Μια από τις πιο πιασάρικες, αλλά και τις πιο σημαντικές, έννοιες στον πολιτισμό μας είναι αυτή του ηγέτη. Ηγέτες αναζητούμε και ονειρεύομαστε όλοι μας. Θέλουμε να ήμαστε ηγέτες του εαυτού μας και άλλων, αλλά από την άλλη, περιμένουμε και τον μεγάλο ηγέτη, που θα μας σώσει ή θα μας οδηγήσει στην ευημερία.
Ένα μουσικό ταξίδι από τον κλασικισμό και τον ρομαντισμό προς τον 20ο αιώνα παρακολουθήσαμε την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου στο Μέγαρο με πρωταγωνιστή τον πιανίστα Λάμπη Βασιλειάδη. Ο κ. Βασιλειάδης ερμήνευσε εξαιρετικά και με μεγάλο πάθος έργα του Μπετόβεν, του Συμανόφσκι και του Τσαϊκόφσκι.
Φαίνεται πως έχουν γίνει της μόδας οι παραστάσεις που "ευαγγελίζονται" το τέλος του κόσμου, ένεκα οικονομικής κρίσης. Μία από αυτές, το 'I will survive' ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείο, με πρωταγωνιστές τον ανερχόμενο Αντίνοο Αλμπάνη, τον οποίο απολαύσαμε στον Γυάλινο Κόσμο και τον Γιώργο Παπαγεωργίου.
Μπορεί ένα θεατρικό έργο να έχει τόσο απολιτίκ χαρακτήρες, που να γίνεται τελικά πολιτικό; Ναι, μπορεί. Ιδίως όταν το έχει γράψει ένας κατεξοχήν πολιτικός συγγραφέας, ο David Mamet.
Το ψυγείο είναι μία από τις πιο παραγνωρισμένες μεγάλες εφευρέσεις του 20ου αιώνα κι έχει ταυτισθεί με την διατροφή και την επιβίωσή μας. Αυτό το "ταπεινό" αλλά κορυφαίο δημιούργημα της τεχνολογίας υπηρετεί και συμβολικούς σκοπούς στο θέατρο.
Το "Graveyard Café band/ Ελευθερία ή θάνατος", είναι ένα μουσικθεατρικό show που βασίζεται σε ποίηση Ελλήνων Ρομαντικών ποιητών του 19ου αιώνα και όχι μόνο. Η παράσταση ανεβαίνει στις 5 Δεκεμβρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Στον αστερισμό του Σαίξπηρ κινείται σε ακόμα μία παράσταση ο Γιώργος Κιμούλης. Μετά τον Σλουθ, όπου υπήρχαν σαφείς αναφορές στον μεγάλο δραματουργό, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι τον ίδιο ρόλο είχε ερμηνεύσει ο Λώρενς Ολίβιε, αλλά και τον Οθέλλο, ο ηθοποιός- σκηνοθέτης επέλεξε το "Απλά Περίπλοκος" του Αυστριακού Τόμας Μπερνχαρντ.
Την σχέση μάνας και κόρης σε μια ειδική περίπτωση, αυτήν της πρωτοποριακής λογοτέχνιδος Μαργαρίτας Καραπάνου με την μητέρα της, την θεατρική συγγραφέα Μαργαρίτα Λυμπεράκη, εξερευνά η παράσταση "Μαμά, η ζωή είναι αγρίως απίθανη" της Άντζελας Μπρούσκου.
Δύο αστυνομικοί είναι φίλοι από παλιά. Ο ένας (Δημήτρης Αλεξανδρής) είναι παντρεμένος με τη γυναίκα της ζωής του άλλου (Γιάννη Στάνκογλου), μπλεγμένος σε διάφορες βρομοδουλειές, αδίστακτος και “μάγκας”. Ο άλλος εσωστρεφής και συνεσταλμένος. Η αντίθεση των δύο ηρώων διαμορφώνει την δράση σε μια πόλη, στην οποία βρέχει καρεκλοπόδαρα και οι ζωές των ανθρώπων μοιάζουν να τελματώνονται.
Η ζωή των ηθοποιών δεν είναι μόνο οι ρόλοι που υποδύονται. Είναι ανθρώπινες σχέσεις, ανταγωνισμοί, ζήλιες, προσπάθεια για έκφραση και δημιουργία, αγώνας επιβίωσης. Πράγματα δηλαδή -ίσως πεζά και καθημερινά- που όμως υπάρχουν στη ζωή, άρα και στο θέατρο. Όχι γιατί το θέατρο είναι ζωή, αλλά γιατί οι θεατρίνοι είναι κι αυτοί άνθρωποι.
