Τι είναι αυτό που προκύπτει όταν συνδυάζονται η ιταλική τζαζ με τον Μάνου Τσάο, ο Βαμβακάρης με τον Γκόραν Μπρέγκοβιτς, η ηλεκτρική κιθάρα με το σαξόφωνο, η πανκ φρενίτιδα με την ρομαντική μπαλάντα, η τρέλα με την ευαισθησία; Μα θέλει και ρώτημα; Οι Maraveyas Ilegal!
Το μεγάλο πρόβλημα με την ρατσιστική ιδεολογία δεν είναι ότι πιστεύουν κάποιοι στην κατωτερότητα κάποιων άλλων. Είναι ότι τα ίδια τα θύματα του ρατσισμού ενστερνίζονται τελικά την κατωτερότητα τους.
Τι συναισθήματα μπορεί να ξυπνήσει στον θεατή μιας γκαλερί ή μιας θεατρικής παράστασης ένας πίνακας; Ένας διάσημος πίνακας με ένα ναυάγιο; Ένας πίνακας, ο οποίος έχει αναπαραχθεί σε αμέτρητα αντίγραφα. Και όλοι κάποια στιγμή στη ζωή τους θα τον έχουν δει έστω και με μια κλεφτή ματιά. Μιλάμε, συγκεκριμένα, για τον πίνακα «η σχεδία της Μέδουσας», που αναπαριστά δεκαπέντε ναυαγούς.
Υπάρχει πάντα στην Ελλάδα μια νεολαία που δεν σταματάει ποτέ να αντιδρά. Που δεν περιμένει κανένα ξενόφερτο κίνημα αγανακτισμένων, για να αρθρώνει κραυγές διαμαρτυρίας, αμφισβήτησης και απόγνωσης. Σε μια τέτοια νεολαία απευθύνονται projects όπως οι Αναιρέσεις, τις οποίες φέτος είχαμε και σε Αθήνα και σε Θεσσαλονίκη παράλληλα.
Η μουσική συνέχεια εξαντλείται και παραμένει τελικά συνέχεια ανεξάντλητη!
Δύο διαμάντια του Ιταλικού βερισμού (της ιταλικής λαϊκής όπερας δηλαδή) περιμέναμε να δούμε στο Ηρώδειο, την Cavalleria Rusticana του Μασκιάνι και τους Pagliacci του Λεονκαβάλο. Όμως, κατά την προσωπική μου άποψη, τα διαμάντια ήταν μάλλον κάρβουνα!
Η τζαζ είναι εδώ, σε όλη την Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα. Το μουσικό ρεύμα που άλλαξε την πορεία της μουσικής, που εισήγαγε το ρεύμα του ιμπρεσιονισμού στην “κλασική” μουσική (Ντεμπισί, Ραβέλ), που σφράγισε μουσικά και καλλιτεχνικά τον 20ο αιώνα με τον έκρυθμο αυτοσχεδιασμό της, που καθόρισε την έννοια του soundtrack στο σινεμά με τις τόσες σπουδαίες συνθέσεις, είναι ακόμα ζωντανή! Και στον 21ο αιώνα!
Το θέατρο, όπως και ο Θεός, είναι παντού. Μπορείς να δεις μία παράσταση οπουδήποτε. Σε μια σοφίτα, σε μια τουαλέτα, σε ένα δάσος, πάνω σε μια διαγώνιο… Ακόμα και μέσα σε ένα αυτοκίνητο, μέσα σε ένα γκαράζ!
Το λεγόμενο σωματικό θέατρο το έκανε ως ένα βαθμό «στοματικό» στην τελευταία του παράσταση ο γνωστός θεατρικός σκηνοθέτης Θεόδωρος Τερζόπουλος. Συγκεκριμένα, στην παράσταση Alarme τα σώματα των δύο γυναικών και του ενός άνδρα ηθοποιού υφίστανται τόσους περιορισμούς στην κίνηση, που μόνο το στόμα τελικά είναι ελεύθερο να εκφραστεί.
Ο θυρωρός ενός ξενοδοχείου, που δουλεύει μόνο νύχτα, κρατάει τα κλειδιά της Κολάσεως ενός παρελθόντος γεμάτου ενοχή και έγκλημα. Το ναζιστικό παρελθόν του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης των Εβραίων τον καταδιώκει.
Όπως πίσω από κάθε μεγάλο άντρα κρύβεται μια σπουδαία γυναίκα, έτσι και πίσω από κάθε σάτυρο, κρύβεται μια πιστή Πηνελόπη. Αυτό μας δείχνει, ως έαν βαθμό τουλάχιστον, η παράσταση «Μαρκησία ντε Σαντ» σε σκηνοθεσία Ορέστη Τάτση.
