Το σκληρό θέμα των μεθόδων προσλήψεων σε μια επιχείρηση αναλύεται στο έργο του Τζόρντι Γκαλθεράν "Η μέθοδος Gronholm" που ανεβαίνει στο θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν για πέμπτη συνεχή χρονιά σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου.
Ο σπουδαίος Αργεντίνος συγγραφέας Μπόρχες είχε δηλώσει κάποτε πως συχνά του φαίνεται πως όλα τα συγγραφικά έργα τα έχει γράψει ο ίδιος άνθρωπος, θέλοντας να πει ότι δεν έχουν σημασία τα πρόσωπα, αλλά η ίδια η λογοτεχνία. Μάλλον όμως αυτόν τον ένα και μοναδικό άνθρωπο θα τον οραματίστηκε συγγραφέα και όχι θεατρολόγο ή θεατρικό σκηνοθέτη.
Από τη Ρωσία με αγάπη μας ήρθε ο θίασος του ιστορικού θεάτρου Ε. Vakhtangov, για να μας παρουσιάσει ένα από τα κορυφαία έργα του Άντον Τσέχοφ, το Θείο Βάνια, στο Badminton, σε σκηνοθεσία του Rimas Tuminas.
Πόσο εύκολα μπορεί ένα έργο από δράμα να γίνει κωμωδία και το αντίστροφο; Πάρα πολύ δύσκολα, όπως αποδεικνύεται και από το αποτέλεσμα στην παράσταση Λιωμένο Βούτυρο στο θεάτρο Θησείον.
"Κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της Δανίας" λέει ο Μαρκέλος στον Άμλετ. Κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της οικογένειας Βόρρινγκερ, μοιάζει να συμπληρώνει ο Τόμας Μπέρνχαρντ στο έργο του "Ρίττερ, Ντένε, Φος". Το έργο ανεβαίνει στο θέατρο Σφενδόνη και πρωταγωνιστούν τρεις σπουδαίοι ηθοποιοί, οι Ράνια Οικονομίδου, Άννα Κοκκίνου και Δημήτρης Καταλειφός, που ερμηνεύουν τα τρία πρωταγωνιστικά πρόσωπα. Η σκηνοθεσία είναι των τριών πρωταγωνιστών, μαζί με τον Πάνο Παπαδόπουλο.
Εμφύλιος εκτός έδρας- στη Γερμανία- από Έλληνες μετανάστες. Ένα έργο που αποτυπώνει γλαφυρά και ποιητικά τα τραύματα του εμφυλίου, η "Νίκη" της Λούλας Αναγνωστάκη, ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο, στην αίθουσα Νίκος Κούρκουλος, σε σκηνοθεσία Βίκτορα Αρδίττη.
Ο Γιώργος Ψυχογιός, μια ξεχωριστή και σπουδαία περίπτωση συνθέτη, πιανίστα, ακκορντεονίστα και αυτοσχεδιαστή, έδωσε το δικό του πιανιστικό ρεσιτάλ στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.
Ένα από τα μεγαλύτερα έργα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ και της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ο Μακμπέθ ανεβαίνει στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Τον ξέραμε Μάκβεθ, αλλά το σωστό είναι Μακμπέθ.
Ένα δύσκολο κείμενο και μια εξίσου δύσκολη παράσταση. Η Ερωφίλη του Γιώργου Χορτάτση σε σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη ανεβαίνει αυτήν την περίοδο στο Εθνικό Θέατρο.
"Οδυσσεβάχ!" "Οδυσσεβάχ!" φώναζε ένα τσούρμο πιτσιρίκια μετά το τέλος της ομώνυμης παράστασης στο θέατρο Μικρή Πόρτα, για να αποθεώσει τον θεατρικό ήρωά του, τον οποίο ερμήνευε ο Γιώργος Χρυσοστόμου.
Μια μοναδική περίπτωση στο ελληνικό θέατρο είναι ο Μποστ. Τόσο μοναδική που μοιάζει μεταμοντέρνος ίσως και πριν το μεταμοντερνισμό. Τόσο στην μορφή, όσο και στο περιεχόμενο των θεατρικών του έργων εμφανίζει μεγάλη πρωτοτυπία και αυθεντικότητα- αν και στην περίπτωση του Μποστ είναι τόσο ενωμένα αυτά τα δύο, που το ένα καθορίζει το άλλο.
