Μία ακόμα συναυλία αφιερωμένη στο έργο του Μίκη Θεοδωράκη γέμισε το Ηρώδειο, ενώ το κοινό χειροκρότησε ξανά τον μεγάλο συνθέτη, που παρευρέθηκε στην εκδήλωση. Το πρόγραμμα της περιλάμβανε το μνημειώδες Άξιον Εστί του μεγάλου Έλληνα συνθέτη σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, αλλά και έργα ενός Ρώσου συνθέτη, του Μητροπολίτη Ιλαρίωνα Αλφέγιεφ.
Τη σύγκρουση ανάμεσα στην ελευθερία της παιδικής ανεμελιάς εναντίον της πεζής καθημερινής ζωής παρακολουθήσαμε στο Fuerza Bruta, την performance, που συνδυάζει τα ακροβατικά με το μοντέρνο χοροθέατρο και το ηλεκτρονικό πάρτι. Ξέφρενος ρυθμός, εντυπωσιακές εικόνες, ακροβατικά, πολύ μπιτ, σε μια διαφορετική δημιουργία, που απογειώνει, εμπνέει και τελικά απελευθερώνει τον θεατή.
Ο Οδυσσέας είναι ένα σύμβολο παγκόσμιας εμβέλειας. Ο λόγος είναι πως πρόκειται για έναν ήρωα που εκφράζει την περιπέτεια της ζωής, αγνοώντας τον κίνδυνο του αγνώστου και αποκτώντας εμπειρίες που θα τον κάνουν σοφότερο. Είναι ένα σύμβολο που εκφράζει το άνοιγμα στον κόσμο και όχι το κλείσιμο σε μια Ιθάκη. Εκφράζει το κοσμοπολίτικο και το περιπετειώδες.
Ένα σκληρό έργο που βγαίνει από τον ζοφερό, ποιητικό και περιθωριακό κόσμο του Ζαν Ζενέ παρουσίασε η Βάνα Πεφάνη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Ο τίτλος "Ένας κάποιος παράδεισος 2" είναι ειρωνικός, καθώς στο έργο ο Παράδεισος είναι ένας Οίκος Ανοχής σε ένα λιμάνι της Γαλλίας, που ονομάζεται έτσι κι αποτελεί το κέντρο της δράσης.
Αν η Άννα Bίσση (ή όποια άλλη του λαϊκοπόπ) είναι η απόλυτη ελληνίδα σταρ, η Νατάσσα Μποφίλιου είναι η απόλυτη Ελληνίδα τραγουδίστρια. Η Μποφίλιου είναι ο ορισμός της μεγάλης φωνής, με μια απίστευτη έκταση, ενώ καταφέρνει να μεταδίδει συναίσθημα με ευκολία ηθοποιού. Στην Τεχνόπολη στο Γκάζι γινόταν χαμός από κόσμο, που πλημμύρισε τον συναυλιακό χώρο, για να ακούσει τη νεαρή ερμηνεύτρια.
Μια κορυφαία μπάντα του alternative rock, που κυριάρχησε σε παγκόσμιο επίπεδο τις δεκαετίες του 90 και το 2000 και είναι ακόμα εδώ, οι Red Hot Chilli Peppers ήρθαν στο ΟΑΚΑ, το μεγαλύτερο συναυλιακό γεγονός του 2012 για την Ελλάδα.
Ο Αλκιβιάδης είναι μια από τις πιο αμφιλεγόμενες μορφές της ιστορίας. Για άλλους ένας ελεεινός προδότης των Αθηνών, που πρέπει να τον ρίξουμε στο ανάθεμα και για άλλους μια παρεξηγημένη ιδιοφυΐα, που αδικήθηκε από τους εχθρούς του και από τον εαυτό του. Γι' αυτή τη μορφή της ιστορίας έγινε μία παράσταση από την θεατρική ομάδα ΡΟΔΑ που ονομάζεται «Αλκιβιάδης Άγιος» και ανεβαίνει για δυο παραστάσεις στο θέατρο Ρεματιάς στο Χαλάνδρι.
