Αιρετικές σκέψεις με αφορμή την εμφάνιση τους στο Terravibe.
19.05.2017
ΚΥΡΙΑΚΗ
17
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Αιρετικές σκέψεις με αφορμή την εμφάνιση τους στο Terravibe.
Μια επίσκεψη στο πολυδιαφημισμένο «Μουσείο Νίκου Μπελογιάννη» στην Αμαλιάδα έγινε η αφορμή για να αναρωτηθούμε: πως νιώθουν οι επαρχιακές πόλεις όταν μένουν μόνες με τα νεοαποκτηθέντα μουσεία τους;
Εχω επισκεφθεί την Κύπρο, από το 1990 μέχρι σήμερα, δεκάδες φορές. Για προσωπικούς ή επαγγελματικούς λόγους.
Συναυλιακό καλοκαίρι. Δυνατό, πλούσιο, πολυπρόσωπο, αντιϋφεσιακό. Η μουσική άλλωστε, είναι πάντα με το μέρος μας. Ανοίγουμε χαρτιά και σημειώνουμε: Ένα Τοπ 10 συναυλιών, για να το βρούμε μπροστά μας.
Είναι ο νεοφερμένος κινηματογραφικός θεσμός της Αθήνας που φιλοδοξεί να μακροημερεύσει και να μας φέρει το καλοκαίρι πιο γρήγορα κοντά μας.
Στιγμιότυπα από ένα ανοιξιάτικο Σαββατοκύριακο στο μαγευτικό νησί των Ιπποτών.Κειμενο και φωτό: Νίκος Ρουμπής
Είναι κάπως περίεργα μοιρασμένο το τοπίο στον καλλιτεχνικο κόσμο, ανάμεσα στο εμπορικό και το ποιοτικό. Βάλτε και όσα εισαγωγικά θέλετε...
Το νερό είναι κρύσταλλο. Το χώμα, σε κάποια σημεία, κόκκινο. Τα έλατα σπρώχνουν προς τα πάνω μας κρύο αέρα. Βουνά, χαράδρες, άγρια σκυλιά και κοπάδια με πρόβατα. Ορεσίβιοι με σκληρά χέρια και ρυτίδες αγκιστρώνουν το βλέμμα τους στις γυμνές ράχες.
Η βασική διάρκεια, το κυρίως σώμα της χειμερινής θεατρικής σεζόν ολοκληρώθηκε, όπως συνηθίζεται την Κυριακή των Βαΐων. Και η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο Σαββατοκύριακο, έσπευδαν πολλοί να δουν παραστάσεις που δεν είχαν προλάβει να δουν και που είχαν ακούσει ότι δεν έπρεπε να τις χάσουν.
Τη μέρα ή τη νύχτα, με ήλιο ή βροχή, πολύβουο ή ήσυχο, μόνος ή με παρέα, όπως και να το δει κανείς, το Παρίσι είναι ένα μέρος που γοητεύει. Πόλη του φωτός, του έρωτα, της τέχνης, πρωτεύουσα της μόδας, χαρακτηρισμοί ποικίλοι και κολακευτικοί επιβεβαιώνουν το μεγαλείο και τη μοναδικότητα στο πέρασμα των χρόνων.
Εξηγούμαι εξ αρχής. Μην περιμένετε να διαβάσετε σ' αυτό το κείμενο τι ακριβώς θα δούμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου. Τα έχει παρουσιάσει η Στέλλα Χαραμή στο αναλυτικό ρεπορτάζ από τη συνέντευξη Τύπου του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου. Σ' αυτές τις γραμμές θα διαβάσετε σκέψεις, εκτιμήσεις, αποτιμήσεις, πρώτες κριτικές και κάποιες απορίες για όσα είδαμε και ακούσαμε στη συνέντευξη Τύπου και για όσα προσβλέπουμε να δούμε το καλοκαίρι στην Αθήνα, τον Πειραιά και την Επίδαυρο.
Αλλάζει κάτι αν ο εικαστικός είναι γυναίκα; Αποτυπώνει αλλιώς το θηλυκό στοιχείο; Το επιλέγει ως θεματική συχνότερα; Και πως είναι να είσαι γυναίκα εικαστικός στην Ελλάδα σήμερα; Ζητήσαμε από τρεις ταλαντούχες καλλιτέχνιδες που βάζουν την γυναίκα στο κέντρο του εικαστικού τους σύμπαντος να μας μιλήσουν για όλα αυτά.
Είπε πολλά και καλά νέα για την πορεία του Εθνικού Θεάτρου στην συνάντησή του με τους δημοσιογράφους ο καλλιτεχνικός διευθυντής του, Στάθης Λιβαθινός. Σας τα έχει ήδη μεταφέρει στο αναλυτικό και πλήρες ρεπορτάζ της η Στέλλα Χαραμή εδώ στο monopoli.gr.
