Η χρήση περίεργων ζώων για πολιτικούς συμβολισμούς δεν είναι κάτι καινούριο στο θέατρο. Ο Ιονέσκο είχε διαλέξει τον ρινόκερο, για να συμβολίσει τον ολοκληρωτισμό, ως δύναμη προπαγάνδας που μυεί τις μάζες στην λογική του. Και τώρα ένα άλλο ζώο, η αλεπού χρησιμοποιείται στην αλληγορία για τον ολοκληρωτισμό στο θεατρικό έργο της Dawn King «Αλεπούδες», στην παράσταση που ανεβαίνει στο θέατρο Επί Κολωνώ σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη.
Σχιζοφρενικές συμπτώσεις, άγρια μπλεξίματα, σημεία και τέρατα (ή... κέρατα) σε μια ξέφρενη κωμωδία των σεξουαλικών ηθών της υψηλής γαλλικής κοινωνίας στο Παρίσι της Belle Epoque και του μαιτρ της φάρσας Ζωρζ Φεϋντώ. Όλα αυτά στην παράσταση «Ψύλλοι στ' αυτιά» που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα στο θέατρο Αλίκη.
Ο John Cassavetes είχε επανειλημμένα δηλώσει την αγάπη του για τους ηλικιωμένους και είχε υμνήσει στις ταινίες του τη χάρη, που περιβάλλει τα μικρά παιδιά και τα ζώα, και που ξανακερδίζουν στη δύση της ζωής τους οι άνθρωποι, το χιούμορ που επιστρέφει ενισχυμένο όμως από την εγγύτητα του θανάτου. Οι συντελεστές της παράστασης "Γιοι και κόρες" συνέθεσαν το κείμενο από τις αφηγήσεις ηλικιωμένων αντρών και γυναικών από την Ελλάδα.Από την Αγγελική Ξυνού
Είναι αντίπαλοι στην μάχη κι όμως στην πραγματικότητα θα ήθελαν να βρεθούν στο ίδιο κρεβάτι. Ο λόγος για τον Αχιλλέα και την Βασίλισσα των Αμαζόνων, που βρίσκονται αντίπαλοι σε έναν άγριο πόλεμο, ζώντας παράλληλα έναν άγριο έρωτα. Αυτά στην παράσταση «Πενθεσίλεια» του Κλάιστ και ανεβαίνει στο θεατρικό σανίδι του Bios από μια ομάδα νέων ηθοποιών με την καθοδήγηση του Ακύλλα Καραζήση.
Γλέντι, αχαλίνωτο πάθος, κατάργηση ηθικών φραγμών μετά μουσικής! Το μιούζικαλ Cabaret μας δείχνει την γερμανική εκδοχή του Μουλέν Ρουζ, αλλά όχι σε μια "Belle Epoque" για την Γερμανία. Το ακριβώς αντίθετο. Το έργο εκτυλίσσεται σε μια τραγική εποχή για την χώρα, που οδήγησε στην άνοδο του Ναζισμού και στην φρίκη του Β Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι Τρωάδες του Ευριπίδη είναι ίσως η πιο καθαρά αντιπολεμική τραγωδία της αρχαίας αθηναϊκής δραματουργίας. Αυτόν τον θρήνο για τα εγκλήματα του πολέμου επιχείρησε να τον αποδώσει θεατρικά, αλλά και μουσικά, ο σκηνοθέτης Θοδωρής Αμπαζής στην παράστασή του που ανέβηκε τελευταία στο Ηρώδειο.
Υπήρχε κάποτε μια Belle Epoque της Μεταπολίτευσης, όταν οι νέοι ακόμα μπορούσαν να ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο μέσα απ' την γαλλική διανόηση, τον κινηματογράφο, τον έρωτα, τα επαναστατικά οράματα. Σε αυτήν την ξεχασμένη εποχή μας ταξιδεύει η παράσταση «Οι Πτυχιούχοι», βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Χρήστου Βακαλόπουλου που γράφτηκε στις αρχές του 80.
