H Χριστίνα Ματθαίου ξεχώρισε από το πρώτο σκηνοθετικό της εγχείρημα με το πρωτότυπο έργο «βάιζα», που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς και για δύο σεζόν σημείωσε απανωτά sold out. Τώρα γράφει και σκηνοθετεί την «αστΕΡΩΣκονη», με το τρίπτυχο που μόνο εκείνη γνωρίζει: να μας συγκινεί, να συνδέει το παρόν με το παρελθόν και το συλλογικό ασυνείδητο και να μας ψιθυρίζει μια ευχή για το μέλλον.

«Αλλά κι ο Έρωτας που ο πιο ωραίος είναι ανάμεσα στους αθάνατους θεούς, αυτός που παραλύει τα μέλη και όλων των θεών κι ανθρώπων την καρδιά δαμάζει μες στα στήθη και τη συνετή τους θέληση. Κι από το Χάος έγινε το Έρεβος κι η μαύρη Νύχτα. Κι από τη Νύχτα πάλι έγιναν ο Αιθέρας και η Ημέρα: Αυτούς τους γέννησε αφού συνέλαβε σμίγοντας ερωτικά με το Έρεβος. Κι ύστερα γέννησαν τη Γη».

Η «αστΕΡΩΣκονη» είναι η μοναδική παράσταση αυτής της χρονιάς που συνδυάζει την επιστήμη του σύμπαντος με τον έρωτα. Μια παράλληλη αφήγηση: από τη μια η ιστορία του σύμπαντος, από την άλλη ο έρωτας στην Ελλάδα ανά τα χρόνια.

Η «αστΕΡΩΣκονη» είναι συνταρακτικές ιστορίες έρωτα και πάθους. Γνωστοί λογοτεχνικοί και θεατρικοί έρωτες, ερωτικές επιστολές, ιστορίες έρωτα από την ελληνική παράδοση και τα δημοτικά τραγούδια, αληθινές ιστορίες έρωτα του 20ου αιώνα που εκμυστηρεύτηκαν ντόπιοι σε νησιά και ορεινά χωριά της Ελλάδας, ιστορίες του σήμερα, δικοί μας έρωτες, δικοί σου έρωτες.

Η «αστΕΡΩΣκονη» είναι ένας τρόπος να ξανακουστούν οι φωνές που χάθηκαν στο παρελθόν. Μια κλεφτή ματιά στη μετουσίωση του ερωτικού λόγου μέσα στα χρόνια. Πώς θα ήταν να βιώσεις τον έρωτα όπως τον έζησαν οι πρόγονοί σου; Τι σημαίνει η αγάπη όταν ο χρόνος δεν έχει σύνορα; Πώς θα ήταν αν μπορούσες να δεις την αγάπη με τα μάτια του χρόνου; Μπορεί ο έρωτας να αλλάξει την πορεία του κόσμου; Η «αστΕΡΩΣκονη» είναι η αρχαιότερη ιστορία σύγκρουσης: Η δημιουργία ενός αστέρα. Η έκρηξη όταν ένα ανθρώπινο σώμα ερωτεύεται.

Αστερόσκονη είναι η ύλη που αφήνουν πίσω τους τ’αστέρια. «αστΕΡΩΣκονη» είναι η ύλη που αφήνουν πίσω τους τα ερωτευμένα σώματα. Ένα ίχνος που επιβεβαιώνει την ύπαρξή τους. Μια ιστορία που ακούγεται ξανά και ξανά για να μείνει πάντα ζωντανή.

Τελικά ο κόσμος αλλάζει διαρκώς; Αν γυρίσεις τώρα το βλέμμα σου στον ουρανό, θα δεις τα ίδια αστέρια που έχουν κοιτάξει όλοι οι ερωτευμένοι ανά τους αιώνες. Στο σύμπαν υπάρχουν περίπου ένα τρισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια άστρα. Όσοι είναι και οι κόκκοι της άμμου όλων των ωκεανών της γης. Σε ένα τόσο πυκνοκατοικημένο σύμπαν, πώς μπορείς να αισθάνεσαι μόνος;

Μία παράσταση – παιχνίδι με τον χρόνο και τον έρωτα… μέσα στ’ αστέρια.

