Ο Γιωργής Τσουρής και ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, διασκευάζουν και σκηνοθετούν με ανατρεπτική διάθεση, την σπαρταριστή κωμωδία του Δημοσθένη Μισιτζή “Ο Φιάκας”, σε μια παράσταση με πολλή μουσική, καταιγιστικό κωμικό παλμό αλλά και συγκίνηση. Επί σκηνής βρίσκονται οι Θάνος Τοκάκης, Ηρώ Μπέζου, Θανάσης Δόβρης, Ευαγγελία Καρακατσάνη και Γιωργής Τσουρής,που αναλαμβάνουν να ζωντανέψουν την ιστορία του μεγαλύτερου απατεώνα της Κωνσταντινούπολης, ερμηνεύοντας ζωντανά τα τραγούδια και τη μουσική της παράστασης μαζί με τον δεξιοτέχνη μπασίστα Γιοέλ Σότο.

Ο Χαράλαμπος Πεταλούδης, γνωστός και ως Φιάκας, ζει στην Κωνσταντινούπολη με τον υπηρέτη του Γιάννη, κατάχρεος και κυνηγημένος από τους πιστωτές του. Στην ανάγκη του να ξεφύγει από τη φτώχεια καταστρώνει ένα σχέδιο: να παντρευτεί την όμορφη και πλούσια Ευανθία, για να εκμεταλλευτεί την περιουσία της προς όφελός του, αποκρύπτοντας τα χρέη του και την πραγματική του ταυτότητα. Της παρουσιάζεται λοιπόν ως πάμπλουτος Βαρόνος εκ Βερολίνου, που ζει στην Πόλη ινκόγκνιτο. Κι ενώ το σχέδιο προχωρά με επιτυχία, η αλήθεια κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να αποκαλυφθεί. Πώς θα καταφέρει να ξεφύγει ο Βαρόνος από όσους τον κυνηγούν;

Ο Βαρόνος «Φ» είναι μία ξέφρενη κωμωδία, γεμάτη παρεξηγήσεις, γλωσσικά παιχνίδια, συγκρούσεις και ανατροπές. Ωστόσο, μέσα από το σχήμα της κωμωδίας, σχολιάζει την υποκρισία της κοινωνίας και όσων αποζητούν με κάθε τρόπο μία ζωή που δεν μπορούν να υποστηρίξουν. Θίγει ακόμη την κρίση ταυτότητας στους ανθρώπους εν καιρώ οικονομικής και πολιτισμικής ένδειας, και την ψευδαίσθηση μεγαλείου, που ταλανίζει μια μεγάλη μερίδα του τότε και του τώρα νέου ελληνισμού.

Το έργο του Μισιτζή είναι μια κωμωδία ηθών. Μια καυστική κωμωδία που σχολιάζει φαινόμενα και συμπεριφορές της εποχής της (1870), τα οποία απηχούν άμεσα και στις μέρες μας. Σε αυτή την νέα διασκευή του έργου, οι σκηνοθέτες επικεντρώνονται στο δίπολο αλήθεια και ψέμα. Στις αλήθειες που δεν τολμάει να πει κανείς ούτε στους άλλους αλλά ούτε και στον εαυτό του και στα ψέματα που κατασκευάζουν μια νέα, πλαστή πραγματικότητα. Τα ψεύδη που από αδυναμία και ανασφάλεια μπορεί κάποιος να στηρίζει μέχρις εσχάτων, γίνονται συχνά η οδός της καταστροφής και της προσωπικής του δυστυχίας. Οι κεντρικοί ήρωες της παράστασης, στην ανάγκη τους να υποδυθούν κάτι άλλο από αυτό που είναι – κάτι που θα τους κάνει σπουδαίους και πολύτιμους – κινδυνεύουν να χάσουν τα πραγματικά πολύτιμα. Και πάνω από όλα τον αληθινό και άδολο έρωτα.