Το θερινό σινεμά είχε μεγάλο σουξέ στην Ελλάδα και τώρα περνάμε στη νέα φάση, αυτή του θερινού θεάτρου. Χώροι ακατοίκητοι με αυλές και εγκαταλελειμμένα σπίτια μετατρέπονται σε ανοιχτά θέατρα, που χρησιμοποιούν σαν σκηνικά τα άδεια κτήρια. Μέσα σε έναν τέτοιο χώρο, παρακολουθήσαμε την Αγγέλα του Γιώργου Σεβαστίκογλου σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, σε μια αυλή στον Κεραμεικό (Κεραμεικού 28).
Τη δόξα της Sharon Stone στην ταινία που την έκανε διάσημη, το Βασικό Ένστικτο του Βερχόφεν, φαίνεται ότι ζήλεψε η ηθοποιός στο Golgota Picnic (Πικνίκ στον Γολγοθά) που ανέβηκε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Η ηθοποιός, όπως και η διάσημη αμερικανίδα ηθοποιός, άνοιξε τα πόδια και αποκάλυψε τι κρύβεται εκεί μέσα. Κι ο φακός της κάμερας έδειξε την εικόνα, η οποία προβλήθηκε σε γιγαντοοθόνη.
Ένα μεγάλο έργο του 'Αντον Τσέχωφ σε μία μινιμαλιστική προσέγγιση με στοιχεία μιούζικαλ, κωμωδίας και μελοδράματος και λιτά σκηνικά, παρακολουθήσαμε στο Baumstrasse. Οι "τρεις αδερφές"παρουσιάζονται από την δεκαμελή θεατρική ομάδα Δρόμος με Δέντρα, η οποία σκηνοθετεί τον εαυτό της.
Μάθημα του τι είναι θέατρο διά της εις άτοπον απαγωγής παρέδωσε στα γαλλικά (με υπέρτιτλους) η φλαμανδική κολλεκτίβα De KOE με την παράσταση "Βρίζοντας το κοινό" στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, στην θεατρική σκηνή της Πειραιώς 260.
Πάλη των τάξεων και πάλη των φύλων, στην πιο άγρια μορφή τους. Στον Στρίμπεργκ οι σχέσεις άντρα- γυναίκας αγγίζουν τα όρια της ανθρωποφαγίας. Χαρακτηριστικότατο έργο του η Δεσποινίς Τζούλια, το οποίο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη ανέβηκε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.
Το να βιώνεις τη μοναξιά της κορυφής είναι ένα όνειρο, αλλά έχει και τα προβλήματά του. Αφενός έχει πολλή μοναξιά, αφετέρου είναι μια θέση που την διεκδικούν πολλοί και φοβάσαι ότι οιαδήποτε στιγμή μπορείς να την χάσεις. Αυτά μας δείχνει η περίπτωση του Αρχιμάστορα Σόλνες, ενός πολύ σημαντικού έργου του ώριμου Χένρικ Ίψεν, που ανεβαίνει στο θέατρο του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά.
Μία Ισπανία αρκετά κοντά στην ματιά των τουριστών της, με τα κλισέ των ταυρομαχιών, της περιφέρειας, της οικογενειοκρατίας και της μητριαρχίας, μαζί με ένα σκληρό δράμα γραμμένο σε μία ποιητική γλώσσα παρακολουθήσαμε στην παράσταση "Το χώμα" της Ομάδας του Συνεργείου σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου.
Τις σκοτεινές όψεις του καθεστώτος του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα μέσα από μία ιστορία με λάτιν ερωτισμό και λογοτεχνικό πνεύμα βλέπουμε στην παράσταση Cuba Libre σε σκηνοθεσία Αναστασίας Ρεβή στο θέατρο Αγγέλων Βήμα.
Λεφτά δεν υπάρχουν, οι αξίες σε μία κοινωνία υπό κατάρρευση έχουν γίνει θρύψαλα και το ρίχνουμε στο στριπτίζ, για να τα βγάλουμε πέρα. Στο τέλος όμως "έρως ανίκατε μάχαν!" Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της παράστασης «sτριπτίΖ» σε σκηνοθεσία Πέπης Μοσχοβάκου, που ανεβαίνει για 6 μόνο παραστάσεις στη Σκηνή Φουαγιέ του Επί Κολωνώ.
