Μουσική που θα θέλετε να ακούτε ξανά και ξανά, με την υπογραφή του Στέφανου Κορκολή.
22.11.2010
ΠΕΜΠΤΗ
19
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Μουσική που θα θέλετε να ακούτε ξανά και ξανά, με την υπογραφή του Στέφανου Κορκολή.
Όταν σχεδόν πριν ένα χρόνο βρέθηκα μόνη μου στη Γαλλία, το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν φίλους. Φίλους που με δέχτηκαν στις παρέες τους / με πήραν απ’ το χεράκι τις (ουκ ολίγες) φορές που χάθηκα στη μέση του πουθενά για «σοβαρούς» λόγους (πήρα λάθος λεωφορείο, μέθυσα, ξέχασα τον χάρτη μου) / μου έμαθαν τα (άπειρα) είδη τυριών και κρασιών / μου διόρθωσαν τις εργασίες μου στην εξεταστική και τέλος, μου υποσχέθηκαν (μετά τις 1.000.000 φορές που τους προσκάλεσα) ότι θα ’ρθουν στην Ελλάδα για να δουν από κοντά όλα όσα τους περιέγραφα και γούρλωναν τα μάτια όλο απορία και γαλλικά επιφωνήματα.
Ανεξάρτητα από το ποιοί θα εκλεγούν μεθαύριο, υπάρχει ένα πράγμα που μπορούμε να κάνουμε εμείς, και που μπορεί να αλλάξει άρδην την όψη και την ποιότητα ζωής, σε όλους ανεξαιρέτως τους Δήμους του λεκανοπεδίου Αττικής. Να παρκάρουμε μόνο εκεί που επιτρέπεται. Αυτομάτως, τα πεζοδρόμια θα είναι φιλικότερα, ο πεζός θα μπορεί να περπατά σε μια ευθεία, διασχίζοντας το δρόμο χωρίς να ψάχνει άνοιγμα για να περάσει και χωρίς να σκουπίζει με την καμπαρντίνα του σκονισμένα αμάξια, η ηχορύπανση θα μειωθεί κάθετα γιατί δεν θα υπάρχουν ελαφρυντικά για το περιττό κορνάρισμα (περιττό είναι ούτως ή άλλως, μην παίρνεις θάρρος!), η δε αισθητική του τοπίου θα βελτιωθεί σημαντικά γιατί, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται σε μερικούς, υπάρχουν και ορισμένοι που δεν τη βρίσκουν να πίνουν καφέ μούρη με μούρη με μια τζιπούρα, δική τους ή αλλουνού.
Κι εκεί που καθόμαστε συζητώντας και περιμένοντας να χαμηλώσουν τα φώτα και να ξεκινήσει η παράσταση, εισβάλλει ξαφνικά γυμνός στη σκηνή ένας νεαρός, κρύβοντας (για λίγο) την «αθωότητά» του με το χέρι του, για να μας πληροφορήσει εκτός των άλλων ότι η παράσταση περιέχει γυμνό (εγκυκλοπαιδική βέβαια η πληροφορία, γιατί τον κοιτούσαμε μόνο στα μάτια). Πρόκειται για το «Δεν μιλάμε γι’ αυτά», το καινούργιο έργο του Κώστα Γάκη (ναι, της “μισής” «Κατσαρίδας» για όσους έχουν συνηθίσει να τον αναγνωρίζουν έτσι), που ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια με τους δημοσιογράφους-παρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων, που διακριτικά κρατούσαν μια Mont Blanc στο χέρι. Στη συνέχεια, άλλες φορές διακριτικά κι άλλες όχι τόσο, η γνωστή στους ανθρώπους τού μάρκετινγκ πρακτική του product placement πήρε "αμπάριζα" τηλεόραση, κινηματογράφο και θέατρο – μια αμοιβαία επωφελής, καθαρά εμπορική σχέση που, αν τηρηθούν κάποιες ισορροπίες, δεν ενοχλεί, για να λέμε την αλήθεια, τον θεατή.
Αμαρτία εξομολογημένη αμαρτία δεν είναι. Και εγώ με αυτό τον τρόπο θα σας πω αυτό που σκέφτομαι για τις εκλογές σας και θα έχω τη συνείδησή μου πάλλευκη σαν περιστέρι. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι εμείς είχαμε επινοήσει και τα συγχωροχάρτια!
Κι αν η φοιτητική ζωή τελειώνει, we 'll always have the weekends!
