Μπορεί μία παράσταση να συνδυάσει το θέατρο με το πατινάζ, τη χαρά της ζωής με το πένθος του θανάτου, τα οικογενειακά προβλήματα με τις φιλοσοφικές αλήθειες; Αυτά τα στοιχεία επιχειρεί να συνδυάσει και να φέρει σε διάλογο η παράσταση «Παραλλαγές Θανάτου» του σημαντικού Νορβηγού συγγραφέα Γιον Φόσσε σε σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά, που ανεβαίνει στο θέατρο Πορεία.
Εμμονές, ανικανοποίητοι πόθοι, τα πρέπει που συνθλίβουν την επιθυμία, η χριστιανική ηθική και η υποκρισία των καθώς πρέπει, μαζί με μια σκοτεινή αρρώστια είναι τα πιο φοβερά φαντάσματα στις ζωές των ανθρώπων. Όλα αυτά στους Βρικόλακες, ένα από τα σημαντικότερα έργα του Ίψεν, που ανεβαίνει στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού.
Ζητείται μπαμπάς- πρίγκιπας του παραμυθιού, για να σώσει ένα ορφανό από τη μιζέρια. Ένα μιούζικαλ με πρωταγωνιστές παιδάκια και το όνειρο μιας καλύτερης ζωής με φόντο την εποχή του κραχ του 29 κι ένα μεγιστάνα που αποδεικνύεται ο πρίγκιπας του παραμυθιού για ένα ορφανό, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Αυτό είναι το Annie, ένα ακόμα διάσημο μιούζικαλ που παίζεται αυτή την περίοδο στο Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου σε σκηνοθεσία της Θέμιδας Μαρσέλου.
Κάνουμε ταινίες για την τέχνη ή για το χρήμα; Τα ηθικά διλήμματα ενός παραγωγού του Hollywood εξετάζει το έργο «Τώρα που γυρίζει» του David Mamet, που ανεβαίνει στο θέατρο Faust σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου.
Το ομηρικό τέρας της Χάρυβδης, που άνοιγε τα απύθμενα σαγόνια της και καταβρόχθιζε τα πάντα, θυμίζει η «συμπαθητική» γιαγιούλα στο La Nonna. Η γιαγιά αυτή στο έργο του Roberto Cossa είναι ένα πλάσμα αστείο και συνάμα καταστροφικό, που τρώει ασταμάτητα, ρημάζοντας την οικογένεια που τη φροντίζει.
Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης φιλοξενεί φέτος ένα δυνατό καλλιτεχνικό εγχείρημα, την μουσικοθεατρική παράσταση «Όταν έχω εσένα» του Σταμάτη Κραουνάκη και της Σπείρα -Σπείρα, που ανοίγει την αγκαλιά της για να χαρίσει γέλιο και να μοιράσει ελπίδα.
Η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι τόσο πολύπλοκη, που είναι ένα σύμπαν ολόκληρο. Αλλά και ο κόσμος που μας περιβάλλει είναι ακόμα πολυπλοκότερος, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί να τον κατανοήσει. Αυτή τη συμπαντική πολυπλοκότητα αναδεικνύει με έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα τρόπο του έργο του Νικ Πέιν "Αστερισμοί", που ανεβαίνει στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
«Όσοι είστε για το Μουνή της Κιτσοπούλου, παρακαλώ περάστε κάτω τις σκάλες»...Το να παρακολουθείς τις άβολες συμπεριφορές του προσωπικού όποτε πρέπει να αναφερθούν στην παράσταση «Μουνής», είναι τόσο απολαυστικό όσο και τα bold γράμματα του τίτλου στη γιγαντοαφίσα έξω από το Θέατρο του Νέου Κόσμου. Από μόνο του, αυτό είναι μια μικρή νίκη ενάντια στον επιφανειακό καθωσπρεπισμό που πνίγει αυτή τη χώρα, σήμερα όπως και πάντοτε. Σ'αυτόν τον καθωσπρεπισμό επιτίθεται με απίστευτο «Κέφι» και η Λένα Κιτσοπούλου, μέσα από το ομώνυμο διήγημα «Ο Μουνής» (συλλογή «Μεγάλοι Δρόμοι»).Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: www.gkoultoura.gr
Η τσιγκουνιά των Γερμανών, η εμμονή στην προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, η οικονομική διάσταση της δημοσιότητας και ο φόβος για ένα πιο φιλελεύθερο μέλλον είναι στοιχεία που εμφανίζονται στον «Κροκόδειλο» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, ένα έργο που γράφτηκε 150 χρόνια πριν (1865).
