Ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης θα 'ναι ο Μενέλαος, η Τζωρτζίνα Δαλιάνη η Κασσάνδρα κι ο Απόστολος Πελεκάνος ο Ταλθύβιος στις «Τρωάδες» _ με τις οποίες επανέρχεται το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στο Φεστιβάλ Επιδαύρου, όπως σας έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 4 Απριλίου, σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του Θοδωρή Αμπαζή _ πλάι στις Άννα Κοκκίνου (Εκάβη), Κατερίνα Διδασκάλου (Ελένη), Κόρα Καρβούνη (Αθηνά) και Δανάη Σαριδάκη (Ανδρομάχη).Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης
Τι μπορεί άραγε να ανακαλύψει κανείς στην υπόγεια διάβαση που συνδέει το Πάντειο με την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών; Το θέαμα σκοτεινό, μακρινό αλλά και τόσο αληθινό...
Σε εποχή που αναζητείται η μουσική και οι μουσικοί, κάποιοι επιμένουν και μάλιστα δε διστάζουν να αναμετρηθούν με τα «ευαγγέλια» του λόγου. Αφορμή, η μουσική απόπειρα πάνω στο λόγο του Παπαδιαμάντη του Ανδρέα Κατσιγιάννη, καλλιτεχνικού διευθυντή της Εστουδιαντίνας της Νέας Ιωνίας, που αποτελεί εδώ και χρόνια ένα μοναδικό μουσικό studiolo, πυρήνας ποιότητας και μουσικής παιδείας στη Μαγνησία.
Ο εξαίρετος -έχω διαβάσει το κείμενο- μονόλογος «Η Φανερωμένη» της συναδέλφου Ρούλας Γεωργακοπούλου έχει περιληφθεί στις φετινές «Αναγνώσεις» του Εθνικού Θεάτρου, των οποίων την επιμέλεια έχει πάντα η θεατρολόγος Σίσσυ Παπαθανασίου - ένας θεσμός που ευδοκίμησε κι έχει ενταχτεί τα τελευταία χρόνια στον κύκλο εκδηλώσεων «Η Άλλη Διάσταση» του Εθνικού. Το μονόλογο ετοιμάζει σκηνοθετικά η Κατερίνα Ευαγγελάκου με ερμηνεύτρια την πολύ καλή Μαρία Ζορμπά.Σημειώστε πως η Ρούλα Γεωργακοπούλου, η οποία έχει στο ενεργητικό της τρία σύντομα θεατρικά -«Διανυκτερεύον» (1986), «Τα δροσερά σου υπόγεια» (1992), «Η Προσπερίνα και ο Ναύτης» (2007)- τα οποία έχει όλα ανεβάσει η Πέπη Οικονομοπούλου με τον «Καθρέφτη» της στο θεατράκι «Οδού Αντιοχείας» -τα δυο πρώτα συναρμολογημένα σε προγράμματα μονοπράκτων-, έχει ήδη συνεργαστεί με την Κατερίνα Ευαγγελάκου στη μεταποίηση της νουβέλας του Αλέξανδρου Κοτζιά «Ιαγουάρος» σε σενάριο για την ομώνυμη καλή ταινία (1994) της. Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης
Ήταν -είναι δηλαδή ακόμα- μια απ' τις τέσσερις - πέντε καλύτερες παραστάσεις που είδα φέτος. Και απ' τις ακόμα λιγότερες που με συγκίνησαν τόσο. Η... αρχαία «Γκόλφω» του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, όπως την έκανε καινούργια _ και καθόλου ειρωνικά, με την έκφραση της πιάτσας, δεν το λέω, το λέω με την ουσιαστική έννοια _, χωρίς να τη βιάσει και να της πετάξει έξω τα μάτια, ο Νίκος Καραθάνος. Για το Εθνικό, στο «Κοτοπούλη». Θα γράψω αναλυτικότερα. Αλλά θέλω εδώ, εν είδει ανθολογίου, έστω κι αν τα λόγια αδυνατούν να περιγράψουν την ομορφιά τους και μπορεί και να την καταστρέφουν, να φυλάξω δυο στιγμές της. Για μένα πολύτιμες. Που μ' έκαναν κα κλάψω με λυγμούς. Και δεν ήμουν ο μόνος...Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης
Στην ίδια ευθεία. Aπό διαφορετικές γωνίες. Σε post θεωρίες για εναλλακτικές μορφές ζωής στο μουσικό οικοσύστημα της Παρασκευής που πέρασε. Post κι αυτή. Για να περάσεις από τη μια μουσική στην άλλη δε χρειάζεται να πηδήξεις φράχτες. Συνεχίζεις να οδηγείς. Keep driving.
