Editors

Όσοι υπήρξαν παιδιά τη δεκαετία του ’60, αλλά κι ακόμη πιο πίσω, σ’ εκείνη του ’50, δεν υπάρχει περίπτωση να μην φέρνουν αντανακλαστικά στο νου τους, ακούγοντας το όνομα της Αντιγόνης Μεταξά, ένα σκοπό: «Καλημέρα σας, παιδιά, / τραλαλά, τραλαλά / σηκωθείτε με χαρά / τραλαλά λαλά». Ήταν το παιδικό τραγούδι με το οποίο ξεκίναγε η «Ώρα του παιδιού», η εκπομπή που χιλιάδες πιτσιρίκια σ’ όλη τη χώρα μαζεύονταν γύρω από τα βαριά ξύλινα ραδιόφωνα της εποχής για να ακούσουν. Κι ύστερα, η χαρακτηριστική γλυκιά φωνή της «Θείας Λένας» ξεκινούσε από τον ραδιοθάλαμο του Ζαππείου το ταξίδι σε κόσμους παραμυθένιους, συνδυάζοντας τους ήχους του ραδιοφώνου, κι ύστερα τις εικόνες από τα βιβλία της και τη... γεύση από την κρεμούλα με την οποία οι μαμάδες μπούκωναν τα βλαστάρια τους, την ώρα που εκείνα ήταν απασχολημένα!

Εντυπώσεις από το έργο «ΟΜΠΙΝΤΑ» οι τελευταίες ώρες του Νίκου Ζαχαριάδη που παρουσιάζει ο Γιώργος Κοτανίδης στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη

Χάρη στο «πνεύμα των ημερών» και τις, περιορισμένες φέτος, εορταστικές αργίες, οι βόλτες στην πόλη γίνονται μακρύτερες, η περιπλάνηση και το «χαζολόγημα» αντικαθιστούν για λίγο το άγχος του λεωφορείου για τη δουλειά, αφήνοντας χώρο για μια διαφορετική ματιά γύρω μας. Αυτό το βλέμμα υπόσχονται να ικανοποιήσουν πλουσιοπάροχα μουσεία και γκαλερί, προσφέροντας δεκάδες εικαστικές εκθέσεις, τις περισσότερες με ελεύθερη είσοδο ή με πολύ χαμηλό εισιτήριο. Αποστρέφοντας τα μάτια από τις φωτισμένες βιτρίνες, κατευθυνθήκαμε με αργό βήμα σε μερικές από τις σημαντικότερες.

Σε μια τσάντα ώμου, στρίμωξα κουραμπιέδες και μελομακάρονα με σιμιγδάλι και το «Πρωινό άστρο» του Ρίτσου για να το χαρίσω στη Ν. και τον Π. που έγιναν γονείς και είναι τρελαμένοι.

Φέτος πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά η 1η Art Thessaloniki, από τις 1 έως τις 4 Δεκεμβρίου στα περίπτερα 8, 9 και 10 της ΔΕΘ, με μεγάλη επιτυχία κρίνοντας την από τη θερμή ανταπόκριση του κόσμου. Ένα όραμα που βρισκόταν στις σκέψεις ικανών ανθρώπων της τέχνης που έγινε πραγματικότητα.

Απόμακροι ήχοι, σαν τραγούδια παιγμένα με σουρντίνα, κι από κοντά μια χλαπαταγή σαν χειροκρότημα έρχεται από τη μεριά του πάρκινγκ, στη γωνία Ηπείρου και 3ης Σεπτεμβρίου. Λες και το κουφάρι του «Αθήναιον», του θερινού θέατρου που βρίσκεται από πίσω, ζωντάνεψε ξαφνικά κι έχει παράσταση...

Κάτι «κουνιέται» στα ελληνικά ποδηλατικά πράγματα.

Είναι πολλές οι φορές, που θες να ακούσεις τη φράση «o άνθρωπος καταστρέφεται, ποτέ δε νικιέται...». Έστω και σε ψίθυρο. Να την ακούσεις, να την ξεχωρίσεις, να βάλεις τα φωνήεντά της στην τσέπη σου. Έρχεται χειμώνας.

Η 27η Νοεμβρίου έχει οριστεί διεθνώς ως "Παγκόσμια Ημέρα για το Θέατρο στην Εκπαίδευση". Με αυτή την αφορμή η Τζωρτζίνα Κακουδάκη εξηγεί το σημαντικό ρόλο του θεάτρου στην ψυχική και κοινωνική εξέλιξη των παιδιών.

