Κορμιά που φλέγονται από επιθυμία, παρά τις απαγορεύσεις της θρησκείας σε έναν Μεσαίωνα αρκετά διαφορετικό, από τον τρόπο που τον φανταζόμαστε- σχεδόν διονυσιακό. Αυτά συμβαίνουν στο εμβληματικό και προκλητικό «Δεκαήμερο» του Βοκάκιου, το οποίο σκηνοθετεί ο Νίκος Καραθάνος και ανεβαίνει στην Σκηνή Νίκος Κούρκουλος του Εθνικού.
Γυναίκες που ζουν από διαφορετικές πλευρές τις δραματικές καταστάσεις στο Ιράκ παρουσιάζει το έργο «ΙRAQ – 9 τόποι επιθυμίας» της συγγραφέως Heather Raffo, που ανεβαίνει στο «Vault» σε σκηνοθεσία της Μαρίας Τσαρούχα.
Μια πρωτοποριακή παράσταση από τη Γερμανία, βασισμένη σε ένα έργο της βραβευμένης με Νόμπελ Ελφρίντε Γέλινεκ, ανέβηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Ο λόγος για το έργο «Τα Συμβόλαια του Εμπόρου-Μια οικονομική κωμωδία», σε σκηνοθεσία Νίκολας Στέμαν.
Αργεντίνικο άρωμα κυρίαρχησε στο Badminton με τον πιο γνωστό χορό της χώρας αυτής, το tango. Η παράσταση Forever Tango ανέβηκε για δύο μέρες (25 και 26 Μαρτίου) στην σκηνή του Badminton.
Άγριοι γυναικοκαυγάδες κάνουν άνω κάτω τους κατοίκους μιας φτωχικής ιταλικής πόλης, που φτάνουν μέχρι τα δικαστήρια, για να λύσουν τις διαφορές τους. Η κωμωδία του Κάρλο Γκολντόνι «Καβγάδες στην Κιότζα» ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Βασίλη Παπαβασιλείου.
Μια αινιγματική ιστορία ενώνει, αλλά και χωρίζει, τους ήρωες της «Κολεξιόν» του Χάρολντ Πίντερ. Και την απάντηση στο γρίφο του τι έγινε, δύσκολα θα τη μάθουμε, ακόμα και στο φινάλε. Το έργο αυτό ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη στο Θέατρο Εμπορικόν.
Ο Σέρλοκ Χολμς είναι μάλλον ο πιο αγαπημένος ντετέκτιβ από τότε που υπάρχει αστυνομικό μυθιστόρημα. Άπειρες διαφορετικές εκδοχές του ιδιοφυούς κυνηγού του εγκλήματος έχουν βγει. Μία από αυτές, στην παράσταση «Ο Σέρλοκ Χολμς και ο Σκύλος των Μπάσκερβιλ», βλέπει τον χαρακτήρα και γενικά το είδος του αστυνομικού μυθιστορήματος με διάθεση παρωδίας.
Με μία τολμηρή παράσταση, όπου κυριαρχεί το στοιχείο του παιχνιδιού (και του γυμνού), έκλεισε το φεστιβάλ Σύγχρονης Βαλκανικής Σκηνής Transitions 1: Balkans στη Στέγη. Η παράσταση αυτή ήταν η performance «Just the Beginning» των προκλητικών Via Negativa από τη Σλοβενία.
Μία γυναίκα αντιμετωπίζει κατάματα την ερωμένη του άντρα της, προσπαθώντας να της δείξει ότι αυτή είναι «η πιο δυνατή». Μόνο που στην παράσταση του μονόπρακτου του Αυγούστου Στρίντμπεργκ στο θέατρο Σημείο, απέναντί της δεν έχει μία γυναίκα, αλλά έναν περίεργο καθρέφτη, για να βλέπει τον εαυτό της.
Ένα πολύ σημαντικό έργο της μεταπολεμικής ελληνικής (και όχι μόνο, θα έλεγα) δραματουργίας «Η Πόλη» της Λούλας Αναγνωστάκη ανεβαίνει στο θέατρο Επί Κολωνώ σε σκηνοθεσία Στέλιου Μάινα.
Now there's some sad things known to manBut ain't too much sadder thanthe tears of a clownWhen there's no one around... έτσι πάει το τραγούδι από τους Smokey Robinson & the Miracles.Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: Gkoultoura.gr
Θέατρο-ντοκουμέντο από τη Μολδαβή δραματουργό και σκηνοθέτιδα Νικολέτα Εσινένκου παρακολουθήσαμε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Transition 1: Balkans. Η παράσταση "Clear History" αφηγείται με ντοκουμέντα το τρομακτικό για τη Ρουμανία θέμα της συμμαχίας με τη ναζιστική Γερμανία και των μαζικών εξοντώσεων Εβραίων στη χώρα κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου.