Και λίγο καλό house, deep, nice and hearty – αφού όταν το house είναι καλό και σπίτια (διαμορφωμένα σε club και όχι μόνο) γκρεμίζει....
Εδώ και κάμποσες μέρες ήθελα να σας πω γι' αυτό τον κύριο, αλλά φαίνεται πως τώρα ήρθε η ώρα, και αυτή δεν είναι άλλη από τη στιγμή που κυκλοφορεί το πρώτο άλμπουμ του Willy Moon, "Here's Willy Moon". Willy Moon είναι ο κύριος που σας λέω.
ΚΘΒΕ με «Ειρήνη» και Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στην Επίδαυρο / Η Άννα Κοκκίνου, Εκάβη στις «Τρωάδες» της ΠάτραςΓράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης
Με βάση την Κρήτη και τη μουσική της ο Ηλίας Ζούτσος, νέος πολυτάλαντος μουσικός και τραγουδοποιός παρουσίασε στο Σταυρό του Νότου Club την Κυριακή 31/03 ένα μεγάλο ταξίδι με οδηγό το προσωπικό του μουσικό βίωμα της μουσικής.
Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη έρευνα του Ευρωβαρόμετρου για τις τουριστικές τάσεις στην Ευρώπη, η Ισπανία παραμένει ο δημοφιλέστερος προορισμός εξωτερικού για τους Ευρωπαίους, ακολουθούμενη από την Ιταλία και τη Γαλλία. Μετά έρχεται η Αυστρία, η Γερμανία και έκτη και καταϊδρωμένη η Ελλάδα. Δεν ξέρω για τους αναγνώστες, αλλά μου φαίνεται απαράδεκτο ότι η Γερμανία ή η Αυστρία, ακόμη και η Ιταλία είναι πιο δημοφιλείς τουριστικοί προορισμοί από την Ελλάδα.
Ο άνεμος του υλισμού χτυπά ιδεολογίες και βαθιά χαραγμένες αρχές και πιστεύω... Συμφωνείτε; Είναι πλέον όλα τόσο επιφανειακά όσο θέλουμε να λέμε πως είναι; Το να είσαι άνεργος σημαίνει πως είσαι ηθικός; Η ανηθικότητα συνάδει με την ευημερία στον εμπορευματοποιημένο κόσμο;
Λόγω επαγγέλματος επισκέφθηκα πρόσφατα το Δουβλίνο και τη Μαδρίτη, «σημεία μηδέν» της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Η Ιρλανδία βρίσκεται στον έκτο χρόνο λιτότητας, το δημόσιο χρέος της έχει εκτιναχθεί από 40% σε 120% του ΑΕΠ, η ανεργία βρίσκεται «μόλις» στο 15%, μόνο και μόνο επειδή η πρώτη γλώσσα του εργατικού της δυναμικού είναι τ' αγγλικά κι έτσι μπορούν οι καταρτισμένοι εργαζόμενοί της να μεταναστεύσουν εύκολα οπουδήποτε στον κόσμο.
Ο Δημήτρης Δημητριάδης, μετά το Εθνικό -έστω και μέσω της τότε Πειραματικής Σκηνής του-, μετά το Φεστιβάλ Αθηνών, εκπορθεί και την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Το άπαιχτο κι ανέκδοτο στην Ελλάδα έργο του «Ο κυκλισμός του τετραγώνου» ανεβαίνει στην Στέγη για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον επόμενο χειμώνα σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζά.Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης
Την ώρα που ο καπνός στο Βατικανό έβγαινε ακόμη σκούρος και ενώ η προσοχή του κοινού μπορεί να ήταν στραμένη στα Kούλουμα, εκείνες τις μέρες που έσκαγαν οικονομικές βόμβες στην ωραία Κύπρο και η Τραπεζική θηλιά έδενε γύρω από το νησί και ενώ ο καθένας είχε τα δικά του βάσανα, κι εσύ, κι εγώ και όλοι μας, το σύννεφο της κρίσης τρομακτικό και αφόρητο, μέσα σε αυτή πάνω κάτω, ας πούμε, την ατμόσφαιρα η αφεντιά μου βρέθηκε στην άλλη άκρη, στην Σεούλ της Κορέας, συγκεκριμένα.
