Από τον περσινό Δεκέμβρη, που έκανε πρεμιέρα η παράσταση "9:05", στο θέατρο Διάνα, έχω βρεθεί πάνω από δέκα φορές να την παρακολουθώ, να μιλάω με τους συντελεστές της, να ηχογραφώ δέκα-δεκαπέντε κουβέντες του Βασίλη, στον κόκκινο καναπέ της εισόδου, να δίνω ραντεβού με τον κ. Βούλγαρη, πρωί στην Ιπποκράτους, για να μου δώσει τις απαντήσεις στις ερωτήσεις μου σε χαρτί -γραμμένες με λεπτό στυλό-. Την αγαπώ αυτή την παράσταση, γιατί την ξέρω από τότε, που ήταν ακόμη μια ιδέα, μια σκέψη.
Όπως και να το δει κανείς, το ποδήλατο και η τέχνη είναι στενά συνδεδεμένα, είτε επειδή κάποιοι καλλιτέχνες εμπνέονται απ’ αυτό, είτε γιατί το χρησιμοποιούν σαν εικαστικό εργαλείο για να εμπνεύσουν άλλους.Πηγή: Αthens Bike City
Δεν είχα διαβάσει -κακώς!- τον Χρήστο Οικονόμου του οποίου έχουν ανεβάσει (;) ως πράξη θεατρική (;) -λέξεις, ουσιαστικά, χωρίς νόημα για την περίσταση...-, με τον τίτλο «Blackout» δυο διηγήματα.Πηγή: Το Τέταρτο Κουδούνι
Τη φετινή σεζόν το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει τον "Γλάρο" του Αντόν Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Βούρου.
Ο Αχιλλέας Πεκλάρης είναι αυτή τη στιγμή ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα της πόλης στον ενεργό ακτιβισμό γύρω από το προσφυγικό κύμα στην Ελλάδα. Οι ζωντανές ανταποκρίσεις του από τα σημεία των γεγονότων οδηγούν όσους θέλουν (κι είναι πολλοί αυτοί) να ενημερώνονται άμεσα κι αδιαμεσολάβητα στο site του achilleshill.com.Στο monopoli.gr μίλησε για μια από τις πιο σημαντικές δράσεις αλληλεγγύης στην Αθήνα- τα μαθήματα γλώσσας του «Στεκιού Μεταναστών» σε πρόσφυγες και μετανάστες.
Ο Νοέμβρης είναι ο νέος Οκτώβρης που ήταν ο νέος Σεπτέμβρης. Μετά από μια ήσυχη αρχή της σεζόν που κυριαρχήθηκε από επαναλήψεις πετυχημένων παραστάσεων, όλες οι μεγάλες σκηνές της Αθήνας κάνουν αληθινή αρχή της σεζόν δύο μήνες μόλις πριν τα Χριστούγεννα - και που χρόνος να προλάβεις!Πηγή: gkoultoura.gr
Πήγαινα σφιγμένος. «Είχε σταματήσει να κάνει θέατρο», «έχει κάνει πλήρη στροφή», «είναι πολύ πολιτικοποιημένος», «είναι ακτιβιστής», «το θέατρό του είναι κάτι άλλο πια»...
Τα τελευταία χρόνια το ελληνικό σινεμά έλαμψε σε φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκαν σε χώρες από όλο τον πλανήτη. Από όλο τον πλανήτη είπαμε; Ας το ξαναπάρουμε από την αρχή. Τα τελευταία χρόνια το ελληνικό σινεμά έλαμψε σε φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκαν σε χώρες από όλο του πλανήτη, εκτός της Ελλάδας. Φέτος κάτι δείχνει να αλλάζει και το ελληνικό σινεμά επιστρέφει σπίτι του.
(Ουφ, έφυγε πια ο ΣεΜπτέΒριος, έφυγε κι ο ΟκτώΜβριος. Ανακουφίστηκα... Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...)
