Η Εταιρεία Θεάτρου Πρόταση και ο Κωνσταντίνος Αβράμης φέρνουν για πρώτη φορά στη σκηνή πολιτικές αλληγορικές φάρσες του André Gide «Τέλματα» και «Προμηθέας λυόμενος», μέσα από τις ημιτελείς και ανέκδοτες χειρόγραφες μεταφράσεις του Γιώργου Σεφέρη. Απόσπασμα της παράστασης διακρίθηκε στον διαγωνισμό «24 hours rush project», σε διοργάνωση της Μικρής Ακαδημίας (Σεπτέμβριος 2024).

Η παράσταση με τίτλο «Τέλματα/Νεκροταφείο» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αβράμη κάνει πρεμιέρα στις 21 Μαρτίου στο ΠΛΥΦΑ με μια ομάδα νέων και ταλαντούχων ηθοποιών (Αλίκη Αχνιώτου, Κώστας Γκόζιας, Θανάσης Κεφαλάς, Κατερίνα Κυπραίου, Νίκος Μαρνάς και Ελένη Νιωτάκη) επί σκηνής.

O Γιώργος Σεφέρης μεταφράζει ημιτελώς τις αλληγορικές φάρσες του Γάλλου νομπελίστα André Gide «Τέλματα» και «Προμηθέας Λυόμενος» και τις αφήνει ανέκδοτες στα χειρόγραφά του. Τα κείμενα αυτά δίνουν το υλικό για μία παράσταση που αφορά τη σύγκρουση δύο κόσμων, του κόσμου της λογοτεχνίας και του κόσμου της ζωώδους εργασίας, εντός του σύμπαντος του παραμυθιού της κοκκινοσκουφίτσας. Τα ζώα εκπαιδεύονται να φοβούνται τον εαυτό τους και να συμπαθούν τους ανθρώπους που τα καταπιέζουν, σε έναν φαύλο κύκλο που προσδοκά να σπάσει από έναν Προμηθέα που ολοένα έρχεται.

«Πρέπει να προσπαθήσομε να ποικίλλουμε λιγάκι την ύπαρξή μας»

Σε ένα αστικό σαλόνι του Παρισιού, τέσσερις λογοτέχνες συναντιούνται ξανά και ξανά για να συζητήσουν τη συγγραφή ενός βιβλίου. Όσο εκείνοι φληναφούν, μια αγέλη ζώων εργάζεται ακατάπαυστα για να τους υπηρετεί. Όταν τα ζώα αυτά θα χτυπήσουν την πόρτα τους, ακριβώς όπως ο λύκος χτυπά την πόρτα της γιαγιάς, το σαλόνι κλονίζεται. Παγιδευμένοι από διαφορετικές πλευρές του τοίχου, άνθρωποι και ζώα προσδοκούν μια επαναστατική πράξη για να τους λυτρώσει από τον εαυτό τους. Μεταξύ των λογοτεχνών καταφθάνει ο Προμηθέας, η μυθική φιγούρα που έχει μόλις λυθεί από τον Καύκασο, και ο φαύλος κύκλος σπάει. Ποιος θα επιζήσει από αυτήν την απελευθέρωση; Τίνος τον επικήδειο εκφωνεί, τελικά, ο Προμηθέας;

«Γιατί είμαστε τόσο πειθήνιοι; Γιατί έχουμε τόση αδυναμία να αναγνωρίσουμε τον εχθρό μας;»

Παγιδευμένοι στα λογοτεχνικά τους σαλόνια, οι χαρακτήρες του André Gide ζουν χάρη στον μόχθο που καταβάλλουν τα ζώα του κήπου τους. Η ημιτελής τους απόπειρα να γράψουν και η ημιτελής απόπειρα των ζώων να απελευθερώσουν το καθένα τον εαυτό του κατοπτρίζονται στην ίδια τη μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη· τα λάθη, οι μεταφραστικές αβλεψίες, οι επιλογές του ποιητή μετασκευάζονται στην χορογραφία των ηθοποιών. Η μεταφραστική διαδικασία μεταφέρεται στη σκηνή αυτούσια. Η εξευγενισμένη ποίηση του fin de siècle συνθέτει ένα ασφυκτικό τοπίο νεκροταφείου, μέσα στο οποίο τα ζώα φροντίζουν τους ίδιους τους τους τάφους. Μια αλληγορική πολιτική φάρσα για μία πόλη που παγιδεύει τους κατοίκους της σε ημιτελείς ιδέες και ημιτελείς ζωές, αναγκάζοντάς τους να υπηρετούν τους άλλους και να βρίσκουν ελπίδα μόνο στην προσδοκία ενός μεσσία που ολοένα έρχεται…

Κωνσταντίνος Αβράμης