ΕΙΔΑΜΕ / Παραστάσεις

Κινηματογράφος πάνω στο θεατρικό σανίδι, σε μία πετσοκομμένη εκδοχή της Δεσποινίδος Ζυλί του Στρίμπεργκ ήταν αυτό που παρακολουθήσαμε από τον βερολινέζικο θίασο Schaubühne, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Η απόδοση του έργου είναι της βρετανίδας Katie Mitchell, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία μαζί με το Leo Warner.

Το θερινό σινεμά είχε μεγάλο σουξέ στην Ελλάδα και τώρα περνάμε στη νέα φάση, αυτή του θερινού θεάτρου. Χώροι ακατοίκητοι με αυλές και εγκαταλελειμμένα σπίτια μετατρέπονται σε ανοιχτά θέατρα, που χρησιμοποιούν σαν σκηνικά τα άδεια κτήρια. Μέσα σε έναν τέτοιο χώρο, παρακολουθήσαμε την Αγγέλα του Γιώργου Σεβαστίκογλου σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, σε μια αυλή στον Κεραμεικό (Κεραμεικού 28).

Τη δόξα της Sharon Stone στην ταινία που την έκανε διάσημη, το Βασικό Ένστικτο του Βερχόφεν, φαίνεται ότι ζήλεψε η ηθοποιός στο Golgota Picnic (Πικνίκ στον Γολγοθά) που ανέβηκε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Η ηθοποιός, όπως και η διάσημη αμερικανίδα ηθοποιός, άνοιξε τα πόδια και αποκάλυψε τι κρύβεται εκεί μέσα. Κι ο φακός της κάμερας έδειξε την εικόνα, η οποία προβλήθηκε σε γιγαντοοθόνη.

Ένα μεγάλο έργο του 'Αντον Τσέχωφ σε μία μινιμαλιστική προσέγγιση με στοιχεία μιούζικαλ, κωμωδίας και μελοδράματος και λιτά σκηνικά, παρακολουθήσαμε στο Baumstrasse. Οι "τρεις αδερφές"παρουσιάζονται από την δεκαμελή θεατρική ομάδα Δρόμος με Δέντρα, η οποία σκηνοθετεί τον εαυτό της.

Μάθημα του τι είναι θέατρο διά της εις άτοπον απαγωγής παρέδωσε στα γαλλικά (με υπέρτιτλους) η φλαμανδική κολλεκτίβα De KOE με την παράσταση "Βρίζοντας το κοινό" στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, στην θεατρική σκηνή της Πειραιώς 260.

Πάλη των τάξεων και πάλη των φύλων, στην πιο άγρια μορφή τους. Στον Στρίμπεργκ οι σχέσεις άντρα- γυναίκας αγγίζουν τα όρια της ανθρωποφαγίας. Χαρακτηριστικότατο έργο του η Δεσποινίς Τζούλια, το οποίο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη ανέβηκε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.

Το να βιώνεις τη μοναξιά της κορυφής είναι ένα όνειρο, αλλά έχει και τα προβλήματά του. Αφενός έχει πολλή μοναξιά, αφετέρου είναι μια θέση που την διεκδικούν πολλοί και φοβάσαι ότι οιαδήποτε στιγμή μπορείς να την χάσεις. Αυτά μας δείχνει η περίπτωση του Αρχιμάστορα Σόλνες, ενός πολύ σημαντικού έργου του ώριμου Χένρικ Ίψεν, που ανεβαίνει στο θέατρο του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά.

Μία Ισπανία αρκετά κοντά στην ματιά των τουριστών της, με τα κλισέ των ταυρομαχιών, της περιφέρειας, της οικογενειοκρατίας και της μητριαρχίας, μαζί με ένα σκληρό δράμα γραμμένο σε μία ποιητική γλώσσα παρακολουθήσαμε στην παράσταση "Το χώμα" της Ομάδας του Συνεργείου σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου.

Τις σκοτεινές όψεις του καθεστώτος του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα μέσα από μία ιστορία με λάτιν ερωτισμό και λογοτεχνικό πνεύμα βλέπουμε στην παράσταση Cuba Libre σε σκηνοθεσία Αναστασίας Ρεβή στο θέατρο Αγγέλων Βήμα.

