Δεν θα μας έρθει τελικά η Έιμι Γουάινχαουζ, καθώς η προγραμματισμένη της εμφάνιση για τις 22 Ιουνίου στο πλαίσιο του Ejekt Festival ακυρώθηκε λόγω… μέθης. Υπάρχει καποιος που δεν το περίμενε;
Φαντάζεστε τον Μπετόβεν, τον Μότσαρτ και τον Χάιντν μαζί στο δρόμο να φωνάζουν "ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ- ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΙ"; Είναι μερικοί χώροι, όπως ο καλλιτεχνικός, όπου ο συνδικαλισμός δείχνει κάπως παράξενος και ασυνήθιστος.
"Κόκκινο φεγγάρι/ κόκκινο λιμάνι/ κάτι μου' χεις κάνει" τραγουδάνε οι Κατσιμίχες έχοντας υπ' όψη τους το φυσικό φαινόμενο της ολικής έκλειψης. Το λεγόμενο και "ματωμένο φεγγάρι" έκανε χτες το βράδυ την εμφάνισή του και στον ελληνικό ουρανό.
"Δεν χρειαζόμαστε την εκπαίδευση, ούτε τον έλεγχο των μυαλών μας" τραγουδούσαν οι μαθητές στο Wall των Pink Floyd. Αν όμως το Wall είχε φτιαχτεί στην Ελλάδα, τα παιδιά θα φώναζαν ακόμα: "δεν χρειαζόμαστε να μας φιμώνουν με κολλητική ταινία τα στόματα!"
O συνθέτης και σκηνοθέτης Κώστας Γάκης τα «χώνει» στον Πάγκαλο… τραγουδώντας (video)
«Πού είναι επιτέλους οι διανοούμενοι;» ρωτάει ο κόσμος συχνά, θεωρώντας ότι πάντα κρύβονται και αδιαφορούν για τα κοινά. Όμως κάτι τέτοιο σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία δεν ισχύει. Οι Έλληνες διανοούμενοι παίρνουν θέση- ή μάλλον δύο θέσεις διαμετρικά αντίθετες!
Ένα ανολοκλήρωτο σκίτσο του Μιχαήλ Άγγελου βγαίνει σε δημοπρασία και κάποιος μεγιστάνας θα διαθέσει γι' αυτό μια περιουσία!
Η εμβληματική μορφή της ελληνικής μουσικής, ο Μίκης Θεοδωράκης, πιστός στον αγωνιστικό του θρύλο, παρεμβαίνει στα πολιτικά δρώμενα της χώρας με επιστολές και με ομιλίες... O μεγάλος συνθέτης ενώνει τις δυνάμεις του με το κίνημα των αγανακτισμένων, εκφωνώντας μύδρους κατά της κυβέρνησης, του μνημονίου, των εφημερίδων και των τραπεζών.
Φωτογενής μεν… ακριβοθώρητος δε, είναι ο Υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται οι εκπρόσωποι του επιχορηγούμενου θεάτρου οι οποίοι τους τελευταίους 18 μήνες προσπαθούν να τον συναντήσουν για να του εκθέσουν τα προβλήματά τους.
Στο ποδόσφαιρο είναι δύσκολο να καταλάβεις ποιά ομάδα είναι καλή και ποιά όχι. Την μεγάλη ομάδα όμως την καταλαβαίνεις αμέσως!
Οι Ισπανοί μας είπαν ότι κοιμόμαστε, βγήκαμε κι εμείς στους δρόμους, για να τους δείξουμε ότι ξυπνήσαμε!
Σ’ ένα «ταπεινό» τριώροφο σπιτάκι 630 τ.μ. στην περιοχή Tribeca -μια από τις πιο high συνοικίες της Νέας Υόρκης- περιορίζεται ο Ντομινικ Στρος Καν μέχρι να γίνει η δίκη του για τη γνωστή υπόθεση της καμαριέρας.
Βλέπω αυτές τις φωτογραφίες απο το barbeque που παρέθεσαν απο κοινού ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας Ντέηβιντ Κάμερον με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα σε κάτι στρατιωτικούς. Οι δυο ηγέτες με τα λευκά πουκάμισα και τις γραβάτες σερβίριζαν μπιφτέκια μπριζόλες και λουκάνικα στους αξιωματικούς. Μεγάλη στιγμή για κάθε στρατιώτη να τον σερβίρουν οι δυο ηγέτες.
