Δύο αστυνομικοί είναι φίλοι από παλιά. Ο ένας (Δημήτρης Αλεξανδρής) είναι παντρεμένος με τη γυναίκα της ζωής του άλλου (Γιάννη Στάνκογλου), μπλεγμένος σε διάφορες βρομοδουλειές, αδίστακτος και “μάγκας”. Ο άλλος εσωστρεφής και συνεσταλμένος. Η αντίθεση των δύο ηρώων διαμορφώνει την δράση σε μια πόλη, στην οποία βρέχει καρεκλοπόδαρα και οι ζωές των ανθρώπων μοιάζουν να τελματώνονται.
Η ζωή των ηθοποιών δεν είναι μόνο οι ρόλοι που υποδύονται. Είναι ανθρώπινες σχέσεις, ανταγωνισμοί, ζήλιες, προσπάθεια για έκφραση και δημιουργία, αγώνας επιβίωσης. Πράγματα δηλαδή -ίσως πεζά και καθημερινά- που όμως υπάρχουν στη ζωή, άρα και στο θέατρο. Όχι γιατί το θέατρο είναι ζωή, αλλά γιατί οι θεατρίνοι είναι κι αυτοί άνθρωποι.
Το έργο του τιτάνα William Shakespeare "Περικλής" ανεβαίνει αυτήν την περίοδο στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά.
Τι θα γίνει όταν πάρεις ένα πολύ πετυχημένο μυθιστόρημα, προσθέσεις δύο πολύ καλούς σκηνοθέτες και τρεις σπουδαίους ηθοποιούς; Την απάντηση θα την βρείτε στην παράσταση "όταν έκλαψε ο Νίτσε" στο "Θησείο- Ένα θέατρο για τις τέχνες".
Ο ένας ήταν Έλληνας και αγάπησε τη Γαλλία, ο άλλος ήταν Γάλλος και αγάπησε αντίστοιχα την Ελλάδα. Ο λόγος για τους πρωτοποριακούς συνθέτες Ιάννη Ξενάκη και τον Francois-Bernard Mache, για τους οποίους πραγματοποιήθηκε αφιέρωμα στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στο ίδρυμα Ωνάση.
Το βραβευμένο έργο του Paul Sellar ανεβαίνει από τον θεατρικό οργανισμό urbn-theatr στο θέατρο@Ρουφ στο Γκάζι. Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο που εξερευνά τις ανθρώπινες σχέσεις, την αγάπη και την απώλεια σε μια μεγαλούπολη, όπου οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι και ο χρόνος κυλάει αμείλικτα.Σε πραγματικό χρόνο, παρακολουθούμε την απροσδόκητη συνάντηση ενός ζευγαριού, λίγο καιρό μετά το χωρισμό τους. Ο συγγραφέας μας παρουσιάζει τον επικήδειο μιας ερωτικής σχέσης-την τελευταία πράξη του χωρισμού της Κατ και του Μπεν- με τρόπο επώδυνο αλλά και χιουμοριστικό, ρεαλιστικό και ποιητικό συνάμα.Της Κατερίνας Πέννα
Ξεκαρδιστικός μεταμοντέρνος σουρεαλισμός είναι, κατά τη γνώμη μου, αυτό που παρουσίασε ο Γιάννης Κακλέας στο θέατρο Μικρό Παλλάς με την διασκευή της ταινίας του Πέντρο Αλμοδοβάρ "Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης".
Μινιμαλισμός και όπερα μπορούν να συνυπάρξουν; Μπορεί το πληθωρικό σε όλα τα επίπεδα αυτό είδος μουσικής και θεάτρου να υποστεί διάφορες περικοπές σε όλα τα επίπεδα από πειραματικούς σκηνοθέτες; Κι όμως μπορεί, όπως αποδεικνύει η διασκευή του "Μαγικού Αυλού" του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ από τον βρετανό σκηνοθέτη Πήτερ Μπρουκ, που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
O άντρας είναι φύσει και θέσει κυνηγός και η γυναίκα φύσει και θέσει συλλέκτρια. Όλα προέρχονται από την εποχή των σπηλαίων. Τότε οι άντρες κυνηγούσαν τα ζώα και οι γυναίκες συνέλεγαν καρπούς, άνθη ή δεν ξέρω τι άλλο. Κι αυτό- και καλά- πέρασε στο συλλογικό ασυνείδητο και στην κουλτούρα των ανθρώπων και μέχρι σήμερα, κοινά χαρακτηριστικά- ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΟΧΗ- καθορίζουν τα φύλα.
