Απο το "Λίνκολν" βγήκα λιγάκι σαν βρεγμένη γάτα. Σαν ηλίθια που την έχουν καθίσει σε τραπέζι του μπριτζ. Οταν ενα σύμπαν ολόκληρο επαινεί μια ταινία, κι εσύ προσπαθείς να κρατήσεις τα μάτια σου ανοικτά (κι αυτά τον χαβά τους) γιατί δεν προλαβαίνεις να "πιάσεις" τους διαλόγους, πώς να το χειριστείς όταν ανάβουν τα φώτα; Με χασμουρητό ίσως;