Ο Θεατρικός Οργανισμός «Νέος Λόγος» και το studio Μαυρομιχάλη παρουσιάζουν από το Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2025, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το έργο του Νικ Πέιν «Ελεγεία της μνήμης», σε  σκηνοθεσία Φώτη Μακρή.

Το έργο ήταν υποψήφιο για το βραβείο Laurence Olivier 2017 για το καλύτερο νέο έργο της χρονιάς, και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2016 στο θέατρο Donmar Warehouse στο Λονδίνο σε σκηνοθεσία Josie Rourke με πρωταγωνίστριες τις  Zoë Wanamaker,  Barbara Flynn και Nina Sosanya.

Αν κάποιος χάσει τις αναμνήσεις του, παραμένει ο ίδιος άνθρωπος;
Ποια είναι η αξία της μνήμης σε μια σχέση αγάπης;
Μπορεί η αγάπη να επιβιώσει όταν οι κοινές στιγμές διαγράφονται;

Το έργο εκτυλίσσεται σε ένα κοντινό μέλλον.

Η  Λόρνα έχει διαγνωστεί με  μια εκφυλιστική εγκεφαλική πάθηση και  η θεραπεία που προτείνει  η γιατρός της, η Μίριαμ, είναι μια  χειρουργική επέμβαση που   θα θεραπεύσει όλες τις σωματικές λειτουργίες της, αλλά θα έχει ως παράπλευρη απώλεια, τη διαγραφή αναμνήσεων αρκετών ετών. Αν δεν δεχτεί να κάνει αυτή την επέμβαση, η πορεία της είναι προδιαγεγραμμένη: Ένας αργός, οδυνηρός και ταπεινωτικός θάνατος.

Η Λόρνα , μαζί με την σύντροφό της, την Κάρι, αντιμετωπίζουν ένα τεράστιο δίλλημα. Αν γίνει η επέμβαση, η Λόρνα δεν θα θυμάται πλέον όλα τα χρόνια που έχουν ζήσει μαζί.

Η  «Ελεγεία της μνήμης»  του Νικ Πέιν είναι ένα έργο που συνδυάζει στοιχεία επιστημονικής φαντασίας και υπαρξιακού δράματος, θέτοντας σημαντικά ερωτήματα για τη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η μνήμη δεν είναι απλώς αποθήκη εμπειριών, αλλά το θεμέλιο της προσωπικότητας. Η απώλεια μνήμης προκαλεί ερωτήματα όπως: «Αν χάσω το παρελθόν μου, εξακολουθώ να είμαι εγώ;» 

Η τεχνολογία διαγραφής μνήμης που παρουσιάζεται ως θεραπεία αποτελεί σύμβολο για την αποξένωση και την ανασφάλεια που μπορεί να βιώσει κάποιος όταν χάσει ένα κομμάτι του εαυτού του.

Η σχέση του ζευγαριού στο επίκεντρο του έργου είναι το όχημα μέσα από το οποίο εξετάζεται η φύση της αγάπης. Αν ο ένας σύντροφος δεν θυμάται τον άλλον, μπορεί η σχέση να παραμείνει ζωντανή; Η αγάπη βασίζεται στη μνήμη, στις κοινές στιγμές, ή είναι κάτι πέρα από αυτά;

Το έργο θίγει τη σύγκρουση μεταξύ της προόδου της επιστήμης και των ηθικών ορίων της. Η θεραπεία διαγραφής μνήμης προκαλεί ερωτήματα για το κατά πόσο η τεχνολογία πρέπει να αναμειγνύεται με τον πυρήνα της ανθρώπινης εμπειρίας. Πού βρίσκονται τα όρια της βιοηθικής;

Η  « Ελεγεία της μνήμης»  είναι ένα έργο που συνδυάζει την ανθρώπινη ευαισθησία με τη διανοητική πρόκληση, καλώντας το κοινό να αναλογιστεί βαθιά ερωτήματα για την αγάπη, τη ζωή και τη μνήμη.