Τα δύο -σχεδόν άγνωστα- μονόπρακτα του Παντελή Πρεβελάκη, το Τρελό Αίμα και η Δεύτερη Εντολή, αποτέλεσαν τον κορμό της ιδιαίτερης παράστασης που ετοίμασε η Άντζελα Μπρούσκου για το Θέατρο Τέχνης. Μέσα ή ανάμεσα σε αυτά μπλέκονται μικρές θεατρικές ιστορίες του Γιάννη Κοντραφούρη, κείμενα από την Εκκλησία, ποιήματα, συνεντεύξεις δημιουργώντας μια παράσταση ιδιότυπη, έντεχνα παράλογη, φροντισμένη στην απαιτητικότητά της.
Θετικές και αρνητικές σκέψεις μετά την παράσταση ο "Βασιλιά Ληρ" του Σαίξπηρ που σκηνοθετεί ο Τομάζ Παντούρ στην Πειραιώς 260.
«Μάζελ τοφ» είναι η ευχή των Εβραίων και σημαίνει καλή τύχη. Και το ακούγαμε συχνά σε ένα μιούζικαλ, που παρουσίαζε τους Εβραίους της τσαρικής Ρωσίας να περνούν διάφορες κακοτυχίες, χωρίς να χάνουν το κουράγιο τους. Ο λόγος για την γλυκόπικρη κωμωδία «Ο Βιολιστής στη Στέγη» σε σκηνοθεσία του Αμερικανού σκηνοθέτη Rob Ruggiero, με Έλληνες ηθοποιούς.
Οι σκλάβοι γίνονται αφέντες και οι αφέντες σκλάβοι σε ένα παράξενο νησί με ιδιαίτερους κανόνες στην τολμηρή αλληγορία του Μαριβώ. «Το νησί των σκλάβων» ανεβαίνει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, σε μετάφραση και σκηνοθεσία της νέας Καλλιτεχνικής Διευθύντριας Μαριάννας Κάλμπαρη.
Ένα παιχνίδισμα με τον Ευριπίδειο Φαέθωντα επιχείρησε στο ομότιτλο του κείμενο ο Δημήτρης Δημητριάδης. Ο πατέρας Ήλιος, άρχων πάντων, ο γιος Φαέθων, η παρεμβατική τιμωρία από τον Δία, αντικατοπτρίζονται σε μια μονοκατοικία του σύγχρονου Λονδίνου, μπερδεύοντας ως και τον Άμλετ για να αποκτήσει το εγχείρημα διάσταση ακόμη πιο μεγάλη και ανατρεπτική.
Δυο κοπέλες χωρίς προοπτικές, στην αυτοκαταστροφή των ναρκωτικών, με μόνο πνευματικό εφόδιο τις σαχλαμάρες της τηλεόρασης. «Παράσιτα» του ίδιου τους του εαυτού, οι ηρωίδες στο έργο της Βίβιαν Φράντσμαν, που ανεβαίνει στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Μπορείς να κάνεις το «κόκκινο ποτηράκι»; Όλοι οι ηθοποιοί με σφιγμένη αγωνία, ενώ η Αριστέα Σταφυλαράκη προσπαθεί να πει ένα κομμάτι μονολόγου με το κόκκινο ποτηράκι -χωρίς τρικ, χωρίς κόλλα- σφηνωμένο στο στόμα της. Σιγά μην τα κατάφερνε, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Είναι η κίνηση, είναι η ακομπλεξάριστη όρεξη για πειραματισμό, για κάτι που μπορεί να είναι γελοίο ή πρωτοφανές. Δεν ξέρεις μέχρι να το τολμήσεις. Αρκεί να έχεις το θάρρος να εκφράσεις αυτό που σε τρώει, αυτό που σκέφτεσαι. Πηγή: Gkoultoura.gr
Η παντοδυναμία της λογικής, το βασικό όραμα του διαφωτισμού, αμφισβητήθηκε έντονα από πολλούς στοχαστές μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Τι σόι λογική είναι αυτή, όταν παράγει ολοκαυτώματα; Μέσα στο πλαίσιο αυτής της αμφισβήτησης, ο «Ιμμάνουελ Καντ», ο μεγάλος διαφωτιστής φιλόσοφος, παρουσιάζεται τυφλός και σχεδόν για τα σίδερα στο ομώνυμο έργο του αυστριακού συγγραφέα Τόμας Μπέρνχαρντ, που ανεβαίνει στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα.
