Μια ακόμα περιπέτεια που βασίζεται στους ήρωες του Αλέξανδρου Δουμά, με στόχο το νεανικό κοινό και έμφαση στην, ενισχυμένη με ψηφιακά εφέ και 3D, δράση...
Τυπική νεοϋορκέζική indie κομεντί, ευχάριστη αλλά όχι αξέχαστη...
Υπάρχουν κάποια θέματα στην Ελλάδα που ξεσπάνε στα media και αναρωτιέσαι για ποιο λόγο; Ή, για να το πω καλύτερα, είναι πιο σημαντικοί (και πιο ενοχλητικοί) οι λόγοι που γίνονται θέμα- τα κριτήρια δηλαδή και οι νοοτροπίες που κρύβονται πίσω από αυτά- από ό,τι το ίδιο το θέμα.
Με την καινούρια ταινία του, ο Τρίερ συνεχίζει ακάθεκτος στην πορεία που από καιρό έχει χαράξει: την κατάδυση του στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής και ειδικά της σκοτεινής πλευράς της. Η εμμονή, η τρέλα, η καταδίωξη, η παθολογική αγάπη, είναι θέματα που συχνά πρωταγωνιστούν στις ταινίες του.Από την Κατερίνα Πέννα
Μια ενδιαφέρουσα γαλλική ταινία που παραδίδεται σε ένα έντονο, γήινο ερωτισμό, καταφέρνοντας να αποφύγει τις κακοτοπιές...
Ακόμα ένας υπερήρωας, ακόμα πιο απογοητευτικό το αποτέλεσμα...
Νέα μεταφορά του έργου του Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ και ριμέικ της ταινίας του Tζον Μιλιους που το 1982 καθιέρωσε τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ. Σκηνοθέτης είναι ο, ειδικευμένος σε ριμέικ, Μάρκους Νίσπελ και πρωταγωνιστής ο Χαβανέζος νταγλαράς Τζέισον Μομόα...
Το «Bad Teacher» δεν είναι και κακό, αλλά θα χρειαζόταν λίγη περισσότερη ‘κακία’ για να είναι καλύτερο...
Ο έμπειρος Δανός σκηνοθέτης Περ Φλι δεν καταφέρνει να δώσει ξεχωριστή πνοή σε ένα μάλλον ανολοκλήρωτο ερωτικό δράμα.
Γαλλική κομεντί του 1969 που ξεχωρίζει για το χαρακτηριστικό χιούμορ του Πιέρ Ετέξ...
Η ταινία-σύμβολο της nouvelle vague παραμένει φρέσκια μετά από πέντε δεκαετίες.
Ρομαντική κομεντί με φόντο την επάρατη νόσο; Θα μπορούσε να πετύχει μόνο με επιδέξια ισορροπία, αλλιώς... ο Θεός (Γούπι Γκόλντμεργκ) να βάλει το χέρι του...
Οι Τούρκοι μπορεί να φτάνουν στην Αμερική με φιλοδοξίες δραματικής περιπέτειας με μήνυμα, δεν ξεχνούν όμως τα χούγια τους...
Επανέκδοση της θαυμάσιας screwball κωμωδίας του Χάουαρντ Χοκς από το 1938.
Ο Κέβιν Σπέισι κλέβει την παράσταση στην άνιση εξιστόριση ενός μεγάλου αμερικάνικου σκανδάλου...
Ο Ιταλός ηθοποιός και σκηνοθέτης Τζιάνι Ντι Γκρεγκόριο, μετά την ευχάριστη έκπληξη του «Αυγουστιάτικο Γεύμα στη Ρώμη», συνεχίζει τη γλυκόπικρα κωμική ιστορία του ήρωα – alter ego του...
Κάποιος είχε πει για την Άννα Κοκκίνου, ότι θα μπορούσε να σε συγκινήσει, ακόμα κι αν απάγγελλε τον τηλεφωνικό κατάλογο. Δεν ξέρω όμως αν ισχύει το ίδιο, αν διάβαζε την «Ασκητική» του Καζαντζάκη. Το φιλοσοφικό έργο του διάσημου Κρητικού συγγραφέα, μεταφέρεται στο θέατρο της Ημέρας σε σκηνοθεσία Πάνου Αγγελόπουλου από εξαμελή θίασο και βρεθήκαμε στην πρεμιέρα.
To Life style είναι μια έννοια λάστιχο, που την λένε όλοι, εννοώντας σχεδόν τα πάντα και καθώς είναι τόσο αναγνωρίσιμη, έχει πάντα μια σημαντική εμπορική αξία για τη show biz, τη δημοσιογραφία, το marketing και αλλού. Αυτό είναι το θέμα της παράστασης «Η Life, το Style και οι 7 νάνοι», στο Metropolis live stage με πρωταγωνιστές τους Σοφία Μουτίδου και Νίκο Κορδώνη, σε σκηνοθεσία του γνωστού και μη εξαιρετέου Μιχάλη Ρέππα. Είναι ένα happening που μοιάζει κάπως με stand up comedy, αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό.
