Editors

Είναι κάπως σχετικές ιστορίες –και ταυτόχρονα κάπως άσχετες: από τη μια είναι ο 97χρονος σήμερα Τακεχίσα Σάιτο ο οποίος στα 90 του και μετά το θάνατο της γυναίκας του αποφάσισε να ασχοληθεί με την ξυλογλυπτική (η δουλειά του ήταν τορναδόρος) και μέσα σε επτά χρόνια κατάφερε να βρει μια νέα πνοή και να συνεχίσει τη ζωή του και από την άλλη ο 78χρονος Βασίλης Δημητρίου, ο τελευταίος εναπομείνας ζωγράφος αφισών για κινηματογράφους τη δουλειά του οποίου μπορεί κανείς πλέον να δει στη μαρκίζα του «Αθήναιον» στους Αμπελοκήπους.Του Γρηγόρη Μιλιαρέση

Προσωπικά, δεν αναφέρθηκα στις σχέσεις του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και στα μεταξύ τους προβλήματα -που υπάρχουν. Το 'κρινα άστοχο στις δύσκολες μέρες που περνούν αμφότεροι οι οργανισμοί. Κι επομένως τα παρακάτω δε με αφορούν καθόλου. Αλλά έγραψαν συνάδελφοι. Και υποθέτω -σχετικά μ' αυτά που 'γραψαν- πως όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά.Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Αν έχεις δισκοθήκη, το πιο βασανιστικό ερώτημα που μπορείς να θέσεις στον εαυτό σου είναι να διαλέξεις ανάμεσα στους δίσκους σου, τους 50 ή τους 100 καλύτερους. Πραγματικά χαώδης η απάντηση του ερωτήματος καθώς κάθε δίσκος έχει τη δική του ιστορία και το συναισθηματικό δέσιμο με τον καθένα θα σε φέρει πραγματικά σε δύσκολη θέση. Όμως αν ξεπεράσει κανείς το δίλημμα της επιλογής του ενός ή του άλλο δίσκου και αντιμετωπίσει το θέμα πιο ρεαλιστικά πάλι τον περιμένουν πολλές επιλογές με τι κριτήρια θα επιλέξει τους καλύτερους δίσκους της δισκοθήκης του, ανεξάρτητα εάν είναι μεγάλη η μικρότερη η συλλογή του.Του Γιάννη Αλεξίου

Δεν με εξέπληξε η επίθεση που δέχτηκε ο Σταύρος Θεοδωράκης από πολλούς συναδέλφους μας δημοσιογράφους όταν ανακοίνωσε ότι φτιάχνει ένα νέο κόμμα που θα λέγεται Το Ποτάμι. Το επάγγελμα δημιουργεί διαστροφές και μία από αυτές είναι να κρίνεις τους πάντες και τα πάντα, ψάχνοντας στην ουσία ανύπαρκτα επιχειρήματα. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα εναντίον της απόφασης του Θεοδωράκη να ιδρύσει κόμμα. Αντίθετα, μακάρι να τον μιμηθούν και άλλοι, δεν εννοώ δημοσιογράφοι, εννοώ πολίτες.Από τον Γρηγόρη Νικολόπουλο

Ρόμπα. Εισήλθε ως αγέρωχος υπουργός Πολιτισμού(;)* και Αθλητισμού στο Μέγαρο Μουσικής και εξήλθε ως ρόμπα. Ο κ. Πάνος Παναγιωτόπουλος. Μα τα γύρευε ο κώλος του-επιτρέψτε μου την έκφραση. Τι το 'θελαν κι αυτός κι η γενική γραμματέας του υπουργείου «του», η εξόχως cool -και παντός καιρού- κ. Λίνα Μενδώνη το διεθνές συνέδριο; «Στο πλαίσιο», λέει, «της ελληνικής προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης με προσκεκλημένους έλληνες και ευρωπαίους εκπροσώπους πολιτιστικών φορέων, ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων και εμπειρογνώμονες».Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Είναι μια ακόμα από εκείνες τις ιστορίες που δεν τις πιστεύεις ακόμα και όταν τις βλέπεις στον κινηματογράφο –έχει τόση υπερβολή και τόσο δράμα που ξεφεύγει από τα δεδομένα της μικρής καθημερινής ζωής των περισσότερων από εμάς. Όμως η ιστορία της Μικαέλα Ντεπρίνς είναι πέρα για πέρα αληθινή και καταγεγραμμένη από ΜΜΕ σε όλον τον κόσμο και όσο κι αν μοιάζει με παραμύθι, είναι μια ζωή που εξελίσσεται ακόμα πολύ κοντά μας.Aπό τον Γρηγόρη Μηλιαρέση