Μια ροκ όπερα με περιπέτεια ήταν το Dragon. Η παράσταση που σκηνοθετεί ο Νίκος Χατζηπαπάς είχε ιππότες, καλούς, κακούς, γάτες που μιλούν, πολιτικούς οπορτουνιστές, τέρατα μηχανικά, ακροβάτες πάνω σε ξυλοπόδαρα με ελατήριο, μονομαχίες και έναν ήρωα (τον ιππότη Λάνσελοτ) καβάλα πάνω στο δίκυκλο να κυνηγάει το όνειρο.
Η ψυχική νόσος είναι ένα σκληρό θέμα, που στιγματίζει ανθρώπους και οικογένειες. Με αυτό το σκοτεινό ζήτημα πραγματεύεται η παράσταση «Ιερουσαλήμ» που ανεβαίνει στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη.
Ο χορός ενώθηκε με εμβληματικά έργα της μουσικής και το έθνικ στοιχείο του φλαμένκο με τα κλασικά ακούσματα στο Ηρώδειο με την παράσταση, που χορογραφούσε τόσο τον Bolero του Ραβέλ, όσο και αποσπάσματα από την Carmen του Μπιζέ στο Ηρώδειο.
Ο 37χρονος Βρετανός Simon Green, περισσότερο γνωστός ως δημιουργός συναρπαστικής μουσικής που δύσκολα μπαίνει σε καλούπια και κατηγοριοποιήσεις κάτω από το όνομα Bonobo, έχει αποκτήσει το δικό του, αφοσιωμένο κοινό στην Ελλάδα.
Μια παράσταση αφιερωμένη σε έναν από τους πιο χαρισματικούς συγγραφείς της ελληνικής κωμωδίας, τον Αλέκο Σακελλάριο μας γυρίζει πίσω στο παρελθόν. Ο λόγος για την παράσταση «Ο Αλέκος βγήκε απ' τον Παράδεισο» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαλισιόβα που ανεβαίνει στον αύλειο χώρο του Badminton.
Ένα από τα αγαπημένα παιχνίδια των Ελλήνων είναι το τάβλι. Εκτός από παιχνίδι, επειδή παιζόταν ειδικά παλιά συχνά στα καφενεία, λειτουργεί και ως σύμβολο της μικροαστικής κοινωνίας, στο σημαντικό μονόπρακτο της νεοελληνικής δραματουργίας «Το τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κάππα στην Αυλή του Ψυρρή.
Μια από τις πιο λαμπερές μορφές του ελληνικού πολιτισμού και μια προσωπικότητα που διαμόρφωσε όσο λίγες την εικόνα του Έλληνα και της Ελληνίδας στο εξωτερικό, ήταν η Μελίνα Μερκούρη. Στην προσωπικότητα της σπουδαίας αυτής ηθοποιού και πολιτικού είναι αφιερωμένη η παράσταση Μελίνα- Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα... που ανέβηκε στο Ηρώδειο.
«Άγγελος εξάγγελος μας ήρθε από μακριά, γερμένος πάνω σ' ένα δεκανίκι» είχε γράψει σε ένα από τα πιο διάσημα τραγούδια του κάποτε ο Διονύσης Σαββόπουλος, πάνω σε μουσική του Μπομπ Ντύλαν. Το τραγούδι τότε μιλούσε για έναν τύπο που χάιδευε τα αυτιά των ανθρώπων με ψέματα. Στον αριστοφανικό Πλούτο, τον οποίο ο συνθέτης σκηνοθέτησε, ο Πλούτος είναι αυτός που είναι γερμένος πάνω σε ένα δεκανίκι, ενώ το τραγούδι σαφώς μνημονεύεται από τον Διονύση Σαββόπουλο σε μια δίκην παραβάσεως παρέμβασή του.
Η γοητευτική Γαλλίδα τραγουδίστρια Zaz (Isabelle Geffroy) με την πετυχημένη διεθνή καριέρα και την ζεστή φωνή ήρθε στην Αθήνα, για να δώσει μια περφόρμανς με παλμό και συναίσθημα. Το κατάμεστο θέατρο του Λυκαβηττού υποδέχθηκε με ενθουσιασμό την γαλλίδα τραγουδίστρια.
Μία παράσταση που φιλοδοξεί να περάσει την μοντέρνα ποίηση στο θέατρο δια της οδού της λαϊκής παράδοσης- και ιδιαίτερα στο επιβλητικό θέατρο της Επιδαύρου- ήταν το «Σύσσημον» σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα. Το εγχείρημα ήταν εκ των πραγμάτων δύσκολο.