Πόσο πραγματική μπορεί να φαίνεται η εικονική πραγματικότητα; Δεν είχα ιδέα μέχρι τη μέρα που επισκέφτηκα το The VR Project, τον μοναδικό χώρο εμβυθιστικής εικονικής πραγματικότητας στην Ελλάδα

Στην πρώτη περίπτωση, η αντιμετώπιση εξέπεμπε τρυφερότητα, σεβασμό, φρεσκάδα, φαντασία, αθωότητα. Στη δεύτερη περίπτωση, κυριαρχούσε και πάλι ο σεβασμός, μαζί με τον επαγγελματισμό, αλλά υπερτερούσε το δέος. Πρόκειται για δύο θεατρικές παραστάσεις, διαφορετικές, σε διαφορετικούς χώρους, φτιαγμένες από διαφορετικές γενιές καλλιτεχνών, που είχαν, και οι δύο, όλα τα χαρακτηριστικά του πειραματικού εγχειρήματος.

Το πρώτο φεστιβάλ των Ορέστη Ανδρεαδάκη και Ελίζ Ζαλαντό, από τις θέσεις του καλλιτεχνική διευθυντή και της γενικής διευθύντριας, δεν είχε να επιδείξει σημαντικές διαφορές με το παρελθόν. Άφησε όμως να διαφανεί η όρεξη των διοργανωτών για να «ανοίξει» το φεστιβάλ σε ακόμη περισσότερες γειτονιές της πόλης και να συναναστραφεί με τους μόνιμους κατοικούς της πιο έντονα από κάθε άλλη χρονιά. Από αυτό το φεστιβάλ εμείς θα κρατήσουμε τα εξής:

Είναι γεγονός πως στη χώρα μας η συζήτηση γύρω από τις ψυχικές ασθένειες παραμένει ταμπού. Ακόμα περισσότερο αυτό ισχύει για την περίπτωση των διατροφικών διαταραχών, δηλαδή των ψυχικών αυτών διαταραχών που σχετίζονται με την πρόσληψη τροφής, καθώς θεωρούνται από την πλειοψηφία περισσότερο ως μια «παραξενιά», παρά σαν ένα πραγματικό πρόβλημα. Κάτι που είναι καταστροφικό για τους πάσχοντες και για το οικείο περιβάλλον τους, που παραμένουν σιωπηλοί να μάχονται ενάντια στην πάθηση.

Πήγα να δω την παράσταση που έγραψε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί η Μιμή Ντενίση από φυσική περιέργεια. Ομολογώ, ότι δεν είχα δει ποτέ τη συγκεκριμένη ηθοποιό στο σανίδι, παρά την εμπορική επιτυχία προηγούμενων έργων της – βέβαια, η επιτυχία της «Σμύρνης» ξεπερνάει κάθε προηγούμενο...

Μια τέτοια φθινοπωρινή Κυριακή, σε ένα κρυφό διαμάντι της πόλης το πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος διοργανώθηκε (άλλο) ένα «Ανταλλακτικό Παζάρι Ρούχων». Στο συγκεκριμένο σημείο διοργανώνεται τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο και συγκεντρώνει κόσμο από όλη την Αθήνα.

Θα ήταν ψέματα αν λέγαμε ότι στην αρχή της ιδιότυπης αυτής συνέντευξης τύπου οι πάνω από 15 δημοσιογράφοι που περάσαμε την κεντρική πόρτα της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση δεν είχαμε φρύδι υψωμένο (κάποιοι από εμάς τέλος πάντων) για το εγχείρημα...

Το Σάββατο 8 Οκτώβριου που η Αθήνα προσπαθούσε να στεγνώσει και να συνειδητοποιήσει την μεγάλη καταιγίδα που την βρήκε οι δρόμοι αποκάλυπταν τις μεγάλες αντιθέσεις στην μητρόπολη. Γύρω από το Σύνταγμα, στη Λέκκα και στη Βουλής τα καφέ και τα νέα στυλάτα φαγάδικα με το στυλιζαρισμένο κοινό ήταν ασφυκτικά γεμάτα. Τα nail salons το ίδιο.

Κάθε μήνα ψάχνουμε στα άδυτα των δελτίων τύπου και των παρουσιάσεων, για να σας βρούμε τις 20 πιο ενδιαφέρουσες και ψαγμένες προτάσεις της θεατρικής σεζόν.Πηγή: Gkoultoura

Προσπάθησα, και με αφορμή τη συγκεκριμένη περίπτωση, να μετρήσω τις παθογένειες από τη συμπεριφορά των δημόσιων προσώπων (από εκείνες που διαμορφώνουν πρότυπα δηλαδή) και μέτρησα αρκετές.