"Ένα ξέρω ότι τίποτα δεν ξέρω" δήλωνε ο Σωκράτης, που έγινε πρόσφατα κι επίκαιρος, λόγω της Δίκης στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. "Δεν είμαι σίγουρος για τίποτα, παρά μόνο για το γεγονός ότι μπορώ να αμφιβάλλω" δήλωνε ο Καρτέσιος.
Ένας ακόμα Παπαδιαμάντης στο θεατρικό σανίδι, αλλά καλός! Η παράσταση Έμποροι των Εθνών από την θεατρική ομάδα Όπερα, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή, ανεβαίνει στην σκηνή του θεάτρου του Νέου Κόσμου και δημιουργεί ατμόσφαιρες μέσα το σύμπαν του παπαδιαμάντειου λόγου.
Τον θεσμό των θεατρικών διαγωνισμών- που υπήρχε από την αρχαία Αθήνα- προσπαθεί να επαναφέρει στο Bios το Bob Festival και τα αποτελέσματα είναι σίγουρα ενδιαφέροντα, ενώ προσελκύουν πολύ νεανικό κοινό στο θέατρο. Μικρές θεατρικές ομάδες- ως επί το πλείστον νέων ηθοποιών- δημιουργούν και παρουσιάζουν τα σύντομα έργα τους και το κοινό τους ψηφίζει. Τα μέλη της ήδη φτασμένης θεατρικής ομάδας Abovo έχουν αναλάβει να συλλέγουν τις ψήφους με απόχες και οι νικητές θα έχουν για δέκα παραστάσεις του χρόνου την σκηνή του Bios χωρίς ενοίκιο.
Ο ουρανός συμβολίζει μνήμες κι αγαπημένα πρόσωπα, αλλά καμιά φορά μπορεί και να σου πέσει και στο κεφάλι. Μάλλον το πρώτο προσπαθούσε να δείξει, αλλά τελικά κατάφερε το δεύτερο η παράσταση The Sky up Above της νεαρής και τολμηρής Μυρτούς Bernhardt στο θέατρο Αλκμήνη.
Η τέχνη έχει το δικό της ιστορικό χρόνο. Είναι εντυπωσιακό ότι στην πιο άγρια περίοδο του Σταλινισμού και με τον κόσμο να βρίσκεται στα πρόθυρα του δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Προκόφιεφ δημιούργησε και ανέβασε το έργο του Ρωμαίος και Ιουλιέττα, μεταφέροντας σε μπαλέτο το πιο εντυπωσιακό ερωτικό δράμα στην ιστορία του θεάτρου.
Το πάθος που τρελαίνει και οδηγεί στο έγκλημα και το έγκλημα που τρελαίνει ακόμα περισσότερο, με τις τύψεις που προκαλεί, εξερευνά η παράσταση Τερέζα Ρακέν, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Εμίλ Ζολά. Η παράσταση ανεβαίνει στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, σε διασκευή της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου.
Μετά τη Σάρα Κέιν και ο Σαίξπηρ μπήκε στο στόχαστρο του αθεόφοβου Τιμ Κράουτς. Ο πολύ Βρετανός συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης παρουσίασε το I, Malvolio, την ιδιαίτερη performance που παρακολουθήσαμε στο BIOS, που είναι ένας μονόλογος που βασίζεται στον ήρωα της Δωδέκατης Νύχτας, Μαλβόλιο, έναν φιλόδοξο και εκνευριστικό υπηρέτη.
Ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας είναι το αν είναι πραγματικά ηλίθιος "ο Ηλίθιος" του Ντοστογιέφσκι. Το ερώτημα αυτό ξανατίθεται, με θεατρικούς όρους, από την παράσταση του Στάθη Λιβαθινού στο θέατρο Ακροπόλ. Κι επειδή είναι μεγάλο το ερώτημα, χρειάζεται και πολύς χρόνος για να απαντηθεί. Στην συγκεκριμένη περίπτωση έξι ώρες!
Υπάρχουν πολλοί τρόποι, για να μεταφέρεις ένα μυθιστόρημα στο θέατρο. Ο πιο απλός είναι να βάλεις τους ηθοποιούς να ανοίξουν τα βιβλία και να αρχίσουν να το διαβάσουν. Αυτό το μοτίβο- που εντάσσεται στη λογική της αποστασιοποίησης από τις συμβάσεις της μυθοπλασίας- έχει αρχίσει να γίνεται κοινός τόπος στο ελληνικό θέατρο. Το είδαμε και στην παράσταση των Pequod "το διπλό βιβλίο", στην Στέγη Γραμμάτων και τεχνών, που βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Δημήτρη Χατζή.