Το έργο του τιτάνα William Shakespeare "Περικλής" ανεβαίνει αυτήν την περίοδο στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά.
Τι θα γίνει όταν πάρεις ένα πολύ πετυχημένο μυθιστόρημα, προσθέσεις δύο πολύ καλούς σκηνοθέτες και τρεις σπουδαίους ηθοποιούς; Την απάντηση θα την βρείτε στην παράσταση "όταν έκλαψε ο Νίτσε" στο "Θησείο- Ένα θέατρο για τις τέχνες".
Ο ένας ήταν Έλληνας και αγάπησε τη Γαλλία, ο άλλος ήταν Γάλλος και αγάπησε αντίστοιχα την Ελλάδα. Ο λόγος για τους πρωτοποριακούς συνθέτες Ιάννη Ξενάκη και τον Francois-Bernard Mache, για τους οποίους πραγματοποιήθηκε αφιέρωμα στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στο ίδρυμα Ωνάση.
Το βραβευμένο έργο του Paul Sellar ανεβαίνει από τον θεατρικό οργανισμό urbn-theatr στο θέατρο@Ρουφ στο Γκάζι. Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο που εξερευνά τις ανθρώπινες σχέσεις, την αγάπη και την απώλεια σε μια μεγαλούπολη, όπου οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι και ο χρόνος κυλάει αμείλικτα.Σε πραγματικό χρόνο, παρακολουθούμε την απροσδόκητη συνάντηση ενός ζευγαριού, λίγο καιρό μετά το χωρισμό τους. Ο συγγραφέας μας παρουσιάζει τον επικήδειο μιας ερωτικής σχέσης-την τελευταία πράξη του χωρισμού της Κατ και του Μπεν- με τρόπο επώδυνο αλλά και χιουμοριστικό, ρεαλιστικό και ποιητικό συνάμα.Της Κατερίνας Πέννα
Ξεκαρδιστικός μεταμοντέρνος σουρεαλισμός είναι, κατά τη γνώμη μου, αυτό που παρουσίασε ο Γιάννης Κακλέας στο θέατρο Μικρό Παλλάς με την διασκευή της ταινίας του Πέντρο Αλμοδοβάρ "Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης".
Μινιμαλισμός και όπερα μπορούν να συνυπάρξουν; Μπορεί το πληθωρικό σε όλα τα επίπεδα αυτό είδος μουσικής και θεάτρου να υποστεί διάφορες περικοπές σε όλα τα επίπεδα από πειραματικούς σκηνοθέτες; Κι όμως μπορεί, όπως αποδεικνύει η διασκευή του "Μαγικού Αυλού" του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ από τον βρετανό σκηνοθέτη Πήτερ Μπρουκ, που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
O άντρας είναι φύσει και θέσει κυνηγός και η γυναίκα φύσει και θέσει συλλέκτρια. Όλα προέρχονται από την εποχή των σπηλαίων. Τότε οι άντρες κυνηγούσαν τα ζώα και οι γυναίκες συνέλεγαν καρπούς, άνθη ή δεν ξέρω τι άλλο. Κι αυτό- και καλά- πέρασε στο συλλογικό ασυνείδητο και στην κουλτούρα των ανθρώπων και μέχρι σήμερα, κοινά χαρακτηριστικά- ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΟΧΗ- καθορίζουν τα φύλα.
Όταν η πόλη των Συρακουσών έπεσε στους Ρωμαίους, ένας στρατιώτης μπήκε στο σπίτι του Αρχιμήδη την ώρα που μελετούσε κάποιο γεωμετρικό πρόβλημα. Ο μέγας μαθηματικός και εφευρέτης είπε το περίφημο "Μη μου τους κύκλους τάραττε". Δεν τον ένοιαζε αν κινδύνευε η ζωή του. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν οι υπολογισμοί του, οι κύκλοι του, τα γεωμετρικά του σχέδια.
«Η γέννηση του αναγνώστη πρέπει να εξαγοραστεί με το θάνατο του συγγραφέα», γράφει ο Ρολάν Μπαρτ. Στο έργο του «ο θάνατος του συγγραφέα» και σε άλλα κείμενα του, ο σπουδαίος μεταμοντέρνος στοχαστής μας προτείνει, ουσιαστικά, να «ξεφορτωθούμε» τον συγγραφέα.