Κάποιος είχε πει για την Άννα Κοκκίνου, ότι θα μπορούσε να σε συγκινήσει, ακόμα κι αν απάγγελλε τον τηλεφωνικό κατάλογο. Δεν ξέρω όμως αν ισχύει το ίδιο, αν διάβαζε την «Ασκητική» του Καζαντζάκη. Το φιλοσοφικό έργο του διάσημου Κρητικού συγγραφέα, μεταφέρεται στο θέατρο της Ημέρας σε σκηνοθεσία Πάνου Αγγελόπουλου από εξαμελή θίασο και βρεθήκαμε στην πρεμιέρα.
«Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε!» έγραφε ο Εγγονόπουλος. Ωστόσο, στην παράσταση του Εθνικού «Η μητέρα του σκύλου», είναι και παίξε και γέλασε! Οι ηθοποιοί παίζουν - εσύ γελάς… Άλλοτε δακρύζεις, άλλοτε σε συναρπάζουν κάποιες εκπληκτικές ερμηνείες, άλλοτε σε φτιάχνει το κείμενο του Μάτεσι, άλλοτε η μοντέρνα σκηνοθεσία. Πάντως , το έργο είναι 100% Βαλκάνια.
To Life style είναι μια έννοια λάστιχο, που την λένε όλοι, εννοώντας σχεδόν τα πάντα και καθώς είναι τόσο αναγνωρίσιμη, έχει πάντα μια σημαντική εμπορική αξία για τη show biz, τη δημοσιογραφία, το marketing και αλλού. Αυτό είναι το θέμα της παράστασης «Η Life, το Style και οι 7 νάνοι», στο Metropolis live stage με πρωταγωνιστές τους Σοφία Μουτίδου και Νίκο Κορδώνη, σε σκηνοθεσία του γνωστού και μη εξαιρετέου Μιχάλη Ρέππα. Είναι ένα happening που μοιάζει κάπως με stand up comedy, αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό.
Βραδιά Eurovision το Σάββατο, αλλά δεν την πάλεψα για πολύ και πήγα να παρακολουθήσω τη συναυλία του γνωστού τραγουδοποιού Μίλτου Πασχαλίδη στην ΑΥΛΑΙΑ. Ο Πασχαλίδης, με τη συνοδεία συνεργατών και φίλων, μας πρόσφερε ένα πλούσιο ρεπερτόριο που περιλάμβανε δικά του τραγούδια, κομμάτια του «έντεχνου» λαϊκού, παραδοσιακά κρητικά, καθώς κι ελληνικά και ξένα ροκ τραγούδια.
"Χρονιά Πίντερ" είναι η φετινή για το ελληνικό θέατρο, αφού δύο από τις σημαντικότερες παραστάσεις που ανέβηκαν παρουσιάζουν έργα του μεγάλου βρετανού δραματουργού. Για τον «Επιστάτη» έχουμε ήδη μιλήσει. Τώρα, παρακολουθήσαμε και το «Θερμοκήπιο» στη «Νέα Σκηνή» του θεάτρου της οδού Κυκλάδων, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.
“Η μόνη δουλειά που ξέρω να κάνω είναι να κάνω αυτό που αντιλαμβάνομαι ότι πιστεύουν οι άλλοι ότι δεν μπορώ να κάνω.” “Αυτό κατάφερε να κάνει ο αδικημένος Άκης Πάνου, ακόμα και μετά θάνατον. Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε ισόβια αλλά αυτό ουδόλως τον ενόχλησε γιατί ο ίδιος είχε καταδικάσει τον εαυτό του πολύ νωρίτερα. Αυτό που δεν κατάπιε ποτέ ήταν η απόρριψη του ελαφρυντικού της πολιτισμικής προσφοράς, αφού, σύμφωνα με το δικαστήριο, “ο κατηγορούμενος δεν προσέφερε και ιδιαίτερα στα πολιτισμικά πράγματα του τόπου.”
Ένας gay single με συγκάτοικο, ένας straight παντρεμένος και άπιστος, ένας by που κάνει σχέση με μια παντρεμένη, μια straight παντρεμένη και άπιστη και ολίγον έγκυος με καρπό από την παράνομη σχέση της και μια straight ανύπαντρη που κάνει σχέση με παντρεμένο και θέλει να τον νυμφευθεί επειγόντως…
Πήγαμε στο θέατρο «Επί Κολωνώ» για να παρακολουθήσουμε το έργο του Σουηδού συγγραφέα Ματίας Άντερσον «Έγκλημα, τιμωρία, λεφτά, δολοφονία συνταξιούχου» ερμηνευμένο από την θεατρική ομάδα Νάμα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη. Το συγκεκριμένο έργο «πατάει» πάνω στο κλασικό έργο του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα Φιοντόρ Ντοστογέφσκυ «Έγκλημα και Τιμωρία», παρουσιάζοντας όμως μια έντονα παραλλαγμένη εκδοχή του θέματος, η οποία είναι βασισμένη πάνω στις φόρμες και τα τεχνάσματα του μεταμοντέρνου θεάτρου.