Την οπτική πληθωρικότητα των βίντεο κλιπ του Κωνσταντίνου Ρήγου, με τους κάθε λογής "beautiful people" σε ημι-διονυσιακές καταστάσεις, θυμίζει η οπερέτα "Νυχτερίδα" που είδαμε στη Λυρική Σκηνή. Με την σημαντική διαφορά ότι διαθέτει ένα μυθοπλαστικό βάθος απαραίτητο για έργο που προορίζεται για τη σκηνή. Tα εύσημα γι' αυτή την παραγωγή πάνε κυρίως και δικαίως στον σκηνοθέτη Αλέξανδρο Ευκλείδη, για την ιδέα του να τοποθετήσει τη δράση στην Ελλάδα των 60's, και ειδικότερα τη νύχτα πριν το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, όπως άλλωστε διαβάζαμε ήδη από τα δελτία Τύπου. Η σκηνική υλοποίηση, λοιπόν, ανταποκρίνεται στην ευστροφία της αρχικής ιδέας, και το αποτέλεσμα είναι ένα εξόχως διασκεδαστικό ποτ πουρί.από την Αργυρώ ΣταυρίδηΦωτογραφίες: Στέφανος Κυριακόπουλος
Καταστάσεις παραλογισμού σε μια Σοβιετική Ένωση, όπου γίνεται κάθε μέρα φανερό ότι «λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν» και οι άνθρωποι μέσα στο χάος του νέου καθεστώτος χάνουν τον εαυτό τους. Το λογοτεχνικό αφήγημα Διαβολιάδα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ ανεβαίνει σε θεατρική διασκευή στο Bios σε σκηνοθεσία Ελεάνας Τσίχλη.
Προικισμένος με μελαγχολία, πονοκεφάλους, χιούμορ, οξεία παρατηρητικότητα, μονογαμικότητα στα όρια της εμμονής, βαρεμάρα απέναντι στους άθεους που επιμένουν να μιλούν διαρκώς για το Θεό, ο Χανς Σνηρ παρηγόρησε, συγκίνησε κι αφύπνισε πολλούς από εμάς στη δύσκολη περίοδο της ενηλικίωσης. Μας κατέστησε αιωνίως ευγνώμονες στον Μπελ.Από την Αγγελική Ξυνού
Ταξίδι σε ένα «μουσείο των φράσεων», μέσα στο έργο του νομπελίστα Ελίας Κανέτι με μουσική υπόκρουση από εξαιρετικά κουαρτέτα και με μια σειρά από εμπνευσμένα εικαστικά και σκηνοθετικά ευρήματα. Η παράσταση «Eraritjaritjaka-To μουσείο των φράσεων» είναι ένα έργο του Μουσικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία του Γερμανού Heiner Goebbels, που ανέβηκε στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών από τις 26 ως 28 Φεβρουαρίου.
Όταν συμπαθή τετράποδα τραγουδούν και χορεύουν, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες όλων των εποχών στα μιούζικαλ. Το πολύ πετυχημένο Cats με την μουσική του σπουδαίου Andrew Lloyd Weber ανεβαίνει στο θέατρο Badminton.
Όλοι μια αγκαλιά, λα-λα-λα, λα-λα-λα! Να μας συμπαθάτε για το χαζοχαρούμενο ύφος, που υπό Κ.Σ. θα ντρεπόμασταν να υιοθετήσουμε. Όμως ομολογούμε πως με μια τέτοια διάθεση φύγαμε από το Μέγαρο Μουσικής έχοντας μόλις παρακολουθήσει την οπερέτα Πικ Νικ του Θεόφραστου Σακελλαρίδη.Μετά τον Βαφτιστικό, η Καμεράτα υπέγραψε άλλη μία παραγωγή που μπορεί να κάνει νέους αλλά και συνταξιούχους να καθίσουν δίπλα-δίπλα και να τους προκαλέσει τα ίδια χαμόγελα.από την Αργυρώ ΣταυρίδηΦωτογραφίες: Χάρης Ακριβιάδης
Ένα έργο που μιλάει για τη σχετικότητα της αλήθειας, αλλά και την φοβερή μανία των ανθρώπων για κουτσομπολιό, το «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» του Λουίτζι Πιραντέλλο ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά.
Το γνωστό (κι από το σίριαλ) μυθιστόρημα της Ντόρας Γιαννακοπούλου «Πρόβα Νυφικού» ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θέατρο στην σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλη του Ρεξ, για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου.