Πόσες φορές έχετε δει μια παράσταση με έργο του Ερρίκου Ιψεν σε ελληνική σκηνή; Κάμποσες, είμαι σίγουρη. Τώρα πλέον μπορείτε όμως να δείτε πόσες φορές έχουν παρουσιαστεί τα έργα του Ιψεν στις ελληνικές θεατρικές σκηνές από το 1894 ως το τέλος του 20ού αιώνα, ποιοι τα σκηνοθέτησαν, ποιοι ηθοποιοί ερμήνευσαν τους βασικούς ρόλους των ιψενικών έργων. Κι όλα αυτά σ' έναν κομψό (παρά το μέγεθός του) τόμο που παρέδωσε στο αναγνωστικό και θεατρόφιλο κοινό ο σκηνοθέτης και θεατρολόγος Γιάννης Μόσχος, και πρόκειται για την πιο συντομευμένη μορφή της διδακτορικής του διατριβής: «Ο Ερρίκος Ιψεν στην ελληνική σκηνή – Από τους Βρυκόλακες του 1894 στις αναζητήσεις της εποχής μας». Όλγα Σελλά
...ή «Που είναι, Γιοσίρου, η Φανή;»Πηγή: Gkoultoura.gr
Μέσα στο αχανές πέλαγος του facebook υπάρχουν μερικοί αναγνωρίσιμοι άντρες που μιλάνε για (και με) τα κορίτσια με τρόπο που τα εξιτάρει. Χτυπήσαμε την πόρτα σε μερικούς για να μας πουν πως το σκέφτονται.
Η αλήθεια είναι ότι μεταξύ μας, το σινάφι, βάζαμε στοιχήματα για το πόσο θα παραμείνει σ' αυτή τη θέση ο Γιώργος Κιμούλης. Στη θέση που ανέλαβε μόλις στο τέλος του περασμένου Φεβρουαρίου (υπενθυμίζω ότι σήμερα έχουμε 16 Μαρτίου) ο Γιώργος Κιμούλης ανέλαβε πρόεδρος του Δ.Σ. του ΚΠΙΣΝ με διευθύνοντα σύμβουλο (την έκπληξη), τον Νίκο Μανωλόπουλο, άνθρωπο που κουβαλάει την «προίκα» της εμπειρίας διαχείρισης, επί 23 χρόνια του Μεγάρου Μουσικής, στις στιγμές της δόξας του.
Το ένα, του Εθνικού Θεάτρου, πραγματοποιείται για δεύτερη φορά. Πρόκειται για το Διεθνές Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος. Το άλλο, του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, κάνει τα πρώτα του βήματα το ερχόμενο καλοκαίρ με τον τίτλο "Λύκειο Επιδαύρου".
Μπήκαν στη σκοτεινή αίθουσα της Στέγης από την πλαϊνή είσοδο, την ώρα που στην οθόνη τελείωνε ένα εισαγωγικό βίντεο. Φορώντας μαύρα ρούχα και φυσικά τη μάσκα του γορίλα, το σήμα κατατεθέν τους. Κρατούσαν στο χέρι μια μπανάνα, προσφέροντάς την τους θεατές, προκαλώντας αμήχανα γέλια. Ύστερα, ανέβηκαν στη σκηνή και συστήθηκαν: «Είμαι η Φρίντα Κάλο», «Είμαι η Ζουμπέιντα»...
Σε κάθε live του ήλιου, παραδίνομαι. Καθορίζει το σχήμα μου, το ρυθμό και την καρδιά μου. Ο ήλιος. Πάω όπου πάει. Με κοιμίζει ειρηνικά. Ύπνος μέσα στο αυτοκίνητο, σε καθίσματα που καίνε. Και πόσο μου άρεσε (ίσως και τώρα να μου αρέσει).
Πήγα κι εγώ. Οπως χιλιάδες ακόμα Αθηναίοι, που έκαναν ουρά σε συνθήκες «ακραίου χειμώνα», αυτού που ζήσαμε φέτος και στο Λεκανοπέδιο.
Η εικόνα τους, κορίτσια με μάσκες γορίλα που εισβάλλουν ξαφνικά σε μουσεία και γκαλερί γεμίζοντας τον χώρο με τις αφίσες και τα συνθήματά τους, είναι ίσως γνωστή: Είναι οι Guerrilla Girls, μια ανώνυμη ριζοσπαστική φεμινιστική ομάδα, που εξακολουθεί να θέτει επιτακτικά το ίδιο ερώτημα, τριάντα χρόνια μετά την ίδρυσή της: «Γιατί μόνο γυμνές οι γυναίκες μπαίνουν στο μουσείο;»
Δεν το λέμε υποτιμητικά ή ειρωνικά. Το αντίθετο μάλιστα. Για 19 συνεχή έτη η Θεσσαλονίκη μας ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο με οδηγό μερικά από τα πιο σημαντικά και ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ των τελευταίων χρόνων. Φέτος έχει ανεβάσει τον πήχυ ακόμη ψηλότερα...
Πριν λίγες μέρες έγινε «δικό μας», παραδόθηκε δηλαδή «εξοπλισμένο και εξοφλημένο» στο ελληνικό δημόσιο του Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ). Και πριν λίγες ώρες απέκτησε και το Διοικητικό Συμβούλιο που θα αναλάβει να το λειτουργήσει, να αξιοποιήσει αυτό το υπέροχο δώρο του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος».
