ΕΙΔΑΜΕ / Παραστάσεις

Εντυπώσεις από το έργο του Γιάννη Μαυριτσάκη που σκηνοθετεί ο Θάνος Παπακωνσταντίνου και παρουσιάζεται και πάλι φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Εντυπώσεις από την παράσταση που σκηνοθετεί ο Χάρης Φραγκούλης στο θέατρο οδού Κυκλάδων

Εντυπώσεις από το έργο "Είμαστε οι Πέρσες" της Ομάδας Station Athens που παρουσίασε η σκηνοθέτις Γιολάντα Μαρκοπούλου στο Φεστιβάλ Αθηνών

Εντυπώσεις από την παράσταση «Κ.Π. Καβάφης αυτοβιογραφούμενος» με τον Κωνσταντίνο Τζούμα στο θέατρο Δημήτρης Χορν.

Εντυπώσεις από τo έργο «Στροχάϊμ» του Δημήτρη Δημητριάδη που σκηνουθετεί ο Σταμάτης Φασουλής στο Από Μηχανής Θέατρο.Από τον Νίκο Ρουμπή

Θετικές και αρνητικές σκέψεις για την παράσταση "Φιλουμένα Μαρτουράνο" που σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής στο Εθνικό Θέατρο.

Στα τέλη της δεκαετίας του 70 ο Γιώργος Μανιώτης γράφει τον "Λάκκο της Αμαρτίας", ένα θεατρικό κείμενο που αναφέρεται στην ταραχώδη ζωή των τραβεστί, σε ένα δικό τους οχυρό, τον χωμάτινο λάκκο.

Θετικές και αρνητικές σκέψεις για την παράσταση "Αδερφοί Καραμάζoφ" που σκηνοθετεί η Νατάσα Τριανταφύλλη στο Θέατρο Τέχνης.

Με έντονες καταβολές από τις αρχαιοελληνικές τραγωδίες ο Ντύρρενματ γράφει το 1955 ένα υποφαινόμενο δράμα με κωμικές πινελιές θέλοντας να καυτηριάσει τον άνθρωπο της δικής του εποχής -άκρως όμως διαχρονικό- που είναι χωρίς μέτρο για να αξιολογήσει το μεμπτό και με ηθική που (ξε)πουλιέται εύκολα.

Θετικές και αρνητικές σκέψεις για τον "Γυάλινο Κόσμο" του Τεννεσσί Ουίλλιαμς, που σκηνοθετεί η Ελένη Σκότη στο θέατρο Εμπορικόν.

«Ελάτε να βλέπετε. Να σας βλέπω να βλέπετε. Ελάτε όλοι.»Να βλέπετε τον Χάμνετ Λομ.Πηγή: Gkoultoura.gr

Θετικές και αρνητικές σκέψεις για τον "Βυσσσινόκηπο" του Τσέχοφ που σκηνοθετεί ο Νίκος Καραθάνος στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Θετικές και αρνητικές σκέψεις μετά την παράσταση ο "Βασιλιά Ληρ" του Σαίξπηρ που σκηνοθετεί ο Τομάζ Παντούρ στην Πειραιώς 260.

«Μάζελ τοφ» είναι η ευχή των Εβραίων και σημαίνει καλή τύχη. Και το ακούγαμε συχνά σε ένα μιούζικαλ, που παρουσίαζε τους Εβραίους της τσαρικής Ρωσίας να περνούν διάφορες κακοτυχίες, χωρίς να χάνουν το κουράγιο τους. Ο λόγος για την γλυκόπικρη κωμωδία «Ο Βιολιστής στη Στέγη» σε σκηνοθεσία του Αμερικανού σκηνοθέτη Rob Ruggiero, με Έλληνες ηθοποιούς.

Οι σκλάβοι γίνονται αφέντες και οι αφέντες σκλάβοι σε ένα παράξενο νησί με ιδιαίτερους κανόνες στην τολμηρή αλληγορία του Μαριβώ. «Το νησί των σκλάβων» ανεβαίνει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, σε μετάφραση και σκηνοθεσία της νέας Καλλιτεχνικής Διευθύντριας Μαριάννας Κάλμπαρη.

Δυο κοπέλες χωρίς προοπτικές, στην αυτοκαταστροφή των ναρκωτικών, με μόνο πνευματικό εφόδιο τις σαχλαμάρες της τηλεόρασης. «Παράσιτα» του ίδιου τους του εαυτού, οι ηρωίδες στο έργο της Βίβιαν Φράντσμαν, που ανεβαίνει στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.

