Όταν σχεδόν πριν ένα χρόνο βρέθηκα μόνη μου στη Γαλλία, το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν φίλους. Φίλους που με δέχτηκαν στις παρέες τους / με πήραν απ’ το χεράκι τις (ουκ ολίγες) φορές που χάθηκα στη μέση του πουθενά για «σοβαρούς» λόγους (πήρα λάθος λεωφορείο, μέθυσα, ξέχασα τον χάρτη μου) / μου έμαθαν τα (άπειρα) είδη τυριών και κρασιών / μου διόρθωσαν τις εργασίες μου στην εξεταστική και τέλος, μου υποσχέθηκαν (μετά τις 1.000.000 φορές που τους προσκάλεσα) ότι θα ’ρθουν στην Ελλάδα για να δουν από κοντά όλα όσα τους περιέγραφα και γούρλωναν τα μάτια όλο απορία και γαλλικά επιφωνήματα.