ΕΙΔΑΜΕ / Παραστάσεις

Μία από τις καλλιτεχνικές εμπειρίες που "σου μένουν" για πάντα είχαν την τύχη να ζήσουν όσοι επέλεξαν να παρακολουθήσουν την παράσταση "Rayahzone" των Ali και Hedi Thabet, που ανέβηκε από 14 έως 16 Ιουνίου στην Πειραιώς 260, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Τα δύο αδέλφια με τη βελγοτυνησιακή καταγωγή, μαζί με τον επίσης χορευτή Lionel About και μια ομάδα πέντε μουσικών, κατάφεραν να συγκινήσουν βαθιά το κοινό με την πρωτότυπη δημιουργία τους, που διέθετε καλλιτεχνική αυθεντικότητα, μυσταγωγική ατμόσφαιρα, δραματουργικό βάθος και εκτελεστική δεινότητα, αλλά ταυτόχρονα απλότητα, αμεσότητα και ανθρωπιά.από την Αργυρώ Σταυρίδη

Ένα μεγάλο έργο του 'Αντον Τσέχωφ σε μία μινιμαλιστική προσέγγιση με στοιχεία μιούζικαλ, κωμωδίας και μελοδράματος και λιτά σκηνικά, παρακολουθήσαμε στο Baumstrasse. Οι "τρεις αδερφές"παρουσιάζονται από την δεκαμελή θεατρική ομάδα Δρόμος με Δέντρα, η οποία σκηνοθετεί τον εαυτό της.

Μάθημα του τι είναι θέατρο διά της εις άτοπον απαγωγής παρέδωσε στα γαλλικά (με υπέρτιτλους) η φλαμανδική κολλεκτίβα De KOE με την παράσταση "Βρίζοντας το κοινό" στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, στην θεατρική σκηνή της Πειραιώς 260.

Μετά το ανοιξιάτικο πέρασμα του Nederlands Dans Theater από το Μέγαρο Μουσικής, άλλο ένα σπουδαίο γεγονός στον τομέα του χορού συμβαίνει αυτές τις μέρες στην Αθήνα, και δεν είναι άλλο από την επίσκεψη του Bejart Ballet Lausanne για 5 παραστάσεις στο Θέατρο Badminton. Τα τρία έργα που παρουσιάζει το σύνολο στην επέτειο των 25 χρόνων ζωής του, και τα οποία παρακολουθήσαμε στην πρεμιέρα την Τετάρτη 6 Ιουνίου, αποτελούν μία ευκαιρία την οποία δεν πρέπει να χάσετε αν θέλετε να έχετε μια αντιπροσωπευτική ιδέα για την ιστορία του χορού, περνώντας παράλληλα μια όμορφη βραδιά... Από την Αργυρώ Σταυρίδη περνώντας παράλληλα μια όμορφη βραδιά

Το να βιώνεις τη μοναξιά της κορυφής είναι ένα όνειρο, αλλά έχει και τα προβλήματά του. Αφενός έχει πολλή μοναξιά, αφετέρου είναι μια θέση που την διεκδικούν πολλοί και φοβάσαι ότι οιαδήποτε στιγμή μπορείς να την χάσεις. Αυτά μας δείχνει η περίπτωση του Αρχιμάστορα Σόλνες, ενός πολύ σημαντικού έργου του ώριμου Χένρικ Ίψεν, που ανεβαίνει στο θέατρο του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά.

Μία Ισπανία αρκετά κοντά στην ματιά των τουριστών της, με τα κλισέ των ταυρομαχιών, της περιφέρειας, της οικογενειοκρατίας και της μητριαρχίας, μαζί με ένα σκληρό δράμα γραμμένο σε μία ποιητική γλώσσα παρακολουθήσαμε στην παράσταση "Το χώμα" της Ομάδας του Συνεργείου σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου.

Λεφτά δεν υπάρχουν, οι αξίες σε μία κοινωνία υπό κατάρρευση έχουν γίνει θρύψαλα και το ρίχνουμε στο στριπτίζ, για να τα βγάλουμε πέρα. Στο τέλος όμως "έρως ανίκατε μάχαν!" Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της παράστασης «sτριπτίΖ» σε σκηνοθεσία Πέπης Μοσχοβάκου, που ανεβαίνει για 6 μόνο παραστάσεις στη Σκηνή Φουαγιέ του Επί Κολωνώ.