Στη σκιά της τηλεοπτικής «μόδας» της εποχής, ο Μήνας Χορού είναι εδώ για μία ακόμα χρονιά, προσκαλώντας μας να ενθαρρύνουμε με την παρουσία μας την προσπάθεια των ομάδων που συμμετέχουν στο Φεστιβάλ Χορού του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων (18/5-11/6), όπως ονομάζεται επισήμως ο θεσμός. Φέτος η διοργάνωση στερείται κρατικής επιχορήγησης και αποκτά την ιδιότητα ενός από τα πολιτιστικά θύματα της οικονομικής κρίσης. Επιπλέον, όπως σημειώνει ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων, Πέτρος Γάλλιας, «όλοι οι συμμετέχοντες χορογράφοι προσφέρουν τα έργα τους χωρίς αμοιβή», ανάγοντας τη συμμετοχή και την επικοινωνία με το κοινό σε ανταμοιβή τους. από την Αργυρώ Σταυρίδη
Μια τηλεοπτική καμπάνια που παίζει στην Αυστραλία αποκαλύπτει με πολύ έντονο και σκληρό τρόπο τις τραγικές συνέπειες της οδήγησης υπό την επήρεια αλκοόλ.
Η πιο χαρακτηριστική μορφή της ελληνικής κωμωδίας, ο λατρεμένος από το κοινό Θανάσης Βέγγος, έφυγε πλήρης ημερών από τη ζωή. Επρόκειτο για έναν ηθοποιό που δεν είχε άλλους όμοιους του στο είδος. Ήτανε ηθοποιός sui generis και ο απόλυτος πρωταγωνιστής στις ταινίες του.
«Θεέ σώσε τη Βασίλισσα, γιατί οι τουρίστες είναι λεφτά!» ούρλιαζε ο Johnny Rotten των Sex Pistols, στο τραγούδι «God Save the Queen", έναν punk καταπέλτη κατά της βρετανικής μοναρχίας. Κι όμως, ενώ πριν 30 χρόνια οι νέοι "πορώνονταν" με το να ακούνε τα θρυλικά πανκιά να βρίζουν το "fascist regime" της βασιλείας, την σήμερον ημέρα όλοι κολλάνε στις οθόνες για να δουν τον γάμο του ελαφρώς καραφλού πρίγκιπα Ουίλιαμ με την εκλεκτή της καρδιάς του, Κέιτ.
Μετά το κλείσιμο του καφενείου της Δεξαμενής στο Λυκαβηττό, που δεν οφείλεται μόνο στην οικονομική κρίση και τη συνεχιζόμενη βαθειά ύφεση έκλεισαν, το Rock "n" Roll, τo επί 25 σχεδόν χρόνια διασημότερο bar – restaurant του Κολωνακίου και της Αθήνας γενικότερα, αλλά και το εξίσου δημοφιλές Central, στην πλατεία Κολωνακίου,– απόρροια της συρρικνωμένης αγοραστικής δυνατότητας και της έλλειψης διάθεσης για διασκέδαση των Ελλήνων καταναλωτών. Είναι πλέον προφανείς οι λόγοι που έχουν πλήξει κυρίως, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις υγειονομικού ενδιαφέροντος (café, bar – restaurant κλπ.).
Σε ηλικία 63 ετών έφυγε χθες από τη ζωή ο Νίκος Παπάζογλου, χτυπημένος από την επάρατη νόσο. Τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι ο θάνατος του έρχεται λίγες μέρες μετά από αυτόν του καλού φίλου και συνεργάτη του, Μανόλη Ρασούλη.
Πολλές και πολλοί από σας θα με πείτε «πρασινοφρουρό*», «Πάγκαλο 2», «προβοκάτορα» και δεν ξέρω τι άλλο καθώς αντί να κοιτάξετε τον εαυτό σας κάνετε ότι πιο εύκολο: Τα ρίχνετε στους άλλους!Του Νονού
Ο τίτλος δεν είναι αλληγορικός. Κάθε άλλο θα έλεγα, αντικατοπτρίζει πλήρως το φαινόμενο που λέγεται ελλαδίτσα. Η μεγάλη μάζα των συμπατριωτών σας δείχνει να μην έχει καταλάβει καθόλου το χάλι στο οποίο έχει βρεθεί η ελλαδίτσα σας.
