Εντυπώσεις από την παράσταση "Παρ’ όλα αυτά" της Γεωργίας Μαυραγάνη, με πρωταγωνίστριες 9 γυναίκες που ασθένησαν, η οποία παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου στις 17 Ιουνίου.
Το καλοκαίρι μπήκε δυνατά με μπλοκμπαστεριές, θρίλερ, κωμωδίες, ζέστες και… Μουντιάλ. Προκειμένου να μη χάσετε τον μπούσουλα μέσα σε όλα αυτά, σας παρουσιάζουμε το μέχρι στιγμής (ενδέχεται να υπάρξουν αλλαγές) προγραμματισμό των εταιρειών κινηματογραφικών διανομής ανά κατηγορίες ώστε να φτιάξετε τον δικό σας οδηγό σινε-επιβίωσης…
Ένα θρίλερ για γερά νεύρα είναι η «Διαδοχή» του πρωτοεμφανιζόμενου αμερικανού σκηνοθέτη Άρι Άστερ που ποντάρει στην εύθραυστη ψυχική υγεία της ηρωίδας (μια έντονη ερμηνεία από την Τόνι Κολέτ), τη γνωστή ρήση «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα» και τον ρεαλιστική αφήγηση που πειραματίζεται με τα κλισέ του είδους. Αν είχε και ένα πιο πειστικό φινάλε θα μιλάγαμε για το θρίλερ της χρονιάς.
Το λέω από τώρα για να το θυμάσαι. Θα λέμε «ήμουν στην Ταράτσα του Φοίβου», όπως λέμε «ήμουν στο πάρτι στη Βουλιαγμένη του Λουκιανού», όπως λέμε «ήμουν στο Νιόνιο στο Ολυμπιακό Στάδιο», ναι φίλε μου όπως λέμε ήμουν στην Αμνηστεία και είδα τον Μπρους.
Πόσοι περπάτησαν μαζί μου;* Κάτι το νοσταλγικό μοιάζει να υπάρχει αρχικά σε αυτό το ενδοσκοπικό ερώτημα. Κάτι το «ένθεο» ίσως, όπως το χαρακτηρίζει περιπαιχτικά στο μικρόφωνο.
Μια σειρά από καλές παραστάσεις άνοιξαν το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών, ενισχύοντας το ενδιαφέρον για τη συνέχειά του και υποδεικνύοντας γιατί είναι σημαντικές τέτοιες διοργανώσεις: σε διάστημα δύο μηνών όσοι εκ των θεατών έχουν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν στο κόστος των εισιτηρίων, μπορούν να πάρουν μια καλή γεύση για τις εξελίξεις στις παραστατικές τέχνες, καταρχάς στην Ευρώπη.
Αυτή είναι μια πραγματικά καλή βδομάδα, (μέχρι την επόμενη που το σασπένς με το θέαμα ανεβαίνουν κι άλλο λόγω «Διαδοχής» και «Απίθανων 2») με τα φλας να πέφτουν πάνω στο θεαματικό σίκουελ του προ τριετίας «Jurassic World».
Πολλά ενδιαφέροντα φιλμ περιλαμβάνει η τρέχουσα κινηματογραφική βδομάδα, με το «Tully» να αποκτά την ευρηματική ελληνική επεξήγηση-συμπλήρωμα «Τα παιδιά είναι ευτυχία» (στοχεύοντας προφανώς σε ένα δυναμικό targer group: τις απελπισμένες μητέρες) και να έχει ως κράχτη, μια από τις πιο δημοφιλείς σταρ της εποχής.
Ποιος είναι ο βέλγος σκηνοθέτης που ανοίγει την αυλαία του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2018 με δύο έργα του Μπέργκμαν;
Από τους πιο δημοφιλείς και αγαπητούς κινηματογραφικούς ήρωες στην ιστορία του Χόλιγουντ, ο Χαν Σόλο, ήταν οπωσδήποτε ένας βασικός λόγος για την παντοκρατορία του «Star Wars».