Η υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου δεν καταγράφεται μόνο στην μείωση του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Κυρίως είναι η προϊούσα εξαχρείωση της ζωής στην πόλη - τα ατέλειωτα μποτιλιαρίσματα από τις καθημερινές απεργίες, οι κλειστοί δρόμοι, η δυσωδία των σκουπιδιών, η προοδευτική γκετοποίηση όλο και περισσότερων περιοχών στο κέντρο της πρωτεύουσας, τα έρημα κουφάρια των ολυμπιακών έργων, ο φόβος και η ανασφάλεια – που καθιστούν τη ζωή μας ανυπόφορη.
"Στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται" λένε οι Γάλλοι. Ωστόσο, στην περίπτωση του θεατρικού έργου Σλουθ του Άντονι Σάφερ, όπου όντως όλα επιτρέπονται, δεν ξέρουμε αν αυτό γίνεται για τον πόλεμο ή για τον έρωτα. Ίσως είναι πόλεμος για τον έρωτα, ίσως έρωτας για τον πόλεμο. Πάντως, σίγουρα είναι έρωτας για το παιχνίδι, ένα παιχνίδι που παίρνει διαστάσεις τέτοιες, που θυμίζουν πόλεμο.
Αν ήταν ποτό, θα ήταν γλυκόπιοτο λικέρ. Αν ήταν γλύκισμα, θα ήταν «υποβρύχιο» που μεταλλάσσεται σε πολύχρωμο ζαχαρωτό. Όσο για τη γεύση που αφήνει τελικά… είναι εύγευστο αλλά δύσκολα θα το τοποθετούσες στην πρώτη θέση των προτιμήσεών σου. Κάπως έτσι «ζαχαροπλαστικά» εισπράξαμε την παρουσίαση της όπερας «Το Ελιξίριο του Έρωτα» του Γκαετάνο Ντονιτσέτι, στην πρεμιέρα της στο Θέατρο Ολύμπια την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου. από την Αργυρώ Σταυρίδη
Μαθήματα ιστορίας σχετικά με την πόλη της Αθήνας, τη νέα ελληνική κυρίως, παρέδωσε από σκηνής ο θίασος Κανιγκούντα συνδυάζοντας διάφορες θεατρικές τεχνικές, χορογραφίες, video-wall και , φυσικά, απαγγελία. Η παράσταση "Πόλη-Κράτος" ανεβαίνει αυτήν την περίοδο στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν.
Δύο αδέρφια που δεν μπορούν να αντέξουν ο ένας τον άλλο, ένας αλκοολικός καθολικός παπάς και μια μικρή κοπέλα, που παραπέμπει σε νυμφίδιο με την εμφάνισή της και πουλάει παράνομο ουίσκι, είναι τα πρόσωπα της τραγικωμωδίας που έχει συνθέσει ο Ιρλανδός συγγραφέας Μάρτιν Μακντόνα. Η παράσταση ανεβαίνει στο Νέο Ελληνικό Θέατρο Γιώργου Αρμένη σε σκηνοθεσία του Βλαδίμηρου Κυριακίδη.
Μετά τη μεγάλη επιτυχία που γνώρισε πέρσι ο "Συμβολαιογράφος", η τραγική κωμωδία του Νίκου Βασιλειάδη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Καραμίχου με την Υρώ Μανέ, η παράσταση επαναλαμβάνεται από τις 8 Οκτωβρίου στο «ΘΕΑΤΡΟΝ», Αίθουσα Ιφιγένεια Β, του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος».
"Δε θα μου το κάνετε εδώ μέσα αμέρικαν μπάρ" έλεγε ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, παίζοντας το ρόλο του αστυνομικού διοικητή στη Βίλα των Οργίων του Ψαθά. Έπρεπε να δω το "La Chunga" στο θέατρο Επι Κολωνώ, του νομπελίστα Μάριο Βάργκας Λιόσα, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, για να καταλάβω τι πάει να πει αμέρικαν μπαρ- ή, μάλλον, λατίνο... αμέρικαν μπαρ (ακόμα χειρότερα δηλαδή).
Ένα από τα πιο βίαια έργα- σήμα κατατεθέν, άλλωστε του Ευριπίδη- τον Ηρακλή Μαινόμενο παρουσίασε το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού. Το έργο παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο και μετά σε διάφορα θέατρα, με τεράστια προσέλευση του κοινού. Εγώ το παρακολούθησα στο θέατρο Άλσους Νέας Σμύρνης.