Είδαμε μια "θεοπάλαβη" παράσταση από ένα νέο ελληνικό σχήμα που δραστηριοποιείται και στο εξωτερικό, και τους "βγάζουμε το καπέλο" για το καλλιτεχνικό προϊόν και το χιούμορ τους...Δεν είχαμε καταφέρει να τους δούμε στις εμφανίσεις τους στο Faust τον Δεκέμβριο, γι’ αυτό σπεύσαμε με αδημονία στο Half Note για να γνωρίσουμε την καλλιτεχνική τους πρόταση, καθώς τα όσα είχαμε διαβάσει και ακούσει το -μικρό- διάστημα που δραστηριοποιούνται στα δισκογραφικά και αστικά δρώμενα ως Opera Chaotique, είχαν εξάψει την περιέργειά μας. Η αλήθεια είναι πως αναπόφευκτα απ’ όλ’ αυτά είχαμε σχηματίσει συνειρμούς και προσδοκίες για εντυπώσεις ανάλογες με αυτές που προκαλεί η δουλειά και το προφίλ σχημάτων όπως οι Tiger Lillies και οι Dead Man’s Bones (τηρουμένων των αναλογιών, βέβαια), με τους οποίους οι Opera Chaotique έχουν επιφανειακές ομοιότητες. Όμως όπως αποδείχτηκε, το ελληνικό σχήμα διαθέτει έναν απόλυτα δικό του πρωτότυπο χαρακτήρα, με ξεχωριστή καλλιτεχνική αξία. Μια μεστή πρόταση υψηλού επιπέδου, με πολύ χιούμορ, από ένα νέο σχετικά ντουέτο που κερδίζει τις εντυπώσεις με την στουντιακή παραγωγή αλλά και τα live του...από την Αργυρώ Σταυρίδη
Τι είναι χειρότερο; Να αθωώσεις έναν ένοχο ή να βάλεις φυλακή έναν αθώο; Στην... "ηλεκτρική καρέκλα" του ενόρκου κάθονται οι θεατές της παράστασης "Αθώος ή ένοχος" του βρετανού Τζέφρεϊ Άρτσερ στο θέατρο Κάππα.
Οι «Ιδιωτικές Ζωές» του Νόελ Κάουαρντ συγκαταλέγονται στα έργα που συνηθίζεται να χαρακτηρίζονται ως «σαμπανιζέ», δηλαδή σε αυτά που χειρίζονται το θέμα τους με μια ανάλαφρη διάθεση. Όμως η όποια «σαμπάνια» σερβίρεται στο φετινό ανέβασμα του έργου στο Θέατρο Άλμα, σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη, έρχεται σε ποτήρι μπίρας…από την Αργυρώ Σταυρίδη
Η Σωτηρία Μπέλου στο νοσοκομείο. Στο κατώφλι της απώλειας της φωνής της, καθώς θα αφαιρεθούν οι φωνητικές χορδές χειρουργικά, κάνει τον απολογισμό της για τη ζωή της και το έργο της. Ποιοί της φέρθηκαν καλά, ποιοί όχι. Τα αγαπημένα τραγούδια
Νεόπλουτοι εναντίον αριστοκρατών στην παράσταση «ο δρόμος περνά από μέσα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που ανεβαίνει στο θέατρο τέχνης- Υπόγειο σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου.
Βρεθήκαμε στο Half Note το πρώτο βράδυ της σειράς εμφανίσεων του Mitch Woods και της μπάντας του, των Rocket 88's, και σας μεταφέρουμε τις "boogie" εντυπώσεις μας.
Μια από τις πιο σινεφιλικές ταινίες είναι το νοσταλγικό κομψοτέχνημα του Michel Hazanavicius"The artist" που προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες. Θέμα της ρετρό ταινίας είναι ο ίδιος ο κινηματογράφος.
Την πιο διάσημη δολοφόνο της ελληνικής λογοτεχνίας, την Φραγκογιαννού στη "Φόνισσα" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη παρουσιάζει το θέατρο της Οδού Κεφαληνίας, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού.
Ένα συγκλονιστικό μελόδραμα, που συνδέει την αίσθηση της απώλειας του Βυσσινόκηπου του Τσέχοφ με την Ελλάδα της αντιπαροχής, ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο. Μιλάμε για την "Αυλή των θαυμάτων" του Ιάκωβου Καμπανέλη, το οποίο σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας.
Το να μεταφέρεις στο θέατρο ένα αφηγηματικό ποίημα του 17ου αιώνα δεν είναι απλή υπόθεση. Πόσο μάλλον όταν το κείμενο αυτό είναι σε ομοιοκαταληξία και σε μια δυσνόητη γλώσσα.
Με τον κινηματογραφικό 'Ανώνυμο' να παίζει ακόμα στην οθόνη του μυαλού μου, πήγα στο θέατρο να δω 'Εκείνον που αγαπούσε ο θεός'. Το συμπέρασμα είναι ένα: όσο οι γενιές θα μεγαλώνουν διαβάζοντας Σαίξπηρ και ακούγοντας Μότσαρτ, θα σκαρώνουν και σενάρια για τις ζωές τους.
Είναι μόλις 24 χρονών και ήδη θεωρείται μια από τις πιο πολλά υποσχόμενες πιανίστριες διεθνώς στον τόσο απαιτητικό χώρο της "κλασικής" μουσικής. Και ήρθε να χαρίσει τη λάμψη του ταλέντου της και στο κοινό του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
Πολύ παλιά, τους γυναικείους ρόλους στο θέατρο τους έπαιζαν άντρες. Τώρα, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και πέντε αντρικούς ρόλους, σε ένα έργο σταθμό του 20ου αιώνα (πολλοί το θεωρούν το σπουδαιότερο θεατρικό έργο του αιώνα αυτού), το "Περιμένοντας τον Γκοντό" του Ιρλανδού Σάμιουελ Μπέκετ.
