Έχοντας ζήσει στην Ολλανδία πάνω από 20 χρόνια, οι γονείς της δημιουργού, Γκούλζαρ και Σουάν, αποφασίζουν να επιστρέψουν στο Κουρδιστάν, την πατρίδα τους. Δραπετεύοντας από το καθεστώς του Ιράκ ως πρόσφυγες στις αρχές της δεκαετίας του ’90, έγιναν μέρος της ευρύτερης κουρδικής διασποράς που εγκαταστάθηκαν στην Ευρώπη.
«Παντού γύρω μας υπάρχουν δίχτυα. Αποδίδουν υλική υπόσταση σε αρχές, όπως η σύνδεση, το φιλτράρισμα, η δημιουργία μοτίβων. Γι’ αυτό, οι ανθρωπολόγοι μάλλον θα έπρεπε να εξερευνήσουν λίγο περισσότερο τι κάνουν οι άνθρωποι με τα δίχτυα τους και τι κάνουν τα δίχτυα με τους ανθρώπους. Στην Μπαΐα της Βραζιλίας αναζήτησα μέρη όπου οι άνθρωποι δουλεύουν […]
Τι σημαίνει ο όρος αστικός εξευγενισμός (gentrification) πέρα από τον αυστηρό και επίσημο ορισμό; Μπορούμε να πούμε απλοϊκά ότι υπάρχουν εκείνοι που επωφελούνται και εκείνοι που απειλούνται από αυτόν ή μήπως τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα; Μέσα από τέσσερις διαφορετικές ιστορίες κατοίκων του Κουκακίου, μιας περιοχής στο κέντρο της Αθήνας που βρίσκεται σε διαδικασία αστικού […]
Ενας στοχασμός πάνω στις έννοιες μακριά και κοντά, παρελθόν και παρόν, ο «Περίπατος» παρατηρεί μία σειρά κινήσεων και αλληλεπιδράσεων σε ένα ανακαινισμένο τμήμα της προκυμαίας στη Μασσαλία. Η ταινία γυρίστηκε σε διάστημα δύο ετών και απεικονίζει την καινούρια ζωή της εμπορικής προβλήτας που πρόσφατα μετασχηματίστηκε σε δημόσιο παραλιακό δρόμο και την όψη δύο επιβλητικών μοντέρνων […]
Η ταινία αφηγείται την ιστορία του γιου ενός εργάτη χαλυβουργίας που έχει αποφασίσει να μην ακολουθήσει την πορεία του πατέρα του, αλλά να στραφεί στο μυστικό τέκνο κίνημα ‘Ελεύθερα Πάρτι’.
Η μουσική στο Αντίς είαι παρούσα σε δράσεις και ήχους που απλώνονται σε διαφορετικούς χώρους ως έκφραση της καθημερινής αστικής ζωής και των διαδικασιών της μεταμόρφωσης και προσαρμογής στην πόλη. Το «Νέες Φωνές σε Παλιό Λουλούδι» εξερευνά την ζωτικότητα της μουσικής που κοιτά στην πολυπλοκότητα της πόλης και των ανθρώπων της.
Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει την προσφορά των γυναικών στον απελευθερωτικό αγώνα του 1941-44, αλλά και τις συνέπειες της συμμετοχής τους μετά την απελευθερώση.
Ένα ντοκιμαντέρ για την Βαρντά που «μιλά» με φωτογραφίες κι αποσπάσματα από τις ταινίες της κρατώντας η ίδια το ρόλο της αφηγήτριας.
Ένα ορεινό δημοτικό σχολείο ξεκινάει να ανακαλύψει τα μυστικά του σύμπαντος, με τη βοήθεια της αστροφυσικού Στεφανί Ζουνό: τη Μεγάλη Έκρηξη, τη δημιουργία των αστεριών, τη σουπερνόβα, τις μαύρες τρύπες, τη Γη. Τα παιδιά απολαμβάνουν τη μοναδική ευκαιρία, ανακαλύπτοντας παράλληλα ότι τα πάντα, μικρά και μεγάλα, συνδέονται αλλά και αναζητώντας ταυτόχρονα απάντηση στο αιώνιο μεταφυσικό […]
Ή Κλαιρ Πάιμαν βυθίζεται στο προσωπικό αρχείο ενός εκ των σημαντικότερων διευθυντών φωτογραφίας του σύγχρονου σινεμά, του Ρόμπι Μίλερ
Ο Παλαιστίνιος αγρότης Εμάντ Μπουρνάτ έχει πέντε βιντεοκάμερες, και κάθε μια τους αφηγείται ένα κομμάτι της ιστορίας ενός χωριού που αντιστέκεται στην κατασταλτική πολιτική του Ισραήλ.