Η θεατρική ομάδα Άφαντοι, του Πολιτιστικού Ομίλου φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών παρουσίασε στο Ροζ Κτίριο " Κωστής Παλαμάς" το κλασσικό έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ " Η Όπερα της Πεντάρας". Η ερμηνεία, το πάθος και το σύγχρονο και ταυτόχρονα πιστό στο πνεύμα του έργου αποτέλεσμα αφενός δικαίωσε την αποφασή μου να το δω και αφετέτου έδειξε σε πολλούς "ειδικούς" το πραγματικό πνεύμα του Μπρεχτ και την ποιότητα των νέων ηθοποιώναπό τον Νίκο Γιακουμέλο

"Ένα ξέρω ότι τίποτα δεν ξέρω" δήλωνε ο Σωκράτης, που έγινε πρόσφατα κι επίκαιρος, λόγω της Δίκης στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. "Δεν είμαι σίγουρος για τίποτα, παρά μόνο για το γεγονός ότι μπορώ να αμφιβάλλω" δήλωνε ο Καρτέσιος.

Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης η θεατρική ομάδα "Helter Skellter Company", επηρεασμένη από του Ευμενίδες του Αισχύλου, τον Ντοστογιέφσκι και τον David Lynch αφηγείται το Venison, την ιστορία ενός ανθρώπου που γίνεται έρμαιο δυνάμεων που ούτε τις ελέγχει που ούτε τις κατανοεί.του Νίκου Χρόνη

Ένας ακόμα Παπαδιαμάντης στο θεατρικό σανίδι, αλλά καλός! Η παράσταση Έμποροι των Εθνών από την θεατρική ομάδα Όπερα, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή, ανεβαίνει στην σκηνή του θεάτρου του Νέου Κόσμου και δημιουργεί ατμόσφαιρες μέσα το σύμπαν του παπαδιαμάντειου λόγου.

Οι γραμμές που διαβάζετε, μπορεί να μην εξελιχθούν ακριβώς σε κριτική. Ούτε καν σε απόπειρα κριτικής. Το παρόν είναι απλά το αποτέλεσμα μιας σφοδρής επιθυμίας -έως χρέους- αναφοράς στο εξαιρετικό live που έδωσαν το Σάββατο 19 Μαΐου στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη οι Imam Baildi, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Νύχτας Μουσείων, χαρίζοντας μια ξεσηκωτική βραδιά σε όσους βρέθηκαν στο κτήριο της οδού Πειραιώς είτε εσκεμμένα, είτε «από σπόντα».από την Αργυρώ Σταυρίδη

Ο ουρανός συμβολίζει μνήμες κι αγαπημένα πρόσωπα, αλλά καμιά φορά μπορεί και να σου πέσει και στο κεφάλι. Μάλλον το πρώτο προσπαθούσε να δείξει, αλλά τελικά κατάφερε το δεύτερο η παράσταση The Sky up Above της νεαρής και τολμηρής Μυρτούς Bernhardt στο θέατρο Αλκμήνη.

Η τέχνη έχει το δικό της ιστορικό χρόνο. Είναι εντυπωσιακό ότι στην πιο άγρια περίοδο του Σταλινισμού και με τον κόσμο να βρίσκεται στα πρόθυρα του δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Προκόφιεφ δημιούργησε και ανέβασε το έργο του Ρωμαίος και Ιουλιέττα, μεταφέροντας σε μπαλέτο το πιο εντυπωσιακό ερωτικό δράμα στην ιστορία του θεάτρου.

Το πάθος που τρελαίνει και οδηγεί στο έγκλημα και το έγκλημα που τρελαίνει ακόμα περισσότερο, με τις τύψεις που προκαλεί, εξερευνά η παράσταση Τερέζα Ρακέν, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Εμίλ Ζολά. Η παράσταση ανεβαίνει στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, σε διασκευή της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου.

Ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας είναι το αν είναι πραγματικά ηλίθιος "ο Ηλίθιος" του Ντοστογιέφσκι. Το ερώτημα αυτό ξανατίθεται, με θεατρικούς όρους, από την παράσταση του Στάθη Λιβαθινού στο θέατρο Ακροπόλ. Κι επειδή είναι μεγάλο το ερώτημα, χρειάζεται και πολύς χρόνος για να απαντηθεί. Στην συγκεκριμένη περίπτωση έξι ώρες!

Υπάρχουν πολλοί τρόποι, για να μεταφέρεις ένα μυθιστόρημα στο θέατρο. Ο πιο απλός είναι να βάλεις τους ηθοποιούς να ανοίξουν τα βιβλία και να αρχίσουν να το διαβάσουν. Αυτό το μοτίβο- που εντάσσεται στη λογική της αποστασιοποίησης από τις συμβάσεις της μυθοπλασίας- έχει αρχίσει να γίνεται κοινός τόπος στο ελληνικό θέατρο. Το είδαμε και στην παράσταση των Pequod "το διπλό βιβλίο", στην Στέγη Γραμμάτων και τεχνών, που βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Δημήτρη Χατζή.

Λαός και Κολωνάκι αναδεικνύουν τις μεγάλες αντιθέσεις τους στη Μαντάμ Σουσού του Δημ. Ψαθά, μία παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος που ανεβαίζει στο ΘΕΑΤΡΟΝ του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρμένη.