Όταν η πόλη των Συρακουσών έπεσε στους Ρωμαίους, ένας στρατιώτης μπήκε στο σπίτι του Αρχιμήδη την ώρα που μελετούσε κάποιο γεωμετρικό πρόβλημα. Ο μέγας μαθηματικός και εφευρέτης είπε το περίφημο "Μη μου τους κύκλους τάραττε". Δεν τον ένοιαζε αν κινδύνευε η ζωή του. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν οι υπολογισμοί του, οι κύκλοι του, τα γεωμετρικά του σχέδια.
«Η γέννηση του αναγνώστη πρέπει να εξαγοραστεί με το θάνατο του συγγραφέα», γράφει ο Ρολάν Μπαρτ. Στο έργο του «ο θάνατος του συγγραφέα» και σε άλλα κείμενα του, ο σπουδαίος μεταμοντέρνος στοχαστής μας προτείνει, ουσιαστικά, να «ξεφορτωθούμε» τον συγγραφέα.
Η υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου δεν καταγράφεται μόνο στην μείωση του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Κυρίως είναι η προϊούσα εξαχρείωση της ζωής στην πόλη - τα ατέλειωτα μποτιλιαρίσματα από τις καθημερινές απεργίες, οι κλειστοί δρόμοι, η δυσωδία των σκουπιδιών, η προοδευτική γκετοποίηση όλο και περισσότερων περιοχών στο κέντρο της πρωτεύουσας, τα έρημα κουφάρια των ολυμπιακών έργων, ο φόβος και η ανασφάλεια – που καθιστούν τη ζωή μας ανυπόφορη.
"Στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται" λένε οι Γάλλοι. Ωστόσο, στην περίπτωση του θεατρικού έργου Σλουθ του Άντονι Σάφερ, όπου όντως όλα επιτρέπονται, δεν ξέρουμε αν αυτό γίνεται για τον πόλεμο ή για τον έρωτα. Ίσως είναι πόλεμος για τον έρωτα, ίσως έρωτας για τον πόλεμο. Πάντως, σίγουρα είναι έρωτας για το παιχνίδι, ένα παιχνίδι που παίρνει διαστάσεις τέτοιες, που θυμίζουν πόλεμο.
Αν ήταν ποτό, θα ήταν γλυκόπιοτο λικέρ. Αν ήταν γλύκισμα, θα ήταν «υποβρύχιο» που μεταλλάσσεται σε πολύχρωμο ζαχαρωτό. Όσο για τη γεύση που αφήνει τελικά… είναι εύγευστο αλλά δύσκολα θα το τοποθετούσες στην πρώτη θέση των προτιμήσεών σου. Κάπως έτσι «ζαχαροπλαστικά» εισπράξαμε την παρουσίαση της όπερας «Το Ελιξίριο του Έρωτα» του Γκαετάνο Ντονιτσέτι, στην πρεμιέρα της στο Θέατρο Ολύμπια την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου. από την Αργυρώ Σταυρίδη
Μαθήματα ιστορίας σχετικά με την πόλη της Αθήνας, τη νέα ελληνική κυρίως, παρέδωσε από σκηνής ο θίασος Κανιγκούντα συνδυάζοντας διάφορες θεατρικές τεχνικές, χορογραφίες, video-wall και , φυσικά, απαγγελία. Η παράσταση "Πόλη-Κράτος" ανεβαίνει αυτήν την περίοδο στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν.
Δύο αδέρφια που δεν μπορούν να αντέξουν ο ένας τον άλλο, ένας αλκοολικός καθολικός παπάς και μια μικρή κοπέλα, που παραπέμπει σε νυμφίδιο με την εμφάνισή της και πουλάει παράνομο ουίσκι, είναι τα πρόσωπα της τραγικωμωδίας που έχει συνθέσει ο Ιρλανδός συγγραφέας Μάρτιν Μακντόνα. Η παράσταση ανεβαίνει στο Νέο Ελληνικό Θέατρο Γιώργου Αρμένη σε σκηνοθεσία του Βλαδίμηρου Κυριακίδη.
Μετά τη μεγάλη επιτυχία που γνώρισε πέρσι ο "Συμβολαιογράφος", η τραγική κωμωδία του Νίκου Βασιλειάδη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Καραμίχου με την Υρώ Μανέ, η παράσταση επαναλαμβάνεται από τις 8 Οκτωβρίου στο «ΘΕΑΤΡΟΝ», Αίθουσα Ιφιγένεια Β, του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος».
"Δε θα μου το κάνετε εδώ μέσα αμέρικαν μπάρ" έλεγε ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, παίζοντας το ρόλο του αστυνομικού διοικητή στη Βίλα των Οργίων του Ψαθά. Έπρεπε να δω το "La Chunga" στο θέατρο Επι Κολωνώ, του νομπελίστα Μάριο Βάργκας Λιόσα, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, για να καταλάβω τι πάει να πει αμέρικαν μπαρ- ή, μάλλον, λατίνο... αμέρικαν μπαρ (ακόμα χειρότερα δηλαδή).
Ένα από τα πιο βίαια έργα- σήμα κατατεθέν, άλλωστε του Ευριπίδη- τον Ηρακλή Μαινόμενο παρουσίασε το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού. Το έργο παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο και μετά σε διάφορα θέατρα, με τεράστια προσέλευση του κοινού. Εγώ το παρακολούθησα στο θέατρο Άλσους Νέας Σμύρνης.
Το ντοκιμαντέρ στη ζωή του θρυλικού οδηγού της φόρμουλα 1 Ayrton Senna προβλήθηκε στα πλαίσια των Νυχτών Πρεμιέρας. Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, σε σκηνοθεσία του Asif Kapadia και με κείμενα του Manish Pandey, βασίστηκε σε ένα πλούσιο υλικό σε εικόνες από αγώνες και συνεντεύξεις του μεγάλου σταρ της αυτοκίνησης. Είχε μάλιστα απλόχερη τη βοήθεια της οικογένειας του Senna.
Η παράσταση "Σκηνοβάτες" σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή είναι μια εκπαιδευτικού τύπου κωμική συρραφή θεατρικών κειμένων, που, υποθέτω, αποσκοπεί να μυήσει το κοινό στην ιστορία του αρχαίου ελληνικού, κυρίως, αλλά και ρωμαϊκού θεάτρου, δευτερευόντως.
Η πολυαναμενόμενη συναυλία της περιβόητης βιολίστριας και πάλαι ποτέ star της μουσικής Vanessa Mae στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού πραγματοποιήθηκε. Για μια ακόμα φορά το Ηρώδειο γέμισε κόσμο, που ήθελε να απολαύσει μουσική. Ηλεκτρονικά βιολιά, συνθεσάιζερ, ντραμς και λοιπά όργανα, κατέκλυσαν τον χώρο με τους ήχους τους. Ωστόσο, από το συγκεκριμένο event δεν έλειψαν τα προβλήματα.
Γράψαμε ήδη για την πρώτη μέρα του Ark Festival και τώρα ακολουθεί το sequel για την δεύτερη μέρα στο μεγάλο μουσικό φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκε στην Τεχνόπολις στο Γκάζι.
Η καρδιά του ροκ χτυπάει στο Αρκ Φέστιβαλ στο Γκάζι και φέτος. Ήδη η πρώτη μέρα του διήμερου Φεστιβάλ, με τους Πάνο Μουζουράκη, Λεωνίδα Μπαλάφα, Burger Project μαζί με τον Φοίβο Δεληβοριά και οι Locomondo, έδωσε ηλεκτρικούς ρυθμούς και ένταση, που έκαναν το νεανικό κοινό που κατέκλυσε την Τεχνόπολη να "ροκάρει" και να γουστάρει!
Με την καινούρια ταινία του, ο Τρίερ συνεχίζει ακάθεκτος στην πορεία που από καιρό έχει χαράξει: την κατάδυση του στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής και ειδικά της σκοτεινής πλευράς της. Η εμμονή, η τρέλα, η καταδίωξη, η παθολογική αγάπη, είναι θέματα που συχνά πρωταγωνιστούν στις ταινίες του.Από την Κατερίνα Πέννα
Ό,τι συμβαίνει με την ιστορία, την οποία κάθε κοινωνία τη βλέπει με τη δική της ματιά, εστιάζοντας σε διαφορετικά πράγματα από το παρελθόν, το ίδιο συμβαίνει και με την μουσική. Nouvelle Vague σημαίνει νέο κύμα. Είναι μια φράση από τον κινηματογράφο. Ήταν το ανανεωτικό ρεύμα του γαλλικού σινεμά τη δεκαετία του 60. Και τώρα έρχονται οι Nouvelle Vague στη μουσική, ένα γαλλικό συγκρότημα, που γυρίζει πίσω στο παρελθόν, για να το δει με έναν καινούριο τρόπο.