Λαός και Κολωνάκι αναδεικνύουν τις μεγάλες αντιθέσεις τους στη Μαντάμ Σουσού του Δημ. Ψαθά, μία παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος που ανεβαίζει στο ΘΕΑΤΡΟΝ του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρμένη.
Το να μιλήσεις για το τίποτα, μοιάζει με ματαιοπονία. Επειδή ακριβώς είναι αδύνατον να ορίσεις το τίποτα, μένεις διαρκώς ανικανοποίητος από τις διατυπώσεις σου. Άρα γράφεις ακόμα περισσότερα. Και το αποτέλεσμα είναι να απομακρύνεσαι ακόμα περισσότερο από τον στόχο.
Ένα σκληρό παραμύθι, που απηχεί απόλυτα το πνεύμα που υπάρχει στο κοριτσάκι με τα σπίρτα, ενώ προφανώς ενέπνευσε το φινάλε της ταινίας «ο Λαβύρινθος του Πάνα», η Hannele του Γερμανού νομπελίστα δραματουργού Γκέρχαρτ Χάουπτμαν (έργο του 1893), ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από την ομάδα Maniart σε σκηνοθεσία Θάνου Τοκάκη και μετάφραση Κωνσταντίνου Κρίτση.
"Ένα όμορφο κορίτσι με τα εσώρουχά του" και με... τσεμπέρι. Ένα ζευγάρι εγκλωβισμένο σ’ ένα αιωρούμενο σπίτι-κουτί. Φωτεινοί και σκοτεινοί άγγελοι: "Δυνατές" εικόνες και νοήματα από τα έργα "Sehnsucht" (Πόθος) και "Schmetterling" (Πεταλούδα), του διάσημου Nederlands Dans Theater, που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, και των οποίων την ατμόσφαιρα επιχειρούμε να σας μεταφέρουμε παρακάτω, μαζί φυσικά με τις εντυπώσεις μας.Από την Αργυρώ Σταυρίδη
Είχαν χημεία και αλληλοσεβασμό, αλλά οι φωνές και το ρεπερτόριο τους δύσκολα συνταιριάζονταν. Ο λόγος για την Μαρία Φαραντούρη και τον Χρήστο Θηβαίο, οι οποίοι έδωσαν συναυλία στον χώρο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, με τον τίτλο "στην κόψη του τραγουδιού".
Με τρεις σονάτες για βιολί και πιάνο του θρυλικού Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, δύο σπουδαίοι σολίστες, ο Λεωνίδας Καβάκος και ο Ενρίκο Πάτσε δημιούργησαν μία συγκινησιακή ατμόσφαιρα με τις ερμηνείες τους, στην οποία τον πρώτο λόγο είχε η ιδιοφυΐα του μεγάλου συνθέτη.
Στους δύο κορυφαίους κωμικούς, τον Γιάννη Μπέζο και τον Πέτρο Φιλιππίδη, πέφτει το κύριο βάρος της κωμωδίας "Απατεώνες και Τζέντλεμεν" στο Παλλάς, την οποία και συν-σκηνοθετούν.
Ένα από τα επιδραστικότερα έργα για το σύγχρονο θέατρο είναι αυτό που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ! Ο λόγος για τον Βόυτσεκ του Georg Buchner, που έμεινε στη μέση, καθώς ο συγγραφέας πέθανε πριν τον ολοκληρώσει, σε ηλικία μόλις 24 ετών. Το έργο αυτό ανεβαίνει στο Απλό Θέατρο, από την Ομάδα Κουρσκ, σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη.
Τα ντιμπέιτ τα έχουμε μάθει από τις πολιτικές αναμετρήσεις, όπου οι πολιτικοί αρχηγοί "λογομαχούν" μεταξύ τους, παρουσιάζοντας ένα μάλλον βαρετό τηλεοπτικό θέαμα. Όμως είναι τέτοιο το κλίμα την περίοδο των εκλογών, που καθόμαστε και το παρακολουθούμε, παρά την ανία που νιώθουμε. Όμως, ακόμα πιο βαρετό αποδεικνύεται είναι ένα ντιμπέιτ επί παντός επιστητού ανάμεσα σε δύο άντρες και δύο γυναίκες, στα πλαίσια ενός θεατρικού event.