Ok. Το παραδέχομαι. Δεν το είδα την ημέρα της πρεμιέρας. Το είδα μετά, στο web tv. Και να σου πω ένα μυστικό; Όταν η διάσταση του πλάνου είναι 5x10 και όχι 42'' και βάλε, τα 4 εκ. ευρώ που κόστισε το Νησί, δεν φτάνουν να σου γεμίσουν το μάτι. Γιατί αυτό έπαθα εγώ. Να σας πω τι είδα τα πρώτα πέντε λεπτά; Ένα διαφημιστικό σποτ. Και τα επόμενα πέντε. Μέχρι που η ώρα συμπληρώθηκε κι εγώ έμεινα με την απορία. Γι' αυτό όλοι εκλαίγαν; Για τα λεφτά του Mega;
Το ότι η πολιτεία δεν ενισχύει ικανοποιητικά το πολιτιστικό έργο, αποτελεί γενικότερη πεποίθηση που στηρίζεται σε αδιαμφισβήτητα στοιχεία. Μήπως όμως ο καταλογισμός ευθυνών εις βάρος τής πολιτείας λειτουργεί και σαν άλλοθι για την αδιαφορία του κοινού σχετικά με το πολιτιστικό γίγνεσθαι;
Περιπέτειες, ευτυχώς όχι νομικές αλλά ερωτικές, με κράτησαν μακριά σας για μερικές ημέρες. Απολογούμαι και μοιράζομαι μαζί σας ένα περιστατικό που καταδεικνύει την ανώτερη διαφορετικότητα υμών των Μεσόγειων απέναντι σε άλλους λαούς οι οποίοι είναι ξενέρωτοι, κρυόκωλοι και ψυχροί (τουλάχιστον). Σε όμορφη παραλιακή καφετέρια με ιταλικό όνομα αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ με πανάκριβο καφέ*, στην πλατεία Αλεξάνδρας στον Πειραιά, βρέθηκα με αιθέρια ύπαρξη και βρέθηκα να κρυφακούω μια συζήτηση από τρεις «φευγάτους» τύπους που ανακάτευαν τους ναπολεόντειους πόλεμους, τους έρωτες, τους διαγωνισμούς και την pizza!
Αχ! Η αγαπημένη μου εποχή του χρόνου... fashion weeks! Λατρεύω αυτό τoν συρφετό μοντέλων, στιλιστών, συντακτών μόδας και λοιπών πολλών που ζουν την καθημερινότητα του παπουτσιού των 800€ -ίσως επειδή τον βλέπω από μακριά, κι από μακριά ακόμη και η αρρώστια μπορεί να είναι ωραία.
Αν το κοινό σου αποτελείται μονίμως και κυρίως από παππούδια και αλλοπαρμένες, κάτι δεν πάει καλά…από την Αργυρώ Σταυρίδη
Πάει κι αυτό το καλοκαίρι! Αν μη τι άλλο τουλάχιστον αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει κανένα μνημόνιο. Η χώρα σας έχει καταπληκτικά καλοκαίρια. Λίγο κατώτερα από τα μαγικά καλοκαίρια του Ιταλικού Νότου αλλά και πάλι καταπληκτικά. Επίσης μερικές φορές έχει καταπληκτικές στιγμές ηρεμίας, τις οποίες στη συνέχεια, διαδέχονται απεργίες, πορείες, οδομαχίες και άλλες …-ίες! Μία απ’ αυτές τις στιγμές λοιπόν εκμεταλλεύτηκα κι εγώ και βγήκα για να δεχθώ ένα κέρασμα γενεθλίων (ναι, με συμπαθούν κι εμένα κάποιοι άνθρωποι στην πατρίδα σας), σε αυστηρά ελεγχόμενο (φυσικά) περιβάλλον. Και ποιο περιβάλλον είναι το καλύτερο για επίφοβες κοινωνικές εξόδους; Μα φυσικά εκεί που δεν περιμένουν να σε βρουν.
Ήρθα στη Θεσσαλονίκη το 2004. Όλοι με νουθετούσαν: «αποκλείεται να βρεις δουλειά», «τι θα κάνεις;», «θα τελειώσεις επαγγελματικά» και άλλα τέτοια. Προσοχή: όλα αυτά το 2004. Τη χρονιά της Ολυμπιακής Ευφορίας, που όλοι (πάνω – κάτω) ζούσαμε σε unnatural high. Νομίζαμε ότι τα είχαμε καταφέρει. Και μετά κάηκε το δάσος στα Τουρκοβούνια. Εγώ δεν άκουγα. Έγινα ερωτική μετανάστρια.