Σε κλίμα συγκίνησης εγκαινιάστηκε την Τρίτη 4/10 η αναδρομική έκθεση του Κώστα Λούστα στην Πινακοθήκη Νίκου Χατζηκυριάκου - Γκίκα.

Το Σάββατο 1 Οκτωβρίου έγινε η τελετή έναρξης του φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, των 51ων Δημητρίων, που ονομάζεται φέτος "Αστυβάλ", ένα φεστιβάλ στην πόλη, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Ο χώρος γέμιζε ζωή και ζωντάνια από ανθρώπους κάθε ηλικίας που ήρθαν να παρακολουθήσουν παράλληλα και την έκθεση της Γιαπωνέζας εικαστικού Yoko Ono.

Το "Κιβώτιο" ξεκίνησε να παίζεται στο Studio Μαυρομιχάλη πέρσι τον Δεκέμβριο και όταν ανακοινώθηκε, οι περισσότεροι νόμιζαν πως επρόκειτο απλά για ακόμα μία παράσταση δραματοποιημένης λογοτεχνίας. Οι πιο υποψιασμένοι ενθουσιάστηκαν που ανέβαινε στο θέατρο το συγκεκριμένο μυθιστόρημα-σταθμός.

Πώς είναι να βλέπεις δύο φορές την ίδια παράσταση; Όχι όταν είσαι ο σκηνοθέτης, ή ένας από τους συντελεστές της παράστασης, αλλά όταν είσαι θεατής, έστω και ένας «επαγγελματίας» θεατής. Είδα, λοιπόν, στο Ηρώδειο, το Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου, τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, του Μιχαήλ Μαρμαρινού και του Εθνικού Θεάτρου. Ήταν η τελευταία παράσταση της περιοδείας. Κατά σύμπτωση είχα δει την πρώτη, την πρεμιέρα, στην Επίδαυρο, στις 5 Αυγούστου.

Το Reworks Festival καθιερώθηκε πια στη Θεσσαλονίκη ως σημείο συνάντησης των φίλων της μουσικής απ' όλη τη χώρα και το εξωτερικό.

Για άλλη μία φορά, το Φεστιβάλ ποδηλάτου της Αθήνας έδωσε στους φίλους του μέσου την ευκαιρία να περάσουν ένα τριήμερο γεμάτο ενδιαφέρουσες ποδηλατικές εκδηλώσεις.

Χτες δεν είδα κανένα αστέρι να πέφτει. Κι όμως, απρόσμενα πραγματοποιήθηκε ένα ακόμα όνειρό μου. Να περπατάω παρά θίν’ αλός, υπό το φως της πανσελήνου, και να ακούω α καπέλα τη φωνή της. Δεν το έκανα σκόπιμα! Απλά, καθυστέρησα να εισέλθω στον χώρο της συναυλίας, γιατί το Βεάκειο είχε πνιγεί περιφερειακά από τα αυτοκίνητα. Πάρκαρα κι εγώ όπως-όπως και, μέχρι να φτάσω στην είσοδο, στα αυτιά μου εκείνος ο γνώριμος ήχος με τις αποχρώσεις των ιμπρεσιονιστών ζωγράφων... «Δεν λέει κι απόψε η βραδιά πάλι να ξημερώσει...»

Είναι πλέον μοτίβο και δεν το λέω αρνητικά. Αρχές καλοκαιριού ξεκινούν τα μεγάλα φεστιβάλ και οι συναυλίες των καλλιτεχνών στην πρωτεύουσα, λίγο αργότερα και όσο ο καιρός θερμαίνεται τους βρίσκουμε σε διάφορες περιοχές της χώρας, σε χωριά, νησιά, ποτάμια και δάση, - σαν αυτοί να μας ακολουθούν αυτή την φορά - και αρχές Σεπτέμβρη η Τεχνόπολη και ο Δήμος Αθηναίων κάνει μια σούμα όλου του έντεχνου και πέριξ ρεύματος, μαζεύει - και καλά κάνει ασχέτως του χρηματικού που είναι άλλη κουβέντα - όλα τα ονόματα σύμφωνα με τις τάσεις των καιρών και μας τους επαναφέρει, αποχαιρετώντας το καλοκαίρι.