πρεμιέρες

Η θρυλική ταινία των 80s γνωρίζει το νεοφεμινιστικό -και πετυχημένο από αρκετές απόψεις- ριμέικ που της αξίζει!

Η μεγαλύτερη μέχρι τώρα ισπανική επιτυχία της χρονιάς είναι ένα καλοφτιαγμένο περιπετειώδες θρίλερ γύρω από το χρονικό ληστείας μιας τράπεζας.

Ξεχάστε το πρότυπο της καθωσπρέπει μαμάς που φροντίζει παιδιά, σκυλιά, γατιά και σύζυγο! Αυτές οι μαμάδες είναι από όπως μαρτυρά και ο τίτλος...bad moms από άλλο πλανήτη!

Την εποχή που ο Wim Wenders πρωτογνώρισε το συγγραφέα Peter Handke είχαν ερωτευτεί την ίδια γυναίκα. Αργότερα που έγιναν φίλοι συνειδητοποίησαν ότι είχαν κι άλλες κοινές αγάπες όπως το σινεμά, το ροκ, το ποδόσφαιρο...

Ούνα ράτσα ούνα φάτσα λέει ο θυμόσοφος λαός για τη σχέση ελλήνων και ιταλών. Ιδού η απόδειξη της τραγικής αλήθειας...

O Andrzej Wajda σε μια από τις σημαντικότερες δημιουργίες του βασίζεται στο βιβλίο του Jaroslaw Iwaszkiewica και κερδίζει το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ της Μόσχας 1970.

Ο απόλυτος καλοκαιρινός τρόμος όπως μας τον πρωτοσύστησε πριν από 40 περίπου χρόνια ο Στίβεν Σπίλμπεργκ εξακολουθεί να προέρχεται από το βυθό της θάλασσας και να έχει κοφτερά δόντια....

Πιστή μεταφορά ενός στιλάτου και ατμοσφαιρικού βιβλίου του John le Carré με την καθοριστική συνδρομή του σεναριογράφου Hossein Amini και τη διακριτική, μελαγχολική σκηνοθεσία της νεοφερμένης Susanna White.

Θαυμάσιο σκηνοθετικό ντεμπούτο από τον αμερικανό S. Craig Zahler με ένα υπερβίαιο και ωμού ρεαλισμού γουέστερν που κάνει το σινεμά του Tarantino να μοιάζει με παιδική χαρά!

Υπερφιλόδοξο πρότζεκτ από τον Giuseppe Tornatore που επιχειρεί να κάνει ένα μεγαλύτερο κι από τη ζωή ή το θάνατο, love story αλλά αποτυγχάνει πλήρως και παταγωδώς!

Η γαλλική κωμωδία ξέρει από οικογενειακές σχέσεις, νευρωτικούς χαρακτήρες, γλυκόπικρες καταστάσεις. Εδώ ας προσθέσουμε και το στοιχείο της σύγχρονης οικονομικής κρίσης.

Ένας κούκος (Al Pacino) δεν φέρνει την άνοιξη. Αλλά ούτε κι ένας δεύτερος (Anthony Hopkins)...

Ο έρωτας μεταξύ δύο γυναικών στη Γαλλία του 1971 μπορεί να θυμίζει κάτι από τη «Ζωή με την Αντέλ» αλλά ευτυχώς έχει πολλά ακόμα να μας πει...

Οικογενειακά μυστικά και ψέμματα σε μια ταινία που επινοεί τη φόρμουλα του «θρίλερ» για να πετύχει τον πραγματικό της στόχος που δεν είναι άλλος από τη συμφιλίωση με τον εαυτό μας...

Μοντέρνο επαναλανσάρισμα ενός κλασικού και διαχρονικού ήρωα, φτιαγμένο με φανταχτερό περιτύλιγμα αλλά και δυστοκία – μεταξύ σκηνοθεσίας και σεναρίου- να το συνοδεύουν.

Την προηγούμενη φορά που ο γερμανός σκηνοθέτης Tom Tykwer συνεργάστηκε με τον Tom Hanks, τα πράγματα δεν είχαν και τόσο καλή εξέλιξη. Μιλάμε για το «Cloud Atlas» φυσικά...

Πώς γίνεται να ταιριάξει η ιστορία ενός μικρού ορφανού κοριτσιού, με εκείνη ενός μεγάλου φιλικού γίγαντα και της βασίλισσας της Αγγλίας; Το παραμύθι του Roald Dahl και η σκηνοθεσία του Steven Spielberg έχουν τις απαντήσεις.

Από την εποχή που η Jodie Foster κάθισε για πρώτη φορά πίσω από την κάμερα έχουν περάσει 25 χρόνια και τρείς ταινίες της. Στην 4η και πιο καλοσκηνοθετημένη ταινία της αποδεικνύει ότι μπορεί να συνδυάσει άνετα τον κοινωνικό-πολιτικό σχολιασμό με την τεχνοτροπία του θρίλερ.

Ο έρωτας περνάει από το στομάχι λέει μια παλιά παροιμία αλλά οι δημιουργοί του ριμέικ του «Συζύγου της γυναίκας μου», μιας παλιάς γαλλικής ταινίας του 1963, φαίνεται να το παράκαναν...

Ενδιαφέρον – αν και κάπως εύπεπτο- φιλμ που φωτίζει τη φιλική σχέση του εκδότη Maxwell Perkins με τον Thomas Wolfe καθώς και τα γεγονότα που οδήγησαν τον τελευταίο στη συγγραφή ενός εμβληματικού έργου της αμερικανικής λογοτεχνίας του 20ου αιώνα...

Λιτή και τρυφερή σουηδική δραμεντί, χτισμένη γύρω από την προσωπικότητα του «δύστροπου» κυρίου Όβε, ο οποίος πίσω από τη σκληρή συμπεριφορά του κρύβει μια τραγική ιστορία...

Ένας ύμνος στον έρωτα από τον Wim Wenders που αξιοποιεί ιδανικά την απόκοσμη, ασπρόμαυρη εικόνα του διχοτομημένου Βερολίνου, από τον εξπέρ της φωτογραφίας Henri Alekan.

Σε αποκατεστημένη έκδοση το εξαίρετο φιλμ του Wim Wenders που απέσπασε το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Κανών του 1984.

Ο έρωτας όπως θα έπρεπε να είναι (παιχνιδιάρικος, απρόβλεπτος και γεμάτος συγκινήσεις) σε μια ταινία-ταχυδακτυλουργικό τρικ που καταργεί κάθε σεναριακή ορθότητα, η οποία μας σύστησε πριν από 13 χρόνια τη Marion Cottilard.

«Μπορεί να λένε ότι δεν μπορώ να τραγουδήσω. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν τραγούδησα». Η ίδια η Florence Foster Jenkins με την παραπάνω φράση της δίνει το στίγμα της απίστευτης ζωής της, η οποία στην ταινία του Frears παρουσιάζεται κάπως άστοχα σαν ανάλαφρο, κωμικό θέαμα.

Μια συγκλονιστική ιστορία που φωτίζει τις ημέρες και τα έργα μιας αληθινής οικογένειας, οποία απήγαγε και δολοφονούσε τα θύματα της στην Αργεντινή των 80ς, βραβευμένη στο φεστιβάλ Βενετίας.

Έχοντας προσελκύσει πάνω από 3,2 εκατομμύρια θεατές μόνο στη Γαλλία, το «All Gone South» που μας ταξιδεύει στην εξωτική Βραζιλία, είναι μία από τις πιο μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες στη χώρα του «Euro 2016».