Το ντοκιμαντέρ στη ζωή του θρυλικού οδηγού της φόρμουλα 1 Ayrton Senna προβλήθηκε στα πλαίσια των Νυχτών Πρεμιέρας. Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, σε σκηνοθεσία του Asif Kapadia και με κείμενα του Manish Pandey, βασίστηκε σε ένα πλούσιο υλικό σε εικόνες από αγώνες και συνεντεύξεις του μεγάλου σταρ της αυτοκίνησης. Είχε μάλιστα απλόχερη τη βοήθεια της οικογένειας του Senna.
Η παράσταση "Σκηνοβάτες" σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή είναι μια εκπαιδευτικού τύπου κωμική συρραφή θεατρικών κειμένων, που, υποθέτω, αποσκοπεί να μυήσει το κοινό στην ιστορία του αρχαίου ελληνικού, κυρίως, αλλά και ρωμαϊκού θεάτρου, δευτερευόντως.
Η πολυαναμενόμενη συναυλία της περιβόητης βιολίστριας και πάλαι ποτέ star της μουσικής Vanessa Mae στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού πραγματοποιήθηκε. Για μια ακόμα φορά το Ηρώδειο γέμισε κόσμο, που ήθελε να απολαύσει μουσική. Ηλεκτρονικά βιολιά, συνθεσάιζερ, ντραμς και λοιπά όργανα, κατέκλυσαν τον χώρο με τους ήχους τους. Ωστόσο, από το συγκεκριμένο event δεν έλειψαν τα προβλήματα.
Γράψαμε ήδη για την πρώτη μέρα του Ark Festival και τώρα ακολουθεί το sequel για την δεύτερη μέρα στο μεγάλο μουσικό φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκε στην Τεχνόπολις στο Γκάζι.
Η καρδιά του ροκ χτυπάει στο Αρκ Φέστιβαλ στο Γκάζι και φέτος. Ήδη η πρώτη μέρα του διήμερου Φεστιβάλ, με τους Πάνο Μουζουράκη, Λεωνίδα Μπαλάφα, Burger Project μαζί με τον Φοίβο Δεληβοριά και οι Locomondo, έδωσε ηλεκτρικούς ρυθμούς και ένταση, που έκαναν το νεανικό κοινό που κατέκλυσε την Τεχνόπολη να "ροκάρει" και να γουστάρει!
Με την καινούρια ταινία του, ο Τρίερ συνεχίζει ακάθεκτος στην πορεία που από καιρό έχει χαράξει: την κατάδυση του στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής και ειδικά της σκοτεινής πλευράς της. Η εμμονή, η τρέλα, η καταδίωξη, η παθολογική αγάπη, είναι θέματα που συχνά πρωταγωνιστούν στις ταινίες του.Από την Κατερίνα Πέννα
Ό,τι συμβαίνει με την ιστορία, την οποία κάθε κοινωνία τη βλέπει με τη δική της ματιά, εστιάζοντας σε διαφορετικά πράγματα από το παρελθόν, το ίδιο συμβαίνει και με την μουσική. Nouvelle Vague σημαίνει νέο κύμα. Είναι μια φράση από τον κινηματογράφο. Ήταν το ανανεωτικό ρεύμα του γαλλικού σινεμά τη δεκαετία του 60. Και τώρα έρχονται οι Nouvelle Vague στη μουσική, ένα γαλλικό συγκρότημα, που γυρίζει πίσω στο παρελθόν, για να το δει με έναν καινούριο τρόπο.
Δεν έπεφτε καρφίτσα στο Ηρώδειο, στην συναυλία- αφιέρωμα στο μεγάλο ποιητή και στιχουργό Νίκο Γκάτσο, στην οποία τραγουδούσαν η Μαρία Φαραντούρη και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.
"Σεξουαλική σχέση δεν υπάρχει" έλεγε ο διάσημος Γάλλος ψυχαναλυτής Λακάν, με την έννοια ότι η ερωτική σχέση άντρα και γυναίκας νοηματοδοτείται τόσο διαφορετικά από τους δύο συντρόφους, ώστε στην ουσία ο καθένας να ζει κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν ξέρω αν ο Λακάν έχει δίκιο, αλλά την άποψή του, αν κρίνω από την παράσταση 'Η Ανθρώπινη Φωνή', που ανέβηκε στο Κηποθέατρο Παπάγου, μάλλον τη συμμεριζόταν και ο πολυπράγμων Γάλλος θεατρικός συγγραφέας και καλλιτέχνης Ζαν Κοκτώ.