Τράφικινγκ, μεγαλοαστοί εκμεταλλευτές γυναικών και ανάγκη για έρωτα από μία ιερόδουλη είναι τα κεντρικά σημεία στο έργο της Ελφρίντε Γέλινεκ «Περί Ζώων» σε σκηνοθεσία του Αλέξη Αλάτση, που ανεβαίνει στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν.
Ένας "εξορκιστής" αλά Αρονόφσκι διαποτισμένος από το πνεύμα του εβραϊκού μυστικισμού κι ένας μεγάλος έρωτας, που υπερβαίνει τα φυσικά όρια και εξυψώνεται στο Υπερπέραν... Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε τις έξοχες ερμηνείες δύο σπουδαίων ηθοποιών, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Σωτήρη Χατζάκη, κι έχουμε την βασική εικόνα για την παράσταση Ντιμπούκ που ανεβαίνει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Ένας στόχος, όσο παράλογος κι αν φαίνεται στους άλλους, είναι ο λόγος για τον κάθε άνθρωπο, ώστε να πορεύεται στη ζωή. Είναι η πυξίδα που του δίνει έναν προορισμό μέσα στο χάος της ύπαρξης. Και για τον "Κουλοχέρη του Σποκέιν" ο στόχος αυτός είναι να βρει το χαμένο του χέρι. Τι θα το κάνει; Τίποτα! Απλά θα βρει το χέρι που του κόψανε και το θέλει πίσω γιατί είναι δικό του.
Δουλειά του θεάτρου είναι να μεταφέρει στη σκηνή λογοτεχνικά κείμενα και οτιδήποτε σωματοποιείται στο σανίδι είναι de facto λογοτεχνία. Ωστόσο, είναι συχνή η περίπτωση που λογοτεχνικά κείμενα που δεν είναι θεατρικά έργα να μεταφέρονται στο θέατρο. Στην περίπτωση της παράστασης «Ιστορίες του κυρίου Νίκου» σε σύλληψη και σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση, αυτή η μεταφορά γίνεται υπό μορφή ανάγνωσης των κειμένων του συγγραφέα Νίκου Πεντζίκη από τους πέντε ηθοποιούς της παράστασης.
To νέο έργο έργο ενός από τους πιο πολιτικούς σκηνοθέτες στην Ελλάδα, του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, το Stallerhof θεωρείται έργο-σταθμός στη δραματουργία του του Γερμανού συγγραφέα Φραντς Ξάβερ Κρετς, που επηρέασε βαθιά τη σύγχρονη θεατρική γραφή.
Η νύφη δεν το έσκασε, το έσκασε όμως ο γαμπρός στο "Χαίρε Νύμφη" του Γρηγόριου Ξενόπουλου, που ανεβαίνει στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, σε σκηνοθεσία και διασκευή της Λένας Κιτσοπούλου.
Μπορεί να υπάρχει μία πορνογραφική σχέση- στο σινεμά και μετά στο θέατρο- χωρίς το πορνό; Είναι λίγο σαν να λείπει το κύριο συστατικό του, ας πούμε σαν να απουσιάζει από το «σπαγγέτι γουέστερν» το γουέστερν ή από ένα χάμπουργκερ το μπιφτέκι.
Το νέο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη, ο οποίος καταξιώθηκε στον χώρο της θεατρικής συγγραφής με το "Γάλα", ανεβαίνει στο Θέατρον του Eλληνικού Kόσμου. Αναφερόμαστε στο θεατρικό έργο "Πήρε τη ζωή στα χέρια της" σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη.
"Βάζω υποψηφιότητα/ πρωθυπουργός να γίνω/ να κάθομαι τεμπέλικα/να τρώω και να πίνω" λέει ο Μάρκος Βαμβακάρης στο τραγούδι του ο Μάρκος Υπουργός. Κι όμως, η ιδέα δεν είναι δική του, αλλά του Ραγκαβή, ο οποίος έγραφε το θεατρικό έργο "του Κουτρούλη ο γάμος" το 1845 , το οποίο ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο.