«Eυχήθηκες ποτέ να ταξιδέψεις στον χρόνο;
Να μπορέσεις να ρίξεις μια κλεφτή ματιά στο παρελθόν…
Κι όμως, το κάνεις καθημερινά.
Κάθε φορά που κοιτάζεις τον έναστρο ουρανό, στην πραγματικότητα, ανοίγεις μια μαγική μηχανή του χρόνου ατενίζοντας αναμνήσεις.
Και τα αστέρια αναμνήσεις είναι.

Όλα τα άστρα που βλέπουμε στον ουρανό απέχουν δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες έτη φωτός από εμάς και τα βλέπουμε όπως ήταν δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια πριν.

Κοιτάζοντας τα αστέρια, κοιτάμε το παρελθόν.
Σε όλη τη γνωστή ιστορία της ανθρωπότητας, όλοι οι ερωτευμένοι κοιτάζουμε τα ίδια αστέρια.

“Λες τα αστέρια να ξέρουν ότι τα κοιτάμε;” και “αν σταματήσουμε να τα κοιτάμε, αυτά θα συνεχίσουν να λάμπουν;”

Κάθε ερωτική ιστορία που έχει γραφτεί, ακουστεί, βιωθεί, είναι καλυμμένη από αστΕΡΩΣκονη και νοσταλγία.

Νοσταλγία είναι η ενοχλητική αίσθηση πως δεν θα έχεις ποτέ πλήρη πρόσβαση στο παρελθόν, πως άπαξ και προσπεράσεις, άπαξ και απομακρυνθείς από ένα περιστατικό, ένα ουσιαστικό κομμάτι του θα χαθεί για πάντα.

αστΕΡΩΣκονη είναι ο τρόπος που επιλέξαμε για να θυμηθούμε και να υμνήσουμε τον έρωτα. Ιστορίες και φωνές που ψιθυρίζουν τις νύχτες. Εξομολογήσεις κάτω από το φως των αστεριών. Φιλιά που δεν δόθηκαν, ευκαιρίες που άργησαν να έρθουν, αγάπες που δεν πρόλαβαν, ποτάμια από δάκρυα, πλανήτες που συντονίστηκαν, ποιήματα που έμειναν σε συρτάρια, φορές που έμεινες ακόμα λίγο, τηλέφωνα που δεν απαντήθηκαν, τραγούδια που ακούστηκαν σε ερημικές παραλίες, χαμόγελα σε κάποια σκέψη, υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν, αγγίγματα σε θερινά σινεμά, γράμματα που δεν διαβάστηκαν, μηνύματα που δεν παραδόθηκαν ποτέ, στιγμές που χάθηκε ο χρόνος, μελωδίες που κάτι σου θυμίζουν, νύχτες που ο κόσμος ησύχαζε για να ακούγονται ανάσες και αναστεναγμοί, εκείνη η άνοιξη που ήρθε ξαφνικά, αλάτι του καλοκαιριού για να αντέξεις τους χειμώνες, όσα χάθηκαν και επέστρεψαν σε εσένα μέσα σε μια νύχτα, αυτό το λίγο που έγινε πολύ, οι φορές που αφέθηκες σε αυτό το άγνωστο, ακρογιαλιές από σώματα, το τραγούδι μας που παίζει παντού, μάτια που ζούνε θάλασσες, σώματα που πήραν φωτιά.

“Πότε ερωτεύτηκες τελευταία φορά;”

αστΕΡΩΣκονη είναι..
Μια υπενθύμιση να μην ξεχνάς…
Να μην ξεχνάς να ερωτεύεσαι…
Μια υπενθύμιση να τολμάς να ζεις…
Μια υπενθύμιση να θυμάσαι».