Σ' αυτό συμφωνούν όλοι όσοι βρέθηκαν στο 4ο Ziria Music Festival που έγινε από νωρίς την Παρασκευή 24/8 μέχρι και την Κυριακή 26/8 στο υπέροχο σκηνικό του χιονοδρομικού κέντρου της Ζήρειας στην Ορεινή Κορινθία.
Οι Θεοί βρίσκονται στο Βασίλειο των Ουρανών. Όμως εκεί κατοικούν και τα πτηνά. Τι θα γινόταν, αν τα πτηνά αντιλαμβάνονταν την δύναμή τους και γίνονταν αυτά κυρίαρχοι των Ουρανών;- αναρωτήθηκε ο Αριστοφάνης. Αυτό που θα δημιουργηθεί είναι ένας νέος κόσμος, με νέους Θεούς τα πουλιά! Κι οι άνθρωποι, οπορτουνιστές ήδη από την αρχαιότητα, δεν θα αργήσουν να ασπασθούν τους νέους Θεούς, τα πρώην «κουτορνίθια».
Τι συμβαίνει όταν η φράση "μηχανή του σεξ" σμίγει με αυτήν του "Από μηχανής Θεού"; Η απάντηση είναι ο Δίας στον Αμφιτρύωνα του Μολιέρου. Στην κωμωδία μεταμορφώσεων του Μολιέρου ο υπερσεξουαλικός Δίας μεταμορφώνεται στον Αμφιτρύωνα, για να κάνει έρωτα με τη γυναίκα του βασιλιά της Θήβας. Όταν το σκάνδαλο ξεσπάει, εμφανίζεται με την πραγματική του μορφή, δηλαδή ως Δίας, και γίνεται από μηχανής Θεός που σώζει την κατάσταση και το γάμο που "ατίμασε". Προφανώς, υπάρχει μία κοφτερή ειρωνία σε αυτόν τον μολιερικό "Από μηχανής Θεό".
Την ώρα που οι "Ιππής" στο μεγάλο θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου "κάλπαζαν" προς μια σίγουρη εισπρακτική επιτυχία με πρωταγωνιστικό δίδυμο τους Ζουγανέλη-Φιλιππίδη, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στην Μικρή Επίδαυρο, ο 33χρονος σκηνοθέτης Δημήτρης Μπίτος με την ομάδα ΑΣΙΠΚΑ επιχειρούσε την πρώτη του απόπειρα στην αρχαία τραγωδία, με την "Αντιγόνη" του Σοφοκλή.από την Αργυρώ Σταυρίδη
Με τη φαντασία του ο Αριστοφάνης είδε το μέλλον, μέσα στο οποίο οι γυναίκες παίρνουν στα χέρια τους την διακυβέρνηση. Αυτή ήταν η προσέγγιση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη που ανέβηκαν στην Επίδαυρο και παρουσιάζονται σε περιοδεία σε διάφορα θέατρα της Ελλάδας.
Μία διαφορετική πλευρά του Ηρακλή Μαινόμενου του Ευριπίδη παρουσίασε η θεατρική ομάδα Aquila Theatre από τη Νέα Υόρκη, με τη νέα της, ερευνητικής φύσης, παραγωγή "Ηρακλής". Η παράσταση ανέβηκε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης με ελληνικούς υπέρτιτλους.
Ένα έργο τόσο επαναστατικό, όσο και ο Θίασος του Αγγελόπουλου, όταν βγήκε την εποχή της Δικτατορίας (1973), το Μεγάλο μας Τσίρκο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ανεβάζει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε συμπαραγωγή με το Θέατρο Ακροπόλ, σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη.