Πρεμιέρα έκανε το Σάββατο 22 Φεβρουαρίου, η μουσική παράσταση «Η άλλη πλευρά του μπλε» με πρωταγωνιστές τον Μπάμπη Στόκα και το Φίλιππο Πλιάτσικα. Οι δύο καλλιτέχνες ένωσαν τις μουσικές δυνάμεις τους, τραγούδησαν για την άλλη πλευρά της Ελλάδας, παρέα με τη Γεωργία Νταγάκη, και έστησαν ένα πρόγραμμα αφιερωμένο στα εφηβικά μας χρόνια.
Οι γελωτοποιοί κουβαλάνε μια μακραίωνη παράδοση σύγκρουσης με το καθεστώς. Με όπλο, αλλά και άλλοθι, το χιούμορ τους, μπορούσαν να στρέφονται εναντίον των υψηλά ιστάμενων και εδραιωμένων πεποιθήσεων. Ίσως λοιπόν δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Χάινριχ Μπελ, θέλοντας να βάλει έναν άνθρωπο να αντιπαρατεθεί με τη γερμανική κοινωνία, χρησιμοποίησε για το ρόλο αυτό έναν κλόουν.
Τον μεγάλο λογοτέχνη Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε τον ξέρουμε κυρίως για τα δράματά του και ιδιαίτερα από τον Φάουστ. Έτσι, το ανέβασμα μιας κωμωδίας του είναι κάτι το εξαιρετικά ενδιαφέρον. Η κωμωδία του Γκαίτε «Οι συνένοχοι», σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου ανεβαίνει στο θέατρο Vault.
Ένας ακόμα Φεϋντώ ανεβαίνει τη φετινή σεζόν. Αυτή φορά το έργο του πιο ευρηματικού φαρσέρ του θεάτρου "Ξενοδοχείον ο Παράδεισος" ανεβαίνει στο Altera Pars σε σκηνοθεσία του Ευθύμη Μπαλαγιάννη.
Είχε μαύρα μαλλιά, κοντά/μακριά/πιασμένα κοτσίδα. Φορούσε ένα σκούρο μπλε κουμπωτό/ριχτό/σινιέ φόρεμα, με ένα λευκό διχτυωτό καλσόν και μπεζ παπούσια χαμηλά/ανοιχτά/με τακούνια. Να πως παίζει περίεργα παιχνίδια η μνήμη. Η ανάμνηση ενός γεγονότος μπορεί να χρωματίσει μια ίδια στιγμή διαφορετικά, ανάλογα με την απόσταση που έχεις πλέον από αυτά, ανάλογα με τα χρόνια που πέρασαν και την ηλικία αυτού που αφηγείται. Υπάρχουν όμως, πάντα, ερεθίσματα που σκανδαλίζουν την ανάμνηση, οπτικά, γευστικά, ακουστικά... και την ξαναζωντανεύουν σαν να ήσουν εκεί, ταυτόχρονα, σε κάθε ηλικία.Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: www.gkoultoura.gr
Για την οικονομία και για τα χρέη του έρωτα και για δάνεια που δεν είναι χρηματικά, αλλά ψυχολογικά και συναισθηματικά μιλούν οι «Δανειστές» του Στρίντμπεργκ. Το έργο αυτό ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Θέμελη Γλυνάτση στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.
Η αλαζονεία μπορεί να κυριεύσει και τον πιο μικρό. Ακόμα κι ένας άστεγος, που φιλοξενείται σε ένα σπίτι που δεν του ανήκει, μπορεί να κυριευθεί από μια παράλογη αίσθηση μεγαλείου. Και το θέμα αυτό γίνεται ο καταλύτης στο έργο Επιστάτης, ένα από τα σημαντικότερα έργα του Χάρολντ Πίντερ, που ανεβαίνει στο θεάτρο Δ. Χορν σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη.
Ένα είδος Τέχνης που συνδυάζει μουσική, χορό και όπερα είναι το μουσικό θέατρο. Δύο έργα του συνθέτη Sir Peter Maxwell Davis που θεωρείται πρωτοπόρος στο μουσικό θεάτρο, παρουσιάστηκαν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σκηνοθετημένα από τον χορογράφο Κωνσταντίνο Ρήγο.