Η θεατρική ομάδα Άφαντοι, του Πολιτιστικού Ομίλου φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών παρουσίασε στο Ροζ Κτίριο " Κωστής Παλαμάς" το κλασσικό έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ " Η Όπερα της Πεντάρας". Η ερμηνεία, το πάθος και το σύγχρονο και ταυτόχρονα πιστό στο πνεύμα του έργου αποτέλεσμα αφενός δικαίωσε την αποφασή μου να το δω και αφετέτου έδειξε σε πολλούς "ειδικούς" το πραγματικό πνεύμα του Μπρεχτ και την ποιότητα των νέων ηθοποιώναπό τον Νίκο Γιακουμέλο

"Ένα ξέρω ότι τίποτα δεν ξέρω" δήλωνε ο Σωκράτης, που έγινε πρόσφατα κι επίκαιρος, λόγω της Δίκης στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. "Δεν είμαι σίγουρος για τίποτα, παρά μόνο για το γεγονός ότι μπορώ να αμφιβάλλω" δήλωνε ο Καρτέσιος.

Πολλές από τις κωμωδίες του Shakespeare έχουν υποθέσεις που λίγο διαφέρουν από αυτές των τραγωδιών. Το μόνο που αλλάζει, στην ουσία, είναι ότι οι κωμωδίες έχουν happy end. Τα ίδια φαινόμενα, η προδοσία, οι παρεξηγήσεις, ο φθόνος, ο έρωτας που φέρνει μεγάλο πόνο, οι συγκρούσεις, υπάρχουν σε πολλές σαιξπηρικές κωμωδίες, αλλά δεν οδηγούν σε τραγικό τέλος τους ήρωες. Κάτι γίνεται στο τέλος και υπάρχει συμφιλίωση ή αποκατάσταση της δικαιοσύνης και όλοι χωρίζουν χαρούμενοι.

Ένας ακόμα Παπαδιαμάντης στο θεατρικό σανίδι, αλλά καλός! Η παράσταση Έμποροι των Εθνών από την θεατρική ομάδα Όπερα, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή, ανεβαίνει στην σκηνή του θεάτρου του Νέου Κόσμου και δημιουργεί ατμόσφαιρες μέσα το σύμπαν του παπαδιαμάντειου λόγου.

Οι γραμμές που διαβάζετε, μπορεί να μην εξελιχθούν ακριβώς σε κριτική. Ούτε καν σε απόπειρα κριτικής. Το παρόν είναι απλά το αποτέλεσμα μιας σφοδρής επιθυμίας -έως χρέους- αναφοράς στο εξαιρετικό live που έδωσαν το Σάββατο 19 Μαΐου στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη οι Imam Baildi, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Νύχτας Μουσείων, χαρίζοντας μια ξεσηκωτική βραδιά σε όσους βρέθηκαν στο κτήριο της οδού Πειραιώς είτε εσκεμμένα, είτε «από σπόντα».από την Αργυρώ Σταυρίδη

Τον θεσμό των θεατρικών διαγωνισμών- που υπήρχε από την αρχαία Αθήνα- προσπαθεί να επαναφέρει στο Bios το Bob Festival και τα αποτελέσματα είναι σίγουρα ενδιαφέροντα, ενώ προσελκύουν πολύ νεανικό κοινό στο θέατρο. Μικρές θεατρικές ομάδες- ως επί το πλείστον νέων ηθοποιών- δημιουργούν και παρουσιάζουν τα σύντομα έργα τους και το κοινό τους ψηφίζει. Τα μέλη της ήδη φτασμένης θεατρικής ομάδας Abovo έχουν αναλάβει να συλλέγουν τις ψήφους με απόχες και οι νικητές θα έχουν για δέκα παραστάσεις του χρόνου την σκηνή του Bios χωρίς ενοίκιο.

Η τέχνη έχει το δικό της ιστορικό χρόνο. Είναι εντυπωσιακό ότι στην πιο άγρια περίοδο του Σταλινισμού και με τον κόσμο να βρίσκεται στα πρόθυρα του δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Προκόφιεφ δημιούργησε και ανέβασε το έργο του Ρωμαίος και Ιουλιέττα, μεταφέροντας σε μπαλέτο το πιο εντυπωσιακό ερωτικό δράμα στην ιστορία του θεάτρου.

Το πάθος που τρελαίνει και οδηγεί στο έγκλημα και το έγκλημα που τρελαίνει ακόμα περισσότερο, με τις τύψεις που προκαλεί, εξερευνά η παράσταση Τερέζα Ρακέν, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Εμίλ Ζολά. Η παράσταση ανεβαίνει στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, σε διασκευή της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου.

