Τον Ανδρέα Κωνσταντίνου, τον πέτυχα άνετο και κουλ να κυκλοφορεί μέσα στους χώρους του 57ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και αρχικά δεν κατάλαβα ότι είναι o ίδιος άνθρωπος που είχα «συναντήσει» ως ναυτικό στη «Μικρά Αγγλία» ή ως Τσιτσάνη στο «Ουζερί» του.
Στην πρώτη περίπτωση, η αντιμετώπιση εξέπεμπε τρυφερότητα, σεβασμό, φρεσκάδα, φαντασία, αθωότητα. Στη δεύτερη περίπτωση, κυριαρχούσε και πάλι ο σεβασμός, μαζί με τον επαγγελματισμό, αλλά υπερτερούσε το δέος. Πρόκειται για δύο θεατρικές παραστάσεις, διαφορετικές, σε διαφορετικούς χώρους, φτιαγμένες από διαφορετικές γενιές καλλιτεχνών, που είχαν, και οι δύο, όλα τα χαρακτηριστικά του πειραματικού εγχειρήματος.
Μετά την επιτυχία των παραστάσεων στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, η bijoux de kant, με την άρτι βραβευθείσα Λένα Δροσάκη με την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη για το 2015, παρουσιάζει ξανά -σε μια νέα ανοιξιάτικη εκδοχή- το τρυφερό και σκοτεινό «Αχ!» της Γλυκερίας Μπασδέκη, βγαίνοντας για μια μικρή βόλτα σε 4 επιλεγμένους σταθμούς!