"Σωκράτη εσύ σούπερ σταρ" τραγούδησε όχι στην Eurovision, αλλά στο θέατρο ο θίασος της παράστασης Νεφέλες του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη. Η παράσταση που ανέβηκε πρόσφατα με επιτυχία στην Επίδαυρο κι εγώ την είδα στο θέατρο Βράχων, παρουσίαζε έναν Σωκράτη πολύ gay και life style, με μπιχλιμπίδια που φοράνε οι ποπ σταρ, ενώ o παραλληλισμός με την Lady Gaga έγινε στην ίδια την παράσταση.
Σε μία εποχή που η ελληνική κοινωνία νιώθει εγκλωβισμένη οικονομικά και συναισθηματικά, γυρίζει προς τα πίσω για να αναπνεύσει την αισιοδοξία και τον δυναμισμό από μεγάλα έργα του καλλιτεχνικού παρελθόντος της, που βγήκαν μέσα από αγώνες για δημοκρατία και ελευθερία. Ίσως λοιπόν να μην υπήρχε καλύτερη περίοδος για να ξαναπαιχτεί το Canto General του Μίκη Θεοδωράκη στο Ηρώδειο.
Γλίτωσε το παλούκωμα, από κάποιον από μηχανής Θεό, αλλά όχι και το κεράτωμα, ο Αθανάσιος Διάκος. Αυτά συμβαίνουν στο πολυαναμενόμενο έργο της Λένας Κιτσοπούλου "Αθανάσιος Διάκος- Η επιστροφή" που παρουσιάσθηκε στην Πειραιώς 260, για το Φεστιβάλ Αθηνών.
Βόυτσεκ μετά μουσικής από την σκηνοθέτη Έλλη Παπακωνσταντίνου. Το ημιτελές αριστούργημα του Μπύχνερ παρουσιάσθηκε μέσα από πλευρές πολιτικές και μουσικές, σε μία σκληρή και πρωτότυπη παράσταση που παρουσιάσθηκε στην Πειραιώς 260 στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.
Μία από τις πιο όμορφες στιγμές του φετινού φεστιβάλ Αθηνών ήταν η ορχήστρα MusicAeterna με μαέστρο τον Έλληνα Θεόδωρο Κουρεντζή, η οποία παρουσίασε δύο κολοσσούς της ρωσικής κλασικής μουσικής, τον Ραχμάνινοφ και τον Σοστακόβιτς στην σκηνή του Μεγάρου Μουσικής.
Μία νέα διάσταση στην παρακολούθηση ενός θεατρικού δρώμενου έδωσε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός με την παράσταση Insenso που σκηνοθέτησε στα πλαίσια του φετινού φεστιβάλ Αθηνών σε κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη. Η προσπάθεια των δύο δημιουργών ήταν να παρουσιάσουν μία όπερα χωρίς μουσική, βασισμένη στο έργο Senso του Λουκίνο Βισκόντι, που όμως δεν είναι όπερα, αλλά κινηματογραφική ταινία.
Με τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή, ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και του θεάτρου έκανε πρεμιέρα φέτος το φεστιβάλ Επιδαύρου. Η σκηνοθεσία ήταν του Λιθουανού Τσέζαρις Γκραουζίνις με τον Αιμίλιο Χειλάκη και τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Ένα βαρύ κι ασήκωτο ποιητικό αφήγημα γνώρισε μία βαριά και δυσκίνητη σκηνική μεταφορά στην παράσταση "Λάμπρος Ζακύνθου αρ. 12" στην Πειραιώς 260 για το Φεστιβάλ Αθηνών, σε σκηνοθεσία Σύλβιας Λιούλιου. Πρόκειται για το Ζ.12 Σολωμικό χειρόγραφο, το οποίο περιγράφει την τραγική ιστορία του επαναστάτη Λάμπρου, "κακοήθους αλλά μεγαλόψυχου άνδρα", και της "δυστυχούς" Μαρίας, με την οποία "έλαβε τέσσερα τέκνα" και που έμελλε να "κάμει χωρίς να το γνωρίζει γυναίκα την εδική του κόρη."