Τα κόμικς αποτελούν την 9η τέχνη. Η λέξη «κόμικς» προέρχεται ετυμολογικά από την λέξη «κωμικός» κι αυτό γιατί οι πρώτες ιστορίες ήταν κωμικού περιεχομένου. Σύμφωνα με τον ορισμό, «κόμικς» είναι η τέχνη της αφήγησης ιστοριών με διαδοχή σχεδιασμένων εικόνων στη τυπογραφική επιφάνεια. Σύμφωνα με τον ορισμό τα κόμικς αφηγούνται πάντα ιστορίες οποιουδήποτε περιεχομένου. Για να υπάρξει κόμικς πρέπει να υπάρχουν διαδοχικές εικόνες όπου η μία συνεχίζει το νόημα της άλλης. Μία ιστορία κόμικς είναι πάντα τυπωμένη σε χαρτί.Από τον Γιάννη Αλεξίου

Συνήθως, οι πρόεδροι και οι επιχειρηματίες αγοράζουν τζετ. Και πολυτελή ακίνητα. Επιπλέον, τους είναι αφόρητα δύσκολο να αντισταθούν σε ένα συνεχές πήγαινε-έλα σε Γκστάαντ και Μαλδίβες. Δηλώνουν δε, περήφανα, συλλέκτες έργων τέχνης. Βέβαια, στην ουσία τι κάνουν; Επενδύουν στα κέρδη που θα βγάλουν μετά από μερικά χρόνια, χάρη σε εκείνες τις υπογραφές που φιγουράρουν στα top 10 των διάσημων οίκων δημοπρασιών.

Ανέλαβε -καλλιτεχνικός διευθυντής- μια Κρατική Ορχήστρα Αθηνών μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας -μια ορχήστρα επαρχιώτικου, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, επιπέδου. Πριν από τρία χρόνια -το 2011. Ο Βασίλης Χριστόπουλος. Νεότατος -στα 36 του. Με πείρα -αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νοτιοδυτικής Γερμανίας, στην Κονσταντία, απ’ το 2005. Μέσα σε μικρό διάστημα την ανάστησε την Κ.Ο.Α.Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Μια από τις πιο συνηθισμένες εικόνες τον Φεβρουάριο είναι οι ανθισμένες αμυγδαλιές που βιάζονται να μας προαναγγείλουν την άνοιξη όπως μας λέει και η παροιμία: «Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει»...από την Μαρία ΣκέντερΠηγή: Savoir Ville

Κανονικά η σωστή λέξη είναι obnoxious, δηλαδή «απεχθή», αλλά δημοσιογραφική αδεία, και για λόγους ευπρέπειας προτιμώ το «απωθητικά». Έχοντας ζήσει στη Νέα Υόρκη, ορισμένα από τα μπαρ που καταγράφονται στο σχετικό άρθρο της Linette Lopez, του Business Insider, μου είναι γνωστά και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την αρθρογράφο. Βέβαια, θα με ρωτήσετε γιατί γράφω για τη Νέα Υόρκη και όχι για την Αθήνα; Και απαντώ, διότι δεν έχει σημασία το μέρος, σημασία έχει η γνώση που κερδίζουμε και ποτέ δεν ξέρουμε, κάποια στιγμή σε κάποιο ταξίδι μπορεί να μας είναι χρήσιμη.Toυ Πάνου ΤσαγκαράκηΠηγή: www.reporter.gr