Παραλειπόμενα και μουσικά ντοκουμέντα από την ιστορική συναυλία που έγινε το 1969 στο Μπέθελ της Νέας Υόρκης.
Πρωτοπόρος της industrial μουσικής σκηνής με τους Throbbing Gristle και τους Psychic TV, μέλος της καλλιτεχνικής κολεκτίβας COUM, που σόκαρε τη Μ. Βρετανία της δεκαετίας του 1970, και καλή φίλη του WilliamBurroughs, ο Neil Andrew Megson είναι η Genesis P-Orridge. Το 1993 συναντά την Lady Jaye (Jacqueline Breyer).
Μια νυχτερινή περιπλάνηση την άνοιξη του 2017. Η Μόλι, μια γυναίκα/σκύλος, διασχίζει την Αθήνα και μπαινοβγαίνει στο παρόν και στο παρελθόν. Η Αθήνα είναι μια τεράστια φώκια που την τρώει αλλά και της δίνει ζωή.
Το δεύτερο ντοκιμαντέρ πάνω στον Ε. Χ. Γονατά. Δέκα χρόνια μετά το πρώτο ντοκιμαντέρ, ο συγγραφέας βλέπει σε μόνιτορ τις Επισκέψεις στον Ε. Χ. Γονατά και σχολιάζει τον εαυτό του, τη σκηνοθέτιδα και το πέρασμα του χρόνου.
Ένα ντοκιμαντέρ πάνω στην ανεμελιά και τη μελαγχολία των λουτροπόλεων. Η ζωή στις λουτροπόλεις κυλάει αργά και με ρυθμούς που θυμίζουν άλλες δεκαετίες. Μέσα σε αυτή τη νωχελική ατμόσφαιρα οι ηλικιωμένοι νιώθουν ελεύθεροι να κάνουν πράγματα που τους απαγορεύει ο κοινωνικός τους περίγυρος.
Μέσα από τον μικρόκοσμο ενός παλιού καφενείου στο Μεταξουργείο, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, γινόμαστε μάρτυρες μιας γειτονιάς που αλλάζει ριζικά.
Νότιο Σουδάν, καλοκαίρι 1998. Ο λοιμός. Πως μία νεαρή μητέρα επιβιώνει με τις δυο κόρες της. Πως μια χούφτα επαγγελματίες από ανθρωπιστικές οργανώσεις επιχειρούν το αδύνατο.
Ένας χρόνος από τη ζωή των Ρισάρ, Συλβέν, Νονό και Καλού, οι οποίοι μένουν μέσα σ’ ένα εγκαταλελειμμένο σιδηροδρομικό τούνελ του 13ου διαμερίσματος στο Παρίσι…
Το φθινόπωρο του 2003, κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του Ιράκ από τις ΗΠΑ, ο Φλοράν Μαρσί τραβάει τα πρωτοσέλιδα των περιοδικών που φιγουράρουν στην πρόσοψη ενός παρισινού περιπτέρου. Την ίδια στιγμή, οι πορείες κατά του πολέμου διαδέχονται η μία την άλλη στους δρόμους του Παρισιού.
Στο μέτωπο, τη νύχτα, στο Αφγανιστάν. Ορίζοντας γης, νερού, αέρα και φωτιάς. Το φεγγάρι αποκαλύπτει φιγούρες που προελαύνουν με όπλα επ’ώμου. Το πνεύμα των νεκρών είναι εκεί και βλέπει αυτήν την απερίγραπτη ομορφιά.
Τσετσενία, χειμώνας 1996, δεύτερο έτος πολέμου. Ο Φλοράν Μαρσί, ταξιδεύοντας παράνομα, με την κάμερα στο χέρι, τράβηξε εικόνες, για αρκετούς μήνες, από την πλευρά των Τσετσένων αυτονομιστών. Ανάμεσα στην απελπισία και στο πείσμα, ο τσετσενικός λαός αντιστέκεται στον πανταχού παρών και παντοδύναμο ρωσικό στρατό
Αφγανιστάν 2001. Έναν μήνα μετά τις επιθέσεις στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, ξεκίνησαν οι αμερικανικές εναέριες επιθέσεις με σκοπό την ανατροπή των Ταλιμπάν. Στο μέτωπο του Μπαγκράμ, όπου ο πόλεμος μαίνεται εδώ και 20 χρόνια, ο διοικητής Καουανί και οι μουτζαχεντίν του, περιμένουν την επίθεση στην Καμπούλ.