Τον μονόλογο δεν τον λες κι εύκολο ως θεατρικό είδος. Όταν μάλιστα έχεις εννέα μονολόγους στην ίδια παράσταση, δύο είναι οι τρόποι για να "τσουλήσει": ή να έχεις ερμηνείες και σκηνοθεσία υψηλού επιπέδου, ή γνωρίζοντας τις ατέλειές σου να προσπαθήσεις να φτιάξεις τουλάχιστον μια παράσταση "ζωντανή", που να καταφέρει να επικοινωνήσει με κάποιο τρόπο με το κοινό.Η Kούκλα της Βιτρίνας, που παρουσιάζεται στον πολυχώρο Τέχνης και Πολιτισμού Λύχνος, κάνει το δεύτερο... από την Αργυρώ Σταυρίδη
Ποιος είπε ότι μια ιδιαίτερα θεαματική σκηνική δημιουργία δεν μπορεί να έχει μέσα της το στοιχείο της ποίησης; Η παράσταση Tabac Rouge του εγγονού του Τσάπλιν Τζέημς Τιερρέ, αποδεικνύει ότι το θέαμα και η ποίηση μπορούν να συνυπάρχουν με έναν θαυμάσιο τρόπο.
Το βιβλίο που γέννησε τον όρο «μαζοχισμός», η «Αφροδίτη με τη γούνα» του αυστριακού Λέοπολντ Φον Μαζόχ, έγινε το αντικείμενο ενός άλλου έργου με τον ίδιο τίτλο, από έναν αμερικανό συγγραφέα, τον David Ives, και ανεβαίνει στο θέατρο Θησείον σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου, με πρωταγωνιστές τη Βίκυ Παπαδοπούλου και τον Γιώργο Παπαγεωργίου.
Στο «Ένα» υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος. Πάθος, συγκίνηση, Σοπέν και ένα φινάλε με ανατροπή στο θεατρικό έργο της Ειρήνης Λουκάτου που ανεβαίνει στο Θέατρο σε σκηνοθεσία του Σπύρου Μιχαλόπουλου.
Οι Γιάννης Ζουγανέλης και Θοδωρής Αθερίδης γίνονται γυναίκες, η Ζέτα Μακρυπούλια γίνεται Μέριλιν και ο Κώστας Βουτσάς εκατομμυριούχος και θυμάται την διάσημη του ατάκα «Έχω και κότερο. Πάμε μια βόλτα;» Όλα αυτά στο «Μερικοί το προτιμούν καυτό» την κωμωδία-μιούζικαλ, που ανεβαίνει στο Παλλάς σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.
Ο Αρκάς είναι ο πιο διάσημος δημιουργός κόμικ στην Ελλάδα. Το χιούμορ του, ένα μείγμα αλληγορικού λόγου, σάτιρας και γελοιογραφίας, εδώ και χρόνια είναι πασίγνωστο. Τώρα στο θέατρο Στοά βλέπουμε έργο του διάσημου κομίστα και στο θεατρικό σανίδι, την παράσταση «Επείγοντα Περιστατικά» σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου.
«Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα», αλλά όχι για πολύ ακόμα, στην πειραματική παράσταση «Τέλος» του Σίμου Κακάλα. Η παράσταση που ανεβαίνει στη Στέγη ασχολείται με το τέλος (ένα τραγικό φινάλε) της ανθρωπότητας και του πολιτισμού της.
Στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας τους, βρέθηκαν χθες στη σκηνή του Βοτανικού, οι Orquesta Buena Vista Social Club μαζί με την Omara Portuondo και τον Eliades, ταξιδεύοντάς μας στους μαγικούς ρυθμούς της Κούβας. Το αποτέλεσμα; Βοτανικός vs Κούβα σημειώσατε x!
Η Τίρζα (Η βασίλισσα του ήλιου) του σύγχρονου Ολλανδού συγγραφέα Άρνον Γκρούνμπεργκ είναι ένα έργο που αναδεικνύει το σκληρό πρόσωπο της αγάπης. Ένα πρόσωπο τρυφερό και συγκινητικό, αλλά που εξελίσσεται σε κτητικό, συμπλεγματικό, βίαιο και απάνθρωπο. Η παράσταση ανεβαίνει στο θέατρο Ιλίσια σε σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου.
Ο άνθρωπος έχει αχαλίνωτα επιθετικά ένστικτα, που είναι εξαιρετικά επικίνδυνα. Εξίσου επικίνδυνα όμως είναι και τα χαλινάρια, τα οποία μπαίνουν από κρατικές δυνάμεις, όταν αυτές λειτουργούν χωρίς έλεγχο, στα όρια του ολοκληρωτισμού. Η παράσταση Κουρδιστό Πορτοκάλι, που ανεβαίνει στο θέατρο Αποθήκη σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, αναφέρεται σε αυτό ακριβώς το θέμα.