Κανείς δεν γεννήθηκε κυνικός και πολέμιος του Αγ. Βαλεντίνου. Φαντάζομαι ότι όλοι, έστω για μία και μοναδική φορά, μετρήσαμε τις μέρες μέχρι τις 14 Φλεβάρη. Άλλωστε, ποιο είναι το πρόβλημα να είσαι 15 και να πιστεύεις σ' αυτά; Κανένα. Οι μάγκες και οι καμπόσοι που έτρεχαν να κάνουν σπόηλ ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης και αργότερα Άγιος Βαλεντίνος δεν ήταν ποτέ φίλοι μου. Συνήθως ήταν τύποι με απωθημένα γιατί δεν ήθελε να τους φιλήσει καμία στην μπουκάλα.

Παρακολουθούσα πρόσφατα ένα webinar με ομιλητή τον συγγραφέα και digital strategist, Mitch Joel. Λίγο πριν το τέλος της παρουσίασης, ο οικοδεσπότης τον ρώτησε: 'Ποιο είναι το πιο χρήσιμο μάθημα για τα παιδιά του σήμερα;'. H απάντηση του συγγραφέα ήρθε αβίαστα και ήταν απλή και κοφτή: 'Ο κώδικας. Φροντίστε να μάθουν τα παιδιά σας κώδικα'.

Στον πλανήτη Παράνοια, ένας θεσμός που προάγει τον πολιτισμό στήνεται χρόνια τώρα επάνω σε πτώματα ανυπεράσπιστων ζώων.Οι Ολυμπιακοί Αγώνες για άλλη μια φορά ακυρώνουν τον ευγενή χαρακτήρα τους, κάνοντας ένα βιαστικό ξεσκαρτάρισμα για να λάμψουν σε "καθαρό" φόντο.

Λοβέρδοι και Πολύδωρες, Βουδούρηδες και Κουβέληδες, 58 κι Ελιές, Τζιτζικωσταίοι και Καρυπίδηδες, Καμμένοι και Τατσόπουλοι και Μάνοι, Βενιζέλοι, αυτοδιαλυόμενα ΠΑΣΟΚ και Γ(κ)ΑΠ, μαλλιοτραβήγματα στον ΣΥΡΙΖΑ, Κουτσούμπες και Μίκηδες και Χρυσόγελοι, Κασιδιάρηδες και Ελληνο/Χρυσές Αυγές, Κακλαμάνηδες -μικροί και μεγάλοι- και Σαμαράδες, δηλώσεις σοβαροφανείς και κούφιες, τιποτολογία -το απόλυτο τίποτα- και μπουρδολογία και ΟΙ ψευτούρες...: η θλιβερή –άμα και φαιδρή- πολιτική ζωή του καημένου μας του τόπου.Όλος ο κόσμος, μια σκηνή... Κι ο θίασος, μπουλούκι -με την κακή έννοια.Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

«[...]Ιδίως ως μυθιστοριογράφος θ' ανεδεικνύετο υπέροχος ο Βιζυηνός˙ως ηθογράφος, ως ζωγράφος του εσωτερικού κόσμου ήτο ήδη ρηξικέλευθος και σχεδόν τελειωτής˙ θα εγίνετο δε έξοχος˙εγίνωσκεν όλας τας ατραπούς της ψυχής˙ οι οφθαλμοί εκείνοι οι κλειστοί θα απετύπουν εν αληθή καλλιτεχνική πιστότητι την καλλονήν της ελληνικής φύσεως, τον πολυδαίδαλον βίον έν όλη τη μονοτονία η τραγικότητί του˙εντός του ωχρού εκείνου κρανίου εκινείτο ευρύς και θαυμάσιος κόσμος».(Αριστοτέλης Π. Κουρτίδης, Επικήδειος Βιζυηνού, «Το Άστυ» 17 Απριλίου 1θ96, σ.20.Από την Αγγελική Ξυνού