Ιστορίες από το χθές και εικόνες από το σήμερα ενός ιστορικού κινηματογράφου που ξανάνοιξε τις πόρτες στο στο σινεφίλ κοινό.Μετά από μια επιτυχημένη σεζόν, ο ιδιοκτήτης του Πτι Παλαί, Δημήτρης Στεργιάκης μίλησε στο monopoli.gr για αυτήν τους την απόφαση αλλά και για τη σημασία του «Πτι Παλαί» στην ταυτότητα της Αθήνας.
Με ρωτάει συχνά ένα κορίτσι δέκα χρόνων γιατί μου αρέσουν τόσο οι ιστορίες και τα ποιήματα.
Χάρηκα. Που τις τελευταίες μέρες, τρέχοντας πάντα από θεάτρου εις θέατρον, κουρασμένος πια κι όχι και τόσο ανθεκτικός στα προσφερόμενα, μπορεί να ’δα και παραστάσεις που δε μου άρεσαν ή και που μ’ απογοήτευσαν αλλά είδα, αυτή τη φορά, κι αρκετές που με αναζωογόνησαν. Οπότε... και ξανά προς τη δόξα τραβώ.
Εντυπώσεις το έργο του Ευγένιου Ιονέσκο «Αμεντέ ή Πώς να το ξεφορτωθούμε» που παρουσιάζεται στο Από Μηχανής Θέατρο, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μπουγιούκα.
Ωραία δεν τη βγάλαμε παρεούλα την περσινή σεζόν;Έτσι και φέτος, η αγαπημένη σας (και μακράν πιο δημοφιλής του blog) feature επιστρέφει: κάθε μήνα ψάχνουμε στα άδυτα των δελτίων τύπου και των παρουσιάσεων, για να σας βρούμε τις 20 πιο ελπιδοφόρες και ενδιαφέρουσες ή ψαγμένες προτάσεις της θεατρικής σεζόν.Ήδη από τον Οκτώβριο, πριν καλά καλά ανοίξουν οι περισσότερες σκηνές, επικρατεί ήδη πανικός. Αυτές είναι οι 20 παραστάσεις από όσες κάνουν πρεμιέρα τον Οκτώβρη που εμείς επιλέγουμε να βάλουμε στην ατζέντα μας!
Είδα και το «6 a.m. How to Disappear Completely» των «Blitz» στην «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών».
Η Χριστίνα αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι 21 χρόνων. Πριν έξι χρόνια, στα 15 της, ίσως να πέρασε από τον νου της η κακή σκέψη ότι η τελεία μπαίνει άγαρμπα δίπλα σ' αυτό το εφηβικό 15. Εκεί, στην ακινησία του μαγνητικού τομογράφου. Στα σκοτάδια των γιατρών. Στο παράθυρο του μικρού δωμάτιου, που έδειχνε συνεχώς τον ίδιο ορίζοντα.
«H Εθνική Λυρική Σκηνή ρίχνει τους προβολείς της στη σπουδαία ιστορική της διαδρομή, επιλέγοντας να παρουσιάσει, ως κορμό του φετινού προγράμματος της, έργα που έγραψαν ιστορία και αγαπήθηκαν ιδιαιτέρως από το αθηναϊκό κοινό στη σκηνή του θεάτρου Ολύμπια». Αυτή είναι, διάβασα στο σχετικό δελτίο Τύπου, η φιλοσοφία του φετινού ρεπερτορίου του κρατικού λυρικού μας Θεάτρου.
Ένα μιμητισμό -και μη μου πείτε όχι- τον διακρίνω στο ελληνικό θέατρο. Εξαπανέκαθεν, που λένε... Απ’ τη δεκαετία του ’70 ακόμα. Θυμάμαι όταν κάποιος πρώτος έφερε για τους φωτισμούς του το στροβοσκόπιο.
Το σπίτι άδειασε. Και κάτω από τα δύο μεγάλα γραφεία βρήκαμε δύο πενηντάλεπτα, τρεις συνδετήρες, ένα εισιτήριο από τον Σταυρό του Νότου (Μάλαμας, Μάρτης 2008) και ένα βελούδινο δαχτυλίδι- δώρο του Βασίλη από την Φλωρεντία.