Ο Δον Ζουάν, ο διαχρονικός γυναικοκατακτητής, ζητάει συγνώμη από τις γυναίκες που πλήγωσε; Και όμως ναι! Ο ήρωας, ο οποίος στην κωμωδία του Μολιέρου και στο λιμπρέτο του Ντα Πόντε για την θρυλική όπερα του Μότσαρτ "Ντον Τζιοβάνι" αρνήθηκε να λυγίσει μπροστά στον ίδιο τον θάνατο και να μετανοήσει για το "αμαρτωλό" παρελθόν του, πληρώνοντας το τίμημα της Κολάσεως, στην παράσταση του Κιμούλη, που είναι διασκευή θεατρικού έργου του ΄Εντεν φον Χόρβατ, γίνεται τρωτός κι ανθρώπινος και υποκύπτει στις τύψεις του.
Την τρέλα ενός ανθρώπινου, αλλά και ταλαιπωρημένου Δον Κιχώτη σε κοντράστ με την βάρβαρη τρέλα του κόσμου, μας παρουσίασε με πιο σύγχρονους όρους και εικόνες η πρωτοποριακή θεατρική ομάδα Blitz στην σκηνή της Πειραιώς 260 για το Φεστιβάλ Αθηνών.
Στον πατριάρχη του ρεμπέτικου και σε έναν από τους ογκόλιθους της ελληνικής μουσικής παράδοσης, τον Μάρκο Βαμβακάρη πραγματοποιήθηκε ένα μικρό αφιέρωμα σε σχέση με την τεράστια μουσική του αξία στο Ηρώδειο, μέσα στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.
Στο σκάκι υπάρχει ως κίνηση η θυσία, δηλαδή η καταστροφή ενός σημαντικού κομματιού, προκειμένου να πετύχεις τη νίκη. Θυσία όμως υπάρχει και στο πολιτικό σκάκι, όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο ηγεμόνας των Αχαιών Αγαμέμνονας θυσιάζει για πολιτικούς σκοπούς την κόρη του, στην τραγωδία Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη.
Ένα από τα πιο σκληρά και σκοτεινά έργα της ελληνικής θεατρικής παράδοσης, την Ερωφίλη του Χορτάτση, επιχείρησε να φωτίσει μέσα από μία μοντέρνα ματιά ο σκηνοθέτης Σίμος Κακάλας και η ομάδα του με την παράσταση Erofili synopsis στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Κινηματογράφος πάνω στο θεατρικό σανίδι, σε μία πετσοκομμένη εκδοχή της Δεσποινίδος Ζυλί του Στρίμπεργκ ήταν αυτό που παρακολουθήσαμε από τον βερολινέζικο θίασο Schaubühne, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Η απόδοση του έργου είναι της βρετανίδας Katie Mitchell, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία μαζί με το Leo Warner.
Το θερινό σινεμά είχε μεγάλο σουξέ στην Ελλάδα και τώρα περνάμε στη νέα φάση, αυτή του θερινού θεάτρου. Χώροι ακατοίκητοι με αυλές και εγκαταλελειμμένα σπίτια μετατρέπονται σε ανοιχτά θέατρα, που χρησιμοποιούν σαν σκηνικά τα άδεια κτήρια. Μέσα σε έναν τέτοιο χώρο, παρακολουθήσαμε την Αγγέλα του Γιώργου Σεβαστίκογλου σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, σε μια αυλή στον Κεραμεικό (Κεραμεικού 28).
Τη δόξα της Sharon Stone στην ταινία που την έκανε διάσημη, το Βασικό Ένστικτο του Βερχόφεν, φαίνεται ότι ζήλεψε η ηθοποιός στο Golgota Picnic (Πικνίκ στον Γολγοθά) που ανέβηκε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Η ηθοποιός, όπως και η διάσημη αμερικανίδα ηθοποιός, άνοιξε τα πόδια και αποκάλυψε τι κρύβεται εκεί μέσα. Κι ο φακός της κάμερας έδειξε την εικόνα, η οποία προβλήθηκε σε γιγαντοοθόνη.