Τώρα, αυτό το «λυπάμαι τον λαό της Κύπρου» που είπε, λέει, ο εξοχότατος υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας κ. Βόφγκανγκ Σόιμπλε εμένα γιατί μου θύμισε εκείνο το «πτωχοί άνθρωποι!» της Μαντάμ Σουσούς;Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης
Μπορείς να το πεις και μουσικό ημερολόγιο, αλλά σου έχω εμπιστοσύνη ότι θα βρεις καλύτερη περιγραφή, όμως εγώ τώρα βιάζομαι εδώ να σου πω πως ο Andy Cato έρχεται με νέο άλμπουμ, το Times and Places και πολύ Groove Armada, groove.
Όταν στρέφω το βλέμμα στα έργα των ανθρώπων και βλέπω πόλεις να έχουν χτιστεί παντού, όλα τα στοιχεία να έχουν χρησιμοποιηθεί κάπου, τις γλώσσες να έχουν πάρει συγκεκριμένη μορφή, τότε αναρωτιέμαι... «Ο περασμένος αιώνας δεν άφησε καμιά δουλειά στο δικό μας;».από την Μαρία Σφυράκη
«Ένα βήμα μπροστά»... σχέδιο με πρωταγωνιστές την αναβίωση μιας πόλης με μεγάλο πολιτιστικό παρελθόν, τον ανέμελο αλλά και ζωντανό περίπατο με φόντο το υγιές πράσινο και τα αξιοπρόσεχτα κτήρια, την βελτίωση των κλιματικών συνθηκών, αλλά και την μείωση των κοινωνικών αναταραχών... το όραμα του διεθνώς γνωστού ολλανδικού γραφείου OKRA, που κέρδισε το πρώτο βραβείο του διαγωνισμού Rethink Athens που οργάνωσε η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.
Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης
Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης
Ο δημοσιογράφος και blogger Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης γράφει για την παιδική παράσταση "Η Μικρή Γοργόνα" που παρουσιάζεται στην Μικρή Πόρτα σε μετάφραση της Ξένιας Καλογεροπούλου και σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου.
Ρατσισμός ή αρμονική συμβίωση; Περιχαρακωμένα εδάφη ή ελαστική υποδοχή; Επικινδυνότητα ή δημοκρατία; Μαύρη ή χρήσιμη εργασία; Τόνωση ή αμαύρωση της οικονομίας; Γέφυρα καταστροφής ή όραμα για το μέλλον; Βίαια αντιμετώπιση ή αναπόφευκτη εξέλιξη; Είναι μερικά από τα ερωτήματα, που μπορούν να καταλάβουν το νου του θεατή πάνω σε ένα καυτό θέμα του σκιερού τώρα... της μετανάστευσης...
Πολύ σίγουρα. Ξέρουν τη Μουσική που Παίζουν στο Βυθό. Και ξέρουν τη Μουσική που Παίζουν στο Βυθό γιατί ξέρουν καλό κολύμπι. Ευφάνταστο, πλούσιο, ποιητικό, με ωραίες βουτιές και θαυμάσιες κινήσεις. Μ΄αρέσουν. Μακροβούτια στη ποίηση (Μίλτος Σαχτούρης, Γκαμπριέλ Οκάρα, Πέδρο Χουάν Γκουτιέρεζ) και ύπτιο με μελωδία δουλεμένη.
Υπήρξαν φορές που όταν έλεγα τη λέξη "Μουσείο", στο μυαλό μου σκιαγραφούσα την εικόνα μιας κλειστής δημιουργικής βιομηχανίας, που άφηνε έξω από το σύστημά της "όλους αυτούς" που φτιάχνουν μια κοινωνία. Υπήρξαν όμως φορές που όταν έγραφα τη λέξη "Μουσείο", αναφερόμουν σε μια "γνώση" που δεν γεννάει αντιπάλους. Διαμορφώνει συνειδητούς εταίρους ή και φίλους. Μια "γνώση" που ξέρει πως πριν από την οικονομία η παιδεία, και πριν από τα δημόσια έργα ο πολιτισμός.Κείμενο, φωτογραφίες: Μαρία Σφυράκη
Ο δημοσιογράφος και blogger Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης γράφει για την παιδική παράσταση «Γιαπωνέζικοι Κήποι» των Γιάννας Ροϊλού & Δημήτρη Σεϊτάνη, που παρουσιάζεται στο θέατρο του Πολιτιστικού Κέντρου «Ακαδήμεια».