Καθημερινά, στους δρόμους των σύγχρονων πόλεων, ένας πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη. Μια σύγχρονη, παγκόσμια κρίση. Δύο διαφορετικές φιλοσοφίες, δύο αντίθετες στάσεις ζωής συγκρούονται σε όλο τον κόσμο.Πηγή: Athens Bike City
Ήμουν κι εγώ εκεί με την παρέα μου. Στην παρουσίαση του φετινού -είναι η πέμπτη της χρονιά- προγράμματος της «Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών» του Ιδρύματος Ωνάση. Απ’ τον Χρήστο Καρρά, την Αφροδίτη Παναγιωτάκου και την Κάτια Αρφαρά που ’χουν κάνει πάλι παπάδες.
Κάποτε όλα αυτά τα τραγούδια που έχει γράψει ο Κώστας Λειβαδάς, τα όποια έχει τραγουδήσει ο ίδιος, αλλά και έχει δώσει σε άλλους καλλιτέχνες, έπρεπε να συγκεντρωθούν σε ένα δίσκο ! Που να χωρέσουν όμως όλα; Έτσι το πρώτο επίσημο best of του με τίτλο «18 Χρόνια Δρόμος» βγαίνει διπλό και χωρά, σε μια πολύ αυστηρή επιλογή, σχεδόν το ένα τέταρτο του συνολικού έργου του!Ο Λειβαδάς είναι από τους τραγουδοποιούς που έχει καθημερινή επαφή με την μουσική. Κάθεται στο πιάνο και γράφει με άνεση συνέχεια μουσικές και τραγούδια. Είναι από τους τελευταίους ρομαντικούς καλλιτέχνες της γενιάς του, παλιομοδίτικης αντίληψης, αλλά και ταυτόχρονα καινούργια κοπής!Συνέντευξη στον Γιάννη Αλεξίου
Μας έφαγαν οι εκλογές φέτος, και το καθιερωμένο Αθηναϊκό κινηματογραφικό μας ραντεβού σπρώχτηκε σχεδόν όλο μέσα στον Οκτώβρη! Για 21η χρονιά όμως, οι Νύχτες Πρεμιέρας είναι εδώ, μεγαλύτερες από ποτέ. Η Ταινία Έναρξης ξεκινάει την Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου και το φεστιβάλ συνεχίζεται μέχρι Κυριακή 4 Οκτωβρίου.Πηγή: Gkoultoura.gr
Σε πείσμα των δύσκολων καιρών το αθηναϊκό φεστιβάλ ποδηλάτου συνεχίζει ακάθεκτο για 6η συνεχή χρονιά στη φιλόξενη Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Ημέρες γιορτής για το ποδήλατο και τους, όλο και περισσότερους, φίλους του στην πόλη.
Υπάρχουν τα πολιτικά κόμματα και τα παιχνιδάκια τους, αλλά υπάρχει και η πραγματική ζωή, αυτή που αντιμετωπίζουμε όλοι μας καθημερινά. Στην Αθήνα ζούμε μία απάνθρωπη κατάσταση, ένα χάος δημιουργημένο από εμάς τους ίδιους – γιατί κατά περίσταση μας βόλευε – αλλά και με βαρύτατο τίμημα για το βιοτικό μας επίπεδο.Πηγή: Athens Bike City
Ο Χρήστος Τουμαζάτος είναι 8 χρόνων. Ξέρει απ' έξω στίχους του Άλκη Αλκαίου και του Μάνου Ελευθερίου, καθώς κι όλα τα τραγούδια του σπουδαίου παππού του, Β. Π. ενώ μια απ' τις πρώτες του εκθέσεις στο σχολείο είχε τον αφοπλιστικό επίλογο "αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει".