Η ευαίσθητη σχέση ανάμεσα σε μητέρα και παιδί σε πολλαπλά επίπεδα εξετάζεται με έντονα συναισθηματικό, αλλά και προκλητικό τρόπο στο «Όλα για τη μητέρα μου» την θεατρική μεταφορά της διάσημης ταινίας του Πέδρο Αλμοδοβάρ. Η παράσταση ανεβαίνει στην σκηνή του Ακροπόλ σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια.
Ένα διαφορετικό love story, με μπόλικο μαρξισμό, ταξικές συγκρούσεις και την μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, είναι «Η γειτονιά των αγγέλων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που ανεβαίνει για το Εθνικό θέατρο Οκτωβρίου στη Σκηνή Κοτοπούλη-Θέατρο REX.
Οι ελληνικές εκλογές στα τέλη του 19ου αιώνα ήταν εξίσου χάλια με τις ελληνικές εκλογές στις αρχές του 21ου αιώνα. Τα πελατειακά συστήματα που σήμερα εξαγοράζουν ψήφους με διορισμούς στο δημόσιο, τότε εξαγόραζαν με λεφτά τους ψηφοφόρους. Έτσι τουλάχιστον περιγράφει τα (όχι και τόσο ηθικά) ήθη των εκλογών της εποχής του ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο διήγημα «Χαλασοχώρηδες».
Ένας τραπεζίτης, που ήθελε να γίνει Προμηθέας και κατέληξε Δεσμώτης σε μια φυλακή. Αυτή θα μπορούσε να είναι επιγραμματικά η ιστορία του Τζων Γαβριήλ Μπόρκμαν, στο θεατρικό έργο του Ερρίκου Ίψεν, που ανεβαίνει στο θέατρο Δημήτρης Χορν σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.
Θέατρο μπορεί να προκύψει από τα πάντα. Από μία εικόνα, μία αφήγηση, ένα τυχαίο κι αστείο περιστατικό, ακόμη κι από την ανάγκη να ελαφρυνθεί το κατανυκτικό κλίμα ενός θρησκευτικού τελετουργικού. Τα μυστήρια, είναι θρησκευτικά έργα από την εποχή του Μεσαίωνα, που αντλούν τη θεματολογία τους από τις Γραφές και που προέρχονται από τα λειτουργικά δράματα, με τη διαφορά ότι είναι γραμμένα στην καθομιλουμένη και δεν ψάλλονται, αλλά λέγονται, και διαδραματίζονται έξω από το ναό.Από την Αγγελική Ξυνού
Όταν βρεθείς στην ανάγκη να δανειστείς από τον μεγαλύτερο εχθρό σου, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, ακόμα και σε μια κωμωδία. Στον Έμπορο της Βενετίας, του Σαίξπηρ, ένας έμπορος μπαίνει εγγυητής για έναν φίλο του σε έναν εβραίο τοκογλύφο, που περιγράφεται με τα πιο ζοφερά χρώματα και διακινδυνεύει τη ζωή του. Η παράσταση ανεβαίνει στο Ακροπόλ σε σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου.
Οι πλαστές διαθήκες και η παραποίησης της βούλησης των νεκρών, για λόγους συμφέροντος, είναι ένα θέμα που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία και θίγεται στο έργο ο «Αέρας» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Πέρα από αυτό όμως το καθημερινό και τετριμμένο, το έργο αποκτά υπαρξιακές διαστάσεις, μιλώντας για το θέμα της μνήμης και της σχέσης με τους νεκρούς, το ανθρώπινο συμφέρον, αλλά και την αδυναμία των λέξεων να αναμετρηθούν με την πραγματικότητα και να την καταγράψουν.
Ο Κένεθ Μπράνα είναι ένας ηθοποιός, που είχα πάντα μεγάλη περιέργεια πώς θα είναι στο θέατρο. Γύρω από την ικανότητα του να ερμηνεύει σαιξπηρικούς ρόλους είχε δημιουργηθεί τεράστιος θόρυβος, σε σημείο που να παρουσιάζεται σαν νέος Λώρενς Ολίβιε. Έτσι, το γεγονός ότι στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών παιζόταν σε αναμετάδοση με γιγαντοοθόνη η παράστασή του Σαιξπηρικού Μάκβεθ (ή Μακμπέθ, που είναι το σωστό) ήταν μια μεγάλη ευκαιρία, για να ικανοποιήσω την περιέργειά μου.