Μια στιγμή! Κάτι hot. Κάτι σαν να άνοιξες το φούρνο, σαν να πιάνει καλοκαίρι ξαφνικά. Έτσι πια συμβαίνουν όλα, ξαφνικά (περίπου, ε, κι όχι πάντα). Αλλά κάτι funk και jazzy-soul και hot stuff, με αστραφτερή έμπνευση, που – ξέρεις τι; - μουσική , so - fuckin'- wonderful.Εντάξει, αυτό το ξέρεις, το έχουμε πει, ο Quasamodo είναι μουσικός ανεμοστρόβιλος που ανακατεύει το funk σε μίξερ και δοκιμάζει γεύσεις.
Ο Nick Cave είναι από τους καλύτερους τραγουδοποιούς της τελευταίας τριακονταετίας παγκοσμίως. Δυστυχώς όμως, το τραγούδι «Lightning Bolts» που έγραψε για την Ελλάδα της κρίσης, είναι από τα χειρότερα δημιουργήματά του. Φυσικά, προβλήθηκε δεόντως από τα ελληνικά ΜΜΕ και από δημοσιογράφους, οι οποίοι ούτε είχαν ξανακούσει για τις «δολοφονικές μπαλάντες» του ανδρός, αλλά και να τις είχαν ακούσει, θα άλλαξαν σταθμό στο ραδιόφωνο με την πρώτη νότα.
Με τον Φοίβο Δεληβοριά έχω μια περίεργη σχέση. Πώς είναι κανείς με φίλους που δεν είναι κολλητοί, αλλά αισθάνεται ότι είναι σταθερά εκεί και ότι μεγαλώνουν παρέα;
«Έρωτας είναι δύο ψυχές αγκαλιασμένες μέσα σε ένα τριαντάφυλλο».Oh God...Αυτή ήταν μια από τις πολλές απαντήσεις που βρήκα γραμμένες σε ένα παλιό μου λεύκωμα του γυμνασίου κάτω από την ερώτηση «Τι είναι έρωτας». Μερικές είχαν και στίχους από σουξέ της εποχής (80's...!) άλλες ήταν διακοσμημένες με μικρά αυτοκολλητάκια με καρδούλες και Hello Kitty, μια δύο είχαν κι ένα παθιασμένο αποτύπωμα χειλιών βαμμένων με κραγιόν.
Απο το "Λίνκολν" βγήκα λιγάκι σαν βρεγμένη γάτα. Σαν ηλίθια που την έχουν καθίσει σε τραπέζι του μπριτζ. Οταν ενα σύμπαν ολόκληρο επαινεί μια ταινία, κι εσύ προσπαθείς να κρατήσεις τα μάτια σου ανοικτά (κι αυτά τον χαβά τους) γιατί δεν προλαβαίνεις να "πιάσεις" τους διαλόγους, πώς να το χειριστείς όταν ανάβουν τα φώτα; Με χασμουρητό ίσως;
Η ταινία που σάρωσε τα Όσκαρ και από το 2008 παίζεται με επιτυχία στο θέατρο σε όλη την Ευρώπη, ανέβηκε φέτος και στην Ελλάδα ως θεατρικό έργο για πρώτη φορά. Έξυπνη κίνηση από ένα δυνατό δίδυμο, τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη και τον Γιάννη Στάνκογλου, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Λιγνάδη. Δεν είναι ότι έφυγα ενθουσιασμένη, αλλά σίγουρα, είναι μια αξιόλογη δουλειά.Από την Αναστασία Παρετζόγλου
Έργο ερωτικό, αντιρατσιστικό και καθαρά πολιτικό, όπου όλα, ρόλοι, χαρακτήρες, συγκρούσεις, ατμόσφαιρα, συνθέτουν την «προσωπική τραγωδία» του συγγραφέα. Μια σύγχρονη ανάγνωση του Τέννεση Ουίλλιαμς και μια συγκλονιστική Λυδία Φωτοπούλου σε μια παράσταση - σημείο αναφοράς.Από την Αναστασία Παρετζόγλου
