Κριτική Θεάτρου

Κριτική για το έργο "Πενθεσίλεια" του Χάινριχ Φον Κλάιστ που παρουσιάζεται στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση σε σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη.

Κριτική για το έργο "Καντίντ ή η Αισιοδοξία" του Βολταίρου που παρουσιάζεται στο Θέατρο Πόρτα σε διασκευή και σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.

Κριτική της παράστασης Το τραμ με το όνομα «Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς, ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.

Κριτική για το έργο "Ο_Μισ@νθρωπος", μια διασκευή πάνω στο κλασσικό έργο του Μολιέρου, που παρουσιάζει η ομάδα 4frontal σε σκηνοθεσία του Σταύρου Γιαννουλάδη στο Θησείον, ένα θέατρο για τις Τέχνες.

Κριτική για το έργο Ρομπ/Rob του Ευθύμη Φιλίππου που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καραντζάς στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Κριτική για το έργο "Το πεπρωμένο ονομάζεται Κλοτίλδη" του Τζοβάνι Γκουαρέσκι που παρουσιάζεται στο Bios Basement από τους Αμαλία Καβάλη και Γιάννη Σοφολόγη.

Κριτική για το έργο "Το πεπρωμένο ονομάζεται Κλοτίλδη" του Τζοβάνι Γκουαρέσκι που παρουσιάζεται στο Bios Basement από τους Αμαλία Καβάλη και Γιάννη Σοφολόγη.

Κριτική της παράστασης «Οι Παραθεριστές» του Μαξίμ Γκόρκι που σκηνοθετεί η Μαρία Μαγκανάρη στην Εφηβική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Κριτική για την παράσταση "Ο Γάμος της Μαρίας Μπράουν" του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, που ανεβαίνει στο θέατρο Οδού Κυκλάδων “Λευτέρης Βογιατζής”, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα.

Κριτική για την παράσταση «Οπερέττα» με αφορμή την «Οπερέττα» του Βίτολντ Γκομπρόβιτς που παρουσιάζεται για δεύτερη σεζόν στο Θέατρο Rex - Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραθάνου.

Κριτική της παράστασης "Δαιμονισμένοι" που σκηνοθέτησε ο Κονσταντίν Μπογκομόλοφ και παρουσιάζεται στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση από τις 22 Νοεμβρίου έως τις 10 Δεκεμβρίου 2017.

Κριτική για την παράσταση που σκηνοθετεί ο Ανέστης Αζάς και παρουσιάζεται στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.

Παρά τον «επίσημο» τίτλο, «Υπηρέτης δύο αφεντάδων» του Κάρλο Γκολντόνι, το κοινό του θεάτρου Άλφα-Ιδέα, θα δει μία παράσταση βασισμένη στo έργο του Ιταλού κωμωδιογράφου.

O ηθοποιός Tάσος Ιορδανίδης, τα τελευταία χρόνια θεατρικός επιχειρηματίας του «Άνεσις», έχει καταφέρει να προσελκύσει το ευρύ κοινό σ’ ένα θέατρο δύσκολο, εκτός κέντρου. Μάλιστα, η σκηνική διασκευή του μυθιστορήματος του Ντοστογιέφσκι «Έγκλημα και Τιμωρία», σε σκηνοθεσία του Γεωργιανού Λέβαν Τσουλάντζε, υπήρξε εμπορική επιτυχία που επιβεβαιώθηκε με το βραβείο καλύτερου σκηνοθέτη το 2016 από το κοινό του Αθηνόραματος.

Το να αντλούν οι καλλιτέχνες του θεάτρου έμπνευση και πρώτη ύλη από τα πλούσια, όσο και πολύτιμα, κοιτάσματα της λογοτεχνίας είναι παλιά ιστορία. Eιδικά τις τελευταίες δεκαετίες, που πλέον τα «κανονικά» θεατρικά έργα δεν καλύπτουν τις απαιτήσεις της αδηφάγου θεατρικής αγοράς, όλο και πιο συχνά βλέπουμε διασκευές που βασίζονται σε μυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα.

Παρακολουθώντας μία ακόμη παράσταση του έργου «Με δύναμη από την Κηφισιά», αυτή τη φορά σκηνοθετημένη από τον Δημήτρη Καραντζά, μία σκέψη ξεκαθάρισε: ναι, θα μπορούσε κάλλιστα να το έχουν γράψει ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου. Μπορεί από τους διαλόγους να απουσιάζουν οι βωμολοχίες, οι συγκρούσεις κι οι ανατροπές που συχνά συναντάμε στις κωμωδίες των δύο «εμπορικών» συγγραφέων, αλλά ως προς το ήθος τους οι τρεις γυναίκες θυμίζουν ηρωίδες τους.

Η παράσταση του Ζοέλ Πομερά «Όλα θα πάνε καλά (1) / Το τέλος του Λουδοβίκου», που είδαμε στη Στέγη εγκαινίασε με τον καλύτερο τρόπο την καινούργια σεζόν. Μ’ ένα θέατρο που ξαναβρίσκει την πρώτη του, συναρπαστική σχέση με την Αγορά, όχι προϊόντων αλλά ιδεών, εκεί που ο λόγος άλλοτε προηγείται της δράσης και την υποδεικνύει κι άλλοτε, σε ασθμαίνοντα συγχρονισμό μαζί της, προσπαθεί να ελέγξει σύνθετες εμπλοκές και συνέπειες και να ορίσει αυτό που πρέπει να γίνει.