Επ’ ευκαιρία των προσεχών δημοτικών εκλογών, μοιραζόμαστε μαζί σας ένα σπάνιο απαύγασμα λογοτεχνικού οίστρου: τον χαιρετισμό του Δημάρχου Ζωγράφου, Γιάννη Καζάκου, από την επίσημη ιστοσελίδα του δήμου:
Κάποτε ήταν κάτι παιδιά από την Ιρλανδία. Μια χώρα που ήταν γνωστή για την πνευματική της παραγωγή, με ονόματα όπως Γουάιλντ, Σω και Μπέκετ. «Γνωστή», δηλαδή, ίσως να μην είναι η κατάλληλη λέξη. Αλλιώς ήταν απλώς ένα μέρος με το οποίο είχαν πρόβλημα οι Άγγλοι αλλά αυτό δεν πιάνεται, γιατί οι Άγγλοι είναι σαν τους Έλληνες προ χρέους. Ακόμη κι αν εξαφανίζονταν, την άλλη μέρα κανείς δεν θα έδινε σημασία.
Είναι εντυπωσιακά όμορφος ο χαρτοπόλεμος των δημοσιευμάτων που παρελαύνει καθημερινά από τα εντυπωσιακά – ομολογώ – περίπτερά σας. Είναι επίσης εντυπωσιακό το πως ο κάθε ένας έχει άποψη για τα πάντα ανεξαρτήτως των γνώσεών του. Αν η Σικελία είναι η πατρίδα της ***** (ονόματα δεν λέμε) τότε η Ελλάδα είναι σίγουρα η «χώρα των πρωθυπουργών». Πουθενά αλλού, σε καμιά χώρα του κόσμου, δεν υπάρχουν τόσοι πρωθυπουργοί ανά τετραγωνικό μέτρο.
Είναι πραγματικά περίεργο να ακούς ότι ένα κράτος δεν ξέρει πόσους υπαλλήλους έχει και πόσους πληρώνει. Μάλλον δεν είναι περίεργο, είναι τραγικό...
Το ποδήλατο είναι η νέα μόδα που κερδίζει όλο και περισσότερους κατοίκους των αστικών κέντρων. Κάλιο αργά παρά ποτέ θα λέγαμε καθώς έπρεπε να εκτιναχθούν οι τιμές των καυσίμων στα ύψη για να συνειδητοποιήσουμε και εμείς -τελευταίοι απ’ όλη την Ευρώπη- πόσο συμφέρουσα είναι η μετακίνηση στην πόλη με το ποδήλατο, και για την τσέπη μας και φυσικά για το περιβάλλον…
Το καλοκαίρι είναι γι’ αυτούς που έχουν περισσότερο χειμώνα στις ζωές τους. Είναι για κείνους που ο ήλιος του Νότου δεν τους έχει ψήσει και δεν έχουν γευτεί την αρμύρα της θάλασσας τον Δεκέμβρη. Είναι για κείνους που νομίζουν ότι ζέστη σημαίνει παραλίες, αραλίκι και ξεγνοιασιά, και όχι θερισμό, αλώνια και μόχθο καθημερινό. Αυτά ισχύουν γενικώς και απ’ αυτά -πάλι- εξαιρείται η Ελλάδα σας.
Ο διαγωνισμός του monopoli.gr και της Louis Hellenic Cruises, με έπαθλο μια 7ήμερη κρουαζιέρα, ολοκληρώθηκε, με τυχερό νικητή τον Ιωάννη Φραγκουλόπουλο από την Αθήνα! Ευχαριστούμε θερμά για την ανταπόκριση και τις συμμετοχές σας, και ελπίζουμε να περάσετε τις διακοπές σας όπως τις ονειρεύεστε! Μείνετε δικτυωμένοι στο monopoli.gr για νέους διαγωνισμούς, και φυσικά για συνεχή […]
Τα δεσμά της ηρωίδας του Βέρντι, "Αΐντα", συνάντησαν αυτά της Λυρικής Σκηνής, σε μια φιλότιμη καλοκαιρινή παραγωγή, που έκανε sold-out.
Όλα στην Ελλάδα είναι σχετικά. Γι αυτό μ' αρέσει πάρα πολύ εδώ. Παραγγέλνεις χαλιά και έχουν απεργία τα φορτηγά, πας για καλαμαράκια και καταλήγεις στη Χασά (έτσι είναι η Χασιά στη γλώσσα των ντόπιων) για παϊδάκια, βγαίνεις για ένα ποτό και πίνεις ένα κιβώτιο κ.ο.κ. Εκείνο που μάλλον παραμένει σταθερό στη χώρα σας πάντως, είναι ο μύθος του Ιταλού Εραστή. Όχι, δεν θα μιλήσω για τις επιτυχίες μου. Εκεί ισχύει η ομερτά. Θα μιλήσω όμως για το γεγονός του ότι ο Μπρούνο, ο οδηγός μου, παρά την ηλικία του, την χαρακωμένη μούρη του και τα ανύπαρκτα ελληνικά του, καταφέρνει να βγαίνει σχεδόν κάθε μέρα με καινούργια συνοδό.
