Μόλις έχει τελειώσει την πρόβα και σε περιμένει. Κοντοκουρεμένη με τα λευκά της μαλλιά και το πλατύ χαμόγελο που φέγγει φως μέχρι τα μάτια της. Είναι η πρώτη κουβέντα που της λες. «Όλοι νομίζετε ότι είμαι ένας χαρούμενος άνθρωπος – είμαι κι αυτό – αλλά κυρίως είμαι ένας λυπημένος άνθρωπος. Είναι βαριά η ψυχή μου μα κάθε τόσο βγαίνω στον αφρό και παίρνω ανάσες» σχολιάζει.