Το, εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσόν, ελληνικό θέατρο μοιάζει να μην διδάσκεται από τα πάθη και τα λάθη του. Και έτσι προτού μετανοήσει για τις προηγούμενες, ενδίδει σε καινούργιες. Παραβαίνοντας τις άγραφες μεν, βασικές εντολές δε, διαπράττει κατ' επανάληψη και ανενδοίαστα «μοιχεία», επιλέγοντας αντί ηθοποιών προκειμένου να στελεχώσει τις παραστάσεις του, πρόσωπα περί την Τέχνη. Διατρέχουμε τις πέντε πιο πρόσφατες και θορυβώδεις περιπτώσεις αφού διαρκώς πολλαπλασιάζονται σαν τους πέντε άρτους του χριστιανικού θαύματος. Και αμαρτίαν ουκ έχουμε.Aπό τη Στέλλα Χαραμή