Μια από τις πιο πιασάρικες, αλλά και τις πιο σημαντικές, έννοιες στον πολιτισμό μας είναι αυτή του ηγέτη. Ηγέτες αναζητούμε και ονειρεύομαστε όλοι μας. Θέλουμε να ήμαστε ηγέτες του εαυτού μας και άλλων, αλλά από την άλλη, περιμένουμε και τον μεγάλο ηγέτη, που θα μας σώσει ή θα μας οδηγήσει στην ευημερία.
Ένα μουσικό ταξίδι από τον κλασικισμό και τον ρομαντισμό προς τον 20ο αιώνα παρακολουθήσαμε την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου στο Μέγαρο με πρωταγωνιστή τον πιανίστα Λάμπη Βασιλειάδη. Ο κ. Βασιλειάδης ερμήνευσε εξαιρετικά και με μεγάλο πάθος έργα του Μπετόβεν, του Συμανόφσκι και του Τσαϊκόφσκι.
Φαίνεται πως έχουν γίνει της μόδας οι παραστάσεις που "ευαγγελίζονται" το τέλος του κόσμου, ένεκα οικονομικής κρίσης. Μία από αυτές, το 'I will survive' ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείο, με πρωταγωνιστές τον ανερχόμενο Αντίνοο Αλμπάνη, τον οποίο απολαύσαμε στον Γυάλινο Κόσμο και τον Γιώργο Παπαγεωργίου.
Μπορεί ένα θεατρικό έργο να έχει τόσο απολιτίκ χαρακτήρες, που να γίνεται τελικά πολιτικό; Ναι, μπορεί. Ιδίως όταν το έχει γράψει ένας κατεξοχήν πολιτικός συγγραφέας, ο David Mamet.
Το ψυγείο είναι μία από τις πιο παραγνωρισμένες μεγάλες εφευρέσεις του 20ου αιώνα κι έχει ταυτισθεί με την διατροφή και την επιβίωσή μας. Αυτό το "ταπεινό" αλλά κορυφαίο δημιούργημα της τεχνολογίας υπηρετεί και συμβολικούς σκοπούς στο θέατρο.
Το "Graveyard Café band/ Ελευθερία ή θάνατος", είναι ένα μουσικθεατρικό show που βασίζεται σε ποίηση Ελλήνων Ρομαντικών ποιητών του 19ου αιώνα και όχι μόνο. Η παράσταση ανεβαίνει στις 5 Δεκεμβρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Στον αστερισμό του Σαίξπηρ κινείται σε ακόμα μία παράσταση ο Γιώργος Κιμούλης. Μετά τον Σλουθ, όπου υπήρχαν σαφείς αναφορές στον μεγάλο δραματουργό, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι τον ίδιο ρόλο είχε ερμηνεύσει ο Λώρενς Ολίβιε, αλλά και τον Οθέλλο, ο ηθοποιός- σκηνοθέτης επέλεξε το "Απλά Περίπλοκος" του Αυστριακού Τόμας Μπερνχαρντ.
Την σχέση μάνας και κόρης σε μια ειδική περίπτωση, αυτήν της πρωτοποριακής λογοτέχνιδος Μαργαρίτας Καραπάνου με την μητέρα της, την θεατρική συγγραφέα Μαργαρίτα Λυμπεράκη, εξερευνά η παράσταση "Μαμά, η ζωή είναι αγρίως απίθανη" της Άντζελας Μπρούσκου.
Δύο αστυνομικοί είναι φίλοι από παλιά. Ο ένας (Δημήτρης Αλεξανδρής) είναι παντρεμένος με τη γυναίκα της ζωής του άλλου (Γιάννη Στάνκογλου), μπλεγμένος σε διάφορες βρομοδουλειές, αδίστακτος και “μάγκας”. Ο άλλος εσωστρεφής και συνεσταλμένος. Η αντίθεση των δύο ηρώων διαμορφώνει την δράση σε μια πόλη, στην οποία βρέχει καρεκλοπόδαρα και οι ζωές των ανθρώπων μοιάζουν να τελματώνονται.
Η ζωή των ηθοποιών δεν είναι μόνο οι ρόλοι που υποδύονται. Είναι ανθρώπινες σχέσεις, ανταγωνισμοί, ζήλιες, προσπάθεια για έκφραση και δημιουργία, αγώνας επιβίωσης. Πράγματα δηλαδή -ίσως πεζά και καθημερινά- που όμως υπάρχουν στη ζωή, άρα και στο θέατρο. Όχι γιατί το θέατρο είναι ζωή, αλλά γιατί οι θεατρίνοι είναι κι αυτοί άνθρωποι.
Το έργο του τιτάνα William Shakespeare "Περικλής" ανεβαίνει αυτήν την περίοδο στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά.
Τι θα γίνει όταν πάρεις ένα πολύ πετυχημένο μυθιστόρημα, προσθέσεις δύο πολύ καλούς σκηνοθέτες και τρεις σπουδαίους ηθοποιούς; Την απάντηση θα την βρείτε στην παράσταση "όταν έκλαψε ο Νίτσε" στο "Θησείο- Ένα θέατρο για τις τέχνες".