"Χρονιά Πίντερ" είναι η φετινή για το ελληνικό θέατρο, αφού δύο από τις σημαντικότερες παραστάσεις που ανέβηκαν παρουσιάζουν έργα του μεγάλου βρετανού δραματουργού. Για τον «Επιστάτη» έχουμε ήδη μιλήσει. Τώρα, παρακολουθήσαμε και το «Θερμοκήπιο» στη «Νέα Σκηνή» του θεάτρου της οδού Κυκλάδων, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.
Ένας gay single με συγκάτοικο, ένας straight παντρεμένος και άπιστος, ένας by που κάνει σχέση με μια παντρεμένη, μια straight παντρεμένη και άπιστη και ολίγον έγκυος με καρπό από την παράνομη σχέση της και μια straight ανύπαντρη που κάνει σχέση με παντρεμένο και θέλει να τον νυμφευθεί επειγόντως…
Πήγαμε στο θέατρο «Επί Κολωνώ» για να παρακολουθήσουμε το έργο του Σουηδού συγγραφέα Ματίας Άντερσον «Έγκλημα, τιμωρία, λεφτά, δολοφονία συνταξιούχου» ερμηνευμένο από την θεατρική ομάδα Νάμα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη. Το συγκεκριμένο έργο «πατάει» πάνω στο κλασικό έργο του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα Φιοντόρ Ντοστογέφσκυ «Έγκλημα και Τιμωρία», παρουσιάζοντας όμως μια έντονα παραλλαγμένη εκδοχή του θέματος, η οποία είναι βασισμένη πάνω στις φόρμες και τα τεχνάσματα του μεταμοντέρνου θεάτρου.
Παιδικό θέατρο με φονικά έμοιαζε το έργο του Ντέννις Κέλυ "DNA" σε σκηνοθεσία Σοφίας Βγενοπούλου που παρακολουθήσαμε στον Πάνω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Είναι το ένα από τα δύο έργα που ανέβηκαν φέτος στο ίδιο θέατρο, με το άλλο να είναι τα "Ορφανά" σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Είχα ακούσει ότι "Ο Επιστάτης" του Χάρολντ Πίντερ (Νόμπελ Λογοτεχνίας 2005) είναι από τις πιο δημοφιλείς παραστάσεις φέτος. Παρ' όλα αυτά δεν περίμενα να δω τόσο κόσμο μια απλή καθημερινή που πήγα να τη δω. Το Απλό θέατρο ήταν τόσο φίσκα, που πολλοί θεατές κάθονταν στα σκαλάκια με μαξιλάρια, για να απολαύσουν τον εκπληκτικό, ομολογουμένως Δημήτρη Καταλειφό και τους άλλους δύο συμπρωταγωνιστές του έξοχου δράματος του Πίντερ, που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Αντύπας.
Ο Δημήτρης Λιγνάδης είχε παραχωρήσει συνέντευξη τύπου, πριν την πρεμιέρα της παράστασης «Αμαντέους» του Πίτερ Σάφερ στην οποία είχε τότε δηλώσει πως στη ζωή του είχε νιώσει πολλές φορές όπως ο Σαλιέρι (ο ρόλος του), ένας Ιταλός συνθέτης που μισούσε λόγω παθολογικής ζήλιας το Μότσαρτ. Προφανώς, ταυτίστηκε υπερβολικά με το ρόλο αυτό, με αποτέλεσμα, αφενός να τον ερμηνεύσει με μαεστρία και αφετέρου να επιλέξει για «Αμαντέους» τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, ο οποίος μας έδειξε έναν Μότσαρτ ρηχό και αλλοπρόσαλλο.
«Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα». Έτσι είχε χαιρετιστεί από τους Αμερικάνους το πρώτο τους βήμα πάνω στο φεγγάρι. Κι αν το άλμα στο φεγγάρι είναι τεράστιο για τα ανθρώπινα μεγέθη, φανταστείτε πόσο πιο συγκλονιστικό είναι για τις μικροσκοπικές κατσαρίδες! Κι όμως, μία μικρή κόκκινη κατσαριδούλα, η Ιωάννα, προδομένη από τις φίλες της και τον ψεύτη κατσαριδοντουνιά, αποφάσισε ότι οφείλει στον εαυτό της να κάνει το τεράστιο άλμα στο φεγγάρι. Έστω κι αν γνώριζε καλά, ότι το τίμημα για όποιον κυνηγάει τα όνειρα του, είναι η μοναξιά.