Ο τρομερός σεισμός που προκάλεσε τόση καταστροφή στην Ιαπωνία δείχνει πολλά. Κατ’ αρχάς δείχνει γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πρέπει να φτιάξει πυρηνικό εργοστάσιο! Όποτε, άλλωστε, συζητείται αυτό το θέμα, η πιο σοβαρή αντίρρηση είναι ότι μια τόσο σεισμογενής χώρα, όπως η χώρα μας, δεν μπορεί να έχει πυρηνικό εργοστάσιο, για να μην έχουμε δικό μας «Τσέρνομπιλ». Οι Ιάπωνες, βέβαια, είναι πολύ περισσότερο σεισμογενείς από εμάς και παρ’ όλ’ αυτά, το τόλμησαν. Ας ελπίσουμε να μην πληρώσουν πανάκριβα την τόλμη τους- και αυτοί και οι γύρω χώρες.
Διακρίσεις κατά ανύπαντρων ζευγαριών στη χώρα της παράνοιας
Προσοχή: Το παρόν απευθύνεται και σε Ολυμπιακούς, όχι όμως σε "Ολυμπιακάρες"Τα παντελόνια είναι για να τα φορούν οι άντρες. O Nονός είναι άντρας. Γι' αυτό και δεν θα μασήσει τα λόγια του.
Συγνώμη για την απουσία μου. Οι «πραίτορες» γίνονται ενοχλητικοί ώρες ώρες και δεν ξέρω πότε θα βρεθεί εκείνο το χάπι που θα τους εξαφανίσει μια και καλή ή τουλάχιστον δεν θα φτάσουν στο σημείο να σκαλίζουν δραστηριότητες ευυπόληπτων Ιταλών του Νότου, οι οποίοι παραθερίζουν στη χώρα σας. Τέτοιες καταστάσεις βέβαια είναι απόρροια δράσεων κοντινών φίλων. […]
Θέλω κι εγώ σαν γυναίκα που φοίτησε σε ένα ταπεινό, απαξιωμένο εγχώριο πανεπιστήμιο, να καταθέσω την αποψάρα μου για το καυτό θέμα που μας απασχολεί από καταβολής του νέου ελληνικού κράτους. Άσυλο είναι ένας χώρος ιερός και απαραβίαστος. Άσυλο είναι ένα φιλανθρωπικό ή νοσηλευτικό ίδρυμα που παρέχει περίθαλψη και προστασία σε άτομα που έχουν ανάγκη. Έτσι λέει ο Μπαμπινιώτης, που είναι καθηγητής. Κι εγώ τον πιστεύω. Το πανεπιστήμιο δεν είναι ιερό. Σίγουρα δεν είναι απαραβίαστο. Άρα θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι δεν είναι άσυλο. Κάθε χρόνο όμως, ανοίγει τις πόρτες του σε παιδιά 18 και 19 ετών (ή γέρους από κατατακτήριες και μαμάδες και μπαμπάδες που βαριούνται και θέλουν να ξανακαθίσουν στο έδρανο για να διδαχτούν αντί να κοιτάξουν πώς θα διδάξουν). Όταν είσαι 18 και 19 ετών, είσαι γκάου – τεκμηριωμένο, και γεγονός που ισχύει παγκοσμίως και διά παντός. Αυτό που χρειάζεσαι, μπορεί να μην είναι περίθαλψη. Χρειάζεσαι όμως προστασία.
Homo homini lupus - Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος (Ρωμαϊκή Παροιμία)
Φέτος είχαμε την ευτυχία να παρακολουθήσουμε δύο "Θαυματοποιούς", έναν στο θέατρο κι έναν στον κινηματογράφο. Και τα δύο έργα ήταν θαυμάσια, αν και οι διαφορές τους είναι πολύ περισσότερες από τις ομοιότητες.
Πετούσα για Νέα Υόρκη μέσω Λονδίνου και, χάρη στα μίλια μου και στην εμμονή μου να ντύνομαι καλά όταν ταξιδεύω, πέτυχα ένα upgrade που άλλαξε τη ζωή μου. Είχα καθήσει στη θέση μου, περιχαρής που βρισκόμουν στην άνεση της Business Class κι όχι στο στριμωγμένο, θορυβώδες 32Α που είχα πληρώσει, και προσπαθούσα να καταλάβω πώς θα στριμώξω τρεις ταινίες και δύο σειρές σε έξι ώρες, όταν μου ζήτησε συγγνώμη για να περάσει στο κάθισμά του, στο παράθυρο.