Το 1909, ο Ferenc Molnár, αστός εβραϊκής καταγωγής, γεννημένος στην Ουγγαρία, γράφει το Λίλιομ. Το έργο, ανεβαίνει στη Βουδαπέστη και σημειώνει μεγάλη αποτυχία. Ο δημιουργός του θα πρέπει να περιμένει για την αναγνώριση μέχρι το 1921, που το έργο ανεβαίνει στο Μπρόντγουεϊ. Το 1939 ο Όρσον Γουέλες κρατά τον ομώνυμο ρόλο σε ραδιοφωνική εκδοχή. Τελικά, το έργο εδραιώνεται μέσα από τη διασκευή του στο μιούζικαλ Carousel το 1944 από τους Richard Charles Rodgers και Oscar Hammerstein.Από την Αγγελική Ξυνού
Ήταν από τις πιο αναμενόμενες και εξακολουθεί να είναι από τις sold οut παραστάσεις της χρονιάς. Ο λόγος για την «Πιαφ» της Παμ Γκεμς, ένα ταξίδι στη ζωή της μεγάλης ντίβας που σφράγισε με τη φωνή της την ιστορία της μουσικής.Μέσα σε σχεδόν τρεις ώρες ο σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας επιχείρησε να μας μεταφέρει στη ζωή ενός μύθου, από τα καμπαρέ του Παρισιού ως την τελευταία της συναυλία στο Ολύμπια.
Άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν τη ζωή τους όπως τη θέλουν, απωθημένα, πλήξη και έρωτες χωρίς ανταπόκριση στην Ρωσία των τελών του 19ου αιώνα... Τα μικρά δράματα της καθημερινότητας στην πιο ποιητική τους μορφή από τον Άντον Τσέχωφ στον «Θείο Βάνια». Η παράσταση του σπουδαίου έργου ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ στο Θέατρο Χορν.
Όλα του γάμου δύσκολα! Συγκεκριμένα, στον «Γάμο του Φίγκαρο» τη μέλλουσα σύζυγο του πρωταγωνιστή έχει βάλει στο μάτι το αφεντικό του, ο μπερμπάντης Κόμης Αλμαβίβα. Η σύγκρουση ανάμεσα στον έρωτα και την εξουσία θα εξελιχθεί σε μια διάσημη φάρσα, στην κλασική κωμωδία του Πιερ Μπoμαρσέ (1778) που ανεβαίνει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού.
Άγγελος μέχρι να ανοίξει το στόμα της, η μικρούλα Λίλα, γίνεται το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου ενός εφήβου που μεγαλώνει σε ένα γαλλικό γκέτο, σε μια δραματική ιστορία, που έπρεπε να γίνει βιβλίο. "Η Λίλα λέει" ανεβαίνει στο υπόγειο του θεάτρου Τέχνης (Πεσματζόγλου 5) σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη και Βασίλη Μαυρογεωργίου.
Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, σε μια ακραία, τραγική ιστορία μετά μουσικής. "Οι Καμπάνες του Εdelweiss", το νέο μουσικοθεατρικό έργο σε μουσική και λιμπρέτο του Νίκου Καρβέλα ανεβαίνουν στο θέατρο Πάνθεον σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.
Πήγα να δω τον Σάκη στον «Ηρακλή», έχοντας ακόμα στα αυτιά μου τις αντιδράσεις για τη βράβευσή του με το βραβείο «Κάρολος Κουν», για την ερμηνεία του στις «Βάκχες» του Ευριπίδη... Οι αντιδράσεις ήταν οργίλες, γι' αυτό αντηχούν ακόμα...
Πάμε #prova! Στο νέο feature του γκουλτουρομπλόγκ, «τρυπώνουμε» στις πρόβες των παραστάσεων της νέας σεζόν και τους χώνουμε επί τω έργω!Οι συντελεστές των παραστάσεων διαλέγουν μια συγκεκριμένη σκηνή την οποία έχουν ξεχωρίσει/αγαπήσει/αποθεώσει και τη μοιράζονται μαζί μας - μαζί με σκέψεις, λέξεις και εικόνες.Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: Gkoultoura
Αντιμέτωπος με τον «Σωσία» του, μια κομφορμιστική και γοητευτική εκδοχή του εαυτού του, έρχεται ο Άρης Σερβετάλης. Το συγκεκριμένο έργο του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Έφης Μπίρμπα στο θέατρο Ροές.