Μετά τη Σάρα Κέιν και ο Σαίξπηρ μπήκε στο στόχαστρο του αθεόφοβου Τιμ Κράουτς. Ο πολύ Βρετανός συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης παρουσίασε το I, Malvolio, την ιδιαίτερη performance που παρακολουθήσαμε στο BIOS, που είναι ένας μονόλογος που βασίζεται στον ήρωα της Δωδέκατης Νύχτας, Μαλβόλιο, έναν φιλόδοξο και εκνευριστικό υπηρέτη.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι, για να μεταφέρεις ένα μυθιστόρημα στο θέατρο. Ο πιο απλός είναι να βάλεις τους ηθοποιούς να ανοίξουν τα βιβλία και να αρχίσουν να το διαβάσουν. Αυτό το μοτίβο- που εντάσσεται στη λογική της αποστασιοποίησης από τις συμβάσεις της μυθοπλασίας- έχει αρχίσει να γίνεται κοινός τόπος στο ελληνικό θέατρο. Το είδαμε και στην παράσταση των Pequod "το διπλό βιβλίο", στην Στέγη Γραμμάτων και τεχνών, που βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Δημήτρη Χατζή.

Λαός και Κολωνάκι αναδεικνύουν τις μεγάλες αντιθέσεις τους στη Μαντάμ Σουσού του Δημ. Ψαθά, μία παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος που ανεβαίζει στο ΘΕΑΤΡΟΝ του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρμένη.

Το να μιλήσεις για το τίποτα, μοιάζει με ματαιοπονία. Επειδή ακριβώς είναι αδύνατον να ορίσεις το τίποτα, μένεις διαρκώς ανικανοποίητος από τις διατυπώσεις σου. Άρα γράφεις ακόμα περισσότερα. Και το αποτέλεσμα είναι να απομακρύνεσαι ακόμα περισσότερο από τον στόχο.

"Ένα όμορφο κορίτσι με τα εσώρουχά του" και με... τσεμπέρι. Ένα ζευγάρι εγκλωβισμένο σ’ ένα αιωρούμενο σπίτι-κουτί. Φωτεινοί και σκοτεινοί άγγελοι: "Δυνατές" εικόνες και νοήματα από τα έργα "Sehnsucht" (Πόθος) και "Schmetterling" (Πεταλούδα), του διάσημου Nederlands Dans Theater, που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, και των οποίων την ατμόσφαιρα επιχειρούμε να σας μεταφέρουμε παρακάτω, μαζί φυσικά με τις εντυπώσεις μας.Από την Αργυρώ Σταυρίδη

Είχαν χημεία και αλληλοσεβασμό, αλλά οι φωνές και το ρεπερτόριο τους δύσκολα συνταιριάζονταν. Ο λόγος για την Μαρία Φαραντούρη και τον Χρήστο Θηβαίο, οι οποίοι έδωσαν συναυλία στον χώρο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, με τον τίτλο "στην κόψη του τραγουδιού".

Με τρεις σονάτες για βιολί και πιάνο του θρυλικού Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, δύο σπουδαίοι σολίστες, ο Λεωνίδας Καβάκος και ο Ενρίκο Πάτσε δημιούργησαν μία συγκινησιακή ατμόσφαιρα με τις ερμηνείες τους, στην οποία τον πρώτο λόγο είχε η ιδιοφυΐα του μεγάλου συνθέτη.

Ένα από τα επιδραστικότερα έργα για το σύγχρονο θέατρο είναι αυτό που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ! Ο λόγος για τον Βόυτσεκ του Georg Buchner, που έμεινε στη μέση, καθώς ο συγγραφέας πέθανε πριν τον ολοκληρώσει, σε ηλικία μόλις 24 ετών. Το έργο αυτό ανεβαίνει στο Απλό Θέατρο, από την Ομάδα Κουρσκ, σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη.

Τα ντιμπέιτ τα έχουμε μάθει από τις πολιτικές αναμετρήσεις, όπου οι πολιτικοί αρχηγοί "λογομαχούν" μεταξύ τους, παρουσιάζοντας ένα μάλλον βαρετό τηλεοπτικό θέαμα. Όμως είναι τέτοιο το κλίμα την περίοδο των εκλογών, που καθόμαστε και το παρακολουθούμε, παρά την ανία που νιώθουμε. Όμως, ακόμα πιο βαρετό αποδεικνύεται είναι ένα ντιμπέιτ επί παντός επιστητού ανάμεσα σε δύο άντρες και δύο γυναίκες, στα πλαίσια ενός θεατρικού event.

Τράφικινγκ, μεγαλοαστοί εκμεταλλευτές γυναικών και ανάγκη για έρωτα από μία ιερόδουλη είναι τα κεντρικά σημεία στο έργο της Ελφρίντε Γέλινεκ «Περί Ζώων» σε σκηνοθεσία του Αλέξη Αλάτση, που ανεβαίνει στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν.