ΕΙΔΑΜΕ / Παραστάσεις

Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε συνθέσει το αριστούργημά του "ο Μεγάλος Ερωτικός", ένα έργο που μελοποιούσε τον ερωτικό λόγο από την ελληνική αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Το έκανε αυτό κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, θέλοντας, όπως έλεγε, να δείξει στους καταπιεσμένους συμπατριώτες του, ότι ο έρωτας είναι η μεγαλύτερη πηγή επανάστασης. Ο Κώστας Γάκης, αντίστοιχα, σε μια επίσης δύσκολη περίοδο για τη χώρα, δημιούργησε το «Μεγάλο Σεξουαλικό» του, για να δείξει ότι η «κρίση, κρίση... αλλά έχουμε και κάποιες ανάγκες!»

Προσωπικές τραγωδίες, ψυχανάλυση και Beethoven στο Σόλο Ντουέτο, το διάσημο έργο του Tom Kempinski, το οποίο παρακολουθήσαμε στη Β’ Σκηνή του θεάτρου της «Οδού Κεφαλληνίας», σε σκηνοθεσία Ελένης Μποζά, με τη Μάνια Παπαδημητρίου και το Νίκο Αρβανίτη.

Πήγαμε στο θέατρο Ροές και παρακολουθήσαμε την -επεισοδιακή- παράσταση "Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μια ώρα". Ο Άκης Σακελλαρίου, η Ναταλία Δραγούμη, ο Γεράσιμος Γεννατάς κι ο Αντώνης Λουδάρος ανεβάζουν λοιπόν και φέτος -για μία ακόμη φορά- τα Άπαντα του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη.

Πήγαμε στο θέατρο Βαφείο- Λάκης Καραλής, για να παρακολουθήσουμε το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς "Creve coeur".

Πήγαμε στον πολυχώρο Αθηναΐς, για να παρακολουθήσουμε την παράσταση του έργου Pride του βραβευμένου Ελληνοβρετανού συγγραφέα Alexi Kaye Campbell, σε σκηνοθεσία του Σταύρου Στάγκου, που έχει καριέρα στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το θέατρο.

Πήγαμε στο θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης και παρακολουθήσαμε το θεατρικό έργο του βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας Ιταλού θεατρικού συγγραφέα Ντάριο Φο, "Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού", με σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τον Σπύρο Παπαδόπουλο.

…: Τρεις τελίτσες, κάπως αμήχανες και αμφιλεγόμενες. Με αυτή την αίσθηση βγήκαμε από το Παλλάς έχοντας μόλις παρακολουθήσει το «Κ.Κ.», τη συνεργασία δηλαδή της Λένας Πλάτωνος με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, πάνω σε 13 ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη, που παρουσιάστηκε από τις 10 έως τις 12 Δεκεμβρίου στο Παλλάς.

Είναι μερικές παραστάσεις που έχουν «μαγικές» ιδιότητες και μπορούν να σε κάνουν να χαμογελάς μέχρι τ’ αφτιά, ακόμα και στο τέλος μιας πολύ κακής μέρας. Συμβουλή: μην αφήνετε τις «κακές μέρες» να σας παίρνουν από κάτω, όσο υπάρχουν οι βραδιές που μπορούν να κάνουν την ανατροπή στο τέλος του σόου. Ειδικά, δε, όταν το φινάλε έχει και την υπογραφή του Γιώργου Κιμούλη με φόντο την παριζιάνικη ατμόσφαιρα του ’30, φεύγεις σίγουρος/η πια πως το θέατρο τελικά είναι ψυχοθεραπεία, με Ψ κεφαλαίο.

Ο χώρος του θεάτρου Altera Pars από την πρώτη στιγμή σε προδιαθέτει για gothic καταστάσεις. Ανεβαίνεις μια σκάλα που σε βγάζει στο μπαρ με τους βαμμένους μαύρους τοίχους και τις κόκκινες χριστουγεννιάτικες μπάλες, όπου θεωρητικά θα μπορούσες να πίνεις καφέ, βλέποντας κατευθείαν το αμφιθέατρο και να παρακολουθήσεις από εκεί την παράσταση. Προς το παρόν όμως, ακολουθείται ο συμβατικός τρόπος με το κοινό να μαζεύεται στα καθίσματα της πλατείας του αμφιθεάτρου...

Πήγαμε στο θέατρο Ιλίσια-Ντενίση, στην παράσταση ο «Θαυματοποιός», έργο του 1979 από τον Μπράιαν Φρίελ, που θεωρείται ο κορυφαίος εν ζωή θεατρικός συγγραφέας της Ιρλανδίας, σε σκηνοθεσία Αλέξη Ρίγλη.

Οι εντυπώσεις μας από την παράσταση "Κουρδιστό Πορτοκάλι με... μουσική" που παίζεται για δεύτερη σεζόν στο θέατρο Άρτι.

Πήγαμε στο θέατρο Studio Μαυρομιχάλη, στην οδό Μαυρομιχάλη 134, έναν στενό και πολυσύχναστο δρόμο, για την παράσταση Μακμπέτ του Ιονέσκο. Το έργο παίζεται για δευτερη συνεχόμενη χρονιά σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή, ο οποίος ερμηνεύει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η βραδιά ήταν σχεδόν καλοκαιρινή και η «πρεμιέρα» είναι μία από τις αγαπημένες μου λέξεις. Ειδικά όταν μιλάμε για θέατρο, πόσω μάλλον όταν μιλάμε για καλό θέατρο. Και η Νέα σκηνή του Γιώργου Αρμένη είναι αυτό που λέμε καλό θέατρο (με την κυριολεκτική σημασία της λέξης).

Πώς θα ήταν οπτικοποιημένο το "You 'll never walk alone"; Ίσως σαν το "Stand Alone Zone" των Système Castafiore, ένα φουτουριστικό παραμύθι που συνδυάζει παραδοσιακά και ψηφιακά μέσα, και που μας ενθουσίασε βλέποντάς το στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.