Μία από τις καλλιτεχνικές εμπειρίες που "σου μένουν" για πάντα είχαν την τύχη να ζήσουν όσοι επέλεξαν να παρακολουθήσουν την παράσταση "Rayahzone" των Ali και Hedi Thabet, που ανέβηκε από 14 έως 16 Ιουνίου στην Πειραιώς 260, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Τα δύο αδέλφια με τη βελγοτυνησιακή καταγωγή, μαζί με τον επίσης χορευτή Lionel About και μια ομάδα πέντε μουσικών, κατάφεραν να συγκινήσουν βαθιά το κοινό με την πρωτότυπη δημιουργία τους, που διέθετε καλλιτεχνική αυθεντικότητα, μυσταγωγική ατμόσφαιρα, δραματουργικό βάθος και εκτελεστική δεινότητα, αλλά ταυτόχρονα απλότητα, αμεσότητα και ανθρωπιά.από την Αργυρώ Σταυρίδη
Ένα μεγάλο έργο του 'Αντον Τσέχωφ σε μία μινιμαλιστική προσέγγιση με στοιχεία μιούζικαλ, κωμωδίας και μελοδράματος και λιτά σκηνικά, παρακολουθήσαμε στο Baumstrasse. Οι "τρεις αδερφές"παρουσιάζονται από την δεκαμελή θεατρική ομάδα Δρόμος με Δέντρα, η οποία σκηνοθετεί τον εαυτό της.
Μάθημα του τι είναι θέατρο διά της εις άτοπον απαγωγής παρέδωσε στα γαλλικά (με υπέρτιτλους) η φλαμανδική κολλεκτίβα De KOE με την παράσταση "Βρίζοντας το κοινό" στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, στην θεατρική σκηνή της Πειραιώς 260.
Πάλη των τάξεων και πάλη των φύλων, στην πιο άγρια μορφή τους. Στον Στρίμπεργκ οι σχέσεις άντρα- γυναίκας αγγίζουν τα όρια της ανθρωποφαγίας. Χαρακτηριστικότατο έργο του η Δεσποινίς Τζούλια, το οποίο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη ανέβηκε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.
Μετά το ανοιξιάτικο πέρασμα του Nederlands Dans Theater από το Μέγαρο Μουσικής, άλλο ένα σπουδαίο γεγονός στον τομέα του χορού συμβαίνει αυτές τις μέρες στην Αθήνα, και δεν είναι άλλο από την επίσκεψη του Bejart Ballet Lausanne για 5 παραστάσεις στο Θέατρο Badminton. Τα τρία έργα που παρουσιάζει το σύνολο στην επέτειο των 25 χρόνων ζωής του, και τα οποία παρακολουθήσαμε στην πρεμιέρα την Τετάρτη 6 Ιουνίου, αποτελούν μία ευκαιρία την οποία δεν πρέπει να χάσετε αν θέλετε να έχετε μια αντιπροσωπευτική ιδέα για την ιστορία του χορού, περνώντας παράλληλα μια όμορφη βραδιά... Από την Αργυρώ Σταυρίδη περνώντας παράλληλα μια όμορφη βραδιά
Το να βιώνεις τη μοναξιά της κορυφής είναι ένα όνειρο, αλλά έχει και τα προβλήματά του. Αφενός έχει πολλή μοναξιά, αφετέρου είναι μια θέση που την διεκδικούν πολλοί και φοβάσαι ότι οιαδήποτε στιγμή μπορείς να την χάσεις. Αυτά μας δείχνει η περίπτωση του Αρχιμάστορα Σόλνες, ενός πολύ σημαντικού έργου του ώριμου Χένρικ Ίψεν, που ανεβαίνει στο θέατρο του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά.