Παιδικό θέατρο με φονικά έμοιαζε το έργο του Ντέννις Κέλυ "DNA" σε σκηνοθεσία Σοφίας Βγενοπούλου που παρακολουθήσαμε στον Πάνω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Είναι το ένα από τα δύο έργα που ανέβηκαν φέτος στο ίδιο θέατρο, με το άλλο να είναι τα "Ορφανά" σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Είχα ακούσει ότι "Ο Επιστάτης" του Χάρολντ Πίντερ (Νόμπελ Λογοτεχνίας 2005) είναι από τις πιο δημοφιλείς παραστάσεις φέτος. Παρ' όλα αυτά δεν περίμενα να δω τόσο κόσμο μια απλή καθημερινή που πήγα να τη δω. Το Απλό θέατρο ήταν τόσο φίσκα, που πολλοί θεατές κάθονταν στα σκαλάκια με μαξιλάρια, για να απολαύσουν τον εκπληκτικό, ομολογουμένως Δημήτρη Καταλειφό και τους άλλους δύο συμπρωταγωνιστές του έξοχου δράματος του Πίντερ, που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Αντύπας.
Ο Δημήτρης Λιγνάδης είχε παραχωρήσει συνέντευξη τύπου, πριν την πρεμιέρα της παράστασης «Αμαντέους» του Πίτερ Σάφερ στην οποία είχε τότε δηλώσει πως στη ζωή του είχε νιώσει πολλές φορές όπως ο Σαλιέρι (ο ρόλος του), ένας Ιταλός συνθέτης που μισούσε λόγω παθολογικής ζήλιας το Μότσαρτ. Προφανώς, ταυτίστηκε υπερβολικά με το ρόλο αυτό, με αποτέλεσμα, αφενός να τον ερμηνεύσει με μαεστρία και αφετέρου να επιλέξει για «Αμαντέους» τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, ο οποίος μας έδειξε έναν Μότσαρτ ρηχό και αλλοπρόσαλλο.
«Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα». Έτσι είχε χαιρετιστεί από τους Αμερικάνους το πρώτο τους βήμα πάνω στο φεγγάρι. Κι αν το άλμα στο φεγγάρι είναι τεράστιο για τα ανθρώπινα μεγέθη, φανταστείτε πόσο πιο συγκλονιστικό είναι για τις μικροσκοπικές κατσαρίδες! Κι όμως, μία μικρή κόκκινη κατσαριδούλα, η Ιωάννα, προδομένη από τις φίλες της και τον ψεύτη κατσαριδοντουνιά, αποφάσισε ότι οφείλει στον εαυτό της να κάνει το τεράστιο άλμα στο φεγγάρι. Έστω κι αν γνώριζε καλά, ότι το τίμημα για όποιον κυνηγάει τα όνειρα του, είναι η μοναξιά.
Πήγαμε στο υπέροχο κτήριο του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» στο εντυπωσιακό «ΘΕΑΤΡΟΝ» για την πρεμιέρα του "Breath – Η 3η εκδοχή", μιας σύνθεσης έξι έργων του Σάμιουελ Μπέκετ, σε σκηνοθεσία του Σταύρου Τσακίρη.
Παρακολουθήσαμε το πρόσφατο δημιούργημα του Βασίλη Μαυρογεωργίου, το «Μια τεράστια έκρηξη» στο θέατρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία του ιδίου και του κολλητού του και μόνιμου συνεργάτη του Κώστα Γάκη. Πρωταγωνιστής είναι ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, ο οποίος ερμηνεύει τον κεντρικό χαρακτήρα του έργου.
Παρακολουθήσαμε τον "Πελεκάνο" του μεγάλου Νορβηγού συγγραφέα Στρίμπεργκ, σε σκηνοθεσία Σύλβιας Λούλου, στο θέατρο Bios Basement.