Μπορείς να κάνεις το «κόκκινο ποτηράκι»; Όλοι οι ηθοποιοί με σφιγμένη αγωνία, ενώ η Αριστέα Σταφυλαράκη προσπαθεί να πει ένα κομμάτι μονολόγου με το κόκκινο ποτηράκι -χωρίς τρικ, χωρίς κόλλα- σφηνωμένο στο στόμα της. Σιγά μην τα κατάφερνε, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Είναι η κίνηση, είναι η ακομπλεξάριστη όρεξη για πειραματισμό, για κάτι που μπορεί να είναι γελοίο ή πρωτοφανές. Δεν ξέρεις μέχρι να το τολμήσεις. Αρκεί να έχεις το θάρρος να εκφράσεις αυτό που σε τρώει, αυτό που σκέφτεσαι. Πηγή: Gkoultoura.gr

Η παντοδυναμία της λογικής, το βασικό όραμα του διαφωτισμού, αμφισβητήθηκε έντονα από πολλούς στοχαστές μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Τι σόι λογική είναι αυτή, όταν παράγει ολοκαυτώματα; Μέσα στο πλαίσιο αυτής της αμφισβήτησης, ο «Ιμμάνουελ Καντ», ο μεγάλος διαφωτιστής φιλόσοφος, παρουσιάζεται τυφλός και σχεδόν για τα σίδερα στο ομώνυμο έργο του αυστριακού συγγραφέα Τόμας Μπέρνχαρντ, που ανεβαίνει στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα.

Ήταν από τις πιο αναμενόμενες και εξακολουθεί να είναι από τις sold οut παραστάσεις της χρονιάς. Ο λόγος για την «Πιαφ» της Παμ Γκεμς, ένα ταξίδι στη ζωή της μεγάλης ντίβας που σφράγισε με τη φωνή της την ιστορία της μουσικής.Μέσα σε σχεδόν τρεις ώρες ο σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας επιχείρησε να μας μεταφέρει στη ζωή ενός μύθου, από τα καμπαρέ του Παρισιού ως την τελευταία της συναυλία στο Ολύμπια.

Άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν τη ζωή τους όπως τη θέλουν, απωθημένα, πλήξη και έρωτες χωρίς ανταπόκριση στην Ρωσία των τελών του 19ου αιώνα... Τα μικρά δράματα της καθημερινότητας στην πιο ποιητική τους μορφή από τον Άντον Τσέχωφ στον «Θείο Βάνια». Η παράσταση του σπουδαίου έργου ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ στο Θέατρο Χορν.

Όλα του γάμου δύσκολα! Συγκεκριμένα, στον «Γάμο του Φίγκαρο» τη μέλλουσα σύζυγο του πρωταγωνιστή έχει βάλει στο μάτι το αφεντικό του, ο μπερμπάντης Κόμης Αλμαβίβα. Η σύγκρουση ανάμεσα στον έρωτα και την εξουσία θα εξελιχθεί σε μια διάσημη φάρσα, στην κλασική κωμωδία του Πιερ Μπoμαρσέ (1778) που ανεβαίνει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού.

Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, σε μια ακραία, τραγική ιστορία μετά μουσικής. "Οι Καμπάνες του Εdelweiss", το νέο μουσικοθεατρικό έργο σε μουσική και λιμπρέτο του Νίκου Καρβέλα ανεβαίνουν στο θέατρο Πάνθεον σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.

Πήγα να δω τον Σάκη στον «Ηρακλή», έχοντας ακόμα στα αυτιά μου τις αντιδράσεις για τη βράβευσή του με το βραβείο «Κάρολος Κουν», για την ερμηνεία του στις «Βάκχες» του Ευριπίδη... Οι αντιδράσεις ήταν οργίλες, γι' αυτό αντηχούν ακόμα...

Πάμε #prova! Στο νέο feature του γκουλτουρομπλόγκ, «τρυπώνουμε» στις πρόβες των παραστάσεων της νέας σεζόν και τους χώνουμε επί τω έργω!Οι συντελεστές των παραστάσεων διαλέγουν μια συγκεκριμένη σκηνή την οποία έχουν ξεχωρίσει/αγαπήσει/αποθεώσει και τη μοιράζονται μαζί μας - μαζί με σκέψεις, λέξεις και εικόνες.Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: Gkoultoura

Τρίτη βράδυ και η κίνηση έξω από το θέατρο Πόρτα είναι ασυνήθιστα έντονη για καθημερινή. Δεν είναι όμως η μεγάλη ουρά στο ταμείο που σε κάνει ν' απορείς. Τέτοιες εικόνες έχουμε ξαναδεί έξω από αυτό το θέατρο. Σήμερα όμως η ατμόσφαιρα είναι πολύ διαφορετική...

Η Ζέτα Μακρυπούλια είναι μια γυναίκα τρελά παθιασμένη και αποφασισμένη να πάρει αυτό που θέλει, η οποία μπαίνει σαν χείμαρρος στην ζωή του Γρηγόρη Βαλτινού. Αυτά συμβαίνουν στην κωμωδία «Ήρθες και θα μείνεις» της Ρενέ Τέιλορ και του συζύγου της Τζόζεφ Μπολόνια, που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Βαλτινού στο Θέατρο Ιλίσια.

Αυτό το Σαββατοκύριακο είδα τρεις από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει στη ζωή μου. Το γεγονός ότι είδα τη μία μετά την άλλη μου στέρησε λίγο την απόλαυση της... «χώνεψης». Αυτών των συναισθημάτων που νιώθεις την επόμενη μέρα, όταν ξανασκέφτεσαι και επεξεργάζεσαι όσα είδες και άκουσες. Γιατί ο ένας ενθουσιασμός ήρθε καπάκι πάνω στον άλλο.