Η νέα μουσικοχοροθεατρική παράσταση «Η Κληρονομία», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Γιώργου Πετρούνια, κάνει πρεμιέρα στις 2 Νοεμβρίου, στο Θέατρο Καλλιρόης. 

«Η ιστορία του έργου ακολουθεί δύο νέους, τον Λορέντζο και την Μπρέντα, που αγαπιούνται τρελά. Μοιράζονται ό,τι έχουν και δεν έχουν, κυρίως ό,τι δεν έχουν. Παρά τις δύσκολες συνθήκες, στις οποίες ζουν, τα βγάζουν πέρα με αξιοπρέπεια. Μια απρόσμενη και διόλου ευκαταφρόνητη περιουσία, που προσφέρεται στον Λορέντζο, ως κληρονομιά από συγγενείς που δε γνώριζε ότι είχε, επιδρά με μοναδικό τρόπο στη ζωή τους.

Το έργο πραγματεύεται την κληρονομιά (πολιτισμική, κοινωνική, οικονομική), που παραλάβαμε από τις προηγούμενες γενιές αλλά και αυτήν που θα αφήσουμε στις  επόμενες. Το πολύπλοκο και ζοφερό περιβάλλον, μέσα στο οποίο ζούμε, όλοι οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη, με τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε οι περισσότεροι, μας θέτει επιτακτικά το ερώτημα της κληρονομιάς, που θα μεταβιβάσουμε – ο καθένας μας χωριστά αλλά και σαν κοινωνικό σύνολο – στους επόμενους, στα παιδιά και στα εγγόνια της ανθρωπότητας.

Όπως και οι προηγούμενες παραγωγές μας, η νέα μας θεατρική παράσταση έχει χορό, ζωντανή μουσική και τάι τσι. Η καθεμία από αυτές τις τέχνες, εμπλουτίζει το έργο με την ιδιαίτερη οπτική και υφή της». 

«Θέλουμε ένα θέατρο υγιές. Όπου μπορούμε να δουλέψουμε με αξιοπρέπεια και σεβασμό ο ένας για τον άλλο. Χωρίς εκμετάλλευση. Χωρίς ανταγωνισμούς μεταξύ μας. Θέλουμε να μπορούμε να δουλεύουμε μαζί, συνεργατικά. Και μόνο με έργα μπορούμε να υλοποιήσουμε αυτά που θέλουμε. Σαν αυτό που σας καλούμε να δείτε, ένα έργο που φτιάξαμε με πολύ κέφι, πολλή ενέργεια, συλλογικό πνεύμα και σωστές εργασιακές συνθήκες για τους συντελεστές του». 

Ο Γιώργος Πετρούνιας έχει δημοσιεύσει γραπτά του από το 1981 και σκηνοθετεί από το 1985. Την ίδια χρονιά ίδρυσε την ομάδα «Θέατρο Ανάμνηση Πλεκτό», παρουσιάζοντας τα πρώτα του έργα «Κι όταν ψιχαλίζει είναι ωραία» (1985), «Ένα φεγγάρι χαμόγελο – Προνοητικά χτίζονται υπερσύγχρονα αντιπυρηνικά καταφύγια – Η φιλία του γλάρου με το μπαλόνι» (1986), όπου είχε γράψει το κείμενο και είχε κάνει τη σκηνοθεσία.

Σπούδασε χορό στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, στη Σορβόννη / Παρίσι και στις σχολές των Αλάν Αστιέ, Πίτερ Γκος, Ρεμόν Φρανκετί (1982-1995 / Ελλάδα και Γαλλία) κ.α. Επίσης, σπούδασε ηθοποιία και θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο της Ναντέρ / Παρίσι (1990-1997). Στο θέατρο, μαθήτευσε κοντά στους Αριάν Μνουσκίν, Πιερ-Ετιέν Εμάν, Ζαν-Λουί Μπεσόν, Ρομπέρ Αμπιρασέντ κ.ά.

Στην Ελλάδα είχε δάσκαλους τον Κώστα Γεωργουσόπουλο στο θεατρικό όμιλο του λυκείου της Σχολής Μωραΐτη, τη Ζουζού Νικολούδη, τη Μαρία Γαζή, το Λεωνίδα Ερενίδη, το Γιάννη Μέτση, την Μπέκυ Μπερτουμή, τη Γιάννα Φιλιπποπούλου, το Χάρη Μανταφούνη, την Αναστασία Λύρα, τη Σοφία Σπυράτου στην Κ.Σ.Ο.Τ., την Ηρώ Πάλλη (τραγούδι) στο Ωδείο Αθηνών κ. ά.