Δεν έπεφτε καρφίτσα στο Ηρώδειο, στην συναυλία- αφιέρωμα στο μεγάλο ποιητή και στιχουργό Νίκο Γκάτσο, στην οποία τραγουδούσαν η Μαρία Φαραντούρη και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.
"Σεξουαλική σχέση δεν υπάρχει" έλεγε ο διάσημος Γάλλος ψυχαναλυτής Λακάν, με την έννοια ότι η ερωτική σχέση άντρα και γυναίκας νοηματοδοτείται τόσο διαφορετικά από τους δύο συντρόφους, ώστε στην ουσία ο καθένας να ζει κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν ξέρω αν ο Λακάν έχει δίκιο, αλλά την άποψή του, αν κρίνω από την παράσταση 'Η Ανθρώπινη Φωνή', που ανέβηκε στο Κηποθέατρο Παπάγου, μάλλον τη συμμεριζόταν και ο πολυπράγμων Γάλλος θεατρικός συγγραφέας και καλλιτέχνης Ζαν Κοκτώ.
Η ομάδα Helix παρουσίασε στο Καλλιμάρμαρο, παρουσία αρκετού κόσμου, ένα θέαμα δρόμου με θέμα τον μύθο του Προμηθέα στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος Αθηνών.
Καλοκαίρι στο Ηρώδειο σημαίνει ατμόσφαιρα Ακρόπολης, γεμάτες εξέδρες, κοσμοσυρροή του θεατρόφιλου κοινού και των κοσμικών... Και αν είμαστε τυχεροί, όπως στην περίπτωση του "Υπηρέτη δύο αφεντάδων" που παρακολουθήσαμε τις προάλλες, και μία πολύ καλή παράσταση.
Κιμούλης και Μαρκουλάκης αποφάσισαν να ασχοληθούν με ένα από τα μεγαλύτερα έργα του θεάτρου, τον "Οθέλλο". Αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος ότι καλύτερα να μην το έκαναν.
Λάμψη Χόλυγουντ στην Επίδαυρο, αλλά όχι με την κακή έννοια. To δίδυμο του American Beauty, της ταινίας των πέντε Oscar, o σκηνοθέτης Σαμ Μέντες και ο πρωταγωνιστής Κέβιν Σπέισι ένωσαν πάλι τις δυνάμεις τους- αυτή τη φορά στο θέατρο- και μας παρουσίασαν τον Βασιλιά Ριχάρδο τον Τρίτο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
Μια παράσταση της "Μήδειας" χωρίς ρίσκα και χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία παρακολουθήσαμε τις προάλλες στην Επίδαυρο. Ο σκηνοθέτης Αντώνης Αντύπας έδειξε μεγάλο σεβασμό στο χαρακτήρα της Μήδειας και απέφυγε σκηνές και νεωτερισμούς που θα σόκαραν.
Απ' το σπίτι μου θα βγω, για να ακούσω τους Burger Pro!Οι Burger Project είναι μια μπάντα που διασκευάζει τραγούδια με μόνο γνώμονα το να μας διασκεδάζει. Το όλο στήσιμο του concept- όπως το παρουσίασαν και στην πρόσφατη συναυλία τους στην "Τεχνόπολις" στο Γκάζι- από την επιλογή των τραγουδιών, από τον τρόπο που επικοινωνούν με το κοινό, τα ρούχα που φοράνε στα live, αποπνέει μια ατμόσφαιρα καρναβαλιού, party, χαράς της ζωής, χορού, έκπληξης. Αυτό, βέβαια, με κάποιον τρόπο μοναδικό, δεν στρέφεται εις βάρος της ποιότητας.
Χάνει την ευκαιρία για μια πραγματικά καλή μαύρη κωμωδία, αλλά με όπλο το δυνατό, κεφάτο καστ, μπορεί να σου εξασφαλίσει 98 λεπτά διασκέδασης...
Την τιμητική της έχει η Ορέστεια, η μοναδική σωζόμενη τριλογία του Αισχύλου, στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών. Μετά την (A)pollonia του Κριστόφ Βαρλικόφσκι και τους Ατρείδες του Άρη Ρέτσου, έρχεται κι ένας δραματικός μονόλογος με τον τίτλο «Κλυταιμνήστρα», σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου που αναφέρεται στην οικογένεια των Ατρειδών.