Την Κυριακή 1η Σεπτεμβρίου βρεθήκαμε στη συναυλία με τραγούδια και συνθέσεις του συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου. Η μουσική μας θύμισε μουσικές ποιότητες από τα παλιά. Και μολονότι συνήθως η αναφορά στο παρελθόν έχει μια τάση μοιρολατρικής μυθοποίησης των προγενεστέρων, πρέπει να ομολογήσουμε ότι η σημερινή ελληνική μουσική έχει πολλά να ζηλέψει από δημιουργίες σαν αυτές που ακούστηκαν στον χώρο του Ωδείου του Ηρώδου του Αττικού.
Οι «Βάκχες» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη ήταν από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις για το φετινό καλοκαίρι, με το που ανακοινώθηκαν. Ο λόγος ήταν ότι στο καστ της παράστασης υπήρχε το όνομα του superstar για τα ελληνικά δεδομένα Σάκη Ρουβά. Το έργο έχει παιχτεί ήδη σε αρκετές σκηνές της Ελλάδας και συνεχίζει στην Αθήνα με αρχή το θέατρο Βράχων, όπου και το είδαμε.
Χορτάσατε ήλιο, θάλασσα, (τζατζίκι) και πλάτσα πλούτσα ρακέτες όλο τον Ιούλιο και Αύγουστο, καιρός τώρα για επιστροφή στη γκουλτούρα. Οι περιοδείες όλων των μεγάλων παραγωγών του καλοκαιριού φτάνουν επιτέλους «σπίτι» και κάνουν στάσεις στα μεγάλα ανοιχτά θέατρα της Αττικής.Το γκουλτουρομπλόγκ μάζεψε για σας τις στάσεις περιοδείας όλων των can't-miss παραστάσεων αρχαίου θεάτρου στην Αττική για να μην παιδεύεστε και να φτιάξετε εύκολα το θεατρικό πρόγραμμα του Σεπτεμβρίου!Πηγή: gkoultoura.gr
Για τον ανίκητο πολεμιστή έρωτα (όπως τον περιγράφει στην Αντιγόνη του) μιλάει ο Σοφοκλής και στο έργο του «Τραχίνιες», περιγράφοντας την καταστροφική δύναμη που έχουν τα πάθη που ξυπνάει. Κι ο γιος του Δία και μεγαλύτερος ήρωας της αρχαιότητας, ο Ηρακλής, καταστρέφεται όχι από κάποιο από τα αμέτρητα τέρατα ή εχθρούς που πολέμησε, αλλά από τον έρωτα.
Το μοναδικό σωζόμενο ολόκληρο σατυρικό δράμα της αρχαιότητας, ο «Κύκλωψ» του Ευριπίδη ανέβηκε στην Επίδαυρο σε σκηνοθεσία του Βασίλη Παπαβασιλείου.
Το ταξίδι της καλοκαιρινής του περιοδείας έχει ξεκινήσει από τον Ιούνιο. Μια παύση-στάση όμως τον γύρισε πίσω στην Αθήνα. Ο λόγος για τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, που εμφανίστηκε, 29 Ιουλίου στο Αμαλίειο Οικοτροφείο, στο Μαρούσι, ξεχωριστά νοσταλγικός, παρέα με τους έμπιστους συνεργάτες τους, με την τρέλα της Ματούλας Ζαμάνη και με καινούργιες ενορχηστρώσεις.
Μια αρκετά αισθησιακή εκδοχή της Ειρήνης του Αριστοφάνη, με στοιχεία από την ελληνική παράδοση και βαλκανικές αναφορές παρουσίασε η παράσταση του σκηνοθέτη Σωτήρη Χατζάκη.
Η πεταλούδα (Butterfly) συμβολίζει την μεταμόρφωση. Για έναν έρωτα που δημιούργησε ελπίδες για μια πλήρη μεταμόρφωση, αλλά που τελικά οδήγσε μόνο στον απόλυτο πόνο μιλάει η Όπερα Μαντάμα Μπάττερφλαϊ του Τζάκομο Πουτσίνι, η οποία ανεβαίνει στο Ηρώδειο.