Ένα σκληρό παραμύθι, που απηχεί απόλυτα το πνεύμα που υπάρχει στο κοριτσάκι με τα σπίρτα, ενώ προφανώς ενέπνευσε το φινάλε της ταινίας «ο Λαβύρινθος του Πάνα», η Hannele του Γερμανού νομπελίστα δραματουργού Γκέρχαρτ Χάουπτμαν (έργο του 1893), ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από την ομάδα Maniart σε σκηνοθεσία Θάνου Τοκάκη και μετάφραση Κωνσταντίνου Κρίτση.

"Ένα όμορφο κορίτσι με τα εσώρουχά του" και με... τσεμπέρι. Ένα ζευγάρι εγκλωβισμένο σ’ ένα αιωρούμενο σπίτι-κουτί. Φωτεινοί και σκοτεινοί άγγελοι: "Δυνατές" εικόνες και νοήματα από τα έργα "Sehnsucht" (Πόθος) και "Schmetterling" (Πεταλούδα), του διάσημου Nederlands Dans Theater, που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, και των οποίων την ατμόσφαιρα επιχειρούμε να σας μεταφέρουμε παρακάτω, μαζί φυσικά με τις εντυπώσεις μας.Από την Αργυρώ Σταυρίδη

Είχαν χημεία και αλληλοσεβασμό, αλλά οι φωνές και το ρεπερτόριο τους δύσκολα συνταιριάζονταν. Ο λόγος για την Μαρία Φαραντούρη και τον Χρήστο Θηβαίο, οι οποίοι έδωσαν συναυλία στον χώρο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, με τον τίτλο "στην κόψη του τραγουδιού".

Στους δύο κορυφαίους κωμικούς, τον Γιάννη Μπέζο και τον Πέτρο Φιλιππίδη, πέφτει το κύριο βάρος της κωμωδίας "Απατεώνες και Τζέντλεμεν" στο Παλλάς, την οποία και συν-σκηνοθετούν.

Ένα από τα επιδραστικότερα έργα για το σύγχρονο θέατρο είναι αυτό που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ! Ο λόγος για τον Βόυτσεκ του Georg Buchner, που έμεινε στη μέση, καθώς ο συγγραφέας πέθανε πριν τον ολοκληρώσει, σε ηλικία μόλις 24 ετών. Το έργο αυτό ανεβαίνει στο Απλό Θέατρο, από την Ομάδα Κουρσκ, σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη.

Τα ντιμπέιτ τα έχουμε μάθει από τις πολιτικές αναμετρήσεις, όπου οι πολιτικοί αρχηγοί "λογομαχούν" μεταξύ τους, παρουσιάζοντας ένα μάλλον βαρετό τηλεοπτικό θέαμα. Όμως είναι τέτοιο το κλίμα την περίοδο των εκλογών, που καθόμαστε και το παρακολουθούμε, παρά την ανία που νιώθουμε. Όμως, ακόμα πιο βαρετό αποδεικνύεται είναι ένα ντιμπέιτ επί παντός επιστητού ανάμεσα σε δύο άντρες και δύο γυναίκες, στα πλαίσια ενός θεατρικού event.

Ένας "εξορκιστής" αλά Αρονόφσκι διαποτισμένος από το πνεύμα του εβραϊκού μυστικισμού κι ένας μεγάλος έρωτας, που υπερβαίνει τα φυσικά όρια και εξυψώνεται στο Υπερπέραν... Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε τις έξοχες ερμηνείες δύο σπουδαίων ηθοποιών, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Σωτήρη Χατζάκη, κι έχουμε την βασική εικόνα για την παράσταση Ντιμπούκ που ανεβαίνει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Ένας στόχος, όσο παράλογος κι αν φαίνεται στους άλλους, είναι ο λόγος για τον κάθε άνθρωπο, ώστε να πορεύεται στη ζωή. Είναι η πυξίδα που του δίνει έναν προορισμό μέσα στο χάος της ύπαρξης. Και για τον "Κουλοχέρη του Σποκέιν" ο στόχος αυτός είναι να βρει το χαμένο του χέρι. Τι θα το κάνει; Τίποτα! Απλά θα βρει το χέρι που του κόψανε και το θέλει πίσω γιατί είναι δικό του.

Δουλειά του θεάτρου είναι να μεταφέρει στη σκηνή λογοτεχνικά κείμενα και οτιδήποτε σωματοποιείται στο σανίδι είναι de facto λογοτεχνία. Ωστόσο, είναι συχνή η περίπτωση που λογοτεχνικά κείμενα που δεν είναι θεατρικά έργα να μεταφέρονται στο θέατρο. Στην περίπτωση της παράστασης «Ιστορίες του κυρίου Νίκου» σε σύλληψη και σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση, αυτή η μεταφορά γίνεται υπό μορφή ανάγνωσης των κειμένων του συγγραφέα Νίκου Πεντζίκη από τους πέντε ηθοποιούς της παράστασης.