Από το 1986 έως το 2001 έζησε στη γαλλική πρωτεύουσα, όπου σκηνοθέτησε στα θέατρα Μορίς Ραβέλ, Ντανιέλ Φερί, Regard du Cygne κ.α., δέκα δικά του έργα («Tôt le matin on n’est pas loin» / «Νωρίς το πρωί δεν είμαστε μακρυά» – 1986, «Exode au val à dix-huit issues diaprées» / «Έξοδος στην πεδιάδα με τις δεκαοχτώ πολύχρωμες πόρτες» -1987, «Comme ça je n’suis plus impatient et je mire» / «Έτσι δεν είμαι πια ανυπόμονος και κοιτάζω μακριά» – 1989, «Si, mais ne me demande pas tout à la fois» / «Ναι, αλλά μη μου τα ζητάς όλα ταυτόχρονα» – 1990, «Entre Dis Entre Fais» / «Μπες Πες Μπες Κάνε» – 1992 και 1994, «Trois cents ans, neuf milliards d’envies» / «Τριακόσια χρόνια, εννιά δισεκατομμύρια επιθυμίες» – 1995, «Plusieurs Vies, Une Ville» / «Πολλές Ζωές, Μια Πόλη» – 1996, «Soeur Algérie» / «Αδελφή Αλγερία» – 1998, «Jade, Florence, Félix, Adrienne, Bill, Sarah, Marie-Chantal et les autres» / «Jade, Florence, Félix, Adrienne, Bill, Sarah, Marie-Chantal και οι άλλοι» – 1999, «Pas comme les autres» / «Κάτι διαφορετικό» – 2000) και δεκατρείς θεατρικές παραστάσεις με έργα από το κλασικό και το σύγχρονο ρεπερτόριο: «Ευμενίδες» του Αισχύλου (1994), «Απογραφές» του Φ. Μινιανά (1995), «Το καθάρσιο του μπέμπη» του Ζ. Φεντό (1996), «Μικροαστικοί γάμοι» του Μ. Μπρεχτ (1997) κ.ά.

Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα, σκηνοθέτησε το έργο «Τσιγάρο στην ταράτσα» του Σέρτζι Μπελμπέλ, στη θεατρική σκηνή Αθηναΐδα (2002) και τα δικά του έργα «Πρόλογος ολονύκτιας ευχαριστίας προς τον άνθρωπο και τη δημιουργία» (2018), και «Α – Την αλήθεια που έμαθα ψιθυρίζω στο αυτί σου» (2019) στο χώρο της ομάδας Θέατρο Ανάμνηση Πλεκτό / Théâtre Mémoire Tricot.

Ασκείται στο τάι τσι τσουάν από το 1993 και οι σκηνοθεσίες του, όπως και τα κείμενά του μετά το 1996, έχουν επηρεαστεί βαθιά από αυτή την τέχνη.

Ο Κωνσταντίνος Αργυρίου Ευαγγελούδης έχει σπουδάσει Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και χορό στην Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Χορού «Χοροχρόνος»,  συνεχίζοντας τις σπουδές του στο intensive course του Martha Graham School of Dance στη Νέα Υόρκη, ως υπότροφος της σχολής, και παρακολουθώντας σεμινάρια σε ομάδες και οργανισμούς (Rosas, PARTS, Gaga movement language, IFunamboli κ.α.)

Είναι ενεργό μέλος των ομάδων «Θέατρο Ανάμνηση Πλεκτό», «Dance Athens» & «Κι όμΩς κινείται», με βάση την Αθήνα.

Ως ερμηνευτής, έχει συμμετάσχει σε χορευτικές και θεατρικές παραστάσεις και χορογραφίες των Χριστίνας Σουγιουλτζή, Αρτέμιδος Ιγνατίου, Γιάννη Αντωνίου, Ηλία Μπαγεώργο, Μύριαμ Πεκμεστζή, Πέννυ Διμαντοπούλου & σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου, Πέτρου Γάλλια, Γιώργου Βούρου & της ομάδας «Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων». Έχει συμμετάσχει στα Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδάυρου («Η τραγωδία του βασιλιά Ριχάρδου ΙΙΙ», «9.25»), Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας (Danceathon, 2023 μέλος της δημιουργικής ομάδας υπό την ιδέα και καθοδήγηση της Νατάσας Μπρουζιώτη) & Compartments Φεστιβάλ Νέων Δημιουργών στο Τρένο στο Ρουφ («Επισκέπτης», «My heart belongs to..?», «Τι νέα ψιψίνα;»).

Ως δημιουργός ασχολείται με τη έννοια της ταυτότητας, ερευνώντας τους έμφυλους κοινωνικούς ρόλους και τη δυνατότητα του ατόμου να μεταμορφωθεί. Έχει χορογραφήσει τις παραστάσεις «Τι νέα ψιψίνα» (5/2024, Το τρένο στο Ρουφ) “She said she would buy the flowers herself” (10/2023, Πολυχώρος Άννα και Μαρία Καλουτά), Άλλη μία ευτυχισμένη μέρα (3/2023, DANCE Athens studio), My heart belongs to..?(9/2022 – 5o Compartments Φεστιβάλ Νέων Δημιουργών), Her Kind: Η ζωή της μάγισσας (5/2019, Τεχνοχώρος Φάμπρικα).