Ανέβηκα Θεσσαλονίκη την Πρωτοχρονιά. Πέρασα κι απ' το ΚουΘουΒουΕ να δω τι γίνεται. Είδα την πρώτη μέρα Ίψεν, «Πέερ Γκιντ» του Γιάννη Μαργαρίτη -σας έγραψα ήδη αναλυτικά-, κι αναθάρρησα. «Κάτι γίνεται εδώ, μετά από έξι χρόνια», σκεφτόμουνα. «Η παράσταση αυτή τιμάει ένα κρατικό Θέατρο».Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Ο καλλιτέχνης φωτογράφος Bertil Nilsson αντλώντας σταθερά έμπνευση από το συνδυασμό κίνησης και ανθρώπινης μορφής συνεργάζεται με χορευτές και καλλιτέχνες του τσίρκου δημιουργώντας έργα που δύσκολα θα περνούσαν απαρατήρητα.Πηγή: metamatic:taf

Έχω πολύ καιρό νομίζω να σας δώσω συνταγή. Λίγο οι υποχρεώσεις, το φαγητό σε υπέροχα εστιατόρια, λίγο το κυνήγι προϊόντων και οι νόστιμες ειδήσεις που προκύπτουν, δεν προλαβαίνω να δημιουργήσω πολλά πιάτα άξια λόγου, παρά επιλέγω συνεχώς τα ίδια και τα ίδια. Μέχρι που έφτασαν στην πόρτα μου τα παραδοσιακά ζυμαρικά Αγροζύμη, της οικογένειας Μαρταβαλτζόγλου, από την Αραβησσό Γιαννιτσών. Και ήταν όλα τους υπέροχα, σε πολλά σχήματα, χρώματα και μεγέθη. Με κομψές ετικέτες που στο εσωτερικό τους είχαν συνταγές για να εμπνευστείς και να απολαύσεις το καθένα όπως του αξίζει. Και ξαφνικά μού ήρθαν στο μυαλό δεκάδες πιάτα, οπότε αποφάσισα αυτή την εβδομάδα να αφιερώσω λίγο χρόνο παραπάνω στην κουζίνα και το σπιτικό φαγητό.Της Εμμανουέλας Κόκκαλη

Μαίνεται ο εμφύλιος πόλεμος εν ονόματι του Λευτέρη Βογιατζή. Η Ειρήνη Λεβίδη, για πάρα πολλά χρόνια σύντροφός του, διευθύνων, πλέον, σύμβουλος της «Εταιρίας των Φίλων της Τέχνης του Θεάτρου» που διαχειρίζεται το θέατρο «Οδού Κυκλάδων», δίνει προχτές συνέντευξη Τύπου περί «προγραμματισμού του θεάτρου» για την προσεχή διετία – ή τριετία; Λίγο συγκεχυμένο ήταν.Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Γενικά στα γλυκά είμαι λίγο δύσκολη, το ομολογώ. Και αν βρω ένα ζαχαροπλαστείο που μου αρέσει, δεν το αλλάζω εύκολα, δε μπαίνω στη διαδικασία για πολλές δοκιμές αλλού γιατί είναι άσχημο να θες διακαώς ένα γλυκό και να απογοητεύεσαι. Θες μια ασφαλή επιλογή. Κι όσο το σκέφτομαι, το γλυκό με το οποίο έχω απογοητευτεί πιο πολύ από όλα, είναι τα brownies. Δεν μου αρέσει που τα κάνουν υπερβολικά γλυκά, θέλω να υπερισχύει η γεύση της πικρής σοκολάτας, όχι να τρώω ζαχαρωτό. Επίσης κάποιοι τα ψήνουν περισσότερο από όσο χρειάζεται και στεγνώνουν αμέσως, ξεραίνονται.Της Εμμανουέλας Κόκκαλη