Eντυπώσεις από τις παραστάσεις «Ένας στρατιώτης με το όνομα Λαβ» του Ιάσονα Σίγμα στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου και «Κάσσυ» του Ανδρέα Φλουράκη στο Από Μηχανής Θέατρο
Κριτική της παράστασης Επαναστατικές μέθοδοι για το καθαρισμό της πισίνας σας της Αλεξάνδρας Κ* που παρουσιάζεται στην Πειραματική Σκηνή – Ι του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Σαράντου - Γεώργιου Ζερβουλάκου.
Μετά από τη σαρωτική εμφάνιση των τελευταίων «Εκδικητών» η Marvel βγάζει στην κινηματογραφική πιάτσα άλλον έναν υπερήρωα από τις αποθήκες της, μόνο που αυτός δεν έχει το Θεό του.
Εντυπώσεις από την παράσταση "Μαθήματα Πολέμου" που παρουσιάζεται έως τις 21 Μαϊου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη, στο Υποσκήνιο Β΄ της Αίθουσας Αλεξάνδρα Τριάντη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Παιχνίδια πολιτικά, κατασκοπικές παγίδες, ρομαντικά ειδύλλια αλλά και μια πόλη που πασχίζει να βρει την παλιά της αίγλη.
Κριτική για το έργο «Μετά την πρόβα» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν που παρουσιάζεται στο θέατρο της οδού Κυκλάδων σε σκηνοθεσία Περικλή Μουστάκη.
Θετικές και αρνητικές σκέψεις για την παράσταση «Aναζητώντας τον Αττίκ» του Λάμπρου Λιάβα, που παρουσιάζεται στο Θέατρο Παλλάς, σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου.
Στις 8 Μαίου ξεκινά το 71ο φεστιβάλ Καννών και ολοκληρώνεται στις 19 του ίδιου μήνα. Πενήντα χρόνια μετά τον Μάη του ’68 το διασημότερο κινηματογραφικό φεστιβάλ του κόσμου στρέφεται για πρώτη φορά με τέτοια ένταση στο παρελθόν του και αναζητά το νήμα που ενώνει το χτες με το σήμερα.
Την ώρα που το φιλμ «Εκδικητές: Ο πόλεμος της Αιωνιότητας» σαρώνει τις αίθουσες όλου του πλανήτη – και τις δικές μας καταγράφοντας ένα εντυπωσιακό άνοιγμα με 150.000 θεατές στις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του- το νέο κινηματογραφικό μενού περιλαμβάνει 7 νέες ταινίες εκ των οποίων ξεχωρίζει το sci fi θρίλερ «Anon».
Θετικές και αρνητικές σκέψεις για την παράσταση «Ιούλιος Καίσαρ», του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ στο Θέατρο Τέχνης, σε διασκευή των Ρένου Χαραλαμπίδη, Έλενας Τριανταφυλλοπούλου και Νατάσας Τριανταφύλλη, η οποία υπογράφει και τη σκηνοθεσία.
Κριτική της παράστασης «Ο Ηλίθιος» του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι που παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή.
Μετά από λίγες βδομάδες με ελάχιστα πραγματικά σπουδαία φιλμ, που είχε ως συνέπεια να απέχει ο θεατής από την αίθουσα, ήρθε η ώρα των…. «Εκδικητών».
Κριτική για το έργο Ανεμοδαρμένα Ύψη της Έμιλυ Μπροντέ που παρουσιάζεται στο θέατρο Χώρος, σε σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα.
Θετικές και αρνητικές σκέψεις για την παράσταση Γυναίκες του Παπαδιαμάντη, που παρουσιάζεται στο Θέατρο Χώρα σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια.
Με ένα βομβαρδισμό 10 νέων ταινιών, η νέα κινηματογραφική βδομάδα μοιραία διαθέτει έργα για όλα τα γούστα αλλά μόνο μία είναι εκείνη η ταινία που ξεχωρίζει με άνεση από τις υπόλοιπες.