Παράλληλα, δραστηριοποιείται στη διδασκαλία σύγχρονου χορού (σε παιδιά, εφήβους και ενήλικες) & αυτοσχεδιασμού, συνδυάζοντας την κίνηση με την αρχιτεκτονική και εικαστική σκέψη. Συνεργάζεται με την Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Χορού Μάρι Χατζημιχάλη, τη Σχολή Χορού Λίας Δέδε & με το studio χορού του «Dance Athens». Έχει συνεργαστεί στο παρελθόν ως δάσκαλος με τη σχολή χορού «Χοροχρόνος», το Ωδείο & Κέντρο χορού του Γιάννη Χριστοφορίδη & με το Κέντρο Πρόληψης και Θεραπείας «Εν Δυνάμει».

Η Μπίλιω Καλιακάτσου είναι απόφοιτη της Σχολής Νέου Ελληνικού Θεάτρου – Γιώργου Αρμένη (2006-2009), της Ανωτέρας Σχολής Χορού ΙΕΚ ΑΚΜΗ – B.A of dance, Rothhamton (2009-2012), της Σχολής Θεατρικού Παιχνιδιού της Μαντώς Κουρεντζή (2015-2018) και της Σχολής Μουσικοθεραπείας του «Ωδείου Όπερα»(2013-2014). Συμμετείχε σε σεμινάρια σύγχρονου χορού, αυτοσχεδιασμού, μιμικής, δραματοθεραπείας και κουκλοθεάτρου.

Συμμετείχε στις θεατρικές παραστάσεις: «Εσωτερικές Ειδήσεις» του Μάριου Ποντίκα, Νεοελληνικό Θέατρο (2006). «Ευτυχισμένος Prince», σκηνοθεσία Γρηγόρης Χατζάκης, Μουσείο Μπενάκη (2008). «Ούτ’ ορφανό, ούτε φτωχό, ούτ’ απ’ τα ξένα ξένο», σκηνοθεσία Έλενα Πατρικίου, Σχολή Καλών Τεχνών (2010). «Και τώρα τι κάνουμε;», παράσταση σωματικού θεάτρου, Θέατρο Αλκμήνη (2012). «Η βλαμμένη», σκηνοθεσία Γρηγόρης Χατζάκης, Θέατρο 14η μέρα (2013). «Ο Οίκος των Άσσερ», σκηνοθεσία Γρηγόρης Χατζάκης, Θέατρο «Επί Κολονώ» (2013). «38:43 μ.μ.», ξενάγηση στο κέντρο της Αθήνας, σκηνοθεσία Γρηγόρης Χατζάκης (2013). «Περιμένοντας τον Γκοντό στην Αριζόνα», ομάδα «Ήμουν κι εγώ εκεί», Θέατρο Vault (2014). «Μήπως ονειρεύομαι», παιδική παράσταση, Θέατρο Ραντάρ, σκηνοθεσία Μαρία Παυλοπούλου (2015). «About Milgram», σκηνοθεσία Αντώνης Κωνσταντουδάκης, Πολυχώρος CARTEL (2016). «Το μικρόβιο», ομάδα inexistente (2016). «Τα Μουσικά παντζάρια και οι ιστορίες της Μισιρλούς», μουσικοθεατρική παράσταση, δίκτυο για τα δικαιώματα του παιδιού (2016). «ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ», ομάδα inexistente, παράσταση βασισμένη στο θεατρικό έργο του Φασμπίντερ «Αναρχία στην Βαυαρία», Θέατρο Εμπρός (2017). «35 m.m.», oμάδα inexistente, παράσταση βασισμένη στο θεατρικό έργο της Annie Baker The flick, Θέατρο Εμπρός (2017-2018). Παράσταση κουκλοθεάτρου, Circus festival, Burge, France (2019). «Να γιατί πεθαίνω σύντροφοι», σκηνοθεσία Ηλίας Κούτλας, Θέατρο Αλκμήνη (2022).

Συμμετείχε στις κινηματογραφικές ταινίες: «Επτά θανάσιμα αμαρτήματα», video dance, Booze (2009). «Ορφέας», μεγάλου μήκους, σε σκηνοθεσία Κώστα Κολλημένου (2011). «Ντύστε τους νεκρούς», ταινία μικρού μήκους, σενάριο και σκηνοθεσία Μπίλιω Καλιακάτσου (2015). «Ο γλάρος Ιωνάθαν», της Μαρίας Κομαντάκη, video dance (2015). «Le fort des fous», σκηνοθεσία Μαρί Ναριμάν (2016). «Holy», σκηνοθεσία Μαρί Ναριμάν (2016). «Σταυρούλα μ’», σκηνοθεσία Κώστας Κολλημένος (2018). «Με τα με τα μάτια της Ευρώπης», ντοκιμαντέρ για τη ζωή στην Αλγερία, σκηνοθεσία Μπίλιω Καλιακάτσου (2019). «Νοσοκομείο πτηνών» σε σκηνοθεσία του Αντρέα Κυριακού (2019). «Ροβινσώνας Κρούσος», σκηνοθεσία Hugo Dalbouse (2021).