Κάθε φορά που ανεβαίνω Θεσσαλονίκη, το διαπιστώνω- είναι ο αέρας της πόλης που κάτι έχει και φέρνει, ανακατεύει και ταξιδεύει ιδέες. Μετά λέω (στον εαυτό μου) δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά που λες- ποιος αέρας;- οι άνθρωποι είναι, οι διαδρομές και οι ανησυχίες του καθένα, οι συναναστροφές, ίσως λίγο - επειδή μας αρέσει να το λέμε- και ο αέρας.
Οι στιγμές, τα γεγονότα και οι αριθμοί που έχουν χαρακτηρίσει τη θεατρική σκηνή την οποία ίδρυσε ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος το 1997 και γιορτάζει τα 20ά της γενέθλια.
Συνήθως πάει έτσι: Για όσους ξεκινάνε την καριέρα τους κάνοντας τον Έλβις, με το κοστούμι, τις κινήσεις και όλα τα σχετικά, η καταξίωση έρχεται με το δικό τους σόου στο Λας Βέγγας - που αν μη τι άλλο, πληρώνεται καλά. Σπάνια, κάτι πιο ξεχωριστό. Σίγουρα κανείς από τους γνωστούς «Elvis impersonators» δεν κέρδισε μέσα σε μια νύχτα έξι βραβεία Grammy. Τα κατάφερε ο φετινός θριαμβευτής. Ο Bruno Mars.
Από όποια άκρη κι αν πιάσεις το φιλμ «Αόρατη Κλωστή» («Phantom Thread») είναι το πλέον περιζήτητο της σεζόν. Εκτός της βαρυσήμαντης δήλωσης του πρωταγωνιστή του Ντάνιελ Ντέι Λιούις που δήλωσε ότι είναι η τελευταία φορά που εμφανίζεται στο σινεμά (κάνοντας τις πολυάριθμες θαυμάστριες του να φορέσουν… πλερέζες), το φιλμ σηματοδοτεί την επανένωση του ξεχωριστού σκηνοθέτη Πολ Τόμας Άντερσον με τον Λιούις σχεδόν μια δεκαετία μετά από το εμβληματικό «Θα χυθεί αίμα», ενώ και οι 6 οσκαρικές υποψηφιότητες μαρτυρούν ότι το φιλμ εκτός από φινέτσα διαθέτει και ακαταμάχητη γοητεία.
Ο Δημήτρης Αγαρτζίδης σκηνοθετεί τη «Βοσκοπούλα», το ποιμενικό ειδύλλιο του 16ου αιώνα και οι Σίμος Κακάλας, Νίκος Καραθάνος και Γιάννης Λεοντάρης θυμούνται όλους τους πιθανούς λόγους που τους έκαναν να αγαπήσουν τα βουκολικά δράματα και να αποκαταστήσουν πανηγυρικά την εικόνα τους στη συνείδηση του θεατρικού κοινού με μεγάλες επιτυχίες.
Με τη φιλοδοξία να αφηγηθεί την ιστορική πορεία της ελληνικής βιομηχανίας από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα, η Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων και το Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου παρουσιάζουν την έκθεση «160 χρόνια made in Greece. Βιομηχανία, πρωτοπορία, καινοτομία», που θα υποδέχεται το κοινό μέχρι τα τέλη Μαρτίου, προσφέροντας ένα ταξίδι στην ιστορία μιας εποποιίας: της βιομηχανικής ανάπτυξης της Ελλάδας.
Πώς «δουλεύει» η μουσική; Σε κάνει να νοιώθεις καλά, δημιουργεί μια θαλπωρή, λένε πολλοί– μπορεί- είναι μια γέφυρα που ενώνει, είναι ένα sold out που κάνει αίσθηση (όπως οι Suicideboys από τη Νέα Ορλεάνη στο Piraeus Academy), είναι ένα σταθερό ραντεβού (o Σταμάτης Κραουνάκης συναντά το κοινό του στη Σφίγγα), είναι, μεταξύ άλλων και δέκα live προτάσεις από την καρδιά του χειμώνα.
