερο εαυτό τους έως και προκαλώντας γέλιο, με αποκορύφωμα τη σύγκρουση Καπουλέτων και Μοντέγων στο τέλος της πρώτης πράξης -και σκεφτόμουνα: κανένας, μα κανένας πια σκηνοθέτης όπερας δε θεωρεί τον εαυτό του άξιο του ονόματος αν δε σκηνοθετήσει και τα καθαρά μουσικά μέρη της όπερας.
30.11.2015