Οι «Κινούμενες Πόλεις» ή αλλιώς «Moving Cities» είναι το κινηματογραφικό project του σκηνοθέτη και διευθυντή της εταιρείας παραγωγής ταινιών Wind & Foster, Jevan Chowdhurry. Το συγκεκριμένο project ξεκίνησε το 2014 και επιδιώκει να ανακαλύψει και να αναδείξει την ομορφιά και τη μοναδικότητα κάθε πόλης μέσα από τον χορό και την κίνηση των ανθρώπων της.
Είμαι πολύ μικρή. Κάθομαι στο πίσω κάθισμα ενός κόκκινου Dacia, με τη μύτη μου κολλημένη στο αριστερό τζάμι. Στο δρόμο για το βουνό. Παίζει μια χιλιοβασανισμένη κασέτα. Το τελευταίο τραγούδι της πρώτης πλευράς: "Τίποτα δεν πάει χαμένο". Μια ανδρική και μια γυναικεία φωνή. "Ποιος είναι αυτός, μπαμπά;". "Ο Λοίζος". "Ο Μάνος Λοίζος".
"Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ζήσει όση ζωή επιθυμήσει. Είμαστε τα ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ "
«Φτηνό θέατρο για πολλούς ή ακριβό για λίγους;» είναι το ψευτοδίλημμα που έμπαινε τα τελευταία χρόνια ταλανίζοντας και τα δυο κρατικά μας Θέατρα - Εθνικό και ΚΘΒΕ. Ο Στάθης Λιβαθινός, ο καινούργιος καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού, στην πρώτη, ουσιαστικά, συνέντευξη Τύπου που έκανε την Τρίτη, απάντησε επιθετικά θυμίζοντας πως υπάρχει και μια τρίτη επιλογή -ένας τρίτος δρόμος: «ακριβό θέατρο για πολλούς».
Στο Χαλάνδρι έχω πάει μόνο τέσσερις φορές. Οι τρεις ήταν άνοιξη και η μία φθινόπωρο. Γιατί μόνο τόσες; Δεν ξέρω. Αν πω ότι ήμασταν παρέα του κέντρου, δε θα πρωτοτυπήσω, οπότε αρκούμαι στο πολύ ξεκάθαρο "δεν ξέρω".
Διάβασα στα «Νέα» της περασμένης Δευτέρας, υπό τον τίτλο «Απανωτοί καθρέφτες», κριτική του Κώστα Γεωργουσόπουλου για το μονόλογο «Κατερίνα» που παίχτηκε, στη διασκευή πάνω στο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ και τη σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη, απ' την Λένα Παπαληγούρα στο Κρανίδι, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «Ερμηνείες στην Ερμιονίδα» με τ' όνομα.
Η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, ηθοποιός με πληθωρικό ταμπεραμέντο που ταιριάζει στο ρόλο, θα 'ναι η Λωξάντρα στην παράσταση που ανεβάζει η Έφη Θεοδώρου πάνω στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Μαρίας Ιορδανίδου σε δραματοποίηση Σάββα Κυριακίδη τη χειμερινή σεζόν στην Λευκωσία, για τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου -στην Κεντρική Σκηνή.
Μια μπομπονιέρα με μια πλαστική, μπλε άγκυρα. Από τα βαφτίσια του Ανδρέα, τον Ιούνιο. Πρωί Σαββάτου με βροχή και χαλάζι, κάπου στην ορεινή αρκαδία. Μα χαλάζι τον Ιούνιο;
«Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης μετά το ρόλο του στην πολύ γνωστή τηλεοπτική μεταφορά του αστυνόμου Μπέκα, αναλαμβάνει, στο θέατρο αυτή τη φορά, το ρόλο ενός από τους πιο γνωστούς αστυνομικούς της παγκόσμιας λογοτεχνίας, του ανακριτή Πορφύρη Πέτροβιτς».
Ήσυχες μέρες, σε σχήμα καλοκαιριού. Σε πόλη οικεία και ανεξερεύνητη (ακόμη). Με ζέστη και υγρασία (72%). Μπαίνεις σε μια θάλασσα που σε ξέρει και την ξέρεις.