Πέρασαν ακριβώς 100 χρόνια από το θάνατό του Παπαδιαμάντη κι όμως το έργο του φαίνεται πιο ζωντανό από ποτέ. Αυτό φάνηκε και στην παράσταση «Φτωχοί και Άγιοι» την πρεμιέρα της οποίας παρακολουθήσαμε στη θεατρική σκηνή Ζωή Λάσκαρη. Το «Φτωχοί και Άγιοι» είναι η θεατρική μεταφορά 5 διηγημάτων του συγγραφέα, από τoυς Αντώνη και Κωνσταντίνο Κούφαλη. Ψυχή της προσπάθειας είναι η ηθοποιός και θεατρολόγος Ανδρομάχη Χρυσομάλη, η οποία σε αυτή την παράσταση δίνει και τα πρώτα της εξαιρετικά αξιόλογα δείγματα ως σκηνοθέτης.του Γιώργου Σμυρνή
Ο ένας, ο Ντρου, είναι «άσωτος» δικηγόρος που κατηγορείται για οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ και βρίσκεται σε κλινική για αποτοξίνωση και ψυχολογική παρακολούθηση. Ο μεγαλύτερος αδερφός του, ο Τέρι, φύλακας στο επάγγελμα, φαίνεται πιο συγκροτημένος και έρχεται στο ίδρυμα για να επισκεφθεί τον αδερφό του μετά από παράκληση του τελευταίου. Η συνέχεια επιφυλάσσει μια κλιμάκωση αποκαλύψεων μέσα από τις συγκρούσεις των δύο ηρώων, οι οποίες ξεσπούν ως απωθημένα του παρελθόντος όταν οι συγκυρίες το ευνοήσουν αλλά και όταν οι ίδιοι οι ήρωες αποφασίσουν να απαλλαγούν ή να μοιραστούν το βάρος τους.
Παρακολουθήσαμε το έργο, που ανεβαίνει από τη θεατρική εταιρεία «ΠΡΑΞΗ» στην Α’ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού και σε νέα μετάφραση της Έφης Γιαννοπούλου.
Περί Psycho (-killer) είναι ο λόγος του θεατρικού έργου Ψυχώ/σεις, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Χατζάκη, που ανεβαίνει στο Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού Beton 7, στο Βοτανικό. Το έργο είναι ένα θεατρικό remake του διασημότερου θρίλερ όλων των εποχών, του Ψυχώ του Άλφρεντ Χίτσκοκ.
"Το σύμπαν και η βλακεία δεν έχουν όρια αν και για το σύμπαν δεν είμαι και τόσο σίγουρος". Τάδε έφη ο Άλμπερτ Αϊνστάιν! Ο μεγάλος Ρώστος συγγραφέας Φ. Ντοστογιέφσκυ, επίσης, υποκλίνεται στην παντοδυναμία της ανθρώπινης βλακείας δηλώνοντας ότι αυτή είναι ανίκητη! Στο ότι υπάρχουν τεράστιες καταστροφικές δυνάμεις στη βλακεία φαίνεται να συμφωνεί, μάλλον, ο βρετανός συγγραφέας Ντέννις Κέλλυ, στο έργο του "Ορφανά", ένα έργο για τη βία και το ρατσισμό, το οποίο παίζεται στο γνωστό για τις σύγχρονες και προσεγμένες επιλογές του Θέατρο Νέου Κόσμου.
Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε συνθέσει το αριστούργημά του "ο Μεγάλος Ερωτικός", ένα έργο που μελοποιούσε τον ερωτικό λόγο από την ελληνική αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Το έκανε αυτό κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, θέλοντας, όπως έλεγε, να δείξει στους καταπιεσμένους συμπατριώτες του, ότι ο έρωτας είναι η μεγαλύτερη πηγή επανάστασης. Ο Κώστας Γάκης, αντίστοιχα, σε μια επίσης δύσκολη περίοδο για τη χώρα, δημιούργησε το «Μεγάλο Σεξουαλικό» του, για να δείξει ότι η «κρίση, κρίση... αλλά έχουμε και κάποιες ανάγκες!»
Προσωπικές τραγωδίες, ψυχανάλυση και Beethoven στο Σόλο Ντουέτο, το διάσημο έργο του Tom Kempinski, το οποίο παρακολουθήσαμε στη Β’ Σκηνή του θεάτρου της «Οδού Κεφαλληνίας», σε σκηνοθεσία Ελένης Μποζά, με τη Μάνια Παπαδημητρίου και το Νίκο Αρβανίτη.
Πήγαμε στο θέατρο Ροές και παρακολουθήσαμε την -επεισοδιακή- παράσταση "Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μια ώρα". Ο Άκης Σακελλαρίου, η Ναταλία Δραγούμη, ο Γεράσιμος Γεννατάς κι ο Αντώνης Λουδάρος ανεβάζουν λοιπόν και φέτος -για μία ακόμη φορά- τα Άπαντα του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη.
Πήγαμε στο θέατρο Ράγες, για να παρακολουθήσουμε την παράσταση "Αυτοσχεδιάζοντας". Η παράσταση εκτελεί επακριβώς ό,τι υπόσχεται ο τίτλος. Αποτελείται από μια σειρά καθαρά αυτοσχεδιαστικών αναπαραστάσεων, πάντα με τη συνδρομή του κοινού.
Πήγαμε στο θέατρο Βαφείο- Λάκης Καραλής, για να παρακολουθήσουμε το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς "Creve coeur".