«Σημασία δεν έχει το τι ζεις αλλά το τι σου μένει απ’ αυτό που ζεις#» Κάθε επιχειρηματίας του βεληνεκούς μου, που σέβεται τον εαυτό του, έχει και τους δαίμονές του. Πράγματα δηλαδή τα οποία αποφεύγει όπως «ο έξω από δω» το λιβάνι. Αλήθεια ξέρει κανείς γιατί το θυμίαμα έχει τέτοια αποτελέσματα στον κερασφόρο και ουροφόρο αρχέγονο έκπτωτο άγγελο; Όποιος μάθει ας μου το πει και μένα. Στο θέμα μας τώρα.
Οι προπονητές έχουν ευχάριστο πονοκέφαλο όταν όλοι οι παίκτες τους είναι ετοιμοπόλεμοι, και οι δημοσιογράφοι του «ρεπορτάζ πόλης» (το οποίο παλεύει να αναγνωριστεί ως όρος και να καταξιωθεί δίπλα στα άλλα, πιο «σοβαρά» ρεπορτάζ, κάτι σαν την ψυχολογία, που είναι-δεν είναι επιστήμη) όταν «πρέπει» να καλύψουν παραπάνω από ένα events την ίδια μέρα. Βράδυ Σαββάτου 4 Δεκεμβρίου, και η επαγγελματική αποστολή περιλαμβάνει εικαστικά και μουσικό φεστιβάλ πριν την έξοδο για ποτό.
Στη Νότια Ιταλία έχουμε μια παροιμία: «Θες να δοκιμάσεις τους φίλους σου; Μοιράσου μαζί τους τη χαρά σου». Και πριν βιαστείτε εσείς οι «πονηροί» Έλληνες να πείτε «σιγά τη δοκιμασία», σκεφτείτε αν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις λέξεις «ζήλια» και «φθόνος».
Μπαίνεις μέσα σε μια τράπεζα για να κάνεις μια δουλειά και σου πέφτει, όχι το σαγόνι, αλλά μια δεσμίδα κολλαριστά χαρτονομίσματα. Τι παθαίνεις; Σοκ; Πανικό; Κοκκινίζεις; Πανικοβάλλεσαι; Όλα μαζί; Τίποτα απ’ όλα αυτά; Δεν υπάρχει σωστή απάντηση. Υπάρχει σωστή τράπεζα, το σωστό υποκατάστημα και, ναι φίλοι μου, οι σωστοί υπάλληλοι. Στον δικό μου παράλληλο κόσμο είναι λογικό ότι ο κάθε ένας από τους ανθρώπους που έρχεσαι σε επαφή είναι μοναδικός και κατ’ επέκταση σημαντικός. Ιδιαίτερα σε τρεις περιπτώσεις η μοναδικότητα και η σημαντικότητα αυτή είναι πρώτης προτεραιότητας.
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχαν πεντάμορφες και τέρατα. Στον ουρανό πετούσαν μαγικά χαλιά, στους δρόμους κυκλοφορούσαν άμαξες-κολοκύθες και στη χώρα των θαυμάτων έβρεχε καταρρακτωδώς νεραϊδόσκονη. Η προηγούμενη εβδομάδα μας «έστειλε» σε ένα ταξίδι-αστραπή στην παιδική μας ηλικία: 15 με 20 Νοέμβρη, το Facebook στήριξε την εβδομάδα των δικαιωμάτων των παιδιών με "παραμυθένιο" τρόπο: πολλοί από τους χρήστες αντικαταστήσαμε τις ποζάτες φωτογραφίες στα προφίλ μας, με τους αγαπημένους ήρωες της παιδικής μας ηλικίας.
Μουσική που θα θέλετε να ακούτε ξανά και ξανά, με την υπογραφή του Στέφανου Κορκολή.
Όταν σχεδόν πριν ένα χρόνο βρέθηκα μόνη μου στη Γαλλία, το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν φίλους. Φίλους που με δέχτηκαν στις παρέες τους / με πήραν απ’ το χεράκι τις (ουκ ολίγες) φορές που χάθηκα στη μέση του πουθενά για «σοβαρούς» λόγους (πήρα λάθος λεωφορείο, μέθυσα, ξέχασα τον χάρτη μου) / μου έμαθαν τα (άπειρα) είδη τυριών και κρασιών / μου διόρθωσαν τις εργασίες μου στην εξεταστική και τέλος, μου υποσχέθηκαν (μετά τις 1.000.000 φορές που τους προσκάλεσα) ότι θα ’ρθουν στην Ελλάδα για να δουν από κοντά όλα όσα τους περιέγραφα και γούρλωναν τα μάτια όλο απορία και γαλλικά επιφωνήματα.