Ένας ολόκληρος θεατρικός κόσμος, όπως τον οραματίστηκε αλλά και τον έπλασε με τα ίδια του τα χέρια ο σκηνογράφος και ενδυματολόγος Δαμιανός Ζαρίφης, απλώνεται στα «έγκατα» του κτιρίου του Ωδείου Αθηνών, στον ατμοσφαιρικό υπόγειο πολυχώρο του. Μέσα από τα σπαράγματα της δουλειάς του, που φιλοξενούνται στην έκθεση «Ο παλμός του σχεδίου», η οποία διοργανώνεται με αφορμή τα δέκα χρόνια από τον πρόωρο θάνατό του, ιχνηλατείται το θεατρικό τοπίο που αρχίζει να διαμορφώνεται στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και φτάνει σχεδόν μέχρι τις μέρες μας...
Η ομάδα που ανέβασε το «Μουνή» και την «Οικογένεια Μπες Βγες» ωριμάζει, παίρνει την πρώτη της επιχορήγηση, ονειρεύεται μια δική της στέγη αλλά ακόμα να καταλήξει από πόσα μέλη αποτελείται. Φωτογραφίες Ελίνα Γιουνανλή
Σίγουρα θα υπάρχουν εξηγήσεις και θα μπορούσε ο καθένας που διαβάζει τώρα, να έχει μία, ίσως και περισσότερες, αλλά και πάλι, δεν είναι τόσο απλό. Θα υπάρχει ίσως και μια εξήγηση που να εξηγεί όλες τις άλλες και το φαινόμενο Ed Sheeran μια και καλή. Διαφορετικά θα πρέπει να ξαναγραφτούν οι κανόνες της ποπ από την αρχή. Διαφορετικά, ο Kanye West και ο Jay-Z θα πρέπει να ξανακαθίσουν στα θρανία.
Ο «Μικρόκοσμος» (Downsizing), η έβδομη ταινία του ελληνοαμερικανού Αλεξάντερ Πέιν («Πλαγίως», «Απόγονοι», «Νεμπράσκα» κ.α.) μπορεί να μην είναι η καλύτερη του αλλά είναι σίγουρα η πιο θεαματική – και ακριβότερη καθώς κόστισε 68 εκατομμύρια δολάρια- της καριέρας του.
Η θεατρική ατζέντα του νέου χρόνου και μέχρι τους καλοκαιρινούς μήνες του Φεστιβάλ Επιδαύρου είναι χορταστική. Ξεχωρίζουμε τις σημαντικότερες παραστάσεις.
Φυσικά και είχε δίκιο το περιοδικό TIME που επέλεξε για «πρόσωπο του 2017» όλες εκείνες τις γυναίκες που έσπασαν το κώδικα σιωπής. Φυσικά και οι Χάρβεϊ Γουάινσταιν, Κέβιν Σπέισι, Ντάστιν Χόφμαν, Τζέιμς Τόμπακ και όσοι ακόμη συμπεριληφθούν στην αλυσίδα της ντροπής οφείλουν να λογοδοτήσουν για τα «κατορθώματα» τους. Όμως εδώ ψάχνουμε να βρούμε τα άλλα παραδείγματα, τα φωτεινά μιας χρονιάς, που μας έκαναν να χαμογελάσουμε, να συγκινηθούμε, να χειροκροτήσουμε. Ιδού λοιπόν εκείνοι κι εκείνες που μας συντρόφευσαν στο περσινό ταξίδι και θα εξακολουθούμε να κρατάμε μαζί μας όσο καιρό κι αν μας πάρει...
Πώς γίνεται; Να που γίνεται. Σε μια εποχή που η μουσική γενικά δεν «πουλάει» - σαν φυσικό προϊόν (ή ακόμη και download) – να βγαίνουν τόσο ωραίες μουσικές, να κυκλοφορούν ελεύθερα, να τις συναντάς σε λάιβ, σε ταινίες, σε σειρές – να μην προλαβαίνεις να ακούσεις. Γι’ αυτό φέτος ζητήσαμε από έξι μουσικούς συντάκτες να μας πουν τί κράτησαν από όλα αυτά που έβαλαν μουσική στο 2017. Εκείνα που ξεχώρισαν, που τα συζητάνε ακόμη και που προτείνουν για ωραίες ακροάσεις. Ο Νικόλας Ζώης, ο Δημήτρης Κανελλόπουλος, ο Γιάννης Παναγόπουλος, η Έφη Παπαζαχαρίου, η Χάρη Ποντίδα και η Μαρία Μαρκουλή δίνουν τις 5αδες τους.