Εδώ και χρόνια το μουσικό σκηνικό της χώρας μας αποφεύγει να μας εκπλήξει. Είτε έχει να κάνει με ηλεκτρονική είτε με ροκ μουσική, οι περισσότεροι διοργανωτές αρνούνται να ρισκάρουν ή έστω να προσπαθήσουν να πείσουν με σαφή επιχειρήματα το ελληνικό κοινό για την αξία μιας νέας σχετικά μπάντας.
Για μας τους Νότιους απλά δεν υπάρχει μπάσκετ. Υπάρχει μόνο το ένα το μοναδικό, το άθλημα για άντρες, το ποδόσφαιρο.
Πριν από λίγες μέρες βρεθήκαμε στην Ολλανδία. Αφορμή ήταν το φεστιβάλ Rockin’ Park στο Νάιμεχεν, που είχε για headliners τους Pearl Jam. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε γι’ αυτά: ότι οι Pearl Jam παραμένουν ένα από τα κορυφαία ροκ συγκροτήματα κι ο Eddie Vedder ένας από τους πιο χαρισματικούς τραγουδιστές της εποχής μας.
Και φυσικά υπάρχουν αλλιώς δεν θα ήμουν εγώ εδώ. Ως γνωστόν κάποιος «τις» που έχει θέματα με τους δικαστές και πρέπει να διαβιεί λάθρα έχει τουλάχιστον διπλάσιο κόστος ζωής από του κοινούς θνητούς. Ας είναι πάντως, θα το πιω κι αυτό το ποτήρι.
Η παραχώρηση του Ηρωδείου για «αμφιλεγόμενες» εκδηλώσεις είχε γίνει μεγάλο θέμα συζήτησης τα προηγούμενα χρόνια και ευτυχώς τον τελευταίο καιρό ακολουθείται μια πολύ πιο συνετή διαχείριση αναφορικά με το συγκεκριμένο ζήτημα, η οποία επικροτήθηκε από την κοινή γνώμη. Έτσι λοιπόν ήταν μικρό το «κακό» της φιλοξενίας τού Caetano Veloso στο αρχαίο αθηναϊκό ωδείο, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.
Το υποπτευόμασταν βέβαια, αλλά μια επιστημονική έρευνα ήρθε να μας το επιβεβαιώσει
Η Σικελία και η ευρύτερη περιοχή στα νότια της «Ιταλικής Χερσονήσου» είναι ένας τόπος ευλογημένος από το θεό αλλά και συνάμα ξεχασμένος από τη χάρη Του!
Τέλος εποχής και για το Parafono Jazz club, που εγκαταλείπει το νεοκλασικό της Ασκληπιού...
Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 εξελίχθηκε πολύ καλά. Ήδη από τα ημιτελικά οι bookmakers έχουν γεμίσει τα ταμεία τους για τα επόμενα 4 χρόνια! Έξω η Αγγλία, έξω η Γαλλία, έξω η (ντροπή μας και ντροπή του μουντιάλ) Ιταλία, έξω ακόμα και η διοργανώτρια και παραδοσιακά από της ομάδες που θα έπρεπε να σπρωχτεί Νότιος Αφρική. Τσάμπα και ο Τσαμπαλάλα.
Το Ωραίο και το Άσχημο στην πόλη, την εποχή του ΔΝΤ
Τις προάλλες, ένας φίλος, που είχα βοηθήσει να κάνει μια παρουσίαση σε ένα νέο πελάτη του, τον οποίο και κέρδισε τελικά, για να με ευχαριστήσει, μου πρότεινε να πάμε για δείπνο σε ένα πολύ chic και ακριβό ρεστοράν, της Αθήνας. Δέχτηκα με μεγάλη ικανοποίηση, αφού είμαι ερασιτέχνης μάγειρας και μου αρέσει το καλό φαγητό.
Ένα από τα βασικά συστατικά της φιλοσοφίας μου αλλά και θεμέλιο της εμπορικής επιτυχίας είναι μια απλή, ταπεινή λέξη που δεν κοστίζει τίποτα σε κανέναν. Σεβασμός. Ένας οποιοσδήποτε πελάτης, μιας οποιασδήποτε επιχείρησης είναι σημαντικός και θέλει να το νιώθει. Δυστυχώς όμως οι αρκετοί εκ των επιχειρηματιών δεν δείχνουν να το έχουν καταλάβει, δεν δείχνουν να συνειδητοποιούν ότι στους πολύ δύσκολους καιρούς που έρχονται οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά.