Το σκέφτηκα με το που τέλειωσε το επικό 3ωρο της νέας παράστασης του Δημήτρη Καραντζά στη Στέγη: το πρώτο ανέβασμα (στην Ελλάδα) του «Κυκλισμός του Τετραγώνου» του Δημήτρη Δημητριάδη, και η μεγαλόπνοη ναυαρχίδα του ευρύτερου ongoing αφιερώματος του Ιδρύματος Ωνάση στον μεγάλο σύγχρονο Έλληνα συγγραφέα.Aπό τον Μανώλη Βαμβούνηπηγή: gkoultouroblog
Τις δύσκολες πλευρές του γάμου μετά από δεκαετίες συμβίωσης, με τα παιδιά στην μέση και διάφορους άλλους περισπασμούς από τον στόχο της ισόβιας δέσμευσης παρουσιάζει με χιουμοριστικές και μελοδραματικές νότες το έργο «Δείπνο με φίλους» του Ντόναλντ Μάργκιουλις. Την παράσταση, που ανεβαίνει στο θέατρο Ιλίσια, σκηνοθετεί ο Γρηγόρης Βαλτινός.
Γιατί ένας μύθος κατοικεί στην έμπνευση τόσων δημιουργών, σε τόσες διαφορετικές εποχές; Από την όπερα του Monteverdi, στη ζωγραφική του Corot, κι απ' τις θεατρικές εκδοχές του παγκόσμιου ρεπερτορίου έως το παγωμένο στον μαρμάρινο χρόνο σύμπλεγμα του Rodin, μαθαίνουμε για τον Ορφέα πως ήταν βασιλιάς, μουσικός, ποιητής, οιωνοσκόπος, μαθητής του Απόλλωνα, μύστης θνητών, γητευτής των θηρίων. Για την Ευρυδίκη όμως, μαθαίνουμε μόνο πως ήταν η γυναίκα του.Από την Αγγελική Ξυνού
Σας έχει τύχει να βλέπετε μια παράσταση και να σας αρέσει τόσο πολύ, που να εύχεστε να το ξαναπαίξει από την αρχή για να το ξαναδείτε; Ε λοιπόν, η παράσταση «Ο Κυκλισμός του τετραγώνου» του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζά, κάνει αυτή την «χάρη» στους θεατές και όχι μόνο μία φορά, αλλά αρκετές περισσότερες.
Μια Κρητικιά όνομα και πράμα! Στον Σταυρό του Νότου, η Γεωργία Νταγάκη μας επιφύλαξε ένα ζωηρό live με εξαιρετικούς συντελεστές, που έσμιξε την κρητική παράδοση με το ροκ. Ήταν μια εμφάνιση λίγο πριν πάρει πάρει "σβάρνα" την Ευρώπη μαζί με άλλους σημαντικούς Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες, για την φιλόδοξη παράσταση "The Other Side of Greece". Και με βάση αυτό που είδαμε, μπορούμε να πούμε ότι τουλάχιστον η συμμετοχή της Γεωργίας θα ξεσηκώσει τους Ευρωπαίους!
Περνώντας με το αυτοκίνητο από επαρχιακούς δρόμους, φωτογραφίζοντας, ή έστω κοιτώντας φευγαλέα την ελληνική ύπαιθρο, βεβαιώνεσαι πως ο Έλληνας δεν το αγαπάει το χωριό του. Από την Αγγελική Ξυνού
Η χρήση περίεργων ζώων για πολιτικούς συμβολισμούς δεν είναι κάτι καινούριο στο θέατρο. Ο Ιονέσκο είχε διαλέξει τον ρινόκερο, για να συμβολίσει τον ολοκληρωτισμό, ως δύναμη προπαγάνδας που μυεί τις μάζες στην λογική του. Και τώρα ένα άλλο ζώο, η αλεπού χρησιμοποιείται στην αλληγορία για τον ολοκληρωτισμό στο θεατρικό έργο της Dawn King «Αλεπούδες», στην παράσταση που ανεβαίνει στο θέατρο Επί Κολωνώ σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη.
Σχιζοφρενικές συμπτώσεις, άγρια μπλεξίματα, σημεία και τέρατα (ή... κέρατα) σε μια ξέφρενη κωμωδία των σεξουαλικών ηθών της υψηλής γαλλικής κοινωνίας στο Παρίσι της Belle Epoque και του μαιτρ της φάρσας Ζωρζ Φεϋντώ. Όλα αυτά στην παράσταση «Ψύλλοι στ' αυτιά» που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα στο θέατρο Αλίκη.
Ο John Cassavetes είχε επανειλημμένα δηλώσει την αγάπη του για τους ηλικιωμένους και είχε υμνήσει στις ταινίες του τη χάρη, που περιβάλλει τα μικρά παιδιά και τα ζώα, και που ξανακερδίζουν στη δύση της ζωής τους οι άνθρωποι, το χιούμορ που επιστρέφει ενισχυμένο όμως από την εγγύτητα του θανάτου. Οι συντελεστές της παράστασης "Γιοι και κόρες" συνέθεσαν το κείμενο από τις αφηγήσεις ηλικιωμένων αντρών και γυναικών από την Ελλάδα.Από την Αγγελική Ξυνού