Υπομνήσεις πολιτισμού – μικρότερη ή μεγαλύτερης κλίμακας - που θα θυμίζουν τη χρονιά που φεύγει στους Κατερίνα Ευαγγελάτου, Δημήτρη Καραντζά, Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, Κωνσταντίνο Ρήγο, Αλέξη Σταμάτη και Μάρκελλο Χρυσικόπουλο.
Οι ηθοποιοί στις καλύτερες και πιο δυναμικές στιγμές τους όπως τους διακρίναμε μέσα από τη σεζόν 2016-2017.
Εντυπώσεις και προβληματισμοί από την εβδομάδα του Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου που έγινε στη στη Ρώμη από τις 12 έως τις 17 Δεκεμβρίου.
Μελετήσαμε τις τάσεις και τους χαρακτήρες, ψάξαμε στα μουσικά ημερολόγια και στα εορταστικά σταυροδρόμια και βρήκαμε κάτι για όλους - έστω για αρκετούς από αυτούς που θέλουν η έξοδός τους να έχει θέμα μουσικό. Γιατί τα «must» του καθένα διαφέρουν και τα «πρέπει» δεν μας αφορούν.
Εντεκα δημοσιογράφοι, ένας blogger κι ένας φιλόλογος ξεχωρίζουν – ο καθένας με τον προσωπικό του τρόπο – τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν 2016-2017.
Υπάρχει ζωή μετά το θάνατο; Τι χρειάζεται να έχεις μαζί σου στην αντίπερα όχθη; Είναι το ροκενρόλ η μουσική του σατανά; Και πόσες μακάβριες ιστορίες χωράνε σε λάιβ;
Η σκηνοθέτις και επικεφαλής της ομάδας των Vasistas αναμετριέται επί σκηνής με ένα βαθιά προσωπικό υλικό και παρουσιάζει την παράσταση - συναυλία «Ο Αληθινός» βασισμένη σε μικρασιατικά παραμύθια που της αφηγούνταν η γιαγιά της όταν ήταν μικρή. Φωτογραφίες Γκέλυ Καλαμπάκα
Η σκηνοθέτις και επικεφαλής της ομάδας των Vasistas αναμετριέται επί σκηνής με ένα βαθιά προσωπικό υλικό και παρουσιάζει την παράσταση - συναυλία «Ο Αληθινός» βασισμένη σε μικρασιατικά παραμύθια που της αφηγούνταν η γιαγιά της όταν ήταν μικρή. Φωτογραφίες Γκέλυ Καλαμπάκα
Ποιος είναι άραγε ο πρωταγωνιστής της παράστασης του ολλανδού συνθέτη και σκηνοθέτη Μισέλ φαν ντερ Αα στη Στέγη, στις 15 και 16 Δεκέμβρη; Η μουσική; Το θέατρο; Ο κινηματογράφος; Όλα αυτά μαζί, και πίσω τους ένα πρόσωπο: Ο Φερνάντο Πεσόα...
Ποιος είναι άραγε ο πρωταγωνιστής της παράστασης του ολλανδού συνθέτη και σκηνοθέτη Μισέλ φαν ντερ Αα στη Στέγη, στις 15 και 16 Δεκέμβρη; Η μουσική; Το θέατρο; Ο κινηματογράφος; Όλα αυτά μαζί, και πίσω τους ένα πρόσωπο: Ο Φερνάντο Πεσόα...
Δέκα χρόνια μετά την πρώτη εφηβική παράσταση που ανέβηκε σε αθηναϊκό θέατρο και εν όψει της ίδρυσης νεανικής σκηνής από το Εθνικό Θέατρο αναζητούμε τα βήματα που έχει κάνει η εφηβική σκηνή αλλά και αυτά που μένει να γίνουν από κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς προς όφελος των παιδιών, του ελληνικού θεάτρου και των επόμενων γενιών. Φωτογραφία εξωφύλλου: Σταύρος Πετρόπουλος
Δέκα χρόνια μετά την πρώτη εφηβική παράσταση που ανέβηκε σε αθηναϊκό θέατρο και εν όψει της ίδρυσης νεανικής σκηνής από το Εθνικό Θέατρο αναζητούμε τα βήματα που έχει κάνει η εφηβική σκηνή αλλά και αυτά που μένει να γίνουν από κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς προς όφελος των παιδιών, του ελληνικού θεάτρου και των επόμενων γενιών. Φωτογραφία εξωφύλλου: Σταύρος Πετρόπουλος
Έφτασε η ώρα, ήρθε ο καιρός και είναι η στιγμή – καμπανάκι -που η εποχή της λίστας ανοίγει. Κάπως όπως η εποχή του κυνηγιού. Με μερικούς περιορισμούς ίσως αλλά κανονικά στο ψαχνό.