Τρίτη βράδυ και η κίνηση έξω από το θέατρο Πόρτα είναι ασυνήθιστα έντονη για καθημερινή. Δεν είναι όμως η μεγάλη ουρά στο ταμείο που σε κάνει ν' απορείς. Τέτοιες εικόνες έχουμε ξαναδεί έξω από αυτό το θέατρο. Σήμερα όμως η ατμόσφαιρα είναι πολύ διαφορετική...
Η Ζέτα Μακρυπούλια είναι μια γυναίκα τρελά παθιασμένη και αποφασισμένη να πάρει αυτό που θέλει, η οποία μπαίνει σαν χείμαρρος στην ζωή του Γρηγόρη Βαλτινού. Αυτά συμβαίνουν στην κωμωδία «Ήρθες και θα μείνεις» της Ρενέ Τέιλορ και του συζύγου της Τζόζεφ Μπολόνια, που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Βαλτινού στο Θέατρο Ιλίσια.
Αυτό το Σαββατοκύριακο είδα τρεις από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει στη ζωή μου. Το γεγονός ότι είδα τη μία μετά την άλλη μου στέρησε λίγο την απόλαυση της... «χώνεψης». Αυτών των συναισθημάτων που νιώθεις την επόμενη μέρα, όταν ξανασκέφτεσαι και επεξεργάζεσαι όσα είδες και άκουσες. Γιατί ο ένας ενθουσιασμός ήρθε καπάκι πάνω στον άλλο.
Είναι ύπουλη η νύχτα. Μπερδεύει. Αλλοιώνει. Αλλά παράγει και θαύματα. Από τον Μανώλη Βαμβούνη Πηγή: Gkoultoura.gr
Δράμα και μαύρο χιούμορ σε 5 διαφορετικά εγκλήματα πάθους, σε μια παράσταση που θα μπορούσε να είναι ένα μελλοντικό σκοτεινό reality της τηλεόρασης. Η παράσταση «Μικρές Ιστορίες Φόνων» του Παναγιώτη Μπρατάκου ανεβαίνει στο θέατρο Vault σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά.
Είχε μαύρα μαλλιά, κοντά/μακριά/πιασμένα κοτσίδα. Φορούσε ένα σκούρο μπλε κουμπωτό/ριχτό/σινιέ φόρεμα, με ένα λευκό διχτυωτό καλσόν και μπεζ παπούσια χαμηλά/ανοιχτά/με τακούνια. Να πως παίζει περίεργα παιχνίδια η μνήμη. Η ανάμνηση ενός γεγονότος μπορεί να χρωματίσει μια ίδια στιγμή διαφορετικά, ανάλογα με την απόσταση που έχεις πλέον από αυτά, ανάλογα με τα χρόνια που πέρασαν και την ηλικία αυτού που αφηγείται. Υπάρχουν όμως, πάντα, ερεθίσματα που σκανδαλίζουν την ανάμνηση, οπτικά, γευστικά, ακουστικά... και την ξαναζωντανεύουν σαν να ήσουν εκεί, ταυτόχρονα, σε κάθε ηλικία.Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: www.gkoultoura.gr
Αυτή είναι η ουσία την οποία βλέπει ο «εικονοκλάστης» σκηνοθέτης Θάνος Παπακωνσταντίνου στο κλασσικό έργο του Σαίξπηρ. Μια ακολουθία από φόνους που καταστρέφουν ένα βασίλειο, ένας εκδικητικός κύκλος που μέχρι το τέλος προφτάνει τους ίδιους τους δολοφόνους.Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: Gkoultoura.gr
Την πικρή και την αστεία όψη του ανθρώπινου δράματος βλέπουμε στους μοναχικούς και μπερδεμένους ήρωες του «Γλάρου» του Άντον Τσέχοφ. Το σπουδαίο έργο του Ρώσου θεατρικού συγγραφέα ανεβαίνει στο θέατρο Θησείον σε σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου.
Ένα από τα διασημότερα και πιο αγαπημένα μιούζικαλ, το "The sound of music", γνωστό με τον ελληνικό τίτλο «Η Μελωδία της ευτυχίας» ανεβαίνει στο Παλλάς σε σκηνοθεσία της Θέμιδας Μαργέλου.
Μια νύφη παντρεύεται έναν άντρα που δεν αγαπάει και το σκάει με τον αγαπημένο της πάνω στο τραπέζι του γάμου. Το αποτέλεσμα του μοιραίου πάθους, μια αιματηρή βεντέτα που θυμίζει αρχαία τραγωδία, βρίσκεται στο επίκεντρο του «Ματωμένου Γάμου» του Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα. Το έργο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα στο θέατρο Αποθήκη.