Η ελληνική μυθολογία σώζοι το θέατρό μας για παιδιά! Ανέκαθεν οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι τροφοδοτούσαν τις θεατρικές Σκηνές για παιδιά. Όσο περνάει ο καιρός και τα έργα τα γραμμένα για παιδιά λιγοστεύουν -αλλά είναι και ακριβότερα για τους θιασάρχες γιατί πρέπει να πληρώνουν πνευματικά δικαιώματα...- τόσο περισσότερο οι λύσεις για το κείμενο που θ' ανεβάσουν αντλούνται απ' τον πλούτο τον αστείρευτο των αρχαίων ελληνικών μύθων, με τους ίδιους να συνθέτουν και να υπογράφουν τα έργα. Φέτος... μυθολογικός κατακλυσμός!Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Δέντρα που «φορούν» ακόμη τα γιορτινά φωτάκια τους, κείτονται έξω από σπίτια, πλάι στα σκουπίδια και κάτω από γέφυρες...Aπό τη Βασιλική Κοτζιά

Το μετρό του Παρισιού είναι σίγουρα δώρο για τους κατοίκους της πόλης. Παρά το συνωστισμό, τους πορτοφολάδες και τις οσμές που απέχουν πολύ από τα γαλλικά αρώματα παραμένει ο πιο βολικός τρόπος μετακίνησης και αποφυγής του κυκλοφοριακού χάους.Από τη Βασιλική Κοτζιά

Το «πηγαίνω στο θέατρο» έγινε για μένα κατά κανόνα ένα «αποχωρώ από το θέατρο»-και μάλιστα στο διάλειμμα. Ένιωθα την ανάγκη να απομακρυνθώ το γρηγορότερο από αυτή τη γλοιώδη «πολιτιστική συναίνεση» που ήταν έτοιμη να μου κλέψει το κουράγιο να αντιμετωπίσω τη ζωή. Η κατάσταση στο θέατρο έχει κάτι κλειστοφοβικό-κάθεσαι στη μέση μιας σειράς σε έναν σκοτεινό, κλειστό χώρο. Αυτή την ατμόσφαιρα όταν γράφω τη μεταφέρω εντελώς ασυνείδητα στην ατμόσφαιρα του έργου*.*Jon Fosse Δοκίμια, πρόγραμμα της παράστασης Τόσο όμορφα, Θέατρο Αμόρε, Αθήνα 2004, σ.10. Από την Αγγελική Ξυνού

Μετακόμισαν. Απ' το «Αγγέλων Βήμα» όπου ήταν προγραμματισμένες για τις 13 Ιανουαρίου. Στο «Θέατρο Τέχνης» της Φρυνίχου. Οι «Φανερωμένες». Η παράσταση που δένει, σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάκου, την «Αυτοβιογραφία» της Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου, της οποίας αποσπάσματα έχουν μεταποιηθεί σε μονόλογο, με το μονόλογο «Φανερωμένη» της Ρούλας Γεωργακοπούλου κάτω απ' το μότο «αφιερωμένο σε όλα τα κορίτσια που έπεσαν στη χαραμάδα της Ιστορίας και επιβίωσαν». Ερμηνεύει η Μαρία Ζορμπά.Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Ποια γέννηση του Χριστού και παγανιστικές δεισιδαιμονίες, εγώ ξέρω πως τα Χριστούγεννα γιορτάζουμε ένα πράγμα: τα γεμάτα με κόσμο θέατρα!Κάτι το μελομακάρονο κι ο κουραμπιές, κάτι ο Ρούντολφ το ελαφάκι (και οι επαναλήψεις στην τιβί), ξυπνάει επιτέλους με όρεξη ο κόσμος για θεάματα και ψάχνει να βρει ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ!Είσαι έτσι κι εσύ, φίλε εποχιακέ γκουλτουρόφιλε και χάνεσαι ξαφνικά τι να πρωτοδιαλέξεις; Γι’αυτό είμαστε εδώ, να προτείνουμε 20 (!) εγγυημένες παραστάσεις που έχουμε δει ήδη μέσα στη σεζόν και αγαπήσει, ανάλογα με τα κέφια σου (και αν υπάρχει και μια γκουχ γκουχ εμπορική φόλα γκουχ μέσα στην εικοσάδα, σου έχουμε αμέσως και εναλλακτική).*κάντε scroll κατευθείαν στο τέλος και για συγκεντρωτικό cheat sheet*Λοιπόν! Τι έχεις όρεξη από γκουλτούρα αυτές τις γιορτές;Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: www.gkoultoura.gr