Μετά από τη γιορτινή κατάνυξη μπαίνουμε σε πιο χαλαρούς ρυθμούς όσον αφορά την ποιότητα των νέων ταινιών αλλά όχι και την ποσότητα καθώς επτά νέες ταινίες βγαίνουν στις αίθουσες. Δύσκολα όμως μπορούμε να ξεχωρίσουμε κάποια από αυτές.
To ταξίδι - αποστολή στην ανοιξιάτικη Σύρο για την παρακολούθηση του project της Άννας Μπουρμά, «5 στοιχεία» στο Δημοτικό Θέατρο Απόλλων -αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα, κτισμένο κατά τα ιταλικά πρότυπα, με το προσωνύμιο “Μικρή Σκάλα” κατά αντιστοιχία της Σκάλας του Μιλάνου - είχε δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες που στο σύνολό τους ευοδώθηκαν.
Θετικές και αρνητικές σκέψεις για το έργο "Misery", που παρουσιάζεται στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης, σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά.
Μπορεί να μην είναι απόλυτα ενταγμένες στο πνεύμα των ημερών οι νέες ταινίες, αλλά τούτη η κινηματογραφική βδομάδα που ξεκινάει από τη Μεγάλη Πέμπτη με το θεσπέσιο θρίλερ τρόμου «Ένα ήσυχο μέρος» - και τις υπόλοιπες ταινίες να «ανοίγουν» την Κυριακή του Πάσχα- είναι από τις πλέον ενδιαφέρουσες των τελευταίων μηνών.
Μπορεί το «Ready Player One», η φουτουριστική περιπέτεια του Στίβεν Σπίλμπεργκ να είναι η ταινία που θα δημιουργήσει ουρές από θεατές στις αίθουσες – και δικαίως αφού είναι ο ορισμός του καθαρού ψυχαγωγικού σινεμά – αλλά δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες και 3-4 ακόμη ταινίες που χαρακτηρίζονται από τη στιβαρή και εμπνευσμένη ματιά των γυναικών που τις δημιούργησαν.
Θετικές και αρνητικές σκέψεις για το έργο του Γιάννη Καλαβριανού, «Γρανάδα», που παρουσιάζεται στο Από Μηχανής Θέατρο.
Κριτική για την όπερα Λουτσία ντι Λαμμερμούρ του Γκαετάνο Ντονιτσέττι που παρουσιάζεται στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής σε σκηνοθεσία της Κέιτι Μίτσελ και σε μουσική διεύθυνση Γιώργου Πέτρου και Ζωής Τσόκανου.
Κριτική για την παράσταση "Αρίστος", βασισμένη στο μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του θανάτου» που σκηνοθετεί ο Γιώργος Παπαγεωργίου στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.
Σπάνια συμβαίνει να έχουμε στην ίδια βδομάδα κάποιον ηθοποιό να πρωταγωνιστεί σε δύο ταινίες. Η συνθήκη γίνεται ακόμη πιο σπάνια αν σκεφτούμε ότι πρόκειται για έναν από τους πιο δύσκολους και εκκεντρικούς σταρ, όπως ο Χοακίν Φίνιξ.
Θετικές και αρνητικές σκέψεις για το έργο του Έντεν φον Χόρβατ, «Κάζιμιρ και Καρολίνα» που σκηνοθετεί ο Γιάννης Χουβαρδάς και παρουσιάζεται σε όλους τους χώρους του κτιριακού συγκροτήματος του Bios στην οδό Πειραιώς.
Σε μια γεμάτη - αλλά όχι και τόσο χορταστική- βδομάδα ένα τρυφερό, ανθρώπινο και γεμάτο εικαστικές αρετές road documentary ξεχωρίζει από όλες τις ταινίες μυθοπλασίας που το καταδιώκουν.