Η ταινία Rushing green with horses είναι μια συλλογή από σύντομες στιγμές, γυρισμένες μεταξύ του 1999 και 2018, σε ταξίδια, στο σπίτι, με φίλους και μόνη. Βλέπουμε τους ίδιους ανθρώπους σε διαφορετικές ηλικίες, ως παιδιά, ως έφηβους, ως νεαρές γυναίκες
Ο παραλληλισμός του βράχου που διαχρονικά σηματοδοτεί την πόλη με το γυναικείο σώμα. Η Ακρόπολη παρομοιάζεται με μια γυναίκα βουβή, που υπάρχει μόνο μέσα από το βλέμμα των “άλλων”, σημειώνει η ίδια η Εύα Στεφανή.
Το 1962, οι Χίτσκοκ και Τριφό απομονώθηκαν στο Χόλιγουντ για μια εβδομάδα με σκοπό να ανακαλύψουν τα μυστικά πίσω από τη σκηνοθεσία στον κινηματογράφο.
Ταξίδι στον κόσμο του Felix Kubin, ανακαλύπτοντας τα μουσικά του πειράματα και το μουσικό όργανο που προτιμά, το Korg MS20. Το πορτρέτο ενός πρωτοπόρου καλλιτέχνη, για τον οποίο η μουσική δεν σταματά ποτέ.
Αυτό το ενδόμυχο πορτρέτο αποκαλύπτει ασυνήθιστες ιστορίες για τον ρηξικέλευθο καλλιτέχνη των οπτικών τεχνών και της μινιμαλιστικής μουσικής Alan Vega, τραγουδιστή και συνθέτη του post/punk ντουέτου Suicide, από τις δεκαετίες του 1970 και 1980.
φιλία δύο ανδρών στη διάρκεια τεσσάρων χρόνων. Ο Χρήστος και ο Ηλίας ζουν πότε χώρια και πότε μαζί, πότε έχουν δουλειά και πότε δεν έχουν. Εκεί που τσακώνονται, εκεί φιλιώνουν.
Μια ηλικιωμένη κυρία χτενίζεται πριν τις ειδήσεις των οκτώ για να συναντήσει τον αγαπημένο της εκφωνητή ειδήσεων. Χαϊδεύει την οθόνη, λέει γλυκόλογα στον αγαπημένο της και στο τέλος τον καληνυχτίζει.
Ένας παλιός ρεμπέτης, ο Σωτήρης, κι ο καλύτερός του φίλος, ο Ναπολέων, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στην Εκκλησία, ζουν σε ένα αυτοσχέδιο κατάλυμα κάπου κοντά στη Δροσιά. Μαζί τους συγκατοικούν οι πολύ νεότεροι Πέτρος και Θοδωρής
H ταινία γυρίστηκε στη Φλωρεντία και αφετηριακά της σημεία είναι τα ημερολόγια του Λεονάρντο Ντα Βίντσι και το δοκίμιο του Πολ Βαλερί για τη μέθοδο του Ντα Βίντσι.
Ο Ζαν-Γκαμπριέλ Περιό, γι’ αυτό το ντοκιμαντέρ, το οποίο συ-νενώνει τον κινηματογράφο με την πολιτική, συνεργάστηκε με μια ομάδα μαθητών.
Θα χωρίσουν; Η Ρομίνα δεν το πιστεύει, αλλά ζει προσωρινά με τον 4χρονο γιο της στο σπίτι της μάνας της στο Μπουένος Άιρες, ενώ ο άντρας της στο σπίτι πνίγεται στη δουλειά. Η σκηνοθέτης και ηθοποιός της ταινίας στρέφει την κάμερα στον εαυτό της, για να αναζητήσει εκ νέου ποια είναι.
Η Μαλίκα είναι ιδιοκτήτρια ενός μικρού καφέ, το οποίο, στο μοναδικό του τραπέζι, σερβίρει μόνο τσάι, αυγά και νερό και βρί-σκεται στην εθνική οδό που διασχίζει την έρημο, 10 ώρες οδή-γηση νότια από το Αλγέρι. Ένας διερχόμενος περιγράφει την Μαλίκα «ως φύλακα του κενού».