Το όνειρο συγκρούεται με την πραγματικότητα και καταλήγει στην τρέλα. Όλα αυτά διαδραματίζονται στο μυαλό της Μπλανς Ντιμπουά, στο έργο στο έργο του Τ. Ουίλιαμς «Λεωφορείο ο πόθος» που ανεβαίνει στο θέατρο Άνεσις σε σκηνοθεσία του Γεωργιανού Λεβάν Τσουλάτζε.
Μετά το «Είναι ωραία στον Παράδεισο» που μας τραγούδησαν κάποτε οι Τρύπες, από το θέατρο Φάμπρικα ο Δημήτρης Κατσιμίρης μας λέει, με εξίσου σαρκαστικό τρόπο, ότι μπορεί να «Είναι ωραία στην Κόλαση».
Η "Πολίτικη Κουζίνα" μας έδειξε στον κινηματογράφο το δράμα των εξόριστων προσφύγων της Πόλης. Τώρα, το «Σμύρνη μου αγαπημένη» της Μιμής Ντενίση, μας παρουσιάζει το ακόμα βαρύτερο τραύμα των προσφύγων της Σμύρνης στη Μικρασιατική καταστροφή.
Ιστορικές προσωπικότητες που γνωρίσαμε και στο σίριαλ εποχής The Tudors μας παρουσιάζονται μέσα από μια πιο στοχαστική ματιά στην παράσταση «Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές», σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου για το Εθνικό Θέατρο.
Τις τελευταίες θεατρικές σεζόν είδαμε αρκετές ομάδες ν' ανεβάζουν έργα από τις χώρες του πάλαι ποτέ «Υπαρκτού Σοσιαλισμού», που περιγράφουν με όχι πολύ ρόδινο τρόπο το τι συνέβαινε εκεί. Μία από αυτές είναι «Το Ρωμαϊκό Λουτρό», έργο του αναγνωρισμένου διεθνώς βούλγαρου δραματουργού Στάνισλαβ Στρατίεβ, σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου που πρωτοπαρουσιάστηκε πέρσι και ανεβαίνει φέτος για λίγες παραστάσεις στο Απο Μηχανής Θέατρο.
Οι Ολυμπιακοί του 2004, μια εποχή χαράς για πολλούς, ήταν μια περίοδος προσωπικής παρακμής για έναν άνεργο πενηντάρη. Ο άνθρωπος αυτός περιμένει από τον Κύριο την σωτηρία του στο βραβευμένο έργο του Μάκη Τσίτα «Μάρτυς μου ο Θεός».
Η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο σαν φάρσα, λέει ο Μαρξ. Κι ο Thornton Wilder έρχεται να τον επιβεβαιώσει με τον τρόπο του, δείχνοντας την ιστορία να επαναλαμβάνεται σε μια φαρσοκωμωδία! Ο λόγος για το έργο «The skin of our teeth". Το κλασικό αυτό θεατρικό έργο παρουσιάζεται σε ελεύθερη διασκευή στην παράσταση «Με τα δόντια» σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου στο Υπόγειο του θεάτρου Τέχνης.
Κάτι φοβερό έχει συμβεί. Κάτι τραγικό, κάτι ανείπωτο, κάτι μη αναστρέψιμο. Κάτι από αυτά που αλλάζουν ζωές, που καταστρέφουν ζωές. Κάτι από αυτά που οριοθετούν το «πριν από αυτό το κάτι» από το «μετά από αυτό το κάτι».Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: Gkoultoura.gr
"In girum imus nocte et consumimur igni"*Χιούμορ, πρωτότυπη μουσική, υψηλής εκτέλεσης σκηνές συνόλου, έλλειψη διδακτισμού, ρυθμική ροή κειμένου κι ερμηνειών, είναι μερικά χαρακτηριστικά της παράστασης Το μυστήριο της πολιτείας Χάμελιν που παρουσιάζεται φέτος στο θέατρο Πόρτα. Σαν τον μυστηριώδη φλαουτίστα η παράσταση -της οποίας τη σκηνοθεσία και το βασισμένο στο μύθο κείμενο υπογράφει ο Θωμάς Μοσχόπουλος- καταφέρνει να μαγέψει τα παιδιά, και να καθηλώσει τους ενήλικες.Από την Αγγελική Ξυνού