Η τελευταία παράσταση, στην οποία ήταν σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής ο Λευτέρης Βογιατζής ήταν το Θερμοκήπιο, την σεζόν του 2011. Αυτήν την παράσταση προσπάθησε να επαναλάβει, με τον ίδιο ξανά ως πρωταγωνιστή και με νέο καστ φέτος την Άνοιξη, αλλά δυστυχώς τον πρόλαβε ο θάνατος.
Ένα θέατρο με εξαιρετικά ραφιναρισμένη και ιδιαίτερη εικαστική αισθητική και με δύο performer παγκόσμιας εμβέλειας παρακολουθήσαμε στην παράσταση The Old Woman του σκηνοθέτη Bob Wilson στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών για το Φεστιβάλ Αθηνών.
Μία νέα μορφή επαφής του θεατρικού έργου με το κοινό επιχείρησε να δημιουργήσει το πειραματικό έργο «μουσείο ανθρώπινης συμπεριφοράς» που παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μπενάκη για το Φεστιβάλ Αθηνών.
Ένα έργο του Στέφαν Τσβάιχ «η σκακιστική νουβέλα» που γράφτηκε κατά την άνοδο του ναζισμού και το ξεκίνημα του Β Παγκόσμιου Πολέμου, μεταφέρθηκε στο θέατρο από την σκηνοθεσία της Μαριλίτας Λαμπροπούλου με τον τίτλο Λάθος κίνηση για το Φεστιβάλ Αθηνών.
Μία τραγωδία και μία κωμωδία είδαμε στην παράσταση «Ελένη» του Ευριπίδη που ανέβηκε στο Ηρώδειο σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη με πρωταγωνιστές την Πέμυ Ζούνη και τον Αντώνη Καφετζόπουλο.
Ένα τρίλεπτο τζαζ ορχηστρικό την κάλεσε στην σκηνή. Εμφανίστηκε! Με το λαμέ φόρεμα της, με τα κατακόκκινα χείλη της, με τα δωδεκάποντα παπούτσια της και τα χρυσαφένια μαλλιά της. Ο Ολιβιε Πι (Olivier Py) έβαλε τη μάσκα της Miss Knife και ανέβηκε στο πάλκο για να παίξει με τον εαυτό του!
Σε μια εκδοχή της Μήδειας που ξεπερνά τους ρόλους των φύλων, αλλά παραπέμπει και στο αρχαίο θέατρο, όπου τους γυναικείους ρόλους ερμήνευαν άντρες- παραπέμπει η παράσταση «Μήδεια» σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου, την οποία παρακολούθησα στο θέατρο Βράχων στον Βύρωνα.
Μία πρωτοποριακή για την πρωτοπορία παράσταση παρουσίασαν ο σκηνοθέτης Λάμπρος Φιλίππου και το συγκρότημα Yanneis στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Το θέμα τους ήταν, κατά κάποιον τρόπο, ο Ύμνος εις την Ελευθερία του Διονυσίου Σολωμού.
Μια εκδοχή της Ιφιγένειας εν Αυλίδι του Ευριπίδη βουκολική, λούμπεν- μικροαστική και με κυρίαρχο το στοιχείο της ελληνικής οικογένειας παρακολουθήσαμε στην παράσταση για το φεστιβάλ Αθηνών σε σκηνοθεσία της Μαρίας Πρωτόπαππα.
Η συμμετοχή της Schaubühne και του πολύ σημαντικού και πρωτοποριακού σκηνοθέτη Thomas Ostermeier «ο εχθρός του λαού» του Ίψεν ήταν σίγουρα ένα από τα μεγάλα event του φετινού φεστιβάλ Αθηνών. Και πραγματικά δικαίωσε την φήμη της η συγκεκριμένη παράσταση.
Ένα από τα δυνατά στοιχεία του φεστιβάλ Αθηνών είναι ότι μας δίνει την δυνατότητα να παρακολουθούμε θιάσους από το εξωτερικό. Παρακολουθήσαμε λοιπόν έναν γαλλικό θίασο, με σκηνοθέτη τον Emmanuel Demarcy-Mota στο αριστούργημα του Ευγένιου Ιονέσκο «ο Ρινόκερος» στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών μέσα στα πλαίσια του φετινού φεστιβάλ.