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που γίνονται -απλά και αναπόφευκτα- ο επόμενος εαυτός τους, χωρίς να χάνουν πόντο απ' ό,τι προηγήθηκε. Όσοι γράφουν. Όσοι έχουν αναρίθμητους τρόπους να ορίσουν αυτά που συστήνουν τις ζωές μας.
Η αλήθεια είναι πως αν το «La La Land» δεν πάρει το όσκαρ θα εκτυλιχτούν σκηνές τραγωδίας στο Χόλιγουντ, τέτοιες που η βιομηχανική ζώνη του θεάματος έχει να ζήσει καμιά 30αριά χρόνια από την εποχή που το «Πορφυρό Χρώμα» του Σπίλμπεργκ με τις 11 υποψηφιότητες πήγαινε να σαρώσει τα πάντα, αλλά έφυγε από την τελετή με 0 νίκες, τρώγωντας την αφρικανική σκόνη του «Πέρα από την Αφρική....
Την έχουμε δει και την έχουμε θαυμάσει όλοι επί σκηνής. Θεατρικής σκηνής. Πριν λίγο καιρό, στον ανασχηματισμό του περασμένου φθινοπώρου η Λυδία Κονιόρδου, κάνοντας τη μεγάλη έκπληξη του ανασχηματισμού, ανέλαβε έναν νέο ρόλο, αυτόν της υπουργού Πολιτισμού.
Παρότι οι προβλέψεις μιλούσαν για επικράτηση του Ακι Καουρισμάκι, το νέο Ουγγρικό σινεμά ξανάδειξε τα δόντια του.
Ο σχεδόν ταυτόχρονος θάνατος του Γιάννη Κουνέλλη και του Δημήτρη Μυταρά ήταν διπλό χτύπημα για τον κόσμο της τέχνης, τόσο της ελληνικής όσο και της παγκόσμιας, καθώς και οι δύο αυτοί εικαστικοί σηματοδότησαν με το έργο τους τις καλλιτεχνικές εξελίξεις κατά τη διάρκεια της πολιτιστικής έκρηξης της δεκαετίας του ’60.
Το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου, στο πλαίσιο των δράσεων της Διεθνούς Εβδομάδας Πωλητών Περιοδικών Δρόμου (International Vendors Week) η «Σχεδία» προσκάλεσε γνωστούς συμπολίτες μας αλλά και αναγνώστες να φορέσουν τα κόκκινα γιλέκα και να πουλήσουν για μια ώρα το περιοδικό σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Το monopoli.gr ακολούθησε τη «Σχεδία» σε μερικά αθηναϊκά πόστα ζώντας από κοντά το θαύμα αλλά και την μαυρίλα του τοπίου της μητρόπολης όπως είναι σήμερα.
Μια διαδρομή προς τη Σαρωνίδα, με αυτοκίνητο. Θέση συνοδηγού, μισάνοιχτο παράθυρο. Δε λέμε πολλά, μόνο ότι μας κούρασε το κρύο, κάτι λέμε. Μια μουσική του Λοΐζου («σε ψάχνω»), τυχαία, ανάμεσά μας και μετά δε λέμε τίποτα. Η μουσική ταιριάζει με το δρόμο, με την ταχύτητα των εικόνων, που βρίσκονται στα δεξιά μου. Με την αδημονία.
14 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται 30 χρόνια από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο θεατράνθρωπος που διαμόρφωσε πολλές γενιές ηθοποιών και πολλές γενιές θεατών.
Η παιδικότητα, χέρι χέρι με τη γοητεία της νεανικής αυθάδειας και της φαντασίας• το ανακάτεμα των πιο γλυκών μελωδιών με την πιο πικρή και λεπτή πολιτική και κοινωική ειρωνεία και σχολιασμό• η συνένωση -μέσω των ήχων και της μουσικής πρωτίστως, αλλά και των στίχων- εποχών, τόπων, γενεών• μια ιδιότυπη θλίψη που ποτέ δεν γινόταν δάκρυ, αλλά μετουσιωνόταν δημιουργικά και μελωδικά σε μια επιτυχημένη και εύστοχη επισήμανση, αποκαλύπτοντας τους «μικροαστικούς» καθωσπρεπισμούς μας, ίσως και τους κολλήγες παππούδες μας• και τα λαϊκά τραγούδια, εκείνα τα πρώτα, που είχαν ανακατώσει στη μίξη τους ένα σωρό πάλι μουσικές, Χατζηδάκια, Θοδωράκια αλλά και άλλους, παλαιότερους.
Το Σάββατο, πήγαμε στην έκθεση GR80s, στην Τεχνόπολη.
Στη Σπύρου Μερκούρη, κάπου, ανάμεσα σε κάτι σκονισμένα φυτά και σκουπίδια, υπάρχει μια μεγάλη πορτοκαλί κολοκύθα. Τα παιδιά του δημοτικού θέλουν να της βάλουν μάτια, χείλη, στόμα. Να γίνει κλασική. Προς το παρόν υπάρχει, έτοιμη να εκραγεί, δίπλα στον πιο ασύχαστο δρόμο.