Αυτό, εδώ, είναι το θέμα. Το μέγεθος του έργου, θαυμαστό μα και φοβιστικό. Πώς να πλησιάσεις κάτι τόσο (εξ ορισμού) "επικό" και α) να σταθείς αντάξιος του, χωρίς όμως β) να αποθαρρύνεις το ευρύτερο κοινό σου; Το πρώτο 6ωρο ανέβασμα της παράστασης στο Φεστιβάλ Αθηνών ήταν μια -τολμώ να το πω- εμπειρία ζωής. Γιατί είναι όντως... Ε-Π-Ο-Σ η Ιλιάδα αυτή, δια χειρός Στάθη Λιβαθινού. Ένα τεράστιο στοίχημα που υλοποιείται αψεγάδιαστα και μεταφέρει την ουσία και (ναι) την αφάνταστη κλίμακα της Ιλιάδας χωρίς -πάρα πολύ σημαντικό- να καταπονεί τον θεατή, παρά τη μεγάλη διάρκεια του.Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: www.gkoultoura.gr
«[...]Ιδίως ως μυθιστοριογράφος θ' ανεδεικνύετο υπέροχος ο Βιζυηνός˙ως ηθογράφος, ως ζωγράφος του εσωτερικού κόσμου ήτο ήδη ρηξικέλευθος και σχεδόν τελειωτής˙ θα εγίνετο δε έξοχος˙εγίνωσκεν όλας τας ατραπούς της ψυχής˙ οι οφθαλμοί εκείνοι οι κλειστοί θα απετύπουν εν αληθή καλλιτεχνική πιστότητι την καλλονήν της ελληνικής φύσεως, τον πολυδαίδαλον βίον έν όλη τη μονοτονία η τραγικότητί του˙εντός του ωχρού εκείνου κρανίου εκινείτο ευρύς και θαυμάσιος κόσμος».(Αριστοτέλης Π. Κουρτίδης, Επικήδειος Βιζυηνού, «Το Άστυ» 17 Απριλίου 1θ96, σ.20.Από την Αγγελική Ξυνού
Η Ιλιάδα είναι το έπος του Ομήρου που έκανε διάσημο τον Τρωικό Πόλεμο. Ωστόσο περιγράφει ένα μόνο μέρος του πολέμου αυτού. Η παράσταση «Τρωικός Πόλεμος» σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου που ανεβαίνει στο Παλλάς, αφηγείται όλο τον Τρωικό Πόλεμο αλλά και τα γεγονότα που οδήγησαν σ' αυτόν.
Οι δύο καινούριες παραστάσεις στον κύκλο του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν με νέα έργα από έλληνες συγγραφείς δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο ταιριαστά παράταιρες. Η πρώτη μιλάει για το ερωτικό πάθος μέσα από τον θάνατο και ένα πικάντικα μακάβριο μαύρο σκηνικό. Η δεύτερη εξετάζει την πτώση της ελληνικής οικογένειας στον καιρό της κρίσης μέσα από μια γλυκόπικρη, πολύχρωμη οικογενειακο-εθνική γιορτή. Μέσα από τις αντιθέσεις τους όμως, φωτίζουν όλα αυτά τα πρωτοποριακά, διασκεδαστικά, έξυπνα στοιχεία που θαυμάζουμε στη νέα γενιά θεατρικών συγγραφέων. Δυο από τους αγαπημένους μας, εξάλλου, είναι και οι συγκεκριμένοι: η Λίλλυ Μελεμέ (Ημερολόγιο Αδάμ και Εύας, Ρώσικη Ρουλέτα, Yerma) και ο Παντελής Δεντάκης (Βυσσινόκηπος, Μουνής). Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: www.gkoultoura.gr
Εμφανίστηκαν μαζί. Ντυμένες στο ίδιο μαύρο χρώμα, με το ίδιο κοκκινάδι στο ευλογημένο στόμα τους, βάζοντας φωτιά στο πάλκο σ' ένα τετράωρο πρόγραμμα. Το Σάββατο 8 Φεβρουαρίου, η Τάνια Τσανακλίδου και η Χαρούλα Αλεξίου είχαν την πρεμιέρα τους!
Μια παντρεμένη γυναίκα νιώθει τεράστιο πόνο στην Ισπανική Επαρχία, γιατί αδυνατεί να γνωρίσει τη χαρά της μητρότητας, ενώ ζει μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον καταπίεσης. Το θεατρικό έργο του Λόρκα «Η Γέρμα» ανεβαίνει στο θέατρο Vault σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ.
Στον σκληρό κόσμο της οικογενειακής βίας σε ένα φανταστικό χωριό της ελληνικής επαρχίας μας βάζει το διήγημα «Ο Μουνής» της Λένας Κιτσοπούλου, το οποίο, στη θεατροποιημένη του εκδοχή, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη στο θέατρο του Νέου Κόσμου.
Κάτι ανάμεσα σε stand up comedy με μιμήσεις και σε συναυλία ήταν η παράσταση "I am what I am" του Τάκη Ζαχαράτου που είδαμε στο Παλλάς.