Έξι μήνες πριν από την 23η της διοργάνωση, η Art Athina, η ετήσια φουάρ της Αθήνας, δίνει μια «πρόγευση» του προγράμματός της και καλεί τους Αθηναίους στο καθιερωμένο πλέον εικαστικό ραντεβού του τέλους του έτους, προαναγγέλλοντας ταυτόχρονα σημαντικές αλλαγές στην καλοκαιρινή της διοργάνωση.
Έξι μήνες πριν από την 23η της διοργάνωση, η Art Athina, η ετήσια φουάρ της Αθήνας, δίνει μια «πρόγευση» του προγράμματός της και καλεί τους Αθηναίους στο καθιερωμένο πλέον εικαστικό ραντεβού του τέλους του έτους, προαναγγέλλοντας ταυτόχρονα σημαντικές αλλαγές στην καλοκαιρινή της διοργάνωση.
Ο καθιερωμένος εορταστικός οδηγός του Δεκεμβρίου με τις σημαντικότερες παραστάσεις και εκδηλώσεις μεγάλης κλίμακας για μικρούς, για μεγάλους και για όλη την οικογένεια.
Σε ένα είδος που γεννήθηκε από τη γόνιμη συνάντηση της επιστημονικής προόδου με τη μαζική κουλτούρα, εκφράζοντας τις προσδοκίες, αλλά και τους φόβους του σύγχρονου ανθρώπου, την επιστημονική φαντασία, είναι αφιερωμένη η έκθεση «Ταξίδι στο άγνωστο», που συνεχίζεται έως τις 14 Ιανουαρίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και πραγματοποιείται με τη υποστήριξη της COSMOTE. Στηρίζοντας σταθερά τον πολιτισμό στη χώρα μας, η COSMOTE-για τρίτη συνεχή χρονιά- συμμετέχει ως χορηγός στις εκθέσεις της Στέγης, που αξιοποιούν διαφορετικά μέσα και μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης οι οποίες βασίζονται στην τεχνολογία ή επηρεάζονται από αυτήν.
Κοίτα να δεις ποιος έχει καινούργιο άλμπουμ. Κοίτα να δεις ποιοί πρόλαβαν την χρονιά. Κοίτα να δεις ποιοι έκαναν φλας-μπακ και κοίτα να δεις ποιοι καθυστέρησαν τις υποσχέσεις; Κοίτα να δεις ποιοι ήρθαν; Οι U2 ήρθαν ήδη (με το Songs of Experience) -αυτά και άλλα πολλά σε μια υπερ-παραγωγή Δεκεμβρίου, σε στενό μαρκάρισμα από χριστουγεννιάτικους συνήθεις ύποπτους και με πίστη στο αναμφισβήτητο: ωραίες μουσικές υπάρχουν. Επιλέγουμε μερικές απο αυτές που βγαίνουν ως το τέλος της χρονιάς.
Ο διακεκριμένος φωτιστής της ελληνικής σκηνής επιχειρεί στα ξαφνικά την πρώτη του σκηνοθεσία παρασυρμένος από μια παλιά ιδέα που του γεννήθηκε διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα του Αλεσσάντρο Μπαρίκο.
Οι σκηνές της πόλης που ανέδειξαν και φιλοξενούν συστηματικά νέες φόρμες και νεανικό θέατρο, εκεί όπου πρωτοεμφανίζονται οι δημιουργοί της επόμενης μέρας περνούν σε μια πιο ώριμη φάση της λειτουργίας τους.
(ναι, δεν θα λέγεται: No Plans Good Plans)
Ο σκηνοθέτης της multimedia αφιερωματικής παράστασης «Hommage» Σπύρος Αλιδάκης και οι ηθοποιοί Αμαλία Μουτούση, Μαρία Σκουλά, Στεφανία Γουλιώτη και Αργύρης Πανταζάρας μοιράζονται στιγμές και αισθήσεις από τη συνύπαρξη τους με το Λευτέρη Βογιατζή. Εικονογράφηση εξωφύλλου: Σάκης Στριτσίδης
